Brotaþoli, sem var tvítugur þegar brotið átti sér stað, lagði fram kæru gegn Þórhalli árið 2016, sex árum eftir atvikið. Hann sakaði Þórhall um að hafa fróað honum án samþykkis hans er hann lá nakinn á nuddbekk. Þórhallur var jafnframt sakfelldur fyrir að beita þolandann ólögmætri nauðung og misnotað þannig traust sem brotaþoli bar til hans sem heilara. Þórhallur neitaði staðfastlega sök.

Þórhallur sótti um leyfi til áfrýjunar hjá Hæstarétti í júlí og var beiðnin samþykkt í september. Þórhallur byggði beiðni sína á því að dómur Landsréttar væri bersýnilega rangur að efni til þar sem heimfærsla til refsiákvæðis væri röng. Brot hans hefði ekki verið refsivert þegar það var framið þar sem sá hluti þess er varðar skort á samþykki hafi ekki komið inn í hegningarlög fyrr en árið 2018.

Þá hefði Landsréttur brotið gegn milliliðalausri sönnunarfærslu þar sem dómurinn hefði byggt á lögregluskýrslum og framburði vitna sem ekki gátu borið um atvik málsins.

Í dómi Hæstaréttar kom fram að enda þótt munnleg sönnunarfærsla hefði ekki farið fram fyrir Landsrétti í málinu hefði endurskoðun á sönnunarmati, þar á meðal mati héraðsdóms á sönnunargildi munnlegs framburðar, verið í samræmi við ákvæði laga um meðferð sakamála auk þess sem málsmeðferðin var ekki talin hafa brotið gegn rétti Þórhalls til milliliðalausrar sönnunarfærslu.

Þá kom fram í dómi Hæstaréttar að þótt skortur á samþykki hefði ekki verið hluti af verknaðarlýsingu nauðgunarákvæðisins í 194. gr. almenna hegningarlaga á verknaðarstundu væri vafalaust að skortur á samþykki fyrir samræði eða öðrum kynferðismökum hefði verið ein af forsendum þess að háttsemi teldist þá refsinæm samkvæmt ákvæðinu.

Þrátt fyrir alvarleika brots Þórhalls þótti ekki næg ástæða til að hagga við refsingu hans með hliðsjón af þeim langa tíma sem hafði liðið frá því að brotið átti sér stað og þar til brotaþoli tilkynnti um það til lögreglu og ákæra var gefin út. Var Þórhalli því gert að sæta fangelsi í 18 mánuði. Þá var honum gert að greiða unga manninum 1,2 milljónir króna í miskabætur.