„Vilji menn efla umræðu um arkítektúr, breyta byggingareglugerðum og auka kröfur um fagurfræði nýbygginga er það allt annað mál. Ef menn vilja setja reglur um efnisval, skala, gluggasetningu eða annað í miðborg Reykjavíkur má prófa að ræða það, en að sniðganga okkar kynslóð listamanna og taka frá okkar kynslóð einstakt tækifæri til að skapa Guðjón Samúelssyni og dætur samtímans er algjörlega forkastanlegt,“ skrifar Andri Snær á vefsíðu sína.
Andri vísar í hugmyndir Sigmundar Davíðs Gunnlaugssonar forsætisráðherra um að byggja skrifstofuhúsnæði fyrir Alþingi sem taki mið af hundrað ára gamalli teikningu Guðjóns Samúelssonar.
„Tillaga Sigmundar eða óánægja með samtímann er að sumu leyti skiljanleg í ljósi ljótra húsa og jafnvel hverfa sem hafa risið undanfarin ár. En ljótleiki í samtímanum er yfirleitt ekki vegna arkítektúrsins heldur vegna skorts á honum, ljótleikinn stafar af græðgi og metnaðarleysi sem hefur því miður ekki ríkt í verktakabransanum en þar hafa glatast ótal tækifæri á síðustu árum. Írónían er einmitt sú að í hópi þessara sömu verktaka má finna helstu bakhjarla þeirra sem nú ráða á Alþingi,“ skrifar hann.
Lausnin sé ekki afturhvarf til fortíðar, heldur eigi að gefa því góða fólki sem hér sé að gera sitt besta. Í því samhengi rifjar hann upp samkeppni á vegum Reykjavíkurborgar um nýtt ráðhús við tjörnina. Höfundar sigurtillögunar voru þau Steve Christer og Margrét Harðardóttir, bæði 27 ára þegar þau fengu verkið í hendurnar. Eflaust sé það draumur margra 27 ára arkítekta að spreyta sig á slíku stórhýsi, og vísar í orð Margrétar við vígslu ráðhússins árið 1992:
„Sumir virtust eiga þá ósk heitasta, að byggingarlistin tæki stefnuna rakleitt aftur til fortíðar. Þetta er algengt fyrirbæri og e.t.v. afleiðing þess, að menn átta sig ekki á því, að ástæða þess, að margar af eldri byggingum okkar eru svo fallegar, er einmitt sú, að þá vönduðu menn sig sem bezt þeir gátu. Nú leyfir peningavélin ekki, að menn geri sitt bezta. Þetta hefur leitt af sér hræðslu gagnvart öllu því, sem nýtt er. Halldór Laxness kallaði þetta „að skreyta sig með nátthúfum lángafanna“ og taldi það vitna um hnignun þjóðernis, þegar menn leituðu einkenna sinna mörg hundruð ár aftur í tímann. Það er jafn hættulegt að gerast þræll fortíðarinnar og að glata virðingu sinni og þekkingu á því, sem á undan er gengið. Ég tel mig geta fullyrt fyrir hönd allra, sem nálægt byggingu Ráðhúss Reykjavíkur hafa komið, að þeir eru þakklátir fyrir að hafa fengið, e.t.v. í eina skiptið á ævinni, að sýna fagmennsku í allri sinni fegurð.“
Þá segir Andri að Davíð Oddssyni, þáverandi forsætisráðherra, hefði líklega aldrei dottið í hug að ákveða sjálfur hvernig húsið ætti að líta út. Pistil Andra Snæs í heild má lesa hér.
