Bítill stjórnaði Sinfóníunni Jónas Sen skrifar 29. nóvember 2014 12:00 „Bryndís Halla Gylfadóttir lék einleikinn. Hún gerði það af stakri snilld. Tónarnir voru tærir og nákvæmir, túlkunin þrungin andakt.“ Vísir/Vilhelm Tónlist: Verk eftir Mendelssohn, John Speight og Vaughan-Williams Sinfóníuhljómsveit Íslands. Stjórnandi: Israel Yinon. Einleikari: Bryndís Halla Gylfadóttir Tónleikar í Hörpu fimmtudaginn 27. nóvember. Hann var dálítið sérstakur, hljómsveitarstjórinn á sinfóníutónleikunum á fimmtudagskvöldið, Israel Yinon. Ekki aðeins var hann með bítlahárgreiðslu og leit út eins og Eiríkur Fjalar, hann stjórnaði sinfóníunni eins og hún væri popphljómsveit. Að vísu var hann sæmilega penn fyrir hlé, en þegar fjórða sinfónían eftir Vaughan-Williams byrjaði héldu honum engin bönd. Hann var svo fjörugur. Vaughan-Williams samdi fjórðu sinfóníuna árið 1935. Hann hafði verið þekktur fyrir virðulega, lagræna og fremur hefðbundna tónlist. En með fjórðu sinfóníunni reri hann á ný mið. Sinfónían var full af ómstríðum hljómum og framúrstefnulegum melódíum. Hún þótti svo djörf að fólk var alveg gáttað. Vaughan-Williams var eins og stabíll og farsæll flugmaður sem var skyndilega tekinn upp á því að fljúga undir símalínur. Flutningurinn á tónleikunum nú var afar líflegur í meðförum hins dansandi stjórnanda. Hljómsveitin spilaði vel, leikurinn var nákvæmur og samtaka. Mismunandi hljóðfærahópar voru pottþéttir og öruggir á sínu. Túlkunin var sannfærandi, hnitmiðuð og með magnaðri stígandi. Á tónleikunum voru tvö önnur verk á efnisskránni. Annað var Fingalshellir, forleikur op. 26 eftir Mendelssohn. Hann kom prýðilega út. Hitt var nýr einleikskonsert fyrir selló eftir John Speight, sem hér hefur verið búsettur um árabil. Konsertinn var stórglæsilegur. Hann var ábúðarfullur og dálítið drungalegur, en ákaflega fallega samsettur. Á vissan hátt var tónlistin eins og smásagnasafn. Hún samanstóð af litlum einingum sem virtust óskyldar. Samt var hún ekki ósamstæð. Þvert á móti var framvindan eðlileg og áreynslulaus. Tónlistin kom stöðugt á óvart, manni leiddist ekki baun. Sellóið var ávallt í forgrunninum. Það drukknaði aldrei í hljómsveitarleiknum, nema kannski í upphafi þegar slagverkið var heldur hávært. Bryndís Halla Gylfadóttir lék einleikinn. Hún gerði það af stakri snilld. Tónarnir voru tærir og nákvæmir, túlkunin þrungin andakt. Þetta var mögnuð upplifun. Niðurstaða: Tilkomumikil sinfónía eftir Vaughan-Williams var flott, nýr sellókonsert eftir John Speight var aðdáunarverður. Gagnrýni Menning Mest lesið „Það braut ísinn að við hefðum deitað sama gaurinn“ Lífið „Ég var heppinn. En ekki hann“ Lífið „Það er önnur hver gella með í vörunum“ Lífið Karlmennskuhlaðvarpið heyrir sögunni til Lífið Fréttatía vikunnar: Körfubolti, laxaastmi og stýrivextir Lífið Gómsætar haustkökur að hætti Elenoru Lífið Ólafur Ragnar skellti sér á sæþotu eftir langan dag Lífið Simmi Vill og Sunneva Einars létu sig ekki vanta á Jókerinn Lífið Skrúfaði titrarann í sundur til að forða nágrönnum frá ónæði Lífið „Hrátt háþróað krass, langt leitt krot“ Menning Fleiri fréttir Speak No Evil: Pabbi er ekki með fulle fem Maður þurfti ekki að vera skyggn Melódrama, morð og hæfilega mikið bótox Sunna Gunnlaugs í skugga karlrembu á djasshátíð Sjá meira
Tónlist: Verk eftir Mendelssohn, John Speight og Vaughan-Williams Sinfóníuhljómsveit Íslands. Stjórnandi: Israel Yinon. Einleikari: Bryndís Halla Gylfadóttir Tónleikar í Hörpu fimmtudaginn 27. nóvember. Hann var dálítið sérstakur, hljómsveitarstjórinn á sinfóníutónleikunum á fimmtudagskvöldið, Israel Yinon. Ekki aðeins var hann með bítlahárgreiðslu og leit út eins og Eiríkur Fjalar, hann stjórnaði sinfóníunni eins og hún væri popphljómsveit. Að vísu var hann sæmilega penn fyrir hlé, en þegar fjórða sinfónían eftir Vaughan-Williams byrjaði héldu honum engin bönd. Hann var svo fjörugur. Vaughan-Williams samdi fjórðu sinfóníuna árið 1935. Hann hafði verið þekktur fyrir virðulega, lagræna og fremur hefðbundna tónlist. En með fjórðu sinfóníunni reri hann á ný mið. Sinfónían var full af ómstríðum hljómum og framúrstefnulegum melódíum. Hún þótti svo djörf að fólk var alveg gáttað. Vaughan-Williams var eins og stabíll og farsæll flugmaður sem var skyndilega tekinn upp á því að fljúga undir símalínur. Flutningurinn á tónleikunum nú var afar líflegur í meðförum hins dansandi stjórnanda. Hljómsveitin spilaði vel, leikurinn var nákvæmur og samtaka. Mismunandi hljóðfærahópar voru pottþéttir og öruggir á sínu. Túlkunin var sannfærandi, hnitmiðuð og með magnaðri stígandi. Á tónleikunum voru tvö önnur verk á efnisskránni. Annað var Fingalshellir, forleikur op. 26 eftir Mendelssohn. Hann kom prýðilega út. Hitt var nýr einleikskonsert fyrir selló eftir John Speight, sem hér hefur verið búsettur um árabil. Konsertinn var stórglæsilegur. Hann var ábúðarfullur og dálítið drungalegur, en ákaflega fallega samsettur. Á vissan hátt var tónlistin eins og smásagnasafn. Hún samanstóð af litlum einingum sem virtust óskyldar. Samt var hún ekki ósamstæð. Þvert á móti var framvindan eðlileg og áreynslulaus. Tónlistin kom stöðugt á óvart, manni leiddist ekki baun. Sellóið var ávallt í forgrunninum. Það drukknaði aldrei í hljómsveitarleiknum, nema kannski í upphafi þegar slagverkið var heldur hávært. Bryndís Halla Gylfadóttir lék einleikinn. Hún gerði það af stakri snilld. Tónarnir voru tærir og nákvæmir, túlkunin þrungin andakt. Þetta var mögnuð upplifun. Niðurstaða: Tilkomumikil sinfónía eftir Vaughan-Williams var flott, nýr sellókonsert eftir John Speight var aðdáunarverður.
Gagnrýni Menning Mest lesið „Það braut ísinn að við hefðum deitað sama gaurinn“ Lífið „Ég var heppinn. En ekki hann“ Lífið „Það er önnur hver gella með í vörunum“ Lífið Karlmennskuhlaðvarpið heyrir sögunni til Lífið Fréttatía vikunnar: Körfubolti, laxaastmi og stýrivextir Lífið Gómsætar haustkökur að hætti Elenoru Lífið Ólafur Ragnar skellti sér á sæþotu eftir langan dag Lífið Simmi Vill og Sunneva Einars létu sig ekki vanta á Jókerinn Lífið Skrúfaði titrarann í sundur til að forða nágrönnum frá ónæði Lífið „Hrátt háþróað krass, langt leitt krot“ Menning Fleiri fréttir Speak No Evil: Pabbi er ekki með fulle fem Maður þurfti ekki að vera skyggn Melódrama, morð og hæfilega mikið bótox Sunna Gunnlaugs í skugga karlrembu á djasshátíð Sjá meira