Ástin er falleg Sigurður Árni Reynisson skrifar 3. september 2025 08:32 Ég sit hér einn og hugsa til konunnar minnar, sem nú dvelur tímabundið erlendis. Þó hún sé ekki langt í burtu þá skilur fjarvera hennar eftir sig tómarúm. Það er ekki hávær eða örvæntingarfullur söknuður, heldur hlýr og rólegur söknuður sem liggur djúpt. Það vantar eitthvað, eitthvað sem er hluti af mínu daglega lífi. Það vantar hana. Við höfum verið saman í bráðum 36 ár. Og á þeim árum hefur lífið fært okkur bæði gleði og sorg. Við höfum byggt upp eitthvað sem ekki verður til á einni nóttu. Við eigum tvö börn og fjögur barnabörn sem fylla líf okkar ljósi. En þó fjölskyldan sé stærsta blessunin, þá er það sambandið okkar sem heldur öllu saman. Þegar við kynntumst þá var það ást við fyrstu sýn. Eldheit, hrá og óstöðvandi dönsuðum við eins og heimurinn væri að brenna, töluðum eins og tíminn væri að klárast, hlógum eins og við værum nýsköpuð. Það var líkt og við hefðum fundið hvort annað eftir langa leit, jafnvel þó við vissum ekki enn nákvæmlega hver við vorum. Þetta var ekkert venjulegt samband. Þetta var samband með neista sem breiddist út í loga. Ást sem var ekki aðeins tilfinning, hún var líkamleg, andleg og heildræn nærvera. Með tímanum hefur ástin ekki dofnað, heldur breyst. Hún hefur dýpkað, róast, orðið stöðugri og hlýrri. Við fórum frá eldheitri tilfinningu yfir í rólega og trausta vináttu, en alltaf með sömu þrá og sömu tengingu. Hún varð ekki bara maki minn. Hún varð minn besti vinur. Sá sem þekkir mig út og inn. Sá sem veit hvað ég er að hugsa áður en ég segi það. Sá sem hefur séð mig í öllum litum og elskað mig ekki þrátt fyrir það, heldur vegna þess. Hún man söguna mína en ekki bara árin og atburðina, heldur hver ég hef verið í gegnum það allt. Hún man þegar ég reyndi að vera sterkur og þegar ég brotnaði, þegar ég gleymdi sjálfum mér og fannst ég ekki vera nóg. Hún hefur staðið með mér í öllu, þögul, sterk og örugg. Hún hefur ekki þurft að leysa neitt bara verið til staðar og það hefur alltaf verið nóg. Við höfum gengið í gegnum storma. Lífið hefur reynt á. Við höfum þurft að glíma við fjárhagserfiðleika, svefnlausar nætur, sorg, veikindi, óöryggi og tilfinningalega fjarlægð. En það sem hefur haldið okkur saman er ekki óbilandi rómantík heldur ákvarðanir sem teknar voru aftur og aftur, að vera saman, að fyrirgefa, að hlusta og að halda áfram. Þó stundum hafi verið þögn og stundum komið upp misskilningur þá höfum við alltaf fundið leið til að mætast á ný. Með opnu hjarta, stundum brothætt, stundum sterkt en alltaf tilbúið að elska. Þegar maður lifir svona lengi með einni manneskju myndast einstakur samhljómur. Milli okkar er tungumál sem lifir í þögn, engin orð bara augnaráð, nærvera og snerting sem segja allt. Og nú, þegar hún er ekki hér, heyri ég betur þessa þögn. Það er ekki bara það að ég sakni hennar heldur skynja ég betur hvað hún hefur alltaf verið. Við kyssumst ekki bara af vana, heldur af því að það er hluti af því hvernig við sýnum hvort öðru ást. Við kyssumst áður en við förum að sofa, þegar við hittumst í eldhúsinu, á leiðinni út, eða bara þegar leiðir okkar mætast í dagsins önn. Þessir kossar eru ekki yfirlýsingar, þeir eru áminning um nærveru, tengingu og þá staðreynd að við sækjum enn hvort í annað. Við erum ekki bara vinir sem búa saman, við erum elskendur enn. Mér finnst dásamlegt að hún finni að ég sé hana, ekki bara sem hluta af lífinu mínu, heldur sem lifandi, einstaka og ómetanlega manneskju. Ég horfi á hana, ekki bara með augunum, heldur með hjartanu. Ég sé hvernig hún hreyfir sig, hvernig hún brosir og hvernig hún hefur áhrif á fólkið í kringum sig. Ég sé hana og veiti henni athygli, raunverulega athygli. Hún er ekki vani. Hún er ekki sjálfsagður hlutur. Hún er konan sem ég elska, dáist að og girnist. Hún er konan sem ég vel í dag. Eftir öll þessi ár er ég þakklátur, ekki fyrir fullkomleika heldur fyrir raunveruleika. Fyrir það að við höfum valið hvort annað, aftur og aftur. Fyrir það að við höfum farið frá ástríðu yfir í nánd, frá trylltum dansi yfir í samhljóm, frá ást við fyrstu sýn yfir í djúpa stöðuga tengingu. Fyrir það að hún man söguna mína og vill enn vera hluti af henni. Það að vera hamingjusamlega giftur er ekki sjálfsagður hlutur. Það er gjöf.Og hún er gjöfin mín. Höfundur, mannvinur og kennari sem hvetur fólk til að skrifa eitthvað fallegt á netið, og trúir því að fjölbreytileikinn sé mannréttindi. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Ástin og lífið Börn og uppeldi Mest lesið Manneklan er víða Brynhildur Bolladóttir Skoðun Suður-Íslendinga sögurnar Hans Birgisson Skoðun Hækka launin þín þegar fasteignamatið á íbúðinni þinni hækkar? Daði Freyr Ólafsson Skoðun Framtíðarskipulag Keldnalands er ekki útópía – og þaðan af síður dystópía Birkir Ingibjartsson Skoðun Hættulegustu tækin í umferðinni Eva Hauksdóttir Skoðun Þegar sannleikurinn verður fórnarlamb Davíð Bergmann Skoðun Velkomin til Helvítis Guðný Gústafsdóttir Skoðun Hvað mun Pútín gera næst með því að ögra samstöðu NATO?: Rússnesk innrás í lofthelgi NATO og hlutverk Íslands í öryggi bandalagsins Jun Þór Morikawa Skoðun Hafrannsóknastofnun leggur til 95 prósent samdrátt í sjókvíaeldi á laxi Jón Kaldal Skoðun Hvað myndi Sesselja segja? Hallbjörn V. Fríðhólm Skoðun Skoðun Skoðun Hættulegustu tækin í umferðinni Eva Hauksdóttir skrifar Skoðun Hvað myndi Sesselja segja? Hallbjörn V. Fríðhólm skrifar Skoðun Vaxtastefna Seðlabankans – á kostnað launafólks Hilmar Harðarson skrifar Skoðun Suður-Íslendinga sögurnar Hans Birgisson skrifar Skoðun Íhlutun Bandaríkjanna í Venesúela: Auðlindaránið í heimsvaldastefnunni og hræsnin í „stríðinu gegn fíkniefnum“ Sæþór Benjamín Randalsson skrifar Skoðun Stöndum vörð um tónlistarmenntun barna og ungmenna – opið bréf til borgarstjóra Sigrún Grendal skrifar Skoðun Hafrannsóknastofnun leggur til 95 prósent samdrátt í sjókvíaeldi á laxi Jón Kaldal skrifar Skoðun Velkomin til Helvítis Guðný Gústafsdóttir skrifar Skoðun Olíuleit við Ísland? Hallgrímur Óskarsson skrifar Skoðun Hækka launin þín þegar fasteignamatið á íbúðinni þinni hækkar? Daði Freyr Ólafsson skrifar Skoðun Hvað mun Pútín gera næst með því að ögra samstöðu NATO?: Rússnesk innrás í lofthelgi NATO og hlutverk Íslands í öryggi bandalagsins Jun Þór Morikawa skrifar Skoðun Manneklan er víða Brynhildur Bolladóttir skrifar Skoðun Sótt að hagsmunum atvinnulausra Steinar Harðarson skrifar Skoðun Framtíðarskipulag Keldnalands er ekki útópía – og þaðan af síður dystópía Birkir Ingibjartsson skrifar Skoðun Launamunur kynjanna eykst – Hvar liggur ábyrgðin? Kolbrún Halldórsdóttir skrifar Skoðun Þegar sannleikurinn verður fórnarlamb Davíð Bergmann skrifar Skoðun Gefum íslensku séns – að tala íslensku við alla Halla Signý Kristjánsdóttir skrifar Skoðun Réttnefni: Viðbragð við upplýsingaóreiðu Jón Þór Sigurðsson skrifar Skoðun Farsæl framfaraskref á Sólheimum Sigurjón Örn Þórsson skrifar Skoðun Austurland – þrælanýlenda Íslands Björn Ármann Ólafsson skrifar Skoðun Gervigreindin stöðluð - öryggisins vegna Hanna Kristín Skaftadóttir,Helga Sigrún Harðardóttir skrifar Skoðun Frelsi, framtíð og vistvænar samgöngur: Hvers vegna Ísland þarf að hugsa stærra Sigurborg Ósk Haraldsdóttir skrifar Skoðun Atvinnustefna er alvöru mál Jóhannes Þór Skúlason skrifar Skoðun 1984 og Hunger Games á sama sviðinu Sigríður Svanborgardóttir skrifar Skoðun Mikilvægi aukinnar verndunar hafsvæða og leiðrétting Hrönn Egilsdóttir skrifar Skoðun Betri leið til einföldunar regluverks Pétur Halldórsson skrifar Skoðun Af Millet-úlpum og öldrunarmálum Þröstur V. Söring skrifar Skoðun Charlie og sjúkleikaverksmiðjan Guðjón Eggert Agnarsson skrifar Skoðun Nú þarf bæði sleggju og vélsög Trausti Hjálmarsson,Ólafur Stephensen skrifar Skoðun Nútímaviðskipti og lögin sem gleymdist að uppfæra Fróði Steingrímsson skrifar Sjá meira
Ég sit hér einn og hugsa til konunnar minnar, sem nú dvelur tímabundið erlendis. Þó hún sé ekki langt í burtu þá skilur fjarvera hennar eftir sig tómarúm. Það er ekki hávær eða örvæntingarfullur söknuður, heldur hlýr og rólegur söknuður sem liggur djúpt. Það vantar eitthvað, eitthvað sem er hluti af mínu daglega lífi. Það vantar hana. Við höfum verið saman í bráðum 36 ár. Og á þeim árum hefur lífið fært okkur bæði gleði og sorg. Við höfum byggt upp eitthvað sem ekki verður til á einni nóttu. Við eigum tvö börn og fjögur barnabörn sem fylla líf okkar ljósi. En þó fjölskyldan sé stærsta blessunin, þá er það sambandið okkar sem heldur öllu saman. Þegar við kynntumst þá var það ást við fyrstu sýn. Eldheit, hrá og óstöðvandi dönsuðum við eins og heimurinn væri að brenna, töluðum eins og tíminn væri að klárast, hlógum eins og við værum nýsköpuð. Það var líkt og við hefðum fundið hvort annað eftir langa leit, jafnvel þó við vissum ekki enn nákvæmlega hver við vorum. Þetta var ekkert venjulegt samband. Þetta var samband með neista sem breiddist út í loga. Ást sem var ekki aðeins tilfinning, hún var líkamleg, andleg og heildræn nærvera. Með tímanum hefur ástin ekki dofnað, heldur breyst. Hún hefur dýpkað, róast, orðið stöðugri og hlýrri. Við fórum frá eldheitri tilfinningu yfir í rólega og trausta vináttu, en alltaf með sömu þrá og sömu tengingu. Hún varð ekki bara maki minn. Hún varð minn besti vinur. Sá sem þekkir mig út og inn. Sá sem veit hvað ég er að hugsa áður en ég segi það. Sá sem hefur séð mig í öllum litum og elskað mig ekki þrátt fyrir það, heldur vegna þess. Hún man söguna mína en ekki bara árin og atburðina, heldur hver ég hef verið í gegnum það allt. Hún man þegar ég reyndi að vera sterkur og þegar ég brotnaði, þegar ég gleymdi sjálfum mér og fannst ég ekki vera nóg. Hún hefur staðið með mér í öllu, þögul, sterk og örugg. Hún hefur ekki þurft að leysa neitt bara verið til staðar og það hefur alltaf verið nóg. Við höfum gengið í gegnum storma. Lífið hefur reynt á. Við höfum þurft að glíma við fjárhagserfiðleika, svefnlausar nætur, sorg, veikindi, óöryggi og tilfinningalega fjarlægð. En það sem hefur haldið okkur saman er ekki óbilandi rómantík heldur ákvarðanir sem teknar voru aftur og aftur, að vera saman, að fyrirgefa, að hlusta og að halda áfram. Þó stundum hafi verið þögn og stundum komið upp misskilningur þá höfum við alltaf fundið leið til að mætast á ný. Með opnu hjarta, stundum brothætt, stundum sterkt en alltaf tilbúið að elska. Þegar maður lifir svona lengi með einni manneskju myndast einstakur samhljómur. Milli okkar er tungumál sem lifir í þögn, engin orð bara augnaráð, nærvera og snerting sem segja allt. Og nú, þegar hún er ekki hér, heyri ég betur þessa þögn. Það er ekki bara það að ég sakni hennar heldur skynja ég betur hvað hún hefur alltaf verið. Við kyssumst ekki bara af vana, heldur af því að það er hluti af því hvernig við sýnum hvort öðru ást. Við kyssumst áður en við förum að sofa, þegar við hittumst í eldhúsinu, á leiðinni út, eða bara þegar leiðir okkar mætast í dagsins önn. Þessir kossar eru ekki yfirlýsingar, þeir eru áminning um nærveru, tengingu og þá staðreynd að við sækjum enn hvort í annað. Við erum ekki bara vinir sem búa saman, við erum elskendur enn. Mér finnst dásamlegt að hún finni að ég sé hana, ekki bara sem hluta af lífinu mínu, heldur sem lifandi, einstaka og ómetanlega manneskju. Ég horfi á hana, ekki bara með augunum, heldur með hjartanu. Ég sé hvernig hún hreyfir sig, hvernig hún brosir og hvernig hún hefur áhrif á fólkið í kringum sig. Ég sé hana og veiti henni athygli, raunverulega athygli. Hún er ekki vani. Hún er ekki sjálfsagður hlutur. Hún er konan sem ég elska, dáist að og girnist. Hún er konan sem ég vel í dag. Eftir öll þessi ár er ég þakklátur, ekki fyrir fullkomleika heldur fyrir raunveruleika. Fyrir það að við höfum valið hvort annað, aftur og aftur. Fyrir það að við höfum farið frá ástríðu yfir í nánd, frá trylltum dansi yfir í samhljóm, frá ást við fyrstu sýn yfir í djúpa stöðuga tengingu. Fyrir það að hún man söguna mína og vill enn vera hluti af henni. Það að vera hamingjusamlega giftur er ekki sjálfsagður hlutur. Það er gjöf.Og hún er gjöfin mín. Höfundur, mannvinur og kennari sem hvetur fólk til að skrifa eitthvað fallegt á netið, og trúir því að fjölbreytileikinn sé mannréttindi.
Framtíðarskipulag Keldnalands er ekki útópía – og þaðan af síður dystópía Birkir Ingibjartsson Skoðun
Hvað mun Pútín gera næst með því að ögra samstöðu NATO?: Rússnesk innrás í lofthelgi NATO og hlutverk Íslands í öryggi bandalagsins Jun Þór Morikawa Skoðun
Skoðun Íhlutun Bandaríkjanna í Venesúela: Auðlindaránið í heimsvaldastefnunni og hræsnin í „stríðinu gegn fíkniefnum“ Sæþór Benjamín Randalsson skrifar
Skoðun Stöndum vörð um tónlistarmenntun barna og ungmenna – opið bréf til borgarstjóra Sigrún Grendal skrifar
Skoðun Hafrannsóknastofnun leggur til 95 prósent samdrátt í sjókvíaeldi á laxi Jón Kaldal skrifar
Skoðun Hvað mun Pútín gera næst með því að ögra samstöðu NATO?: Rússnesk innrás í lofthelgi NATO og hlutverk Íslands í öryggi bandalagsins Jun Þór Morikawa skrifar
Skoðun Framtíðarskipulag Keldnalands er ekki útópía – og þaðan af síður dystópía Birkir Ingibjartsson skrifar
Skoðun Gervigreindin stöðluð - öryggisins vegna Hanna Kristín Skaftadóttir,Helga Sigrún Harðardóttir skrifar
Skoðun Frelsi, framtíð og vistvænar samgöngur: Hvers vegna Ísland þarf að hugsa stærra Sigurborg Ósk Haraldsdóttir skrifar
Framtíðarskipulag Keldnalands er ekki útópía – og þaðan af síður dystópía Birkir Ingibjartsson Skoðun
Hvað mun Pútín gera næst með því að ögra samstöðu NATO?: Rússnesk innrás í lofthelgi NATO og hlutverk Íslands í öryggi bandalagsins Jun Þór Morikawa Skoðun