Skoðun

Ég óska þeim öllum til hamingju

Klara Helgadóttir skrifar
Ég vil óska þeim öllum til hamingju sem láta sig velferð dýra varða. Frá og með fyrsta degi þessa árs hefur nautaat verið bannað í Katalóníu á Spáni. Þetta er í fyrsta sinn sem slíkt bann tekur gildi á meginlandi Spánar en fyrir rúmum tveimur áratugum var nautaat bannað á Kanaríeyjum. Þarna hefur verið stigið stórt skref í dýravelferðarmálum, þó svo margir hafi gert lítið úr þeim þætti og sagt bannið einungis vera lið í sjálfstæðisbaráttu Katalóníumanna. Dýraverndarsinnar á Spáni hafa hins vegar hafnað þeim fullyrðingum.

Í ljósi þess hve Vesturlandabúar telja sig upplýsta og búa yfir miklum siðferðisþroska, vekur það hreinlega furðu að þessi hrottafengna iðja skuli enn þrífast á opinberum vettvangi og jafnvel njóta blessunar Evrópusambandsins. Eðlilegast væri að nautaatið tilheyrði hinum horfnu myrku öldum sem Vesturlandabúar horfa í dag til með hryggð og hryllingi. Tímanna þegar þrælum var att saman í Colosseum til að berjast til dauða, eða þegar fólk var brennt lifandi á báli fyrir meinta galdra. Því þótt hefðin hafi ríkt lengi, á hún ekki að duga ein og sér til að réttlæta eitthvað sem er í eðli sínu rangt. Svona á aflífun á dýri einfaldlega ekki að fara fram.

Í nautaati stígur þrautþjálfaður maður inn í hring, vopnaður hugviti sínu og eggvopnum, vel meðvitaður um það sem stendur til. Á móti honum stígur grunlaus grasæta inn í hringinn og felst gamanið í því að hún er hædd og spottuð af manninum sem murkar úr henni lífið. Dýrið er hrætt og pyndað hægt og rólega til dauða undir ærslum og lófataki blóðþyrstra áhorfenda. Það er sorglegt að allur sá urmull af ofbeldi sem fyrirfinnst í kvikmyndum og tölvuleikjum skuli ekki duga til að svala þessum fýsnum.

Eitt er víst og það er að leikurinn er aldrei tvísýnn né leikslokin spennandi. Í einstaka tilviki slasast nautabani í hringnum, en það er svo sjaldgæft að það kemst iðulega í heimsfréttirnar. Örlög nautsins eru hins vegar ávallt ráðin í upphafi. Það hverfur mér seint úr minni atriði úr erlenda fréttaannál ársins 2006, þegar naut sem leitt var inn í hring sturlaðist af hræðslu og flýði upp í áhorfendapallana. Miðað við líkamsbyggingu nautsins á þetta ekki að vera mögulegt, en slík var örvænting dýrsins.

Fyrir nokkru ræddi ég þessi mál við unga konu frá Spáni, og tekið skal fram að hún var ekki frá Katalóníu. Hún deildi sömu viðhorfum og ég í garð nautaatsins og sagði það þó huggun að áhuginn færi dalandi hjá ungu kynslóðinni á Spáni. Nú til dags væru það helst afarnir í fjölskyldunum sem enn fylgdust með atinu, þótt auðvitað væru til nautaatsaðdáendur af báðum kynjum og í öllum aldurshópum.

Þrátt fyrir þverrandi áhuga heimamanna gengur miðasalan þó alltaf jafn vel. Ferðamennirnir kaupa það sem að þeim er rétt og stór hluti þeirra sem ferðast til Spánar telja það næstum skyldu sína að sýna þjóðaríþróttinni áhuga. Flestir sem fara á nautaat fyllast þó óhugnaði og kaupa sig aldrei inn á það aftur. Miðasalan gengur því að miklu leyti á svokölluðum forvitniskaupum. Það dugar til að halda iðnaðinum gangandi og vel það.

Nú er verið að taka dýraverndarlögin á Íslandi til endurskoðunar, og er það mikið fagnaðarefni. Sú lagabreyting felur í sér endurskoðun á siðgæðisvitund okkar og gildismati. Því er vonandi að Íslendingar sem ferðast til Spánar hugsi sig vandlega um áður en þeir kaupa sig inn á skemmtanir sem fela í sér pyndingar á dýrum, eða festa kaup á myndum og minjagripum sem nautaatinu tengjast. Spánn er fallegt land sem hefur upp á gríðarlega margt að bjóða. Þar má una sér við margt á ferðalagi, annað en að fylgjast með misþyrmingum á dýrum.




Skoðun

Sjá meira


×