Hvað hafa fordæmalausu tímarnir kennt okkur? Stöldrum við! Vigdís Ásgeirsdóttir skrifar 9. júní 2021 07:00 Kröfurnar herja á okkur úr öllum áttum og fyrir mörg okkar er vinnudagurinn sannarlega ekki búinn þegar við stimplum okkur út. Mögulega þarf að klára einhverja vinnu heima, svara nokkrum póstum á milli baða hjá börnunum og aðeins ná upp lestrinum á fréttamiðlunum. Svo þarf að hlusta á hlaðvarpið sem vinnufélaginn mælti með. Þá tekur við fundur hjá einhverju félagasamtakanna, nefndarfundir ýmis konar, foreldrafélagið og bekkjarkvöld. Svo þarf hugsanlega að sinna veikum ættingja, já og klára háskólanámið eða bæta við sig diplómu í fjarnámi með vinnu, að ógleymdri ræktinni og vinahittingum ýmis konar, svo dæmi séu tekin. Þá á jafnframt eftir að finna tíma fyrir gæðastundir með börnunum sem mögulega flækjast með í allt hitt, jafn þreytt og úrill eftir daginn og við sjálf. Sum þeirra þurfa að vísu að skjótast í tómstundirnar á meðan mamma eða pabbi hlaupa í æðibunugangi um ganga matvöruverslana. Þá er það kvöldmaturinn sem á að innihalda staðgóða næringu og mæta þörfum allra í fjölskyldunni. Já og að ógleymdum makanum; það þarf jú að rækta sambandið og viðhalda nándinni. Svo koma upp hlutir sem við getum ekki stjórnað svo sem verkföll, veikindi og heimsfaraldur. Covid ofan á kröfurnar sem fyrir voru Líf okkar flestra var alveg nógu streituvaldandi fyrir — og ekki bætir úr skák að ofan á kröfurnar og verkefnin bætist við heill heimsfaraldur. Faraldurinn hefur sannarlega krafist mikils sveigjanleika af okkur og flækt allt sem talið er upp hér að ofan. Sumir þessara þátta hafa færst á rafrænt form, sem kallar á annars konar álag þar sem heimilið er í senn griðastaður fjölskyldunnar og fundarrými. Þá hefur það einnig skapað álag að þurfa að fylgjast með hvað fellur niður þennan daginn og hvort við sjálf og börnin eigum að mæta í okkar hefðbundnu dagskrá í raun- eða fjarheimum. Þetta allt eru streituvaldar, sér í lagi ef þeir koma í belg og biðu og sjaldan eða aldrei er ráðrúm til að staldra við. Okkur líður líka gjarnan eins og lítið verði við kröfurnar ráðið — við reynum bara að standast þær — jafnvel þjökuð af samviskubiti. Hvað veldur því að sum okkar virðumst taka allt að okkur, þrátt fyrir að ganga á okkur og mögulega ekki finnast við geta sinnt neinu á þann háttinn sem við hefðum helst kosið? Verum bara nógu fjandi dugleg! Mér hefur sjálfsmatið verið hugleikið upp á síðkastið, sér í lagi í samhengi við kröfurnar og streituna í samfélaginu. Sjálfsmatið er í stuttu máli skoðun okkar á okkur sjálfum og það mótast einkum á barndóms- og unglingsárum. Lágt sjálfsmat mótast af ýmis konar neikvæðri reynslu, svo sem áföllum, einelti og erfiðum samböndum við fólk og af þeim skilaboðum sem við fáum frá umhverfi okkar. Við bætist túlkun okkar sjálfra á eigin frammistöðu. Ein leið til að hafa taumhald á neikvæðum hugsunum um okkur sjálf er að vera bara nógu fjandi dugleg — jafn dugleg og það fólk sem við berum okkur saman við. Þetta gerum við oft á tíðum ómeðvitað, án þess að hafa forsendur til að meta raunverulegar aðstæður annarra, oft aðeins fyrir áhrif frá samfélagsmiðlum. Þetta gerum við líka í vinnunni. Sama tilfinning kemur upp þegar við erum beðin um að sitja í foreldraráði, vera virk í starfi félagasamtaka, raða upp stólum fyrir þorrablótið og við hinar ýmsu aðstæður. Við eigum jú að vera svo dugleg og leggja málefnunum lið. Dugleg, eins og öll hin! Hvað hefur Covid kennt okkur? En hefur heimsfaraldurinn mögulega hjálpað okkur lítillega þarna? Höfum við ef til vill lært að takmarka okkur á tímum takmarkana? Getur verið að kröfurnar hafi verið óeðlilegar og óraunhæfar fyrir? Það hefur fátt mátt upp á síðkastið, sem er í sjálfu sér ekki skemmtilegt. Það er þó stundum ágætt að gera tilraunir í lífinu og skoða hlutina frá öðru sjónarhorni, sem COVID hefur sannarlega fengið okkur öll til að gera. Ég geri mér grein fyrir að aðstæður eru gjörólíkar manna á milli, þessi dæmi eru mikil einföldun og ekki í samræmi við upplifanir allra. Mörg okkar þurfa að vinna fleiri en eina vinnu, önnur hafa misst vinnuna og þurfa að lifa allt öðru lífi en ég lýsi hér að ofan. Þrátt fyrir það tel ég mörg okkar kannist við þessa líðan og tilfinningu um að vera bara ekki alveg nógu dugleg, klár, falleg, mjó og með allt á hreinu! Sennilega þurfum við einna helst að vera duglegri við að vera ekki svona dugleg og sættast við að það sé í lagi. Hitt er ómögulegt til lengdar. Lærum af fordæmalausum tímum Ég segi: vöndum okkur þegar hjarðónæmi er náð og hugsum um hvernig við sjálf viljum hafa þetta. Veltum fyrir okkur kröfunum með gagnrýnni augum. Má eitthvað bíða betri tíma? Getum við forgangsraðað með einhverjum hætti? Verður meiri tími þegar börnin eru orðin aðeins eldri? Má þeim stundum leiðast? Hvað gerist ef við missum af fjölskylduboði eða vinahittingi stöku sinnum? Getum við varið minni tíma á samfélagsmiðlum? Er mögulegt að vinna vinnuna bara í vinnunni? Má stundum bara slaka á og hvíla sig án samviskubits? Má skoða kröfurnar í lífinu án stöðugrar sjálfsgagnrýni? Erum við kannski bara alveg nóg? Höfundur er sálfræðingur hjá Lífi og sál, tveggja barna móðir og eiginkona sem syngur með stórsveit, situr í nefnd, spilar gigg og langar að byrja aftur í skátunum en hefur notið þess upp á síðkastið að slaka meira á og njóta lífsins með kallinum og börnunum. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Heilsa Faraldur kórónuveiru (COVID-19) Athugið. Vísir hvetur lesendur til að skiptast á skoðunum. Allar athugasemdir eru á ábyrgð þeirra er þær rita. Lesendur skulu halda sig við málefnalega og hófstillta umræðu og áskilur Vísir sér rétt til að fjarlægja ummæli og/eða umræðu sem fer út fyrir þau mörk. Vísir mun loka á aðgang þeirra sem tjá sig ekki undir eigin nafni eða gerast ítrekað brotlegir við ofangreindar umgengnisreglur. Mest lesið Halldór 01.06.2024 Halldór Sameinumst um forvarnir gegn átröskun Karen Daðadóttir,Guðrún Erla Hilmarsdóttir,Elva Björk Bjarnadóttir Skoðun Svona getum komið í veg fyrir að Katrín vinni Björn B. Björnsson Skoðun Að skreyta sig með stolnum fjöðrum Sema Erla Serdaroglu Skoðun Barnapíu á Bessastaði! Karl Sigurðsson Skoðun Má Katrín Jakobsdóttir bjóða sig fram? Jón Ólafsson Skoðun Viddi, Bósi Ljósár og Baldur Þórhalls Heimir Hannesson Skoðun Hatur og fyrirlitning Einar Scheving Skoðun Yfirtaka orðræðunnar (e. hijacking) Sóley Tómasdóttir Skoðun Halla Tómasdóttir og Sólskinsdrengurinn Margrét Dagmar Ericsdóttir Skoðun Skoðun Skoðun Sameinumst um forvarnir gegn átröskun Karen Daðadóttir,Guðrún Erla Hilmarsdóttir,Elva Björk Bjarnadóttir skrifar Skoðun Ég kýs Michael Jordan (Höllu Hrund Logadóttur) Óskar Arnarson skrifar Skoðun Ástæður til að kjósa Jón Gnarr Helgi Hrafn Gunnarsson skrifar Skoðun Viddi, Bósi Ljósár og Baldur Þórhalls Heimir Hannesson skrifar Skoðun Gerum það! Stefán Hilmarsson skrifar Skoðun Bónaður brjóstkassi og barnaafmæli Þorbjörg Marínósdóttir skrifar Skoðun Gleðilegan kosningadag kæru landsmenn Snorri Ásmundsson skrifar Skoðun Hæfasti einstaklingurinn Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Verðmætin og sköpunarkraftur sá sem í mannauð okkar býr Pétur Már Halldórsson skrifar Skoðun Hvort vilt þú Höllu Tómasdóttur eða Katrínu? Björn Björnsson skrifar Skoðun Svona velur þú þér forseta í dag Kolbeinn Karl Kristinsson skrifar Skoðun Takk, Katrín Guðrún Hrefna Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Hatur og fyrirlitning Einar Scheving skrifar Skoðun Samherjar Hafþór Reynisson skrifar Skoðun Að hitta hetjuna sína Gréta Kristín Ómarsdóttir skrifar Skoðun Einstakt tækifæri Þóra Valný Yngvadóttir skrifar Skoðun Um afrekskonuna Katrínu Tómas Ísleifsson skrifar Skoðun Land míns föður, land minnar móður, landið mitt Jón Gnarr skrifar Skoðun Óskað eftir forseta sem færir ungu fólki völd Valgerður Eyja Eyþórsdóttir skrifar Skoðun Með ósk um velgengni, Halla Hrund Viðar Hreinsson skrifar Skoðun Ég styð Höllu Hrund Logadóttur Þórólfur Árnason skrifar Skoðun Arnar Þór Jónsson Meyvant Þórólfsson skrifar Skoðun Að skreyta sig með stolnum fjöðrum Sema Erla Serdaroglu skrifar Skoðun Opið bréf til Jóns Ólafssonar heimspekings Tómas Ísleifsson skrifar Skoðun Persónan Katrín Jakobsdóttir Sólveig Hildur Björnsdóttir skrifar Skoðun Þjóðaröryggi Magnús Guðmundsson skrifar Skoðun Tóbak markaðssett fyrir ungt fólk Guðlaug B. Guðjónsdóttir skrifar Skoðun Forsetinn, NATÓ, ýsan og blokkin Guðfinnur Sigurvinsson skrifar Skoðun „Svona er á síld“ Stefán Hilmarsson skrifar Skoðun Aldrei hitta hetjurnar þínar Skarphéðinn Guðmundsson skrifar Sjá meira
Kröfurnar herja á okkur úr öllum áttum og fyrir mörg okkar er vinnudagurinn sannarlega ekki búinn þegar við stimplum okkur út. Mögulega þarf að klára einhverja vinnu heima, svara nokkrum póstum á milli baða hjá börnunum og aðeins ná upp lestrinum á fréttamiðlunum. Svo þarf að hlusta á hlaðvarpið sem vinnufélaginn mælti með. Þá tekur við fundur hjá einhverju félagasamtakanna, nefndarfundir ýmis konar, foreldrafélagið og bekkjarkvöld. Svo þarf hugsanlega að sinna veikum ættingja, já og klára háskólanámið eða bæta við sig diplómu í fjarnámi með vinnu, að ógleymdri ræktinni og vinahittingum ýmis konar, svo dæmi séu tekin. Þá á jafnframt eftir að finna tíma fyrir gæðastundir með börnunum sem mögulega flækjast með í allt hitt, jafn þreytt og úrill eftir daginn og við sjálf. Sum þeirra þurfa að vísu að skjótast í tómstundirnar á meðan mamma eða pabbi hlaupa í æðibunugangi um ganga matvöruverslana. Þá er það kvöldmaturinn sem á að innihalda staðgóða næringu og mæta þörfum allra í fjölskyldunni. Já og að ógleymdum makanum; það þarf jú að rækta sambandið og viðhalda nándinni. Svo koma upp hlutir sem við getum ekki stjórnað svo sem verkföll, veikindi og heimsfaraldur. Covid ofan á kröfurnar sem fyrir voru Líf okkar flestra var alveg nógu streituvaldandi fyrir — og ekki bætir úr skák að ofan á kröfurnar og verkefnin bætist við heill heimsfaraldur. Faraldurinn hefur sannarlega krafist mikils sveigjanleika af okkur og flækt allt sem talið er upp hér að ofan. Sumir þessara þátta hafa færst á rafrænt form, sem kallar á annars konar álag þar sem heimilið er í senn griðastaður fjölskyldunnar og fundarrými. Þá hefur það einnig skapað álag að þurfa að fylgjast með hvað fellur niður þennan daginn og hvort við sjálf og börnin eigum að mæta í okkar hefðbundnu dagskrá í raun- eða fjarheimum. Þetta allt eru streituvaldar, sér í lagi ef þeir koma í belg og biðu og sjaldan eða aldrei er ráðrúm til að staldra við. Okkur líður líka gjarnan eins og lítið verði við kröfurnar ráðið — við reynum bara að standast þær — jafnvel þjökuð af samviskubiti. Hvað veldur því að sum okkar virðumst taka allt að okkur, þrátt fyrir að ganga á okkur og mögulega ekki finnast við geta sinnt neinu á þann háttinn sem við hefðum helst kosið? Verum bara nógu fjandi dugleg! Mér hefur sjálfsmatið verið hugleikið upp á síðkastið, sér í lagi í samhengi við kröfurnar og streituna í samfélaginu. Sjálfsmatið er í stuttu máli skoðun okkar á okkur sjálfum og það mótast einkum á barndóms- og unglingsárum. Lágt sjálfsmat mótast af ýmis konar neikvæðri reynslu, svo sem áföllum, einelti og erfiðum samböndum við fólk og af þeim skilaboðum sem við fáum frá umhverfi okkar. Við bætist túlkun okkar sjálfra á eigin frammistöðu. Ein leið til að hafa taumhald á neikvæðum hugsunum um okkur sjálf er að vera bara nógu fjandi dugleg — jafn dugleg og það fólk sem við berum okkur saman við. Þetta gerum við oft á tíðum ómeðvitað, án þess að hafa forsendur til að meta raunverulegar aðstæður annarra, oft aðeins fyrir áhrif frá samfélagsmiðlum. Þetta gerum við líka í vinnunni. Sama tilfinning kemur upp þegar við erum beðin um að sitja í foreldraráði, vera virk í starfi félagasamtaka, raða upp stólum fyrir þorrablótið og við hinar ýmsu aðstæður. Við eigum jú að vera svo dugleg og leggja málefnunum lið. Dugleg, eins og öll hin! Hvað hefur Covid kennt okkur? En hefur heimsfaraldurinn mögulega hjálpað okkur lítillega þarna? Höfum við ef til vill lært að takmarka okkur á tímum takmarkana? Getur verið að kröfurnar hafi verið óeðlilegar og óraunhæfar fyrir? Það hefur fátt mátt upp á síðkastið, sem er í sjálfu sér ekki skemmtilegt. Það er þó stundum ágætt að gera tilraunir í lífinu og skoða hlutina frá öðru sjónarhorni, sem COVID hefur sannarlega fengið okkur öll til að gera. Ég geri mér grein fyrir að aðstæður eru gjörólíkar manna á milli, þessi dæmi eru mikil einföldun og ekki í samræmi við upplifanir allra. Mörg okkar þurfa að vinna fleiri en eina vinnu, önnur hafa misst vinnuna og þurfa að lifa allt öðru lífi en ég lýsi hér að ofan. Þrátt fyrir það tel ég mörg okkar kannist við þessa líðan og tilfinningu um að vera bara ekki alveg nógu dugleg, klár, falleg, mjó og með allt á hreinu! Sennilega þurfum við einna helst að vera duglegri við að vera ekki svona dugleg og sættast við að það sé í lagi. Hitt er ómögulegt til lengdar. Lærum af fordæmalausum tímum Ég segi: vöndum okkur þegar hjarðónæmi er náð og hugsum um hvernig við sjálf viljum hafa þetta. Veltum fyrir okkur kröfunum með gagnrýnni augum. Má eitthvað bíða betri tíma? Getum við forgangsraðað með einhverjum hætti? Verður meiri tími þegar börnin eru orðin aðeins eldri? Má þeim stundum leiðast? Hvað gerist ef við missum af fjölskylduboði eða vinahittingi stöku sinnum? Getum við varið minni tíma á samfélagsmiðlum? Er mögulegt að vinna vinnuna bara í vinnunni? Má stundum bara slaka á og hvíla sig án samviskubits? Má skoða kröfurnar í lífinu án stöðugrar sjálfsgagnrýni? Erum við kannski bara alveg nóg? Höfundur er sálfræðingur hjá Lífi og sál, tveggja barna móðir og eiginkona sem syngur með stórsveit, situr í nefnd, spilar gigg og langar að byrja aftur í skátunum en hefur notið þess upp á síðkastið að slaka meira á og njóta lífsins með kallinum og börnunum.
Sameinumst um forvarnir gegn átröskun Karen Daðadóttir,Guðrún Erla Hilmarsdóttir,Elva Björk Bjarnadóttir Skoðun
Skoðun Sameinumst um forvarnir gegn átröskun Karen Daðadóttir,Guðrún Erla Hilmarsdóttir,Elva Björk Bjarnadóttir skrifar
Sameinumst um forvarnir gegn átröskun Karen Daðadóttir,Guðrún Erla Hilmarsdóttir,Elva Björk Bjarnadóttir Skoðun