Nú eru það meinatæknar

Það er ekki sjálfgefið að falla inn í samfélag sem góður þegn. Göróttir drykkir eru ætíð erfið freisting smáum sálum. Lífsþorsti snýst með öðru um vonda og góða drykki og hvor er æskilegri. Þar spilar siðferðið stóra rullu. Því miður hentar ekki öllum að vera sanngjarn og góðviljaður. Sumu fólki lætur vel að ryðjast um í samfélögum eins og naut í flagi. Það er bara þannig og nýtur þess. Lífsþægindabaráttan veldur oft óseðjandi græðgi þar sem slagurinn um bestu bitana tefur framþróun og velsæld. Á þeirri leið traðka undarlega margir, samferðafólk sitt niður án minnstu blygðunar. Finnst það bara klárt og hreykir sér af. Valdhafarnir gera sér ljóst að til er fólk sem sér ekkert athugavert við að valta yfir aðra, sér til framdráttar. Því hafa þeir hannað nýja stjórnvisku. Ábyrgðastöður skulu nú veittar þeim sem láta sér fátt fyrir brjósti brenna og eru nýtilegir í hvað sem er. Valdhöfum líkar við stjórnendur sem verðlauna starfsmenn sem þora ekki að standa á sínu og láta lágkúru hverskonar yfir sig ganga. Að þeirra skapi eru stjórnendur sem þora að leggja niður störf mikilvægra stétta til að lækka laun þeirra og það þó augljós vandræði og kostnaður fylgi. Því meira sem kvennastéttir og stéttarfélög kveinka sér undan landsfrægri heimsku og árásargirni slíkra embættisstjórna, því betra finnst valdhöfum. Ef svo slæmur skuggi fellur á valdhafa, að ekki verði við unað, má nota embættisstjórnirnar sem blóraböggla. Líka má fjarlægja slíka ógn um stundarsakir, eða setja í lítt sýnileg störf. En fátt er svo með öllu illt að ekki boði nokkuð gott og því áhættunnar virði. Í ráðherra- og embættismannafárinu, þið munið símarullan sem ekki er séð fyrir endann á og Kárahnjúkaruglið þar sem flest er eins og það á ekki að vera, glittir í von. Vonin er forstjóri í heilbrigðiskerfinu, sem hefur sérstakan afglaparétt og er búin að sanna að sé yfirgangur vitfirringslega ósvífinn og ódrengilegur, þá hræðir hann og hrífur. Hrífur, tvöföld merking. Það er, hefur áhrif og þar af leiðandi hrífur hann yfirvöld. Forstjóri sem kemst upp með að verðlauna kjarkleysi og leggja niður störf sjö eða tíu meinatækna, er ljós í óljósri veröld núverandi valdhafa. Forstjórinn gaf meinatæknunum kost á ársfríi á fullum launum sem þær þorðu ekki að þiggja þegar hann sagðist ekki hafa sagt það sem hann sagði. Það hefði tekið ríkisstjórnina mörg ár að vinna upp tapið. Er forstjórinn spegilmynd hennar? Hví er svo hljótt um hrokafulla verðlaunaveitingu forstjórans? Mörg mál sýna að valdhafar treysta þjóðinni ekki. Hvað þarf til að ofbjóða henni?