Staðreyndin er þessi það eru ekki allir í boltanum. En hvað með að opna aftur Mótorsmiðjur gæti það verið lausn?
Kannski koma þessi skrif of seint þar sem kosningar eru ný afstaðnar og þá hefði verið upplagt að koma með þetta í umræðuna því allir stjórnmálaflokkarnir ætluð að „gera allt fyrir börnin okkar“ í kosningunum munið þið.
Þegar þessir gaurar og líka auðvitað stelpur sem ég reikna með að séu í minnihluta setja facebook-síður hverfanna á hvolf með skrifum að þau séu að halda vöku fyrir börnunum og með glæfra akstri á göngustígunum sem hljómar stundum eins og þetta væri villta vestrið af lýsingum að dæma, þá er ekki hjá því komist að það verður að nálgast þetta viðfangsefni á þeirra forsendum ef það á að takast vel til eins og við gerðum í gamla daga í Mótorsmiðjunni upp á Höfða og í Útideildinni.
Það er enn þá þannig að líkur sækir líkan heim og við viljum öll tilheyra með einhverjum hætti það hefur ekki breyst í mannlegri hegðun. Þarna er vettvangur til að sá fræjum með því að koma fræðslu á framfæri varðandi hjálma notkun og fleira. Mótorsmiðjan sem ég vann í hérna um árið var akkúrat þannig. Að gera ekkert nema tuða yfir ástandinu muni ekki leysa vandamálið og það hverfur ekki að sjálfum sér. Það þarf að tækla svona lausnarmiðað og reyna stýra þessu í jákvæðan farveg. Samt þannig að fræðslan sé ómeðvituð svo þau upplifi ekki að það sé verið að anda ofan í hálsmálið á þeim. Einfaldlega heyra þau og sjá og mæta þeirra þörfum. Það er ekki nóg að vera með miðstöðvar fyrir bolta því það eru ekki allir í boltanum. Þegar ég vann í Útideildinni sem var rekinn af unglingadeild félagsmálastofnunar Reykjavíkur kynntist ég stórkostlegum manni sem heitir Björn Ingi Ragnarsson. Hann var upphafsmaður af fyrstu Mótorsmiðjunni seinna kom Mummi að henni og útfærði hana en frekar. Þegar ég spurði Bjössa hvernig smiðjan varð til kom hann með stórkostlega sögu.
Það var þannig eins og núna þessir gaurar voru að gera fólk vitlaust í hverfunum. Til að gera langa sögu stutta þá notaði hann mykjukenninguna. Sem er sú ef þú setur hrossaskít út á tún þá setjast bara ákveðnar flugur á hann en ekki allar. Það sem hann gerði hann keyrði á mótorhjólinu sínu í leðrinu sat á hjólinu í hverfinu þar sem þessir pjakkar voru og viti menn flugurnar komu og mótorsmiðjan var stofnuð. Ætla mér að segja frá þessari stórkostlegu sögu nánar þegar bókin mín kemur út „bókin er minn óvinur“ Eins og þessir gaurar eiga margir hverjir bókina sem sinn stærsta óvin í lífinu. En samt troðum henni ofan í kok á þeim setjum þá í kassa menntakerfisins sem þeir passa enga veginn inn í en þeir eru sumir snillingar í höndunum þarna myndi mótorsmiðja koma sterk inn til að styrkja þeirra sjálfsmynd til framtíðar.
Höfundur er starfsmaður Fjölsmiðjunnar á höfuðborgarsvæðinu.
