Í 1. grein forsetabréfs um fálkaorðuna segir, að fálkaorðuna megi „sæma þá menn innlenda og erlenda, og þær konur, sem öðrum fremur hafa eflt hag og heiður fósturjarðarinnar, eða unnið afrek í þágu mannkynsins“. Þetta eru stór orð og manni eins og mér mikill heiður að hafa fengið hana fyrir störf í þágu fatlaðra eða eins og ég hef alltaf sagt þá er hún í minni vörslu fyrir þá fjölmörgu sem fengu hana með mér, sem hafa aðstoðað mig á allan hátt.
Á sjötta þúsund manneskjur hafa fengið orðuna frá upphafi og ætíð er deilt um hvort viðkomandi eigi hana skilið eða ekki. Svo eru þeir sem fengið hafa og glatað „innistæðunni“ fyrir henni, fengu hana á fölskum forsendum ef svo má segja.
Ekki einn einasti aðili hefur verið látinn skila orðunni frá upphafi vega. Auðvitað á sá sem hana varðveitir að sjá sóma sinn í að skila henni komi í ljós að viðkomandi sé handhafi hennar á fölskum forsendum.
Ég er stoltur og auðmjúkur handhafi fálkaorðunnar. Ég mun gæta hennar fyrir mig og þá sem ég tel að hafi fengið hana með mér. Jafn nauðsynlegt tel ég að handhafar hennar séu hafnir yfir allan vafa um að eiga hana 100% inni. Því tel ég að við eigum að láta þá sem ekki eiga innistæðu fyrir henni lengur skila henni inn.
Orð vinar sem ég leitaði til vegna efa míns sjálfs og umræðu um orðuveitingar læt ég verða mín lokaorð um þessa virðingu sem fólki er sýnd: „Við hefjum okkur upp yfir það og varðveitum okkar fálkaorður af hlýju, – í ljósi þess að vita, að ef til vill gerðum við eitthvað einhvern tíma á lífsveginum, sem varð til þess að við verðskulduðum viðurkenningu íslenska lýðveldisins við að fá veitta Hina íslenzku fálkaorðu.“
Heiðarleiki er mikilvægur við aðra og ekki síður við sjálfan sig.
Höfundur er formaður MND-félagsins.
