Vildi stýra afhjúpun en var afþakkaður

 Jóna Sigríður Jónsdóttir, upphafskona að söfnun fyrir legsteini á gröf förukonunnar Viggu gömlu, segir ekki rétt sem fram kom í máli séra Skírnis Garðarssonar í Fréttablaðinu í gær að ekki væri óskað nærveru hans við afhjúpun steinsins á laugardag.

Séra Skírnir var afleysingaprestur í Vík í Mýrdal nýliðinn vetur í fjarveru séra Haraldar Kristjánssonar og átti síðan að vera út sumarið líka samkvæmt nýlegri ákvörðun. Skírnir, sem er héraðsprestur á Suður landi og hleypur því í skarðið þar sem þörf er á, var hins vegar óvænt leystur undan skyldustörfum í Mýrdal á þriðjudag.

Sjá einnig: Látinn taka poka sinn rétt fyrir vígsluathöfn

„Séra Skírnir sýndi söfnuninni fyrir legsteini strax í upphafi mikinn áhuga og hafði samband við mig og kom með tillögur að því hvernig athöfnin ætti að vera þegar þar að kæmi,“ segir Jóna. Presturinn hafi fylgst með framkvæmdinni af miklum áhuga og verið öðru hvoru í sambandi við hana. Skírnir hafi jafnvel útbúið fullmótaða dagskrá.

„Ég hef þakkað honum fyrir áhugann, en sagt honum að við sem stöndum að söfnuninni ætlum að stjórna ferðinni og ákveða hvernig athöfnin komi til með að verða.“ Jóna telur að séra Skírnir hafi látið í það skína í samtölum við Fréttablaðið að hann hafi átt frumkvæði að söfnuninni fyrir legsteininum. 

„Ég vil að það komi skýrt fram að séra Skírnir á engan þátt í að söfnunin fór af stað né hvernig henni var stjórnað. Ég hef heldur aldrei í okkar samtölum óskað eftir aðstoð hans,“ undirstrikar Jóna. Hún segir að í vor hafi Skírnir hringt í hana og sagst á förum úr prestakallinu.

„Hann gæti því ekki séð um athöfnina fyrir okkur. Þess hafði reyndar heldur aldrei verið óskað.“ Þá segir Jóna að hún hafi ætlað að láta Skírni vita af tímasetningu athafnarinnar eins og hann hafi beðið um svo hann gæti verið viðstaddur.

„Allir eru velkomnir á laugardaginn í Skeiðflatarkirkju og því alls ekki rétt sem hann segir, að nærveru hans sé ekki óskað,“ ítrekar hún. 

Einnig gerir Jóna athugasemd við það að Skírnir segi málið hafa valdið usla meðal kirkjufólks. „Ég hef ekki orðið vör við neinn usla heldur þvert á móti hef ég einungis orðið vör við ánægju og gleði yfir að Vigga gamla fái nú loks minnisvarðann sinn.“