Stendur læknirinn þinn með þér? Matthildur Kristmannsdóttir skrifar 26. ágúst 2013 08:00 Skilur læknirinn hvað ég er að segja? Við erum að tala um það dýrmætasta sem ég á, heilsuna mína! Þetta hefur verið hugsun mín í mörg ár og erfitt að bera þessa tortryggni eftir sára reynslu sem mig langar að lýsa hér í stuttu máli. Árið 2000 urðu þáttaskil í lífi mínu þegar ég greindist með krabbamein í móðurlífi en fram að þeim tíma hafði ég haft góða heilsu sem ég var þakklát fyrir. Ég fór í stóra aðgerð sem gekk vel og ég var mætt í vinnu 6 vikum síðar. Lífið mitt var ekki alltaf auðvelt, það voru skin og skúrir. Á tímabili gerði hellidembu og ég varð döpur, mér fannst ég ekki ráða við aðstæður og hafði lítinn stuðning í mínu nærumhverfi svo ég leitaði mér aðstoðar hjá geðlækni árið 2002. Það hafði reynst mér vel mörgum árum áður. Árið 2004 hætti ég að mæta hjá geðlækninum þar sem ég var ekki nógu sammála greiningu og meðferð hans og byrjaði hjá öðrum geðlækni í ársbyrjun 2005. En hann tók undir greiningu fyrri geðlæknis og bætti við fleiri greiningum og lyfjum. Ég hélt áfram að mæta til hans einu sinni í mánuði þrátt fyrir að vera talsvert hugsi yfir þessu öllu, ég fann jú að eitthvað var ekki eins og það átti að vera hjá mér. Á þessum tíma dró verulega af mér, ég datt út af vinnumarkaði og lífið varð stöðugt erfiðara. Var um tíma hætt að geta sinnt mínum grunnþörfum og einangraðist heima í sófanum. Í febrúar árið 2007 fór ég í magaspeglun vegna langvarandi verkja í kvið, 45 mánuðum síðar fór ég ristilspeglun og þá kom í ljós að ég var með ristilkrabbamein sem útskýrði kviðverkina. Á þessum langa tíma sem leið frá magaspegluninni þar til ég fékk ristilspeglunina hitti ég fjölmarga lækna og gerði ítrekaðar tilraunir til að lýsa fyrir þeim veikindum mínum en allt kom fyrir ekki. Einn lækni hitti ég oftar en aðra en það var geðlæknirinn minn sem ég hitti alltaf einu sinni í mánuði. Í þessa 45 mánuði hitti ég hann því 45 sinnum og maður skyldi ætla að hann hafi því fylgst nokkuð vel með hvernig heilsu minni hrakaði. Meðferð hans gagnaðist síður en svo, þrátt fyrir sífellt fleiri sjúkdómsgreiningar og lyfjategundir. Á þessum 45 mánuðum hitti ég líka ótal fleiri lækna, hjúkrunarfræðinga, sjúkraþjálfa, iðjuþjálfa og félagsþjónustu og var lögð tvisvar inn á sjúkrahús í samtals 7 vikur og fór a.m.k. fjórum sinnum með sjúkrabíl á bráðamóttöku í Fossvogi. Það var í slíkri heimsókn síðla árs 2010 að ég neitaði að láta útskrifa mig og heimtaði almennilegar rannsóknir. Í sjúkraskýrslu segir svo frá: „Útskýrt er fyrir henni að búið sé að útiloka að eitthvað hættulegt sé á seyði“ og í sömu skýrslu stendur „Hún er treg til að fara“. Ég vil gjarnan að það komi fram að ég var meira en treg til að fara, ég neitaði að fara. Þegar ég loks fékk loforð um betri rannsóknir þá samþykkti ég að fara og bað um hjólastól til að komast út því ég stóð ekki í fæturna en þá var mér sagt að ég gæti gengið sjálf. Það var ekki útilokað að eitthvað hættulegt væri á seyði, rannsóknin sem ég fékk leiddi svo í ljós hættulegt ástand; ristilkrabbamein á stigi 3c. Það er erfitt að sætta sig við svona vinnubrögð þegar ég þarf nú að takast á við varanlegt heilsutjón í kjölfarið. Mismunandi heilbrigðisstarfsfólk sem kom að mínu máli, prófessor, læknar og hjúkrunarfólk, hafði rangt fyrir sér, ég var með órannsakaðan ristil og þar var stórt krabbameinsæxli sem hafði komið í veg fyrir að ég gæti lifað eðlilegu lífi árum saman. Ég, og allir sem treysta á heilbrigðisþjónustu, eiga skilið betri meðhöndlun og að starfsfólk í heilbrigðisþjónustu sýni vandaðri vinnubrögð. Ég mun berjast áfram og hvet þig lesandi góður að gera það sama ef þú kannast við þetta í þínu lífi. Ef náinn aðstandandi eða vinur tjáir sig um sams konar vinnubrögð þá er tími til komin að veita þeim liðsinni þitt. Enginn á að geta ráðskast með svo dýrmæta eign sem heilsan okkar er. Það er eðlilegt og heimilt að sýna tortryggni ef við erum ekki sátt við stöðuna. Hvað annað getum við gert? Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Mest lesið Sá tapar sem fyrstur nefnir nasistana: gengisfelling orðsins „rasisti“ Birgir Finnsson Skoðun Gleymdu að vanda sig Vanda Sigurgeirsdóttir Skoðun Þegar þeir sem segjast þjóna þjóðinni ráðast á hana Ágústa Árnadóttir Skoðun Heilbrigðiskerfið í bakkgír Ingibjörg Isaksen Skoðun Rasismi útskýrir stuðning við þjóðarmorð Ingólfur Gíslason Skoðun Svikin loforð í leikskólamálum Reykjanesbæjar Gígja Sigríður Guðjónsdóttir Skoðun Þetta eru börnin sem ég hef áhyggjur af í skólakerfinu Rakel Linda Kristjánsdóttir Skoðun Skuldin við jörðina: Kolefnisstjórnun skiptir sköpum Nótt Thorberg Skoðun Blóðrautt norðanáhlaup Snæbjörn Guðmundsson Skoðun Skref aftur á bak fyrir konur með endómetríósu Sigurður Ingi Jóhannsson Skoðun Skoðun Skoðun Gleymdu að vanda sig Vanda Sigurgeirsdóttir skrifar Skoðun Vindhögg Viðskiptaráðs Finnbjörn A. Hermannsson skrifar Skoðun Skref aftur á bak fyrir konur með endómetríósu Sigurður Ingi Jóhannsson skrifar Skoðun Staða leikskólamála í Reykjanesbæ Guðný Birna Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Gervigreindaraðstoð: Kennarinn endurheimtir dýrmætan tíma Björgmundur Guðmundsson skrifar Skoðun Tökum höndum saman áður en það er of seint Karólína Helga Símonardóttir skrifar Skoðun PWC – Traustsins verðir? Björn Thorsteinsson skrifar Skoðun Rasismi útskýrir stuðning við þjóðarmorð Ingólfur Gíslason skrifar Skoðun Skuldin við jörðina: Kolefnisstjórnun skiptir sköpum Nótt Thorberg skrifar Skoðun Pólitískar kreddur á kostnað skattgreiðenda Kristinn Karl Brynjarsson skrifar Skoðun Þetta eru börnin sem ég hef áhyggjur af í skólakerfinu Rakel Linda Kristjánsdóttir skrifar Skoðun Óttumst við það að vera frjálsar manneskjur í frjálsu landi? Arnar Þór Jónsson skrifar Skoðun Loftslagsváin bíður ekki Ívar Kristinn Jasonarson skrifar Skoðun Hvers vegna að kenna leiklist? Rannveig Björk Þorkelsdóttir,Jóna Guðrún Jónsdóttir skrifar Skoðun Jafnt aðgengi að geðheilbrigðisþjónustu fyrir öll Telma Sigtryggsdóttir skrifar Skoðun Svikin loforð í leikskólamálum Reykjanesbæjar Gígja Sigríður Guðjónsdóttir skrifar Skoðun Heilbrigðiskerfið í bakkgír Ingibjörg Isaksen skrifar Skoðun Blóðrautt norðanáhlaup Snæbjörn Guðmundsson skrifar Skoðun Í vítahring stöðnunnar og úreldra vísinda Björn Ólafsson skrifar Skoðun ,,Skildu rétt, hvar skórinn að þér kreppir. Skildu, hver í bönd þig hneppti og hneppir.” (EB) Þorsteinn Sæmundsson skrifar Skoðun Við erum réttindalaus Sigurlín Margrét Sigurðardóttir skrifar Skoðun Raunir ríka fólksins og bænir þess Jónas Yngvi Ásgrímsson skrifar Skoðun Myglaða nestisboxið og gleymda sítrónan María Rut Kristinsdóttir skrifar Skoðun Talið við okkur áður en þið talið um okkur Ian McDonald skrifar Skoðun Björgunarleiðangur fyrir Heimsmarkmiðin Antonio Guterres skrifar Skoðun Átti ekki að klára dæmið í geðheilbrigðismálum? Ingveldur Anna Sigurðardóttir skrifar Skoðun Tómstunda- og félagsfræðinemar harma ákvörðun Akureyrarbæjar Hópur nemenda í tómstunda- og félagsmálafræði við HÍ skrifar Skoðun Nefhjól á Austurvelli – Skiptir öryggi fólks á fjölmennasta svæði landsins ekki máli? Daði Rafnsson,Kristján Vigfússon,Margrét Manda Jónsdóttir,Martin Swift skrifar Skoðun Óður til Sigga sjéní Ingvi Þór Georgsson skrifar Skoðun Álframleiðsla á Íslandi er ekki bara mikilvæg fyrir Ísland Guðríður Eldey Arnardóttir skrifar Sjá meira
Skilur læknirinn hvað ég er að segja? Við erum að tala um það dýrmætasta sem ég á, heilsuna mína! Þetta hefur verið hugsun mín í mörg ár og erfitt að bera þessa tortryggni eftir sára reynslu sem mig langar að lýsa hér í stuttu máli. Árið 2000 urðu þáttaskil í lífi mínu þegar ég greindist með krabbamein í móðurlífi en fram að þeim tíma hafði ég haft góða heilsu sem ég var þakklát fyrir. Ég fór í stóra aðgerð sem gekk vel og ég var mætt í vinnu 6 vikum síðar. Lífið mitt var ekki alltaf auðvelt, það voru skin og skúrir. Á tímabili gerði hellidembu og ég varð döpur, mér fannst ég ekki ráða við aðstæður og hafði lítinn stuðning í mínu nærumhverfi svo ég leitaði mér aðstoðar hjá geðlækni árið 2002. Það hafði reynst mér vel mörgum árum áður. Árið 2004 hætti ég að mæta hjá geðlækninum þar sem ég var ekki nógu sammála greiningu og meðferð hans og byrjaði hjá öðrum geðlækni í ársbyrjun 2005. En hann tók undir greiningu fyrri geðlæknis og bætti við fleiri greiningum og lyfjum. Ég hélt áfram að mæta til hans einu sinni í mánuði þrátt fyrir að vera talsvert hugsi yfir þessu öllu, ég fann jú að eitthvað var ekki eins og það átti að vera hjá mér. Á þessum tíma dró verulega af mér, ég datt út af vinnumarkaði og lífið varð stöðugt erfiðara. Var um tíma hætt að geta sinnt mínum grunnþörfum og einangraðist heima í sófanum. Í febrúar árið 2007 fór ég í magaspeglun vegna langvarandi verkja í kvið, 45 mánuðum síðar fór ég ristilspeglun og þá kom í ljós að ég var með ristilkrabbamein sem útskýrði kviðverkina. Á þessum langa tíma sem leið frá magaspegluninni þar til ég fékk ristilspeglunina hitti ég fjölmarga lækna og gerði ítrekaðar tilraunir til að lýsa fyrir þeim veikindum mínum en allt kom fyrir ekki. Einn lækni hitti ég oftar en aðra en það var geðlæknirinn minn sem ég hitti alltaf einu sinni í mánuði. Í þessa 45 mánuði hitti ég hann því 45 sinnum og maður skyldi ætla að hann hafi því fylgst nokkuð vel með hvernig heilsu minni hrakaði. Meðferð hans gagnaðist síður en svo, þrátt fyrir sífellt fleiri sjúkdómsgreiningar og lyfjategundir. Á þessum 45 mánuðum hitti ég líka ótal fleiri lækna, hjúkrunarfræðinga, sjúkraþjálfa, iðjuþjálfa og félagsþjónustu og var lögð tvisvar inn á sjúkrahús í samtals 7 vikur og fór a.m.k. fjórum sinnum með sjúkrabíl á bráðamóttöku í Fossvogi. Það var í slíkri heimsókn síðla árs 2010 að ég neitaði að láta útskrifa mig og heimtaði almennilegar rannsóknir. Í sjúkraskýrslu segir svo frá: „Útskýrt er fyrir henni að búið sé að útiloka að eitthvað hættulegt sé á seyði“ og í sömu skýrslu stendur „Hún er treg til að fara“. Ég vil gjarnan að það komi fram að ég var meira en treg til að fara, ég neitaði að fara. Þegar ég loks fékk loforð um betri rannsóknir þá samþykkti ég að fara og bað um hjólastól til að komast út því ég stóð ekki í fæturna en þá var mér sagt að ég gæti gengið sjálf. Það var ekki útilokað að eitthvað hættulegt væri á seyði, rannsóknin sem ég fékk leiddi svo í ljós hættulegt ástand; ristilkrabbamein á stigi 3c. Það er erfitt að sætta sig við svona vinnubrögð þegar ég þarf nú að takast á við varanlegt heilsutjón í kjölfarið. Mismunandi heilbrigðisstarfsfólk sem kom að mínu máli, prófessor, læknar og hjúkrunarfólk, hafði rangt fyrir sér, ég var með órannsakaðan ristil og þar var stórt krabbameinsæxli sem hafði komið í veg fyrir að ég gæti lifað eðlilegu lífi árum saman. Ég, og allir sem treysta á heilbrigðisþjónustu, eiga skilið betri meðhöndlun og að starfsfólk í heilbrigðisþjónustu sýni vandaðri vinnubrögð. Ég mun berjast áfram og hvet þig lesandi góður að gera það sama ef þú kannast við þetta í þínu lífi. Ef náinn aðstandandi eða vinur tjáir sig um sams konar vinnubrögð þá er tími til komin að veita þeim liðsinni þitt. Enginn á að geta ráðskast með svo dýrmæta eign sem heilsan okkar er. Það er eðlilegt og heimilt að sýna tortryggni ef við erum ekki sátt við stöðuna. Hvað annað getum við gert?
Skoðun ,,Skildu rétt, hvar skórinn að þér kreppir. Skildu, hver í bönd þig hneppti og hneppir.” (EB) Þorsteinn Sæmundsson skrifar
Skoðun Tómstunda- og félagsfræðinemar harma ákvörðun Akureyrarbæjar Hópur nemenda í tómstunda- og félagsmálafræði við HÍ skrifar
Skoðun Nefhjól á Austurvelli – Skiptir öryggi fólks á fjölmennasta svæði landsins ekki máli? Daði Rafnsson,Kristján Vigfússon,Margrét Manda Jónsdóttir,Martin Swift skrifar
Skoðun Álframleiðsla á Íslandi er ekki bara mikilvæg fyrir Ísland Guðríður Eldey Arnardóttir skrifar