Gagnrýni

Snilld aftur á bak eða áfram

Jónas Sen skrifar
"Sérhver nóta var þaulhugsuð og vandlega mótuð. Hröðustu tónahlaup léku í höndunum á honum,“ segir um leik Stefáns Ragnars.
"Sérhver nóta var þaulhugsuð og vandlega mótuð. Hröðustu tónahlaup léku í höndunum á honum,“ segir um leik Stefáns Ragnars. Vísir/Stefán
Tónlist

Verk eftir Ibert, Gounod og Lutoslawski í flutningi Sinfóníuhljómsveitar Íslands.

Eldborg í Hörpu

fimmtudaginn 14. september

Einleikari: Stefán Ragnar Höskuldsson.

Stjórnandi: Yan Pascal Tortelier.



Einn fremsti „klassíski“ tónlistarmaður þjóðarinnar er Stefán Ragnar Höskuldsson flautuleikari. Hann er kunnur víða um heim fyrir einleik og kammermúsík, auk þess sem hann er 1. flautuleikari Sinfóníuhljómsveitarinnar í Chicago. Hún er ein sú besta í heimi, svo það er engin smávegis upphefð.

Stefán lék einleik í konsertinum eftir Jaques Ibert á tónleikum Sinfóníuhljómsveitar Íslands á fimmtudagskvöldið. Konsertinn er gríðarlega kröfuharður fyrir einleikarann, en hann er ekki endilega skemmtilegasta tónlist sem fyrirfinnst. Viss taugaveiklun er í henni sem skrifast á endalaust skringilegar laglínur. Þær hoppa síkvikar út um allt tónsviðið án pásu. Kannski er tilgangur þeirra fyrst og fremst að sýna hvað flautuleikarinn er flinkur.

Engu að síður var afar ánægjulegt að hlusta á konsertinn því Stefán spilaði svo vel. Sérhver nóta var þaulhugsuð og vandlega mótuð. Hröðustu tónahlaup léku í höndunum á honum. Tónninn í flautunni var svo fagur að það skipti í raun engu máli hvað Stefán gerði. Hann hefði þess vegna getað flutt eitthvert þekkt verk aftur á bak. Maður hefði samt notið flutningsins.

Ekki síðra var Syrinx eftir Debussy, sem var aukalag Stefáns. Tónlistin er innblásin af grískum goðsögum og eftir því var leikur Stefáns seiðandi. Hann var þrunginn andrúmslofti íhugunar, fullur af alvöru og andakt. Útkoman var unaðsleg áheyrnar.

Yan Pascal Tortelier stjórnaði hljómsveitinni, sem var með besta móti á tónleikunum. Samspil hennar og einleikarans var nákvæmt og hnitmiðað. Sinfónía nr. 1 eftir Goun­od var einnig sérlega létt og leikandi, glaðleg og fjörug í leik hljómsveitarinnar.

Síðasta tónsmíðin á efnisskránni var Konsert fyrir hljómsveit eftir Lutoslawski. Venjulega er utanaðkomandi einleikari þegar konsertformið er annars vegar. En í þessum konsert skiptast litlir ólíkir hópar innan hljómsveitarinnar sjálfrar á að vera einleikarinn. Stundum er um sérkennilegar hljóðfærasamsetningar að ræða, eins og t.d. í slagverkinu, sem skapa kröftug blæbrigði. Í það heila er tónmálið ótrúlega djarft, allt að því manískt, hver svo sem einleikarinn er.

Konsertinn á efnisskránni sætir nokkrum tíðindum, því hljómsveitin hefur sjaldan leikið jafn vel. Hvílíkur flutningur! Heildarhljómurinn var sérdeilis glæsilegur, þéttur og fókuseraður, safaríkur og flottur. Strengjaleikurinn var óvanalega breiður og munúðarfullur, málmblásturinn yfirgengilegur. Þannig mætti lengi telja. Túlkunin var áköf og kröftug, nánast brjálæðisleg. Hvergi var dauður punktur; rauði þráðurinn í tónlistinni slitnaði aldrei og hápunktarnir voru stórkostlegir. Það gerist ekki betra.

Niðurstaða: Einleikurinn var framúrskarandi, hljómsveitin aldrei betri.






Fleiri fréttir

Sjá meira


×