Skoðun

„Eðlilegt líf“ undir kjafti byssunnar

Einar Steinn Valgarðsson og Hjálmtýr Heiðdal skrifa

Eftirfarandi grein er svar við grein sem Stefán Einar Stefánsson, blaðamaður Morgunblaðsins, birti þar 6. maí síðastliðinn. Þar sem Morgunblaðið neitaði okkur um réttinn til andsvara í blaðinu birtum við svargrein okkar hér.

Stefán Einar Stefánsson blaðamaður skrifar grein í Morgunblaðið 6. maí með fyrirsögninni „Illa dulið gyðingahatur“. Grein Stefáns er svar við grein sem við skrifuðum um skrif Stefáns um rauðvínsframleiðslu á herteknu landi í Palestínu.

Eins og alvanalegt er hjá þeim sem vilja verja ofbeldi Ísraelsríkis gegn Palestínumönnum, þá byrjar Stefán grein sína á því að útmála okkur sem gyðingahatara, og ef trúa má Stefáni, þá höfum við tekið upp kyndilinn sem féll úr hendi Hitlers á sínum tíma.

En ávirðingar Stefáns Einars í okkar garð eru ekki meginatriði, meginatriðið er að hann reynir að blekkja lesendur með fullyrðingum sem eiga sér enga stoð í veruleikanum.

Í grein Stefáns Einars er nokkrar lykilsetningar: „Í þessum aðstæðum gera almennir borgarar, jafnt Ísraelar og Palestínumenn, tilraun til þess að lifa eðlilegu lífi og uppfylla vonir sínar og væntingar til lífsins“. Enn fremur: „Er aðdáunarvert að fylgjast með fólkinu, m. a. á Vesturbakkanum, nýta sér ferðaþjónustu og matvælaframleiðslu til að skapa sér og sínum góð lífsskilyrði...Þar starfa gyðingar og Palestínumenn hlið við hlið. Hagsmunir þeirra eru samofnir.“

Þessi skrif Stefáns eru annað hvort dæmi um hrópandi vanþekkingu eða sýna okkur að hann er sérlega ósvífinn. Við látum lesendum eftir að komast að niðurstöðu um það.

Staðreyndin er sú að milljónir Palestínumanna, bæði þeir sem búa innan Ísraels og og þeir sem búa á Vesturbakkanum og Gaza, lifa ekki eðlilegu lífi, þ.e. ef menn telja eðlilegt líf að vera frjáls til orða og athafna, geta ferðast; í stuttu máli að njóta mannréttinda eins og siðsamt fólk telur að allir eigi að njóta. Það er ekki ógn frá Íran sem hindrar að lífið sé eðlilegt eins og Stefán skrifar, það er kúgun Ísraelsríkis á Palestínumönnum sem er orsök vandans.

Palestínumenn sem búa innan Ísraels geta ekki valið sér bústað að eigin ósk, það er í raun þannig að stór hluti Ísraelsríkis er þeim lokaður þótt þeir teljist vera lögmætir íbúar landsins. Þeir geta sjaldnast fengið leyfi til að byggja hús. Þeir geta ekki endurheimt eigur sínar sem var stolið af þeim við stofnun Ísraelsríkis. Þeir geta ekki gifst ef ástin þeirra hlýtur ekki náð ísraelskra yfirvalda. Ekkert af þessu er eðlilegt og uppfyllir engar vonir þessa fólks. Og það er vegna þess að fólkið býr í ríki sem skilgreinir sig með lögum sem ríki meirihlutans en ekki ríki allra landsmanna burtséð frá uppruna og trú.

Íbúar Vesturbakkans búa við hernám og eru ofurseldir Ísraelsher, sem ræður öllum samgöngum að geðþótta hermannanna. Palestínskir bændur eru rændir ökrum sínum og skotnir ef þeir mótmæla. Íbúar Vesturbakkans eru innikróaðir með múr sem klýfur byggðir þeirra og hindrar alla framþróun. Ísraelsher fangelsar börn og beitir þau bæði andlegum og líkamlegum pyntingum. Íbúar Austur-Jerúsalem missa hús sín í hendur ofsatrúargyðingum sem njóta stuðnings Ísraelshers.

Íbúar Gazastrandarinnar eru í herkví, enginn fer þangað eða þaðan nema með leyfi Ísraelshers. Atvinnulíf er á heljarþröm sökum herkvíarinnar, vatn er af skornum skammti og einnig rafmagn, m.a. sökum þess að her Ísraels hindrar aðdrætti til viðgerða á tækjabúnaði. Fiskimenn á Gaza hætta lífi og limum er þeir reyna að sækja björg í bú. Varðbátar Ísraelshers hindra þá í að sækja gjöful fiskimið og hafa drepið marga sjómenn sem eru fyrirvinnur heimila sinna.

Kannski útskýrir Stefán Einar fyrir okkur hvernig menn geti gert „tilraun til þess að lifa eðlilegu lífi og uppfylla vonir sínar og væntingar til lífsins“ við þessar aðstæður sem hér er lýst og eru hvergi ýktar eða fullnægjandi til að lýsa því ástandi sem þarna ríkir.

Þessi fáránlega lýsing á „samofnum hagsmunum“ kúgarans og þess kúgaða er svo út úr kú að það læðist að manni sá grunur að Stefán Einar vilji ekki að orð hans séu tekin alvarlega. Það væri forvitnilegt að fá Stefán Einar til að lýsa lífinu á baðmullarökrum Suðurríkja Bandaríkjanna um 1850, bara smá greinarkorn um samofna hagsmuni þrælanna og þrælahaldarans!

Stefán Einar heldur því fram að Félagið Ísland-Palestína sé móti tilveru Ísraelsríkis, að það sé opinber stefna félagsins. Þetta er rangt, á vefsíðu félagsins má lesa eftirfarandi um markmið félagsins: „Að beita sér fyrir því, að Íslendingar leggi sitt af mörkum til þess að réttlát og friðsamleg lausn finnist á deilu Ísraela og Palestínumanna á grundvelli alþjóðaréttar og mannréttindasáttmála Sameinuðu þjóðanna og með tilliti til allra samþykkta Sameinuðu þjóðanna sem varða deiluna.“

Stefán Einar, sem hvetur Íslendinga til þess að kaupa vín sem er framleitt með ólöglegum hætti á landi sem hefur verið stolið, virðist ekki sáttur við þá niðurstöðu okkar að hann styðji mannréttindabrot Ísraelsríkis. Allt sem Stefán Einar hefur skrifað um þetta „vínmál“ snýst um að segja að þetta sé hið besta mál og verður hann að fyrirgefa okkur ef við höfum dregið rangar ályktanir og að hann styðji alls ekki mannréttindabrotin sem hann skrifar svo glaðbeittur um. Hann verður þá að útskýra það fyrir okkur og lesendum.

Höfundar eru félagar í Félaginu Ísland-Palestína



Athugið. Vísir hvetur lesendur til að skiptast á skoðunum. Allar athugasemdir eru á ábyrgð þeirra er þær rita. Lesendur skulu halda sig við málefnalega og hófstillta umræðu og áskilur Vísir sér rétt til að fjarlægja ummæli og/eða umræðu sem fer út fyrir þau mörk. Vísir mun loka á aðgang þeirra sem tjá sig ekki undir eigin nafni eða gerast ítrekað brotlegir við ofangreindar umgengnisreglur.

Skoðun

Skoðun

Sigur­bogi

Dagbjört Ósk Steindórsdóttir skrifar

Sjá meira


×