Er allt annað en fiskurinn og sauðkindin aukaatriði? Margrét Kristmannsdóttir skrifar 4. nóvember 2011 06:00 Hvað sem má segja um núverandi stjórnarsamstarf er það í augnablikinu eina sjáanlega samstarfið sem mun tryggja að umsóknarferlið að Evrópusambandinu haldi áfram – þó með hangandi haus sé. Samkvæmt skoðanakönnunum vilja 64% landsmanna klára umsóknarferlið og innan atvinnulífsins er þetta hlutfall enn hærra. Örmynt eins og íslenska krónan verður aldrei sá gjaldmiðill sem atvinnulífið þarf, enda hafa mörg stærstu fyrirtæki landsins þegar yfirgefið hana. Það getur hins vegar þorri íslenskra fyrirtækja og heimilin ekki gert. Að svipta þau möguleikanum á því að sjá hvernig rekstrarumhverfi og lífskjör gætu breyst með aðild er óþolandi forræðishyggja. Hlutverk stjórnmálamanna í þessu máli er einfaldlega eitt – að tryggja þjóðinni sem bestan samning. Þjóðin tekur síðan við keflinu og greiðir atkvæði um eigin framtíð í þjóðaratkvæðagreiðslu. Í umræðunni um Evrópusambandið eru hagsmunir sjávarútvegs og landbúnaðar mjög áberandi en um hagsmuni annarra atvinnugreina heyrist vart. Enda vitað að þjóðin mun aldrei samþykkja inngöngu – nema það fáist góður samningur fyrir þessar tvær atvinnugreinar. Góður samningur á ekki að tryggja þessum atvinnugreinum óbreytt ástand, en tryggja verður framtíðarhagsmuni þeirra við samningaborðið. Hins vegar gætir vaxandi furðu hversu lítið er rætt um hagsmuni annarra atvinnugreina í þessu landi og lífskjör almennt ef okkur verður gert að vera utan Evrópusambandsins og með íslensku krónuna næstu áratugina. Á næstu árum þurfum við að skapa 20.000 störf til að eyða atvinnuleysi og taka á móti ungu fólki sem er að koma út á vinnumarkaðinn. Svo til ekkert af þessum störfum mun koma frá sjávarútvegi eða landbúnaði, heldur mun lunginn af þessum störfum koma frá verslun, iðnaði og þjónustugeiranum. Því er ekki síður mikilvægt að tryggja að þær atvinnugreinar, sem eiga að skapa hér framtíðarstörf búi við samkeppnishæf rekstrarskilyrði. Það gera þær ekki í dag og það á hugsanlega að vera helsta áhyggjuefni okkar. Það vekur furðu að þeir aðilar sem berjast gegn aðildarviðræðum Íslands skuli sjálfir ekki hafa neinar raunhæfar lausnir í peningamálum þjóðarinnar. Framsóknarflokkurinn boðar í plani B að gera eigi úttekt á peningastefnunni og kanna framtíðarkosti – sem er ágætt í sjálfu sér – en enginn veit hvenær eða hvaða niðurstöðu þetta plan muni að lokum skila. Fyrir skömmu birti Sjálfstæðisflokkurinn efnahagstillögur sínar undir yfirskriftinni „Framtíðin“ og þó að sumar tillögur hafi þar verið góðar vakti ekki síður athygli sú ærandi þögn sem þar ríkti um framtíðarpeningastefnu Íslands. Ekki eitt orð um krónuna eða hvernig á að leysa vanda örmyntar 320.000 manna þjóðar né þær byrðar sem hún leggur á fyrirtækin og heimilin í landinu. Eftir allt sem á undan er gengið hjá þessari þjóð verður að setja spurningarmerki við hvernig hægt er að gefa út 12 síðna blað um efnahagstillögur og minnast ekki orði á eitt mikilvægasta málið – að tryggja stöðugleika með traustum gjaldmiðli. Þegar atvinnugreinum er gert ókleift að vera samkeppnishæfar við nágrannalöndin eða helstu samkeppnisaðila, þá er það mjög alvarlegur hlutur þegar stjórnmálaöfl í landinu skella skollaeyrum við því ástandi. Af hverju hlusta menn ekki þegar forsvarsmenn margra stórfyrirtækja segja ítrekað að þeir muni ekki geta rekið fyrirtæki sín hér á landi ef íslenska krónan verður áfram gjaldmiðill þjóðarinnar? Af hverju skella menn skollaeyrum við þegar forsvarsmenn segjast verða nauðbeygðir að flytja höfuðstöðvar og störf úr landi til að komast í eðlilegt rekstrarumhverfi? Íslenska krónan er að flestra mati ónýtur gjaldmiðill og mun aldrei gagnast íslensku atvinnulífi. Ég hef ekki enn hitt þann aðila í íslensku atvinnulífi sem hefur raunverulega trú á því að krónan muni fljóta á ný, hún muni alltaf þurfa að vera í einhvers konar höftum til að verja hana atlögum, t.d. spákaupmanna. En forsenda afnámsins er hins vegar að fyrir liggi trúverðug peningastefna, sem getur stöðvað atlögur og tjón vegna óhóflegra gjaldmiðlasveiflna. Afnám hafta án skýrrar stefnu í peningamálum er ferli með ófyrirséðum afleiðingum. Þá rússíbanareið getur verslunin ekki stutt enda fyrirséð að mörg fyrirtæki myndu ekki lifa af það ferli, svo ekki sé minnst á afleiðingarnar fyrir íslensk heimili. Ef okkur tekst með inngöngu í ESB að jafna rekstrarskilyrði íslenskra fyrirtækja og á sama tíma að rétta af hag heimilanna þannig að lunginn af tekjunum fari ekki í að borga vexti, afborganir og að kaupa í matinn – þá er það einfalt reikningsdæmi að þetta daglega puð okkar allra, bæði fyrirtækja og heimila, muni skilja mun meira eftir sig. Og það er kannski mergurinn málsins. Við núverandi ástand sjá mörg fyrirtæki og um 85% ungs fólks ekki sína framtíð hér á landi samkvæmt könnunum. Og ekki hefur verið mikil umræða á Alþingi eða í samfélaginu almennt um þá staðreynd. Ég vil reka mitt fyrirtæki og heimili á svipuðum kjörum og gerist í nágrannalöndunum. Við Íslendingar eigum ekki að þurfa að skila lengstum vinnudegi, streða frá morgni til kvölds fyrir nauðþurftum í þeim misskilningi að þannig tryggjum við best fullveldi þjóðarinnar. Ef við tryggjum lykilhagsmuni okkar í aðildarviðræðunum við ESB á Ísland heima meðal vinaþjóða í Evrópu – hér eftir sem hingað til. Þangað höfum við einfaldlega mun meira að sækja – en Evrópusambandið nokkru sinni að sækja hingað. Er ekki allavega sjálfsagt að láta á það reyna – klára aðildarviðræður og leyfa þjóðinni sjálfri að kjósa? Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Margrét Kristmannsdóttir Mest lesið Skýr stefna um málfrelsi Róbert H. Haraldsson Skoðun Þriggja stiga þögn Bjarni Karlsson Skoðun Hvers vegna sífellt fleiri sækjast eftir einveru Ingrid Kuhlman Skoðun Nú þarf að gyrða sig í brók Gunnlaugur Stefánsson Skoðun Fimm af tíu veitingastöðum hættu með hvalkjöt Valgerður Árnadóttir,Stefán Yngvi Pétursson,Rósa Líf Darradóttir,Anahita S. Babaei Skoðun „Stóra fallega frumvarpið“ hans Trump Gunnar Alexander Ólafsson Skoðun Verndun vatns og stjórn vatnamála Ólafur Arnar Jónsson,Sigurður Guðjónsson Skoðun Gegn hernaði hvers konar Gunnar Björgvinsson Skoðun Skóli án aðgreiningar – fallegt orðalag en brotakennd framkvæmd Sóldís Birta Reynisdóttir Skoðun Umbætur á skólakerfinu. Hættum að ljúga. Hættum því alveg og hættum því strax Atli Harðarson Skoðun Skoðun Skoðun Mikilvægi aðgengis og algildrar hönnunar að byggingum í dag og til framtíðar Þuríður Harpa Sigurðardóttir skrifar Skoðun Sjallar og lyklaborðið Sigfús Ómar Höskuldsson skrifar Skoðun Fimm af tíu veitingastöðum hættu með hvalkjöt Valgerður Árnadóttir,Stefán Yngvi Pétursson,Rósa Líf Darradóttir,Anahita S. Babaei skrifar Skoðun „Stóra fallega frumvarpið“ hans Trump Gunnar Alexander Ólafsson skrifar Skoðun Verndun vatns og stjórn vatnamála Ólafur Arnar Jónsson,Sigurður Guðjónsson skrifar Skoðun Gegn hernaði hvers konar Gunnar Björgvinsson skrifar Skoðun Hvers vegna sífellt fleiri sækjast eftir einveru Ingrid Kuhlman skrifar Skoðun Þriggja stiga þögn Bjarni Karlsson skrifar Skoðun Nú þarf að gyrða sig í brók Gunnlaugur Stefánsson skrifar Skoðun Lesblindir og stuðningur í skólum Snævar Ívarsson skrifar Skoðun Skóli án aðgreiningar – fallegt orðalag en brotakennd framkvæmd Sóldís Birta Reynisdóttir skrifar Skoðun Rýnt í stöðu kvenna með örorkulífeyri Huld Magnúsdóttir skrifar Skoðun Brot sem fyrnast í höndum lögreglu – hversu mörg í viðbót? Þórhildur Gyða Arnarsdóttir skrifar Skoðun Olíuleit á Drekasvæði - tilvistarleit Halldór Reynisson skrifar Skoðun Kosningar í september Guðveig Lind Eyglóardóttir skrifar Skoðun Þegar orkuöflun er sett á ís - dæmið frá Suður-Afríku Hallgrímur Óskarsson skrifar Skoðun Framtíð nemenda í Kópavogi í fyrsta sæti Halla Björg Evans skrifar Skoðun Skýr stefna um málfrelsi Róbert H. Haraldsson skrifar Skoðun Heilsufarsmat á vinnustöðum: Góð fjárfesting í heilbrigði og vellíðan starfsfólks Gígja Valgerður Harðardóttir skrifar Skoðun Munar þig um 5-7 milljónir árlega? Jón Pétur Zimzen skrifar Skoðun Keldnaland – fjölmenn hverfi í mótun Þorsteinn R. Hermannsson skrifar Skoðun Eflum traustið Helgi Áss Grétarsson,Marta Guðjónsdóttir skrifar Skoðun Börn í gámaskólum á meðan bæjarskrifstofur stækka – hvar er forgangsröðin? Ásgeir Elvar Garðarsson skrifar Skoðun Hver er kjarninn í samfélagi sem selur hjarta sitt? Trausti Breiðfjörð Magnússon skrifar Skoðun Seljum börnum nikótín! Hugi Halldórsson skrifar Skoðun Sundrung á vinstri væng Jökull Sólberg Auðunsson skrifar Skoðun Þegar samfélagið missir vinnuna Hrafn Splidt Þorvaldsson skrifar Skoðun Akademískt frelsi og ókurteisi Kolbeinn H. Stefánsson skrifar Skoðun Hvar liggur ábyrgð hins fullorðna á hegðun ungmenna í samfélaginu? Rakel Guðbjörnsdóttir skrifar Skoðun Yfir hverju er verið að brosa? Árni Kristjánsson skrifar Sjá meira
Hvað sem má segja um núverandi stjórnarsamstarf er það í augnablikinu eina sjáanlega samstarfið sem mun tryggja að umsóknarferlið að Evrópusambandinu haldi áfram – þó með hangandi haus sé. Samkvæmt skoðanakönnunum vilja 64% landsmanna klára umsóknarferlið og innan atvinnulífsins er þetta hlutfall enn hærra. Örmynt eins og íslenska krónan verður aldrei sá gjaldmiðill sem atvinnulífið þarf, enda hafa mörg stærstu fyrirtæki landsins þegar yfirgefið hana. Það getur hins vegar þorri íslenskra fyrirtækja og heimilin ekki gert. Að svipta þau möguleikanum á því að sjá hvernig rekstrarumhverfi og lífskjör gætu breyst með aðild er óþolandi forræðishyggja. Hlutverk stjórnmálamanna í þessu máli er einfaldlega eitt – að tryggja þjóðinni sem bestan samning. Þjóðin tekur síðan við keflinu og greiðir atkvæði um eigin framtíð í þjóðaratkvæðagreiðslu. Í umræðunni um Evrópusambandið eru hagsmunir sjávarútvegs og landbúnaðar mjög áberandi en um hagsmuni annarra atvinnugreina heyrist vart. Enda vitað að þjóðin mun aldrei samþykkja inngöngu – nema það fáist góður samningur fyrir þessar tvær atvinnugreinar. Góður samningur á ekki að tryggja þessum atvinnugreinum óbreytt ástand, en tryggja verður framtíðarhagsmuni þeirra við samningaborðið. Hins vegar gætir vaxandi furðu hversu lítið er rætt um hagsmuni annarra atvinnugreina í þessu landi og lífskjör almennt ef okkur verður gert að vera utan Evrópusambandsins og með íslensku krónuna næstu áratugina. Á næstu árum þurfum við að skapa 20.000 störf til að eyða atvinnuleysi og taka á móti ungu fólki sem er að koma út á vinnumarkaðinn. Svo til ekkert af þessum störfum mun koma frá sjávarútvegi eða landbúnaði, heldur mun lunginn af þessum störfum koma frá verslun, iðnaði og þjónustugeiranum. Því er ekki síður mikilvægt að tryggja að þær atvinnugreinar, sem eiga að skapa hér framtíðarstörf búi við samkeppnishæf rekstrarskilyrði. Það gera þær ekki í dag og það á hugsanlega að vera helsta áhyggjuefni okkar. Það vekur furðu að þeir aðilar sem berjast gegn aðildarviðræðum Íslands skuli sjálfir ekki hafa neinar raunhæfar lausnir í peningamálum þjóðarinnar. Framsóknarflokkurinn boðar í plani B að gera eigi úttekt á peningastefnunni og kanna framtíðarkosti – sem er ágætt í sjálfu sér – en enginn veit hvenær eða hvaða niðurstöðu þetta plan muni að lokum skila. Fyrir skömmu birti Sjálfstæðisflokkurinn efnahagstillögur sínar undir yfirskriftinni „Framtíðin“ og þó að sumar tillögur hafi þar verið góðar vakti ekki síður athygli sú ærandi þögn sem þar ríkti um framtíðarpeningastefnu Íslands. Ekki eitt orð um krónuna eða hvernig á að leysa vanda örmyntar 320.000 manna þjóðar né þær byrðar sem hún leggur á fyrirtækin og heimilin í landinu. Eftir allt sem á undan er gengið hjá þessari þjóð verður að setja spurningarmerki við hvernig hægt er að gefa út 12 síðna blað um efnahagstillögur og minnast ekki orði á eitt mikilvægasta málið – að tryggja stöðugleika með traustum gjaldmiðli. Þegar atvinnugreinum er gert ókleift að vera samkeppnishæfar við nágrannalöndin eða helstu samkeppnisaðila, þá er það mjög alvarlegur hlutur þegar stjórnmálaöfl í landinu skella skollaeyrum við því ástandi. Af hverju hlusta menn ekki þegar forsvarsmenn margra stórfyrirtækja segja ítrekað að þeir muni ekki geta rekið fyrirtæki sín hér á landi ef íslenska krónan verður áfram gjaldmiðill þjóðarinnar? Af hverju skella menn skollaeyrum við þegar forsvarsmenn segjast verða nauðbeygðir að flytja höfuðstöðvar og störf úr landi til að komast í eðlilegt rekstrarumhverfi? Íslenska krónan er að flestra mati ónýtur gjaldmiðill og mun aldrei gagnast íslensku atvinnulífi. Ég hef ekki enn hitt þann aðila í íslensku atvinnulífi sem hefur raunverulega trú á því að krónan muni fljóta á ný, hún muni alltaf þurfa að vera í einhvers konar höftum til að verja hana atlögum, t.d. spákaupmanna. En forsenda afnámsins er hins vegar að fyrir liggi trúverðug peningastefna, sem getur stöðvað atlögur og tjón vegna óhóflegra gjaldmiðlasveiflna. Afnám hafta án skýrrar stefnu í peningamálum er ferli með ófyrirséðum afleiðingum. Þá rússíbanareið getur verslunin ekki stutt enda fyrirséð að mörg fyrirtæki myndu ekki lifa af það ferli, svo ekki sé minnst á afleiðingarnar fyrir íslensk heimili. Ef okkur tekst með inngöngu í ESB að jafna rekstrarskilyrði íslenskra fyrirtækja og á sama tíma að rétta af hag heimilanna þannig að lunginn af tekjunum fari ekki í að borga vexti, afborganir og að kaupa í matinn – þá er það einfalt reikningsdæmi að þetta daglega puð okkar allra, bæði fyrirtækja og heimila, muni skilja mun meira eftir sig. Og það er kannski mergurinn málsins. Við núverandi ástand sjá mörg fyrirtæki og um 85% ungs fólks ekki sína framtíð hér á landi samkvæmt könnunum. Og ekki hefur verið mikil umræða á Alþingi eða í samfélaginu almennt um þá staðreynd. Ég vil reka mitt fyrirtæki og heimili á svipuðum kjörum og gerist í nágrannalöndunum. Við Íslendingar eigum ekki að þurfa að skila lengstum vinnudegi, streða frá morgni til kvölds fyrir nauðþurftum í þeim misskilningi að þannig tryggjum við best fullveldi þjóðarinnar. Ef við tryggjum lykilhagsmuni okkar í aðildarviðræðunum við ESB á Ísland heima meðal vinaþjóða í Evrópu – hér eftir sem hingað til. Þangað höfum við einfaldlega mun meira að sækja – en Evrópusambandið nokkru sinni að sækja hingað. Er ekki allavega sjálfsagt að láta á það reyna – klára aðildarviðræður og leyfa þjóðinni sjálfri að kjósa?
Fimm af tíu veitingastöðum hættu með hvalkjöt Valgerður Árnadóttir,Stefán Yngvi Pétursson,Rósa Líf Darradóttir,Anahita S. Babaei Skoðun
Skóli án aðgreiningar – fallegt orðalag en brotakennd framkvæmd Sóldís Birta Reynisdóttir Skoðun
Umbætur á skólakerfinu. Hættum að ljúga. Hættum því alveg og hættum því strax Atli Harðarson Skoðun
Skoðun Mikilvægi aðgengis og algildrar hönnunar að byggingum í dag og til framtíðar Þuríður Harpa Sigurðardóttir skrifar
Skoðun Fimm af tíu veitingastöðum hættu með hvalkjöt Valgerður Árnadóttir,Stefán Yngvi Pétursson,Rósa Líf Darradóttir,Anahita S. Babaei skrifar
Skoðun Skóli án aðgreiningar – fallegt orðalag en brotakennd framkvæmd Sóldís Birta Reynisdóttir skrifar
Skoðun Brot sem fyrnast í höndum lögreglu – hversu mörg í viðbót? Þórhildur Gyða Arnarsdóttir skrifar
Skoðun Heilsufarsmat á vinnustöðum: Góð fjárfesting í heilbrigði og vellíðan starfsfólks Gígja Valgerður Harðardóttir skrifar
Skoðun Börn í gámaskólum á meðan bæjarskrifstofur stækka – hvar er forgangsröðin? Ásgeir Elvar Garðarsson skrifar
Skoðun Hvar liggur ábyrgð hins fullorðna á hegðun ungmenna í samfélaginu? Rakel Guðbjörnsdóttir skrifar
Fimm af tíu veitingastöðum hættu með hvalkjöt Valgerður Árnadóttir,Stefán Yngvi Pétursson,Rósa Líf Darradóttir,Anahita S. Babaei Skoðun
Skóli án aðgreiningar – fallegt orðalag en brotakennd framkvæmd Sóldís Birta Reynisdóttir Skoðun
Umbætur á skólakerfinu. Hættum að ljúga. Hættum því alveg og hættum því strax Atli Harðarson Skoðun