Get dansað uppi á borðum edrú

Hilda Jana Gísladóttir tekur á móti mér í Amaróhúsinu á Akureyri. Þar, á annarri hæð, er vinnustaðurinn hennar, fjölmiðlafyrirtækið N4 sem hún byrjar á að sýna mér áður en við komum okkur fyrir á kaffistofunni. Hilda Jana er jafn heillandi í framkomu og hún er á skjánum þar sem hún er snillingur í að láta öllum líða vel, bæði viðmælendum og áhorfendum. „Ég er svo heppin að hafa einlægan áhuga á fólki og mismunandi áhugamálum þess og þarf ekkert að setja mig í stellingar til þess,“ segir hún brosandi.

„Það liggur við að það sé sama með hverjum maður sest niður, allir hafa einverja sögu að segja. Meira að segja sjarmerandi sögu. Mér finnst gaman að vita hvað það er sem fær fólk til að fara á fætur á morgnana og hafa ástríðu fyrir því sem það er að gera. Það er svo nærandi fyrir okkur hin að fylgjast með því.“

Missti vinnuna í hruninu

Þegar Hilda Jana kom á N4 fyrir fjórum árum var eigandinn, Þorvaldur Jónsson, þar ásamt þremur öðrum að vinna við Dagskrána. Nú eru þar átján starfsmenn í fullu starfi og sex verktakar að auki.

Hilda Jana kveðst áður hafa verið búin að taka hring í fjölmiðlaheiminum norðan heiða. „Ég byrjaði að vinna við Akureyrarsjónvarpið, Aksjón og starfaði fyrir Stöð 2 á sama tíma.

En hlutirnir breyttust hratt. Nokkur fjölmiðlafyrirtæki í bænum tóku höndum saman og stofnuðu N4, losuðu sig við fyrri starfsmenn og réðu nýja. Þá fór ég yfir á Rúv, var á RuvAk í nokkur ár en missti vinnuna þar í hruninu þegar svæðisútvarpið var lagt niður. Sjónvarpshluti N4 var þá kominn í þrot og búið að vera slökkt á vélunum í fjóra mánuði. Ég kom með skottið á milli lappanna til Þorvaldar aftur og spurði hvort það væri ekki hægt að gera eitthvað við þessar græjur. Hann tók vel í það og það endaði með því að ég og tveir tæknimenn fengum styrk hjá Vinnumálastofnun til hefja þessa vegferð. Þar með hófst mikið uppbyggingarstarf og vöxturinn hefur verið ótrúlegur.“

Opnar glugga frá landsbyggðinni

Sjónvarpsdeild N4 fór rólega af stað að sögn Hildu Jönu. „Á þeim tíma var þjóðfélagið vængbrotið eftir fjármálahrunið og fréttamiðlar lögðu áherslu á að sýna samfélaginu aðhald og spyrja gagnrýninna spurninga. Við ákváðum að fara ekki þá leið. Hugsuðum: hér erum við þrjú að vinna við sjónvarp og ætlum ekki að gera það sama og aðrir, nema bara verr,“ útskýrir hún.

„Stefnan var strax sú að vera með lágan prófíl og fara ekki í samkeppnina um mest sjokkerandi fyrirsögnina, æsinginn eða glansinn heldur vera með þægilegt, notalegt og heimilislegt efni um venjulegt fólk fyrir venjulegt fólk. Ég ber mikla virðingu fyrir fréttum og gildi gagnrýninna fréttamiðla en það er líka eftispurn eftir því jákvæða efni úr daglega lífinu sem við erum með útsendingar á alla daga. Ég er alltaf að heyra í ánægðu fólki og finnst gaman að geta gefið eitthvað gott út í samfélagið. Fyrir utan það að opna ákveðinn glugga frá landsbyggðinni því stundum finnst mér vanta upp á samtalið milli höfuðborgar og landsbyggðar.“

Ætlaði að vera í ár fyrir norðan

Hilda Jana er ekki dóttir Gísla Sigurgeirssonar fréttamanns, bara svo það sé á hreinu. Hún segir það samt mjög algengan misskilning. „Meira að segja dóttir Gísla fær setningar eins og „Ég bið að heilsa henni systur þinni í sjónvarpinu.“ En nei, við Gísli Sigurgeirsson erum ekkert skyld. Ég á annan Gísla fyrir föður sem býr í Reykjavík og vinnur hjá Samkaupum. Þetta Gíslanafn fylgir mér samt. Ég á bróður sem heitir Gísli, pabbi heitir Gísli og afi heitir Gísli og svo vinn ég með Gísla. Tengdapabbi heitir Gísli og mágur minn Gísli og á Aksjón forðum var yfirmaður minn Gísli Gunnlaugsson. Ætli ég sé ekki bara gísl!“

Hún er úr höfuðborginni. Flutti norður þegar hún var tvítug. „Mamma og pabbi fluttu hingað og ég bara elti þau,“ rifjar hún upp. „Ég var ólétt að elstu dóttur minni og var með barnsföður mínum þá. Við ætluðum bara að vera í ár, síðan eru liðin 17 ár og hér er ég enn. Mér finnst Akureyri yndislegur staður. Stundum finnst mér heimamenn ekki fatta hvað hann er æðislegur. Sumum aðkomumönnum finnst erfitt að kynnast Akureyringum, ég upplifði það aldrei en ég er nú ekki lokaðsta manneskja sem þú hittir og mér var vel tekið af öllum. Ég féll fyrir því hvað Akureyri er fjölskylduvæn og mikill íþrótta-og menningarbær. Auðvitað mætti vera meiri fjölbreytileiki að sumu leyti. En þetta er fallegt samfélag sem hefur sýnt mikla aðlögunarhæfni frá því að vera þessi gamli iðnaðarbær yfir í þetta fjölbreytta atvinnusvæði sem það er í dag.“

Var í tómu rugli

Frá tíu ára til tvítugs bjó Hilda Jana með foreldrum sínum og bróður úti á Granda í Reykjavík, gekk í Melaskóla og Hagaskóla, fór svo í Kvennó og Ármúlaskólann en kláraði stúdentinn í Verkmenntaskólaun á Akureyri. Þaðan lá leiðin í kennaradeild Háskólans á Akureyri og nú er hún grunnskólakennari mennt. Þegar nafnið hennar er gúgglað kemur upp saga um eiturlyf. Hvernig stendur á því?

„Ég var í tómu rugli á tímabili meðan ég var fyrir sunnan - árin 1994 og 5 þegar ég var í Ármúlaskólanum. Var bara týnd.“



Hvernig leiddist þú út í það? Komu dílerar í skólann eða eitthvað svoleiðis?

„Nei, nei. Ég held ég hafi bara séð um að sækja í það sjálf. Var ekki fórnarlamb aðstæðna eða neitt svoleiðis. Bara ung og forvitin og vitlaus og sótti í félagsskap sem var mér ekki hollur. En ég fór í meðferð þegar ég var átján ára. Það var dásamlegt að hafa stofnun eins og SÁÁ til að ná fótfestu á ný. Það bjargaði mér.“

Þetta hefur þá verið stuttur tími. „Já, stuttur en harkalegur. Svolítið eins og henda sér ofan í ískalda laug, maður stekkur fljótt upp úr. Fann að þetta var ekki það sem mig langaði að eyða ævinni í að gera. Ég drekk ekki einu sinni í dag. Get líka alveg dansað uppi á borðum þó ég sé edrú. Ég hef rosa gaman af því að fara út á lífið og dansa og skemmta mér en það er samt voða gott að vita hvar mörkin eru.“

Eftir að Hilda Jana flutti norður kveðst hún mikið hafa sinnt forvarnarstarfi í Jafningjafræðslunni. „Það varð ákveðin tegund af ástríðu hjá mér um tíma að vara unga fólkið við eiturlyfjum. Þó ég hefði fegin viljað hafa sleppt þessu rugli þá er ekki í boði nein tímavél og ég nýtti bara reynsluna til að læra af henni og miðla. Er svolítið ýkt týpa og fer alla leið í öllu sem ég er að gera, sem hefur bæði kosti og galla.“

Kynntist manninum gegnum kvenréttindin

Núna snýst líf Hildu Jönu um fjölskylduna og starfið, „Þetta eru tvær fjölskyldur, N4 fjölskyldan og alvörufjölskyldan,“ segir hún hlæjandi og segir mér nánar frá þeirri síðarnefndu. „Stelpurnar mínar eru Hrafnhildur Lára, hún verður 17 ára í janúar. Það er sú sem ég var ólétt að þegar ég flutti norður. Hún er í 1. bekk í MA, mikið félagsdýr eins og mamman. Svo eru þær yngri tvær fæddar 2004 og 5. Ísabella Sól er eldri og Sigurbjörg Brynja yngri. Þær eru ótrúlega ólíkar en báðar frábærar, eru í fótbolta, leiklistarskóla og öllu mögulegu.“

Hver er svo maðurinn þinn?

„Hann heitir Ingvar Már Gíslason og er sölustjóri hjá Norðlenska. Hann var þjálfari í ræðuliði Morfís í Verkmenntaskólanum 2001 og ég var að hjálpa einum félaga mínum að gera morfísræðuna sína um kvenfrelsi. Þar lágu okkar leiðir saman. Hann heillaði mig með kvenréttindabaráttunni og nú er ég gift, þriggja barna móðir á Brekkunni.“