TikTok, upplýsingaóreiða og stjórnvöld Jóhann Óli Eiðsson skrifar 17. október 2024 15:01 Reglulega heyrum við af hinum ýmsu atriðum sem eru til þess fallin að ógna lýðræðinu. Fjölmiðlar, samfélagsmiðlar, afskipti erlendra ríkja, lélegt læsi, kvótakerfið, öfgahópar ýmsir, og svo mætti lengi telja. Hér langar mig að vekja athygli á einu slíku atriði, þótt ekki skuli gengið svo langt að kalla það ógn við lýðræðið. Í grunninn byggir íslensk stjórnskipan á þrígreiningu ríkisvaldsins. Þingmenn setja lög, stjórnvöld framkvæma lög og dómstólar leiða til lykta ágreining um lög. Fyrirkomulagið sem við búum við byggir að auki á því að borgarar megi gera allt sem lög banna ekki, en stjórnvöld aðeins það sem lög leyfa eða áskilja. Kerfið allt byggir á þeirri grundvallarreglu að valdi fylgi ábyrgð. Mislíki kjósendum hvernig kjörnir fulltrúar fara með valdið sem þeim er fengið, geta þeir, einu sinni á fjögurra ára fresti, oftar þegar vindar blása þannig, dregið þá til ábyrgðar. Fyrst gegnum prófkjör og síðar í kjörklefanum. Með tveimur strikum, krotuðum með vel ydduðu ritblýi, getur kjósandi látið í ljós hvort honum þyki þyki fýsilegt að frambjóðandi hafi freistast til að spara sér nokkrar krónur með því að láta reyna á mörk almennra tekna og fjármagnstekna, og hvort slíkt sé betra eða verra en að eiga eign í lágskattaríki og gefa hana upp til skatts. Hvað finnst okkur um meðferð dómsmálaráðherra á lögmætisreglunni? Geta Píratar stjórnað landinu ef þeir geta ekki stjórnað eigin flokki? Sambærilegri lýðræðislegri ábyrgð er ekki til að dreifa gagnvart stjórnvöldum, þ.e. taki stjórnvald ákvörðun, setji reglur eða misbeiti valdi sínu, þá getur fólk illa beitt sér með beinum hætti til að breyta því. Í ljósi þessarar vöntunar á lýðræðislegri ábyrgð er bagalegt hve stór þáttur löggjafarvaldsins er óbeint hjá handhöfum framkvæmdavalds. Að breyta Wikipedia til að vinna rifrildi Flest þingmál, sem síðar verða að lögum, eru samin í ráðuneytum, stundum í samráði við þau stjórnvöld sem síðan sýsla með þau, hagsmunaaðila og almenning allan. Eftir setningu laganna er algengt að þau séu útfærð nánar með reglugerðum. Þegar málaflokkurinn kemur næst til endurskoðunar, geymir frumvarpið litla orðalagsbreytingu, en samkvæmt greinargerð er ekki um efnisbreytingu að ræða, heldur aðeins verið að færa ákvæði úr reglugerðum í lög. Ekki nóg með að ráðuneytin semji frumvörpin, heldur eru þau líka byrjuð að taka saman minnisblöð til að blessa eða fordæma breytingartillögur sem fastanefndum þingsins berast. Raunar á ég mér uppáhalds slíkt. Það er frá 12. júní sl. en þar sagði innviðaráðuneytið þinginu, að „í ljósi vilja löggjafans eins og hann kemur fram í frumvarpinu“, að aki maður rafhlaupahjóli drukkinn þá skuli það varða sekt. Eða með öðrum orðum, þetta er þinn vilji þótt við höfum samið frumvarpið. Það má deila um hvort slíkt sé fýsilegt, en slík tilraun gaslýsing er þó skömminni skárri en þegar stjórnvöld, í skjóli sérfræðiþekkingar sinnar, fara frjálslega með staðreyndir við meðferð þingmála. Þess þekkjast til að mynda dæmi, fleiri en eitt og fleiri en tvö, að fullyrt sé í greinargerð að tiltekin tillaga feli í sér litla eða enga breytingu, þegar raunin er að um talsverða stefnubreytingu er að ræða. Nú eða að fullyrt sé í greinargerð frumvarps, lögðu fram af fastanefnd en pantað af stjórnvaldi, að aðeins sé verið að „árétta meginreglu“, þegar raunin er að stjórnvöld höfðu verið gerð afturreka með fyrri framkvæmd. Því má líkja við að breyta Wikipedia grein til að vinna rifrildi. Þá eru enn ótalin öll þau tilvik þegar stjórnvöld láta reyna á hvað rúmast innan texta laga og breyta stjórnsýsluframkvæmd, sem jafnvel spannar áratugi, án þess að nokkrum lögum hafi verið breytt. Valdið þangað sem ábyrgðin hvílir Þrátt fyrir allt þá fer því fjarri að framangreint feli ávallt í sér slæmar ákvarðanir eða verið sé að ýja að því að stjórnvöld starfi ekki af heilindum. Þvert á móti. Þorri fyrrnefndra dæma, ekki án undantekninga þó, er dæmi um það að stjórnvöld séu að forða þingmönnum frá enn stærri glappaskotum. Þótt það sé góðra gjalda vert, og landi og þjóð eflaust til heilla, þá er slíkt, ef ekki í reynd í það minnsta í ásýnd, til þess fallið að útvatna löggjafarvaldið og færa vald til handhafa framkvæmdavalds, frá fólki sem fengið hefur lýðræðislegt umboð til lagasetningar. Þegar matvælaráðherrar keppast um að bæta Íslandsmetið í svívirðu stjórnarskrárvarinna réttinda án atrennu, þá er það eitthvað sem kjósendur geta sagt skoðun sína á. Sömu sögu er að segja af því þegar fastanefnd þingsins ákveður að endurskrifa frumvarp milli fyrstu og annarrar umræðu og presentera það sem breytingartillögu. Af tvennu illu er betra að slík obbossí séu kjörinna fulltrúa, þar sem þeir þurfa að standa kjósendum skil gjörða sinna. Það er þó ekki svo að þingmenn sjálfir séu stikkfrí í þessum efnum enda verið duglegir að hlýta fyrirmælum sérfræðinganna. Ekki má gleyma ráðherrum sem samhliða nýjum titli verða ósammála fortíðarútgáfunum af sjálfum sér, því ellegar myndi starfsfólk ráðuneytisins leggja niður störf og neita að semja frumvörpin þeirra. Að sama skapi virðist vart mega setja ný heildarlög án þess að koma á fót sjálfstæðri stofnun, sem skal sjá um að framkvæma lögin og móta stefnumarkandi meginreglur þingsins, allt í nafni faglegra og hlutlægra ákvarðana, sem byggja eiga á sérþekkingu en ekki pólitík. Þar skal valdið vera, en ábyrgðin áfram ráðherranna. Réttast væri að vald yrði að meginstefnu togað aftur þangað sem ábyrgðin hvílir og að þingmenn myndu rýna umsagnir og ráðgjöf stjórnvalda með sömu tortryggni annarra. Öðrum kosti er hætta á því að kjósendur upplifi það að atkvæði þeirra skipti minna máli en áður. Það má ekki gerast. Höfundur er áhugamaður um efni á Alþingisvefnum. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Jóhann Óli Eiðsson Alþingi Mest lesið Ríkissjóður snuðaður um stórar fjárhæðir Sigurjón Þórðarson Skoðun Er verið að blekkja almenning og sjómenn? Einar Hannes Harðarson Skoðun Við viljum nafn Jón Kaldal Skoðun Lágkúrulegur hversdagsleiki illskunnar Guðný Gústafsdóttir Skoðun Stóra skekkjan í 13 ára aldurstakmarki samfélagsmiðla Skúli Bragi Geirdal Skoðun Áfengi og íþróttir eiga enga samleið – áskorun til þingfulltrúa UMFÍ Árni Guðmundsson Skoðun Skilningsleysi á skaðsemi verðtryggingar Guðmundur Ásgeirsson Skoðun Aðskilnaðurinn hlær Þórdís Hólm Filipsdóttir Skoðun Enn ríkir áhugaleysi um afdrif fósturbarna Guðlaugur Kristmundsson,Sigurgeir B. Þórisson Skoðun Fögur fyrirheit sem urðu að engu Sigurður Eyjólfur Sigurjónsson Skoðun Skoðun Skoðun Frelsi fylgir ábyrgð Eiríkur Björn Björgvinsson skrifar Skoðun Skilningsleysi á skaðsemi verðtryggingar Guðmundur Ásgeirsson skrifar Skoðun Menntakerfi í fremstu röð Guðmundur Ari Sigurjónsson skrifar Skoðun Enn ríkir áhugaleysi um afdrif fósturbarna Guðlaugur Kristmundsson,Sigurgeir B. Þórisson skrifar Skoðun Við viljum nafn Jón Kaldal skrifar Skoðun Stóra skekkjan í 13 ára aldurstakmarki samfélagsmiðla Skúli Bragi Geirdal skrifar Skoðun Er verið að blekkja almenning og sjómenn? Einar Hannes Harðarson skrifar Skoðun Væntingar á villigötum Hjálmtýr Heiðdal skrifar Skoðun Aðskilnaðurinn hlær Þórdís Hólm Filipsdóttir skrifar Skoðun Lágkúrulegur hversdagsleiki illskunnar Guðný Gústafsdóttir skrifar Skoðun Glerþakið brotið á alþjóðlega sjónverndardaginn Sigþór U. Hallfreðsson skrifar Skoðun Fögur fyrirheit sem urðu að engu Sigurður Eyjólfur Sigurjónsson skrifar Skoðun Ríkissjóður snuðaður um stórar fjárhæðir Sigurjón Þórðarson skrifar Skoðun Áfengi og íþróttir eiga enga samleið – áskorun til þingfulltrúa UMFÍ Árni Guðmundsson skrifar Skoðun Lífsskoðunarfélagið Farsæld tekur upp slitinn þráð siðmenntunar Svanur Sigurbjörnsson skrifar Skoðun Ruben Amorim og sveigjanleiki – hugleiðingar sálfræðings Andri Hrafn Sigurðsson skrifar Skoðun Framtíðarsýn í samgöngumálum er mosavaxin Sigurður Páll Jónsson skrifar Skoðun Fimmta iðnbyltingin krefst svara – strax Sigvaldi Einarsson skrifar Skoðun Hefur þú skoðanir? Jóhannes Óli Sveinsson skrifar Skoðun Er hurð bara hurð? Sölvi Breiðfjörð skrifar Skoðun Reykjavíkurmódel á kvennaári Sóley Tómasdóttir skrifar Skoðun Ekki er allt sem sýnist Valerio Gargiulo skrifar Skoðun Sýndu þér umhyggju – Komdu í skimun Ágúst Ingi Ágústsson skrifar Skoðun Eru Bændasamtökin á móti valdeflingu bænda? Ólafur Stephensen skrifar Skoðun Er lægsta verðið alltaf hagstæðast? Karen Ósk Nielsen Björnsdóttir skrifar Skoðun Landbúnaðarrúnk Hlédís Sveinsdóttir skrifar Skoðun Jesús who? Atli Þórðarson skrifar Skoðun Opið bréf til Miðflokksmanna Snorri Másson skrifar Skoðun Lesskilningur eða lesblinda??? Jóhannes Jóhannesson skrifar Skoðun Henti Íslandi undir strætisvagninn Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Sjá meira
Reglulega heyrum við af hinum ýmsu atriðum sem eru til þess fallin að ógna lýðræðinu. Fjölmiðlar, samfélagsmiðlar, afskipti erlendra ríkja, lélegt læsi, kvótakerfið, öfgahópar ýmsir, og svo mætti lengi telja. Hér langar mig að vekja athygli á einu slíku atriði, þótt ekki skuli gengið svo langt að kalla það ógn við lýðræðið. Í grunninn byggir íslensk stjórnskipan á þrígreiningu ríkisvaldsins. Þingmenn setja lög, stjórnvöld framkvæma lög og dómstólar leiða til lykta ágreining um lög. Fyrirkomulagið sem við búum við byggir að auki á því að borgarar megi gera allt sem lög banna ekki, en stjórnvöld aðeins það sem lög leyfa eða áskilja. Kerfið allt byggir á þeirri grundvallarreglu að valdi fylgi ábyrgð. Mislíki kjósendum hvernig kjörnir fulltrúar fara með valdið sem þeim er fengið, geta þeir, einu sinni á fjögurra ára fresti, oftar þegar vindar blása þannig, dregið þá til ábyrgðar. Fyrst gegnum prófkjör og síðar í kjörklefanum. Með tveimur strikum, krotuðum með vel ydduðu ritblýi, getur kjósandi látið í ljós hvort honum þyki þyki fýsilegt að frambjóðandi hafi freistast til að spara sér nokkrar krónur með því að láta reyna á mörk almennra tekna og fjármagnstekna, og hvort slíkt sé betra eða verra en að eiga eign í lágskattaríki og gefa hana upp til skatts. Hvað finnst okkur um meðferð dómsmálaráðherra á lögmætisreglunni? Geta Píratar stjórnað landinu ef þeir geta ekki stjórnað eigin flokki? Sambærilegri lýðræðislegri ábyrgð er ekki til að dreifa gagnvart stjórnvöldum, þ.e. taki stjórnvald ákvörðun, setji reglur eða misbeiti valdi sínu, þá getur fólk illa beitt sér með beinum hætti til að breyta því. Í ljósi þessarar vöntunar á lýðræðislegri ábyrgð er bagalegt hve stór þáttur löggjafarvaldsins er óbeint hjá handhöfum framkvæmdavalds. Að breyta Wikipedia til að vinna rifrildi Flest þingmál, sem síðar verða að lögum, eru samin í ráðuneytum, stundum í samráði við þau stjórnvöld sem síðan sýsla með þau, hagsmunaaðila og almenning allan. Eftir setningu laganna er algengt að þau séu útfærð nánar með reglugerðum. Þegar málaflokkurinn kemur næst til endurskoðunar, geymir frumvarpið litla orðalagsbreytingu, en samkvæmt greinargerð er ekki um efnisbreytingu að ræða, heldur aðeins verið að færa ákvæði úr reglugerðum í lög. Ekki nóg með að ráðuneytin semji frumvörpin, heldur eru þau líka byrjuð að taka saman minnisblöð til að blessa eða fordæma breytingartillögur sem fastanefndum þingsins berast. Raunar á ég mér uppáhalds slíkt. Það er frá 12. júní sl. en þar sagði innviðaráðuneytið þinginu, að „í ljósi vilja löggjafans eins og hann kemur fram í frumvarpinu“, að aki maður rafhlaupahjóli drukkinn þá skuli það varða sekt. Eða með öðrum orðum, þetta er þinn vilji þótt við höfum samið frumvarpið. Það má deila um hvort slíkt sé fýsilegt, en slík tilraun gaslýsing er þó skömminni skárri en þegar stjórnvöld, í skjóli sérfræðiþekkingar sinnar, fara frjálslega með staðreyndir við meðferð þingmála. Þess þekkjast til að mynda dæmi, fleiri en eitt og fleiri en tvö, að fullyrt sé í greinargerð að tiltekin tillaga feli í sér litla eða enga breytingu, þegar raunin er að um talsverða stefnubreytingu er að ræða. Nú eða að fullyrt sé í greinargerð frumvarps, lögðu fram af fastanefnd en pantað af stjórnvaldi, að aðeins sé verið að „árétta meginreglu“, þegar raunin er að stjórnvöld höfðu verið gerð afturreka með fyrri framkvæmd. Því má líkja við að breyta Wikipedia grein til að vinna rifrildi. Þá eru enn ótalin öll þau tilvik þegar stjórnvöld láta reyna á hvað rúmast innan texta laga og breyta stjórnsýsluframkvæmd, sem jafnvel spannar áratugi, án þess að nokkrum lögum hafi verið breytt. Valdið þangað sem ábyrgðin hvílir Þrátt fyrir allt þá fer því fjarri að framangreint feli ávallt í sér slæmar ákvarðanir eða verið sé að ýja að því að stjórnvöld starfi ekki af heilindum. Þvert á móti. Þorri fyrrnefndra dæma, ekki án undantekninga þó, er dæmi um það að stjórnvöld séu að forða þingmönnum frá enn stærri glappaskotum. Þótt það sé góðra gjalda vert, og landi og þjóð eflaust til heilla, þá er slíkt, ef ekki í reynd í það minnsta í ásýnd, til þess fallið að útvatna löggjafarvaldið og færa vald til handhafa framkvæmdavalds, frá fólki sem fengið hefur lýðræðislegt umboð til lagasetningar. Þegar matvælaráðherrar keppast um að bæta Íslandsmetið í svívirðu stjórnarskrárvarinna réttinda án atrennu, þá er það eitthvað sem kjósendur geta sagt skoðun sína á. Sömu sögu er að segja af því þegar fastanefnd þingsins ákveður að endurskrifa frumvarp milli fyrstu og annarrar umræðu og presentera það sem breytingartillögu. Af tvennu illu er betra að slík obbossí séu kjörinna fulltrúa, þar sem þeir þurfa að standa kjósendum skil gjörða sinna. Það er þó ekki svo að þingmenn sjálfir séu stikkfrí í þessum efnum enda verið duglegir að hlýta fyrirmælum sérfræðinganna. Ekki má gleyma ráðherrum sem samhliða nýjum titli verða ósammála fortíðarútgáfunum af sjálfum sér, því ellegar myndi starfsfólk ráðuneytisins leggja niður störf og neita að semja frumvörpin þeirra. Að sama skapi virðist vart mega setja ný heildarlög án þess að koma á fót sjálfstæðri stofnun, sem skal sjá um að framkvæma lögin og móta stefnumarkandi meginreglur þingsins, allt í nafni faglegra og hlutlægra ákvarðana, sem byggja eiga á sérþekkingu en ekki pólitík. Þar skal valdið vera, en ábyrgðin áfram ráðherranna. Réttast væri að vald yrði að meginstefnu togað aftur þangað sem ábyrgðin hvílir og að þingmenn myndu rýna umsagnir og ráðgjöf stjórnvalda með sömu tortryggni annarra. Öðrum kosti er hætta á því að kjósendur upplifi það að atkvæði þeirra skipti minna máli en áður. Það má ekki gerast. Höfundur er áhugamaður um efni á Alþingisvefnum.
Skoðun Enn ríkir áhugaleysi um afdrif fósturbarna Guðlaugur Kristmundsson,Sigurgeir B. Þórisson skrifar
Skoðun Áfengi og íþróttir eiga enga samleið – áskorun til þingfulltrúa UMFÍ Árni Guðmundsson skrifar
Skoðun Lífsskoðunarfélagið Farsæld tekur upp slitinn þráð siðmenntunar Svanur Sigurbjörnsson skrifar