Margir ungir listamenn sem hafa aldrei fengið tækifæri Einar Mikael Sverrisson skrifar 21. janúar 2016 13:30 Það verður að segjast eins og er að ég varð orðlaus þegar ég kom heim í gær og fór yfir fréttir dagsins. Þrír íslenskir vefmiðlar höfðu birt fréttir sem samanstóðu af fullyrðingum um mig sem ekki er fótur fyrir. Fjallað var um markaðsrannsóknarstyrk sem ég sótti um fyrir fyrirtækið mitt en nýtti aldrei. Styrkurinn, sem var eingreiðsla upp á 550.000 krónur, var með öðrum orðum aldrei greiddur út. Þar fyrir utan hafði styrkurinn ekkert með töfrasýningar mínar hér á landi að gera. Ekki neitt. Auk þess sem markaðsrannsóknarstyrkur ætlaður fyrirtækjum á fátt ef nokkuð skylt við listmannalaun sem var upphaf þessarar umræðu. Í þeirri frétt sem birtist í Nútímanum sem unnin er út frá pistli bloggara á Stundinni segir að ekki hafi náðst í „Einar Mikael við vinnslu fréttarinnar.“ DV birti frétt af sama toga þar sem hamrað var á því að ég hefði þegið umræddan styrk. Það er athyglisvert að hvorki Stundin, Nútíminn né DV reyndu að hafa samband við mig til að fá á hreint hvernig í málunum lægi. Það var ekkert „missed call“ á símanum mínum né heldur skilaboð frá hlutaðeigandi á Facebook eða tölvupóstur. Það voru ekki gerðar tilraunir til að ná af mér tali! Ég hef alltaf borið virðingu bæði fyrir Stundinni og Nútímanum því umfjöllun þeirra um hin ýmsu málefni hefur að mínu mati verið nákvæm og málefnaleg fram til þessa. Því hefði ég með glöðu geði útskýrt mína hlið máls hefði verið haft samband við mig. Nú eru fréttirnar víða um netið og lítið við því að gera en mér þykir með eindæmum að nokkrir blaðamenn geti lagt með þessum hætti til atlögu við mig án þess að þurfa að svara fyrir skrif sín. Án þess að standa fyrir máli sínu. Allir geta ótrauðir staðhæft hitt og þetta við birtuna frá tölvuskjánum heima hjá sér, niðurlægt ókunnugt fólk og haldið fram nánast hverju sem er um það sem ekki snertir þá sjálfa. Það er öllu verra þegar ritstjórar vefmiðla sjá sig ekki knúna til að biðjast afsökunar á háttalagi og framgöngu eigin starfsmanna. Rétt eins og þeir væru einstaklingar sem koma með athugasemdir á veraldarvefnum í skjóli nafnleysis. Það þykir mér miður. Í allri þessari umfjöllun hefur Vísir.is verið sá fjölmiðill sem tekið hefur málefnalega á umræðunni um listamannalaunin og hefur ekki fallið í þá gildru að persónugera umræðuna. Það eina sem ég vildi koma á framfæri með skrifum mínum um listamannalaunin er að mér fyndist óeðlilegt að 11 nefndarmenn úthluti hverjir öðrum 450 milljónir króna á síðustu 10 árum. Það eru margir ungir listamenn sem hafa aldrei fengið tækifæri því þessir nefndarmenn deila styrkjunumm sín á milli ár eftir ár. Eflaust er hvergi í heiminum auðveldara að lifa á listinni en á Íslandi. Fjölmargir íslenskir listamenn hafa lifað á list sinni í fleiri áratugi án þess að vera áskrifendur að háum peningafjárhæðum. Þetta eru rithöfundar sem eiga að baki langan feril og hefðu vel getað klárað verk sín án 450 milljóna króna greiðslu frá okkur. Heilbrigðiskerfið okkar er algjörlega hrunið og það er mjög stutt í að síðasta greinin brotni með þeim afleiðingum að kerfið hrynji endanlega. Það væri hægt að bjarga mörgum mannslífum og sjá til þess að íslenskar fjölskyldur kæmust í þær aðgerðir sem þær þurfa fyrir þessar 450 milljónir. Loks, þegar heilbrigðiskerfið hrynur endanlega og allt of fáir læknar og hjúkrunarfræðingar starfandi til að unnt sé að veita þessa grunnþjónustu sem nauðsynleg er, er lausnin þá að rétta hinum þurfandi skáldsögur og ljóðabækur? Ég elska Ísland meira en allt. Hjarta mitt mun alltaf slá með íslensku þjóðinni en stundum þykir mér erfitt að vera íslenskur þegar komið er svona fram við mann. Það er eitt sem ég hef lært og ætla mér aldrei að gleyma: Það sem við gerum fyrir okkur sjálf deyr með manni sjálfum en það sem við gerum fyrir aðra lifir að eilífu. Hér er myndband þar sem ég hjálpaði ungum strák að bjarga lífi systur sinnar því ríkið vildi ekki aðstoða hana. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Mest lesið Gerir háskólanám þig að grunnskólakennara? Davíð Már Sigurðsson Skoðun Kirkjuklukkur hringja Bjarni Karlsson Skoðun „Er allt í lagi?“ Olga Björt Þórðardóttir Skoðun Svargrein: Ísland á víst að íhuga aðild að ESB Ágúst Ólafur Ágústsson Skoðun Fordómar gagnvart hinsegin fólki – Reynslusaga Geir Gunnar Markússon Skoðun Sumarfríinu aflýst Sigurður Helgi Pálmason Skoðun Göngum í Haag hópinn Þórhildur Sunna Ævarsdóttir Skoðun Einmanaleiki: Skortir þig tengsl við þig eða aðra? Sigrún Þóra Sveinsdóttir Skoðun Stríð skapar ekki frið Sanna Magdalena Mörtudóttir Skoðun Úr skotgröfum í netkerfin: Netárásir á innviði Vesturlanda Ýmir Vigfússon Skoðun Skoðun Skoðun Einmanaleiki: Skortir þig tengsl við þig eða aðra? Sigrún Þóra Sveinsdóttir skrifar Skoðun Svargrein: Ísland á víst að íhuga aðild að ESB Ágúst Ólafur Ágústsson skrifar Skoðun Fjölbreytni í endurhæfingu skiptir máli Hólmfríður Einarsdóttir skrifar Skoðun Sumarfríinu aflýst Sigurður Helgi Pálmason skrifar Skoðun Úr skotgröfum í netkerfin: Netárásir á innviði Vesturlanda Ýmir Vigfússon skrifar Skoðun Fordómar gagnvart hinsegin fólki – Reynslusaga Geir Gunnar Markússon skrifar Skoðun „Er allt í lagi?“ Olga Björt Þórðardóttir skrifar Skoðun Göngum í Haag hópinn Þórhildur Sunna Ævarsdóttir skrifar Skoðun Kirkjuklukkur hringja Bjarni Karlsson skrifar Skoðun Gerir háskólanám þig að grunnskólakennara? Davíð Már Sigurðsson skrifar Skoðun Stríð skapar ekki frið Sanna Magdalena Mörtudóttir skrifar Skoðun Íslenska stóðhryssan og Evrópa Hallgerður Ljósynja Hauksdóttir skrifar Skoðun Hvammsvirkjun – Skyldur ráðherra og réttur samfélagsins Eggert Valur Guðmundsson skrifar Skoðun Norska leiðin er fasismi Jón Frímann Jónsson skrifar Skoðun Um mýkt, menntun og von Sigurður Árni Reynisson skrifar Skoðun Höfum alla burði til þess Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Tímabær rannsókn dómsmálaráðuneytisins Sigmundur Davíð Gunnlaugsson skrifar Skoðun Umsókn krefst ákvörðunar – ekki ákalls Erna Bjarnadóttir skrifar Skoðun Hjálp, barnið mitt spilar Roblox! Kristín Magnúsdóttir skrifar Skoðun Líkindi með guðstrú og djöflatrú Gunnar Björgvinsson skrifar Skoðun Ævinlega þakkláti flóttamaðurinn Zeljka Kristín Klobucar skrifar Skoðun Vér vesalingar Ingólfur Sverrisson skrifar Skoðun Leikrit Landsvirkjunar Snæbjörn Guðmundsson skrifar Skoðun Við þurfum ekki að loka landinu – við þurfum að opna augun Þorbjörg Sigríður Gunnlaugsdóttir skrifar Skoðun Svona eða hinsegin, hvert okkar verður næst? Unnar Geir Unnarsson skrifar Skoðun Reynisfjara og mannréttindasáttmáli Evrópu Róbert R. Spanó skrifar Skoðun Að hlúa að foreldrum: Forvörn sem skiptir máli Áróra Huld Bjarnadóttir skrifar Skoðun Ákall til íslenskra stjórnmálamanna Magnús Árni Skjöld Magnússon skrifar Skoðun Þurfum við virkilega „leyniþjónustu”? Helen Ólafsdóttir skrifar Skoðun Byrjað á öfugum enda! Hjálmtýr Heiðdal skrifar Sjá meira
Það verður að segjast eins og er að ég varð orðlaus þegar ég kom heim í gær og fór yfir fréttir dagsins. Þrír íslenskir vefmiðlar höfðu birt fréttir sem samanstóðu af fullyrðingum um mig sem ekki er fótur fyrir. Fjallað var um markaðsrannsóknarstyrk sem ég sótti um fyrir fyrirtækið mitt en nýtti aldrei. Styrkurinn, sem var eingreiðsla upp á 550.000 krónur, var með öðrum orðum aldrei greiddur út. Þar fyrir utan hafði styrkurinn ekkert með töfrasýningar mínar hér á landi að gera. Ekki neitt. Auk þess sem markaðsrannsóknarstyrkur ætlaður fyrirtækjum á fátt ef nokkuð skylt við listmannalaun sem var upphaf þessarar umræðu. Í þeirri frétt sem birtist í Nútímanum sem unnin er út frá pistli bloggara á Stundinni segir að ekki hafi náðst í „Einar Mikael við vinnslu fréttarinnar.“ DV birti frétt af sama toga þar sem hamrað var á því að ég hefði þegið umræddan styrk. Það er athyglisvert að hvorki Stundin, Nútíminn né DV reyndu að hafa samband við mig til að fá á hreint hvernig í málunum lægi. Það var ekkert „missed call“ á símanum mínum né heldur skilaboð frá hlutaðeigandi á Facebook eða tölvupóstur. Það voru ekki gerðar tilraunir til að ná af mér tali! Ég hef alltaf borið virðingu bæði fyrir Stundinni og Nútímanum því umfjöllun þeirra um hin ýmsu málefni hefur að mínu mati verið nákvæm og málefnaleg fram til þessa. Því hefði ég með glöðu geði útskýrt mína hlið máls hefði verið haft samband við mig. Nú eru fréttirnar víða um netið og lítið við því að gera en mér þykir með eindæmum að nokkrir blaðamenn geti lagt með þessum hætti til atlögu við mig án þess að þurfa að svara fyrir skrif sín. Án þess að standa fyrir máli sínu. Allir geta ótrauðir staðhæft hitt og þetta við birtuna frá tölvuskjánum heima hjá sér, niðurlægt ókunnugt fólk og haldið fram nánast hverju sem er um það sem ekki snertir þá sjálfa. Það er öllu verra þegar ritstjórar vefmiðla sjá sig ekki knúna til að biðjast afsökunar á háttalagi og framgöngu eigin starfsmanna. Rétt eins og þeir væru einstaklingar sem koma með athugasemdir á veraldarvefnum í skjóli nafnleysis. Það þykir mér miður. Í allri þessari umfjöllun hefur Vísir.is verið sá fjölmiðill sem tekið hefur málefnalega á umræðunni um listamannalaunin og hefur ekki fallið í þá gildru að persónugera umræðuna. Það eina sem ég vildi koma á framfæri með skrifum mínum um listamannalaunin er að mér fyndist óeðlilegt að 11 nefndarmenn úthluti hverjir öðrum 450 milljónir króna á síðustu 10 árum. Það eru margir ungir listamenn sem hafa aldrei fengið tækifæri því þessir nefndarmenn deila styrkjunumm sín á milli ár eftir ár. Eflaust er hvergi í heiminum auðveldara að lifa á listinni en á Íslandi. Fjölmargir íslenskir listamenn hafa lifað á list sinni í fleiri áratugi án þess að vera áskrifendur að háum peningafjárhæðum. Þetta eru rithöfundar sem eiga að baki langan feril og hefðu vel getað klárað verk sín án 450 milljóna króna greiðslu frá okkur. Heilbrigðiskerfið okkar er algjörlega hrunið og það er mjög stutt í að síðasta greinin brotni með þeim afleiðingum að kerfið hrynji endanlega. Það væri hægt að bjarga mörgum mannslífum og sjá til þess að íslenskar fjölskyldur kæmust í þær aðgerðir sem þær þurfa fyrir þessar 450 milljónir. Loks, þegar heilbrigðiskerfið hrynur endanlega og allt of fáir læknar og hjúkrunarfræðingar starfandi til að unnt sé að veita þessa grunnþjónustu sem nauðsynleg er, er lausnin þá að rétta hinum þurfandi skáldsögur og ljóðabækur? Ég elska Ísland meira en allt. Hjarta mitt mun alltaf slá með íslensku þjóðinni en stundum þykir mér erfitt að vera íslenskur þegar komið er svona fram við mann. Það er eitt sem ég hef lært og ætla mér aldrei að gleyma: Það sem við gerum fyrir okkur sjálf deyr með manni sjálfum en það sem við gerum fyrir aðra lifir að eilífu. Hér er myndband þar sem ég hjálpaði ungum strák að bjarga lífi systur sinnar því ríkið vildi ekki aðstoða hana.
Skoðun Við þurfum ekki að loka landinu – við þurfum að opna augun Þorbjörg Sigríður Gunnlaugsdóttir skrifar