Sex prósent Magnús Orri Schram skrifar 3. maí 2012 06:00 Það hefur verið gleðilegt að fylgjast með hvernig umsvif og afkoma í sjávarútvegi hafa aukist á síðustu árum. Þar hefur farið saman hátt afurðaverð í erlendri mynt, lágt raungengi krónunnar og góðar gæftir. Mörg af stærstu fyrirtækjunum hafa notað undanfarin ár til þess að grynnka á skuldum í stað þess að fjárfesta. Það var eðlileg ráðstöfun þar sem skuldir hækkuðu mikið við hrunið. Lágt veiðigjaldVeiðigjald hefur verið lagt á útgerðarfyrirtækin síðustu árin. Gjaldið hefur verið fremur lágt síðustu 10 árin enda var afkoman á árunum fyrir hrun umtalsvert lakari en hún er í dag. Nú er staðan hins vegar allt önnur og framlegðin í greininni er nálega tvöfalt hærri mælt í íslenskum krónum. Þrátt fyrir stórbætta afkomu hefur veiðigjaldið í greininni einungis numið 1-6% af framlegð fyrirtækjanna. Þetta þýðir að fyrirtæki í sjávarútvegi hafa haldið eftir ríflega 94% af framlegðinni fyrir sig til að standa straum af fjármagnskostnaði, nauðsynlegri viðhaldsfjárfestingu, tekjuskattsgreiðslum af hagnaði og til arðgreiðslu. Veiðigjaldsgreiðslur hafa því ekki haft mikil áhrif á heildarafkomu fyrirtækjanna fram að þessu. Hversu mikið?Með núverandi frumvarpi er lögð til veruleg hækkun á gjaldinu og þess freistað að veita þjóðinni hlutdeild í arði auðlindarinnar. Ég hef ekki áhuga á því að ganga of nærri útgerðinni með innheimtu gjalda, en tel þó mikilvægt að þjóðin öll njóti að minnsta kosti aukins hluta af viðbótararði auðlindarinnar. Frumvarpið leggur til að þegar útgerðin hefur staðið skil á kostnaði og tekið eðlilega arðsemi úr sínum rekstri, eigi fyrirtækin að skipta því sem eftir stendur með almenningi. Fáir hagsmunaaðilar hafa tjáð sig um hvernig eigi að skipta arðinum á milli útgerðarmanna og almennings, það er hvert sé eðlilegt veiðigjald. Áhugavert væri að heyra hugmyndir útgerðarmanna um hvernig mætti skipta arðseminni af fiskveiðunum á milli eigenda auðlindarinnar og þess sem nýtir hana. Þær hugmyndir myndu varpa skýru ljósi á viðhorf LÍÚ til stöðu almennings sem eigenda auðlindar gagnvart þeim arði sem auðlindin gefur. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Mest lesið Eineltið endaði með örkumlun Davíð Bergmann Skoðun Akademísk kurteisi á tímum þjóðarmorðs Finnur Ulf Dellsén Skoðun Gagnslausa fólkið Þröstur Friðfinnsson Skoðun Þú ert búin að eyðileggja líf mitt!!! Sandra Ósk Jóhannsdóttir Skoðun Við megum ekki tapa leiknum utan vallar Eysteinn Pétur Lárusson Skoðun Rangfærslur ESB-sinna leiðréttar Diljá Mist Einarsdóttir Skoðun Við lifum á tíma fasisma Una Margrét Jónsdóttir Skoðun Er einhver hissa á fúskinu? Magnús Guðmundsson Skoðun Allt mun fara vel Bjarni Karlsson Skoðun Baslað í fyrirmyndarbænum Karl Pétur Jónsson Skoðun Skoðun Skoðun Rangfærslur ESB-sinna leiðréttar Diljá Mist Einarsdóttir skrifar Skoðun Eineltið endaði með örkumlun Davíð Bergmann skrifar Skoðun Akademísk kurteisi á tímum þjóðarmorðs Finnur Ulf Dellsén skrifar Skoðun Við megum ekki tapa leiknum utan vallar Eysteinn Pétur Lárusson skrifar Skoðun Börnin heyra bara sprengjugnýinn Hjálmtýr Heiðdal skrifar Skoðun Gagnslausa fólkið Þröstur Friðfinnsson skrifar Skoðun Tjáningarfrelsi Laufey Brá Jónsdóttir,Sigríður Kristín Helgadóttir,Þorvaldur Víðisson skrifar Skoðun Allt mun fara vel Bjarni Karlsson skrifar Skoðun Normið á ekki síðasta orðið Katrín Íris Sigurðardóttir skrifar Skoðun Ég er eins og ég er, hvernig á ég að vera eitthvað annað? Sigrún Ólöf Ingólfsdóttir skrifar Skoðun Við lifum á tíma fasisma Una Margrét Jónsdóttir skrifar Skoðun Örvæntingarfullir bíleigendur í frumskógi bílastæðagjalda Kolbrún Áslaugar Baldursdóttir skrifar Skoðun Hinir miklu lýðræðissinnar Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Kolefnishlutleysi eftir 15 ár? Hrafnhildur Bragadóttir,Birna Sigrún Hallsdóttir skrifar Skoðun Gleði eða ógleði? Haraldur Hrafn Guðmundsson skrifar Skoðun Tískuorð eða sjálfsögð réttindi? Vigdís Ásgeirsdóttir skrifar Skoðun Ráðherrann og illkvittnu einkaaðilarnir Freyr Ólafsson skrifar Skoðun Áttatíu ár frá Hírósíma og Nagasakí Snæbjörn Guðmundsson skrifar Skoðun Er einhver hissa á fúskinu? Magnús Guðmundsson skrifar Skoðun Þegar hæstaréttarlögmenn kynda undir mismunun og kerfisbundnu ofbeldi Sigríður Svanborgardóttir skrifar Skoðun Réttmætar áhyggjur eða ósanngjarnar alhæfingar? Friðþjófur Helgi Karlsson skrifar Skoðun „Þótt náttúran sé lamin með lurk!“ Sigurjón Þórðarson skrifar Skoðun Ekkert ævintýri fyrir mongólsku hestana María Lilja Tryggvadóttir skrifar Skoðun Nám í skugga óöryggis Sigurður Árni Reynisson skrifar Skoðun Tæknin á ekki að nota okkur Anna Laufey Stefánsdóttir skrifar Skoðun Ytra mat í skólum og hvað svo? Rakel Linda Kristjánsdóttir skrifar Skoðun Stjórnun, hönnun og framkvæmd öryggisráðstafana í Reynisfjöru Magnús Rannver Rafnsson skrifar Skoðun Sorglegur uppgjafar doði varðandi áframhaldandi stríðin í dag Matthildur Björnsdóttir skrifar Skoðun Tóbakslaust Ísland! - Með hjálp stefnu um skaðaminnkun Bjarni Freyr Guðmundsson skrifar Skoðun Meðsek um þjóðarmorð vegna aðgerðaleysis? Pétur Heimisson skrifar Sjá meira
Það hefur verið gleðilegt að fylgjast með hvernig umsvif og afkoma í sjávarútvegi hafa aukist á síðustu árum. Þar hefur farið saman hátt afurðaverð í erlendri mynt, lágt raungengi krónunnar og góðar gæftir. Mörg af stærstu fyrirtækjunum hafa notað undanfarin ár til þess að grynnka á skuldum í stað þess að fjárfesta. Það var eðlileg ráðstöfun þar sem skuldir hækkuðu mikið við hrunið. Lágt veiðigjaldVeiðigjald hefur verið lagt á útgerðarfyrirtækin síðustu árin. Gjaldið hefur verið fremur lágt síðustu 10 árin enda var afkoman á árunum fyrir hrun umtalsvert lakari en hún er í dag. Nú er staðan hins vegar allt önnur og framlegðin í greininni er nálega tvöfalt hærri mælt í íslenskum krónum. Þrátt fyrir stórbætta afkomu hefur veiðigjaldið í greininni einungis numið 1-6% af framlegð fyrirtækjanna. Þetta þýðir að fyrirtæki í sjávarútvegi hafa haldið eftir ríflega 94% af framlegðinni fyrir sig til að standa straum af fjármagnskostnaði, nauðsynlegri viðhaldsfjárfestingu, tekjuskattsgreiðslum af hagnaði og til arðgreiðslu. Veiðigjaldsgreiðslur hafa því ekki haft mikil áhrif á heildarafkomu fyrirtækjanna fram að þessu. Hversu mikið?Með núverandi frumvarpi er lögð til veruleg hækkun á gjaldinu og þess freistað að veita þjóðinni hlutdeild í arði auðlindarinnar. Ég hef ekki áhuga á því að ganga of nærri útgerðinni með innheimtu gjalda, en tel þó mikilvægt að þjóðin öll njóti að minnsta kosti aukins hluta af viðbótararði auðlindarinnar. Frumvarpið leggur til að þegar útgerðin hefur staðið skil á kostnaði og tekið eðlilega arðsemi úr sínum rekstri, eigi fyrirtækin að skipta því sem eftir stendur með almenningi. Fáir hagsmunaaðilar hafa tjáð sig um hvernig eigi að skipta arðinum á milli útgerðarmanna og almennings, það er hvert sé eðlilegt veiðigjald. Áhugavert væri að heyra hugmyndir útgerðarmanna um hvernig mætti skipta arðseminni af fiskveiðunum á milli eigenda auðlindarinnar og þess sem nýtir hana. Þær hugmyndir myndu varpa skýru ljósi á viðhorf LÍÚ til stöðu almennings sem eigenda auðlindar gagnvart þeim arði sem auðlindin gefur.
Skoðun Tjáningarfrelsi Laufey Brá Jónsdóttir,Sigríður Kristín Helgadóttir,Þorvaldur Víðisson skrifar
Skoðun Örvæntingarfullir bíleigendur í frumskógi bílastæðagjalda Kolbrún Áslaugar Baldursdóttir skrifar
Skoðun Þegar hæstaréttarlögmenn kynda undir mismunun og kerfisbundnu ofbeldi Sigríður Svanborgardóttir skrifar
Skoðun Stjórnun, hönnun og framkvæmd öryggisráðstafana í Reynisfjöru Magnús Rannver Rafnsson skrifar
Skoðun Sorglegur uppgjafar doði varðandi áframhaldandi stríðin í dag Matthildur Björnsdóttir skrifar