Indriði, ertu að ljúga að mér?

Jón Hjaltason skrifar um Icesave.

Sæll Indriði H. Þorláksson. Ég má til með að spyrja þig í tilefni greinar þinnar í Fréttablaðinu 10. feb. síðastliðinn. Fyrst þó örstuttur formáli til útskýringar.

Þú talar um „einföld og auðskilin“ Brusselviðmið sem felist í því að Íslendingar hafi játast undir tilskipun um innstæðutryggingar nr. 94/19/EB. Síðan segir þú, Indriði, að þetta þýði einfaldlega að Ísland sé skuldbundið til að greiða umrædda lágmarkstryggingu vegna Icesave. Allt hljómar þetta vel og sennilega þangað til maður álpast til að lesa tilskipunina. Þar segir orðrétt í 3. grein um innlánatryggingakerfið: „ - kerfið má ekki felast í tryggingu sem aðildarríkin sjálf eða héraðs- og sveitarstjórnir veita lánastofnun“.

Nú má vera að ég sé illa læs á lagamál, Indriði, en mér sýnist á þessum orðum að íslenska ríkinu sé beinlínis bannað samkvæmt tilskipun 94/19/EB að veita þá tryggingu sem þú fullyrðir að sama tilskipun leggi okkur á herðar.

Indriði, hverju sætir þetta? Ertu nokkuð að reyna að blekkja mig?

Höfundur er sagnfræðingur.