Villta vestrið Ívar Halldórsson skrifar 18. október 2016 14:19 Í bítið á Bylgjunni fékk til sín góða gesti þann 13. október sem kynntu framtakið „Ekki hata“, sem er frábær vitundarvakning gegn ofbeldi á netinu. Hlusta má á þáttinn hér. Ég eins og flestir vitum að ástandið hérlendis er víða orðið jafn slæmt og í villta vestrinu forðum daga, þegar sexhleypurnar fengu að ráða niðurlögum mála vegna þess að einhver útlaginn var ekki sammála einhverjum galvöskum gríngóa. Við segjum að það sé skoðanafrelsi hérlendis, þegar í raun og veru búum við við vaxandi skoðanakúgun. Við fáum ekki lengur að heyra allar hliðar á málunum vegna þess að fólk hættir ekki á að vera niðurlægt opinberlega fyrir afstöðu sína. Fólk þorir ekki að greiða atkvæði með eða á móti vissum málefnum því það er hrætt um að ráðist verði til harðrar atlögu gegn því vegna skoðana sinna. En það er ekki hægt að banna fólki að hafa skoðanir þótt sumir krefjist reyndar þess að fólk hreinlega gefi upp sína skoðun fyrir aðra fyrirvaralaust, ella hafi þeir sem „ranga skoðun“ hafa, verra af. Sjálfskipaðir skoðanaskerfarar eru í sjálfboðavinnu víða í okkar samfélagi með sexhleypurnar sínar á lofti. Að fara inn á samskiptamiðlana er oft eins og að ganga inn á reykfyllta og skítuga kúrekakrá í villta vestrinu þar sem rangt augnaráð, misskilin hreyfing eða óvelkomin skoðun getur kostað kráargesti lífið. Mannréttinda- og jafnréttislög takmarka hvaða skoðanir má viðra í okkar samfélagi til að standa vörð um persónulegt öryggi fólks og tryggja sátt meðal ólíkra íbúa þjóðarinnar. Að mismuna eða gera lítið úr persónu á grundvelli trúar, kyns, litarháttar eða kynhneigðar er til að mynda brot á lögum. Lögin stuðla að góðu siðferði í samskiptum milli landsbúa, og hvetja okkur öll til þess að bera virðingu fyrir samlöndum; óháð útliti, bakgrunni, trúarlegri afstöðu eða því hvort við sofum hjá sama kyni eða ekki. Skoðanafrelsi er ekki frelsi til að niðurlægja, mismuna eða leggja ákveðnar persónur í einelti. Ef við ætlum að nýta svokallað skoðanafrelsið til að gera lítið úr öðrum og jafnvel ganga svo langt, eins og því miður fjöldi Íslendinga gerir á samskiptamiðlum okkar og víðar, að kalla hvort annað niðrandi nöfnum, tökum við sem þjóðfélag stórt siðferðislegt skref afturábak. Með slíkri hegðun kæfum við auk þess þá málefnalegu umræðu sem þarf að eiga sér stað. Málefni líðandi stundar eru fjölmörg, og yfirleitt eru margar hliðar á hverju máli fyrir sig og skoðanirnar ófáar eftir því. Auðvitað er engin leið að allir geti alltaf verið sammála um allt. Það er ómögulegt að allir hafi rétt fyrir sér. Við eigum að gagnrýna skoðanir hvers annars með virðingu hvert fyrir öðru. Að hlusta á gagnrýni með opnum huga verður oft til þess að mislaga ágreiningsbrotin smelli saman og taki á sig skýrari mynd. En opinber gagnrýni og skoðanatjáning þarf ávallt að beinast að umræðuefninu, og þá aldrei að persónunni sem tjáir sitt viðhorf til málsins. Með málefnalegri gagnrýni finnum við skynsamlegar leiðir til að leysa hin erfiðustu mál. Ég hef oft skipt skoðun minni út fyrir aðra vel rökstudda skoðun. Með því að hlusta á sjónarmið annara áttum við okkur stundum á því að sjónarhorn okkar er oft heldur þröngt. Stundum kemur fyrir að fólk getur hreinlega ekki verið sammála um viðhorf eða lausnir. Þá þarf fólk að bera nægan þroska til þess að sættast á að vera sammála um að vera ósammála og halda þannig friðinn. Það veldur miklum vonbrigðum hversu lágt fólk hérlendis leggur sig í umræðu á netinu. Hatur, persónuníð og mannfyrirlitning er orðið daglegt brauð hér á landi í villta vestri veraldarvefsins; samskiptamiðlunum sem allir hafa aðgang að. Maður setur sig þá í spor kráareigandans á kránni í villta vestrinu, sem vissi að ef einhverjum óþokkanum líkaði ekki við viskíið sem hann bar fram, var hætt við að hann fengi viskíflöskuna í hausinn eða þá hann látinn dansa “byssukúludansinn” meðan ribbaldinn skaut miskunnarlaust í gólfið þar sem hann stóð. Að vera kallaður „fífl“, „ógeð“ eða „trúarhálfviti“ af einhverjum óbeisluðum einstaklingum sem ekki þekkir mann persónulega gerir mann auðvitað ekki að fífli, ógeði eða trúarhálfvita. Ekki frekar en að vera kallaður “pípulagningamaður” af einhverjum geri mig að pípulagningamanni. Slík óþroskuð hegðun segir hins vegar ýmislegt um þá sem leyfa sér að níða og rægja samlanda sína með opinberum hætti. Orðin endurspegla innri mann. Auðvitað þarf að stöðva þessa siðlausu þróun hér á landi. Það hefur reynst erfitt, enda enginn Lukku-Láki, John Wayne eða Clint Eastwood í þessu villta vestri til að taka í taumana eins og þeir gerðu forðum daga, þegar að bandítar niðurlægðu óillviljaða kráargesti með því að þekja þá tjöru og fiðri fyrir allra augum. Grófari ribbaldar aðhylltust “skjóta fyrst og spyrja svo regluna”, og fylltu fólk sem var fyrir þeim umsvifalaust af blýi. Í okkar landi býr fólk með fjölbreytta lífssýn og ólíkar skoðanir. Til að tryggja góða sambúð ólíkra einstaklinga hérlendis þurfum við að geta rætt málin án þess að vega að hvort öðru með níði og rógburði. Við þurfum að geta sett okkur í spor annara og hlusta gaumgæfilega á allar hliðar málsins. Við megum ekki leyfa endalausum fordómum að birgja okkar sýn. Við þurfum þá einnig að tilreikna náunga okkar hið besta og leyfa honum að njóta vafans þegar kemur að viðkvæmum málefnum. Flestum gengur gott eitt til þegar þeir bera fram skoðanir sínar, en því miður er oft svo stutt í fordóma og móðgunargjarna hegðun að einlæg sjónarmið eru kaffærð í fæðingu. Um leið og við tökum augun af efninu og förum að ráðast hvert á annað, setjum við um leið upp gaddavír yfir þær götur sem liggja til góðra lausna. Mig langar að enda á því að vitna í næst elstu dóttur mína sem segist af eigin raun hafa upplifað misbeitingu skoðanafrelsis hér á landi og orðið vör við eineltið sem á sér stað; bæði á netinu og í fjölmiðlum. Hún sagði þetta varðandi þær mörgu skoðanir sem bornar eru fram af ólíkum persónum. Mér fannst hún eiginlega hitta naglann á höfuðið: „Hvaða manneskja er það hlutlaus að hún geti fullyrt hvaða skoðun sé rétt, og hvaða skoðun sé ekki rétt?“ Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Ívar Halldórsson Mest lesið Okkar lágkúrulega illska Lóa Hlín Hjálmtýsdóttir Skoðun Halldór 23.8.2025 Halldór Ég vildi óska þess að ég hefði hreinlega fengið krabbamein Íris Elfa Þorkelsdóttir Skoðun Andaðu rólega elskan... Ester Hilmarsdóttir Skoðun Öndum rólega – á meðan húsið brennur Magnús Magnússon Skoðun Skólaskætingur Þórdís Kolbrún R. Gylfadóttir Skoðun Heildstætt heilbrigðiskerfi – hagur okkar allra Alma D. Möller Skoðun Eldri borgarar – áhrif aðildar að Evrópusambandinu (ESB) Þorvaldur Ingi Jónsson Skoðun Þjóðarmorð, fálmandi mjálm eða aðgerðir? Viðar Hreinsson Skoðun Fjárfestum í fyrsta bekk, frekar en fangelsum Hjördís Eva Þórðardóttir Skoðun Skoðun Skoðun Heildstætt heilbrigðiskerfi – hagur okkar allra Alma D. Möller skrifar Skoðun Vanþekking eða vísvitandi blekkingar? Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun „I believe the children are our future…“ Karen Rúnarsdóttir skrifar Skoðun Mikilvægi félagasamtaka og magnað maraþon Þuríður Harpa Sigurðardóttir skrifar Skoðun Allt sem ég þarf að gera Dagbjartur Kristjánsson skrifar Skoðun Eldri borgarar – áhrif aðildar að Evrópusambandinu (ESB) Þorvaldur Ingi Jónsson skrifar Skoðun Meiri gæði og mun minni álögur - Hveragerðisleiðin í leikskólamálum Jóhanna Ýr Jóhannsdóttir,Sandra Sigurðardóttir,Dagný Sif Sigurbjörnsdóttir,Halldór Benjamín Hreinsson,Njörður Sigurðsson skrifar Skoðun Reykjavíkurborg stígur fyrsta skrefið í snjallvæðingu umferðarljósa! Einar Sveinbjörn Guðmundsson skrifar Skoðun Framtíðin í fyrsta sæti – mikilvægi forgangsröðunar á tillögum Kópavogsbæjar í grunnskólamálum Sigrún Ólöf Ingólfsdóttir skrifar Skoðun Notkun ökklabanda Guðmundur Ingi Þóroddsson skrifar Skoðun Skólaskætingur Þórdís Kolbrún R. Gylfadóttir skrifar Skoðun Þéttingarstefnan hefur brugðist og Dóra breytir um umræðuefni Aðalsteinn Haukur Sverrisson skrifar Skoðun Ný sókn í menntamálum Guðmundur Ari Sigurjónsson skrifar Skoðun Þjóðarmorð, fálmandi mjálm eða aðgerðir? Viðar Hreinsson skrifar Skoðun Vin í eyðimörkinni – almenningsbókasöfn borgarinnar Sanna Magdalena Mörtudóttir skrifar Skoðun Er Akureyri að missa háskólann sinn? Aðalbjörn Jóhannsson skrifar Skoðun Tíu staðreyndir um alvarlegustu kvenréttindakrísu heims Stella Samúelsdóttir skrifar Skoðun Ég vildi óska þess að ég hefði hreinlega fengið krabbamein Íris Elfa Þorkelsdóttir skrifar Skoðun Mestu aularnir í Vetrarbrautinni Kári Helgason skrifar Skoðun Fjárfestum í fyrsta bekk, frekar en fangelsum Hjördís Eva Þórðardóttir skrifar Skoðun Eftirlíking vitundar og hætturnar sem henni fylgja Þorsteinn Siglaugsson skrifar Skoðun Andaðu rólega elskan... Ester Hilmarsdóttir skrifar Skoðun Gagnvirkni líkama og vitundar til heilbrigðis Þórdís Hólm Filipsdóttir skrifar Skoðun Nýjar lausnir í kennslu – gamlar hindranir Bogi Ragnarsson skrifar Skoðun Kópavogsleiðinn Ragnar Þór Pétursson skrifar Skoðun Samstarf sem skilar raunverulegum loftslagsaðgerðum Nótt Thorberg skrifar Skoðun Lærum að lesa og reikna Jón Pétur Zimsen skrifar Skoðun Loforðið sem borgarstjóri gleymdi Magnea Gná Jóhannsdóttir skrifar Skoðun Kristrún, það er bannað að plata Snorri Másson skrifar Skoðun Öndunaræfingar í boði SFS Vala Árnadóttir skrifar Sjá meira
Í bítið á Bylgjunni fékk til sín góða gesti þann 13. október sem kynntu framtakið „Ekki hata“, sem er frábær vitundarvakning gegn ofbeldi á netinu. Hlusta má á þáttinn hér. Ég eins og flestir vitum að ástandið hérlendis er víða orðið jafn slæmt og í villta vestrinu forðum daga, þegar sexhleypurnar fengu að ráða niðurlögum mála vegna þess að einhver útlaginn var ekki sammála einhverjum galvöskum gríngóa. Við segjum að það sé skoðanafrelsi hérlendis, þegar í raun og veru búum við við vaxandi skoðanakúgun. Við fáum ekki lengur að heyra allar hliðar á málunum vegna þess að fólk hættir ekki á að vera niðurlægt opinberlega fyrir afstöðu sína. Fólk þorir ekki að greiða atkvæði með eða á móti vissum málefnum því það er hrætt um að ráðist verði til harðrar atlögu gegn því vegna skoðana sinna. En það er ekki hægt að banna fólki að hafa skoðanir þótt sumir krefjist reyndar þess að fólk hreinlega gefi upp sína skoðun fyrir aðra fyrirvaralaust, ella hafi þeir sem „ranga skoðun“ hafa, verra af. Sjálfskipaðir skoðanaskerfarar eru í sjálfboðavinnu víða í okkar samfélagi með sexhleypurnar sínar á lofti. Að fara inn á samskiptamiðlana er oft eins og að ganga inn á reykfyllta og skítuga kúrekakrá í villta vestrinu þar sem rangt augnaráð, misskilin hreyfing eða óvelkomin skoðun getur kostað kráargesti lífið. Mannréttinda- og jafnréttislög takmarka hvaða skoðanir má viðra í okkar samfélagi til að standa vörð um persónulegt öryggi fólks og tryggja sátt meðal ólíkra íbúa þjóðarinnar. Að mismuna eða gera lítið úr persónu á grundvelli trúar, kyns, litarháttar eða kynhneigðar er til að mynda brot á lögum. Lögin stuðla að góðu siðferði í samskiptum milli landsbúa, og hvetja okkur öll til þess að bera virðingu fyrir samlöndum; óháð útliti, bakgrunni, trúarlegri afstöðu eða því hvort við sofum hjá sama kyni eða ekki. Skoðanafrelsi er ekki frelsi til að niðurlægja, mismuna eða leggja ákveðnar persónur í einelti. Ef við ætlum að nýta svokallað skoðanafrelsið til að gera lítið úr öðrum og jafnvel ganga svo langt, eins og því miður fjöldi Íslendinga gerir á samskiptamiðlum okkar og víðar, að kalla hvort annað niðrandi nöfnum, tökum við sem þjóðfélag stórt siðferðislegt skref afturábak. Með slíkri hegðun kæfum við auk þess þá málefnalegu umræðu sem þarf að eiga sér stað. Málefni líðandi stundar eru fjölmörg, og yfirleitt eru margar hliðar á hverju máli fyrir sig og skoðanirnar ófáar eftir því. Auðvitað er engin leið að allir geti alltaf verið sammála um allt. Það er ómögulegt að allir hafi rétt fyrir sér. Við eigum að gagnrýna skoðanir hvers annars með virðingu hvert fyrir öðru. Að hlusta á gagnrýni með opnum huga verður oft til þess að mislaga ágreiningsbrotin smelli saman og taki á sig skýrari mynd. En opinber gagnrýni og skoðanatjáning þarf ávallt að beinast að umræðuefninu, og þá aldrei að persónunni sem tjáir sitt viðhorf til málsins. Með málefnalegri gagnrýni finnum við skynsamlegar leiðir til að leysa hin erfiðustu mál. Ég hef oft skipt skoðun minni út fyrir aðra vel rökstudda skoðun. Með því að hlusta á sjónarmið annara áttum við okkur stundum á því að sjónarhorn okkar er oft heldur þröngt. Stundum kemur fyrir að fólk getur hreinlega ekki verið sammála um viðhorf eða lausnir. Þá þarf fólk að bera nægan þroska til þess að sættast á að vera sammála um að vera ósammála og halda þannig friðinn. Það veldur miklum vonbrigðum hversu lágt fólk hérlendis leggur sig í umræðu á netinu. Hatur, persónuníð og mannfyrirlitning er orðið daglegt brauð hér á landi í villta vestri veraldarvefsins; samskiptamiðlunum sem allir hafa aðgang að. Maður setur sig þá í spor kráareigandans á kránni í villta vestrinu, sem vissi að ef einhverjum óþokkanum líkaði ekki við viskíið sem hann bar fram, var hætt við að hann fengi viskíflöskuna í hausinn eða þá hann látinn dansa “byssukúludansinn” meðan ribbaldinn skaut miskunnarlaust í gólfið þar sem hann stóð. Að vera kallaður „fífl“, „ógeð“ eða „trúarhálfviti“ af einhverjum óbeisluðum einstaklingum sem ekki þekkir mann persónulega gerir mann auðvitað ekki að fífli, ógeði eða trúarhálfvita. Ekki frekar en að vera kallaður “pípulagningamaður” af einhverjum geri mig að pípulagningamanni. Slík óþroskuð hegðun segir hins vegar ýmislegt um þá sem leyfa sér að níða og rægja samlanda sína með opinberum hætti. Orðin endurspegla innri mann. Auðvitað þarf að stöðva þessa siðlausu þróun hér á landi. Það hefur reynst erfitt, enda enginn Lukku-Láki, John Wayne eða Clint Eastwood í þessu villta vestri til að taka í taumana eins og þeir gerðu forðum daga, þegar að bandítar niðurlægðu óillviljaða kráargesti með því að þekja þá tjöru og fiðri fyrir allra augum. Grófari ribbaldar aðhylltust “skjóta fyrst og spyrja svo regluna”, og fylltu fólk sem var fyrir þeim umsvifalaust af blýi. Í okkar landi býr fólk með fjölbreytta lífssýn og ólíkar skoðanir. Til að tryggja góða sambúð ólíkra einstaklinga hérlendis þurfum við að geta rætt málin án þess að vega að hvort öðru með níði og rógburði. Við þurfum að geta sett okkur í spor annara og hlusta gaumgæfilega á allar hliðar málsins. Við megum ekki leyfa endalausum fordómum að birgja okkar sýn. Við þurfum þá einnig að tilreikna náunga okkar hið besta og leyfa honum að njóta vafans þegar kemur að viðkvæmum málefnum. Flestum gengur gott eitt til þegar þeir bera fram skoðanir sínar, en því miður er oft svo stutt í fordóma og móðgunargjarna hegðun að einlæg sjónarmið eru kaffærð í fæðingu. Um leið og við tökum augun af efninu og förum að ráðast hvert á annað, setjum við um leið upp gaddavír yfir þær götur sem liggja til góðra lausna. Mig langar að enda á því að vitna í næst elstu dóttur mína sem segist af eigin raun hafa upplifað misbeitingu skoðanafrelsis hér á landi og orðið vör við eineltið sem á sér stað; bæði á netinu og í fjölmiðlum. Hún sagði þetta varðandi þær mörgu skoðanir sem bornar eru fram af ólíkum persónum. Mér fannst hún eiginlega hitta naglann á höfuðið: „Hvaða manneskja er það hlutlaus að hún geti fullyrt hvaða skoðun sé rétt, og hvaða skoðun sé ekki rétt?“
Skoðun Meiri gæði og mun minni álögur - Hveragerðisleiðin í leikskólamálum Jóhanna Ýr Jóhannsdóttir,Sandra Sigurðardóttir,Dagný Sif Sigurbjörnsdóttir,Halldór Benjamín Hreinsson,Njörður Sigurðsson skrifar
Skoðun Reykjavíkurborg stígur fyrsta skrefið í snjallvæðingu umferðarljósa! Einar Sveinbjörn Guðmundsson skrifar
Skoðun Framtíðin í fyrsta sæti – mikilvægi forgangsröðunar á tillögum Kópavogsbæjar í grunnskólamálum Sigrún Ólöf Ingólfsdóttir skrifar
Skoðun Þéttingarstefnan hefur brugðist og Dóra breytir um umræðuefni Aðalsteinn Haukur Sverrisson skrifar