Hinsegin menn Halla Þórlaug Óskarsdóttir skrifar 29. janúar 2014 06:00 Tveir menn spjalla saman á kaffihúsi. Einn er venjulegur, hinn er hinsegin. Ég halla mér fram til að heyra betur, enda er málið mér ekki alls óviðkomandi. „Allir ættu að búa við jafnrétti,“ segir hinsegin maðurinn. „Algjörlega óháð öllu.“ „Já, nákvæmlega. Ég meina, þú fæddist bara svona. Það er ekki eins og þú getir gert neitt í því.“ Hinsegin maðurinn hikar: „Ha, já einmitt. Fyrirutan yfirlætið sem felst í þessari yrðingu þá býr líka í henni undirliggjandi fullyrðing um að hinsegin maðurinn (og þá væntanlega ég líka) myndi „gera eitthvað í því“ ef hann mögulega gæti. Að þetta sé einhvers konar fæðingargalli. Nú er þetta allt saman flókið mál, en segjum að svo væri ekki og hinsegin maðurinn hefði vaknað einn daginn og tekið þessa ákvörðun. Hvaða máli skipti það? Hvers vegna ætti hann þá að mæta órétti á einhverjum vígvelli? Af hverju ætti hann að þurfa að afsaka val sitt, sem ekki gerir nokkrum einasta manni illt? Ég held að við séum öll á einhverju rófi hvað alls konar hluti varðar. Kyn, kynhneigð, kynvitund og kyngervi. Við erum ólík og það er það sem gerir hvern einstakling áhugaverðan. Auddi og Sveppi mega elska hvern sem þeir vilja og Felix Bergsson líka, án þess að þurfa að afsaka það á nokkurn hátt með því að hafa „fæðst þannig“. Fögnum fjölbreytileikanum. Mannkynið er ekki samsett af nákvæmlega eins mönnum – enda myndum við þá eflaust deyja út. Mér var orðið heitt í hamsi í þankaganginum. „Veistu,“ segi ég og stend nú skyndilega ógnandi yfir venjulega manninum. „Ég er bara mjög sátt í mínu skinni og mínu lífi.“ Svo strunsa ég hnarreist út af kaffihúsinu. „Konur eru líka menn!“ hrópa ég inn úr dyragættinni áður en ég geri heiðarlega tilraun til að skella hurðinni aftur, en hún er með einhvers konar stoppara svo það er ekki mjög tilkomumikið. Maðurinn og konan sem áttu í samræðunum stara opinmynnt á eftir mér. En sannleikurinn er auðvitað sá að ég get alls ekkert að því gert að vera kona. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Halla Þórlaug Óskarsdóttir Mest lesið Er kominn tími á Útlendingafrí? Marion Poilvez Skoðun Janus og jakkalakkarnir Óskar Guðmundsson Skoðun 1. maí er líka fyrir fatlað fólk! Geirdís Hanna Kristjánsdóttir Skoðun Á milli steins og sleggju Heinemann Ólafur Stephensen Skoðun Verkalýðshreyfingin á næsta leik í Evrópuumræðunni Dagbjört Hákonardóttir Skoðun Immigrant Women: Essential Workers, Rising Voices on Labor Day Maru Alemán Skoðun Allir eiga rétt á virku lífi — líka fatlað fólk Anna Margrét Bjarnadóttir Skoðun Samtalið um dauðann veldur okkur óöryggi Ingrid Kuhlman Skoðun Hvað ætlar þú að vera þegar þú verður stór? Ása Berglind Hjálmarsdóttir Skoðun Jafnréttisbaráttan er brýnni en nokkru sinni fyrr Kolbrún Halldórsdóttir,Sunna Kristín Símonardóttir Skoðun
Tveir menn spjalla saman á kaffihúsi. Einn er venjulegur, hinn er hinsegin. Ég halla mér fram til að heyra betur, enda er málið mér ekki alls óviðkomandi. „Allir ættu að búa við jafnrétti,“ segir hinsegin maðurinn. „Algjörlega óháð öllu.“ „Já, nákvæmlega. Ég meina, þú fæddist bara svona. Það er ekki eins og þú getir gert neitt í því.“ Hinsegin maðurinn hikar: „Ha, já einmitt. Fyrirutan yfirlætið sem felst í þessari yrðingu þá býr líka í henni undirliggjandi fullyrðing um að hinsegin maðurinn (og þá væntanlega ég líka) myndi „gera eitthvað í því“ ef hann mögulega gæti. Að þetta sé einhvers konar fæðingargalli. Nú er þetta allt saman flókið mál, en segjum að svo væri ekki og hinsegin maðurinn hefði vaknað einn daginn og tekið þessa ákvörðun. Hvaða máli skipti það? Hvers vegna ætti hann þá að mæta órétti á einhverjum vígvelli? Af hverju ætti hann að þurfa að afsaka val sitt, sem ekki gerir nokkrum einasta manni illt? Ég held að við séum öll á einhverju rófi hvað alls konar hluti varðar. Kyn, kynhneigð, kynvitund og kyngervi. Við erum ólík og það er það sem gerir hvern einstakling áhugaverðan. Auddi og Sveppi mega elska hvern sem þeir vilja og Felix Bergsson líka, án þess að þurfa að afsaka það á nokkurn hátt með því að hafa „fæðst þannig“. Fögnum fjölbreytileikanum. Mannkynið er ekki samsett af nákvæmlega eins mönnum – enda myndum við þá eflaust deyja út. Mér var orðið heitt í hamsi í þankaganginum. „Veistu,“ segi ég og stend nú skyndilega ógnandi yfir venjulega manninum. „Ég er bara mjög sátt í mínu skinni og mínu lífi.“ Svo strunsa ég hnarreist út af kaffihúsinu. „Konur eru líka menn!“ hrópa ég inn úr dyragættinni áður en ég geri heiðarlega tilraun til að skella hurðinni aftur, en hún er með einhvers konar stoppara svo það er ekki mjög tilkomumikið. Maðurinn og konan sem áttu í samræðunum stara opinmynnt á eftir mér. En sannleikurinn er auðvitað sá að ég get alls ekkert að því gert að vera kona.
Jafnréttisbaráttan er brýnni en nokkru sinni fyrr Kolbrún Halldórsdóttir,Sunna Kristín Símonardóttir Skoðun
Jafnréttisbaráttan er brýnni en nokkru sinni fyrr Kolbrún Halldórsdóttir,Sunna Kristín Símonardóttir Skoðun