Þess vegna vil ég hafa mosku í Reykjavík Sólveig Hulsdunk Georgsdóttir skrifar 26. júlí 2013 08:51 Um nokkurra ára bil bjuggum við hjónin beint á móti stærstu moskunni í Brussel. Moskan stendur í horninu á stórum almenningsgarði, Parc Cinquantenaire. Þar var kallað til bæna á föstudögum en annars var þögn í turninum og engin truflun af nokkurri starfsemi í moskunni. Hins vegar hringdu kirkjuklukkur í hverfinu tíma og ótíma. Mér varð hugsað til moskunnar um daginn. Sumarið 1992 var 9 ára gömul belgísk stúlka af marokkönskum uppruna, Loubna Benaïssa, send út í búð að kaupa jógúrt. Hún kom aldrei heim úr þeirri ferð. Fimm árum síðar bar þrotlaus barátta Nabelu systur hennar, sem var fáeinum árum eldri, þann árangur að hvarf hennar var aftur tekið til rannsóknar og lík Loubnu litlu fannst í verkfærakistu í kjallara dæmds kynferðisbrotamanns, aðeins 200 metra frá heimili fjölskyldunnar. Í ljós kom að upphafleg rannsókn hafði verið lítil og hroðvirknisleg og hófst reyndar ekki fyrr en viku eftir hvarf Loubnu. Það hafði meira að segja farið fram húsleit heima hjá morðingja hennar. Hvarf lítillar múslímastúlku var ekki sett í forgang og vakti takmarkaða athygli fjölmiðla og var það í hróplegu misræmi við rannsókn á hvarfi annarra belgískra stúlkna á þessum árum, sem barnaníðingurinn Marc Dutroux hafði á samviskunni. Þarna hefði mátt búast við að hatur myndi blossa upp meðal múslíma í Brussel (sem eru um 300.000 eða fjórðungur borgarbúa) í kjölfarið og jafnvel að óeirðir brytust út. En svo var ekki, allir, múslímar, kaþólskir, mótmælendur og aðrir, sameinuðust í harmi og hryllingi, margir límdu mynd af Loubnu með árituninni „Gleymum aldrei Loubnu Benaïssa“ í hús- og bílglugga og dag frá degi fjölgaði hvítu blómunum fyrir utan moskuna þar til blómahrúgan náði næstum upp að handfangi aðaldyranna. Það var áhrifamikið að ganga „hvítu gönguna“ gegnum Brussel endilanga ásamt hálfri milljón borgarbúa til að minnast þessara fórnarlamba barnaníðinga, en enginn hrópaði slagorð, enginn var með mótmælaskilti. Þeim mun fleiri voru hvítklæddir og báru hvít blóm.Vikið frá ströngum trúarreglum Þegar leið að útför Loubnu litlu varð ljóst að stærsta moska borgarinnar, sem rúmar 1.000 manns, dugði ekki til. Þá var ákveðið að setja upp tvo risaskjái í garði moskunnar og sýna beint frá athöfninni. Yfir 20 þúsund borgarbúar streymdu í garðinn til að heiðra minningu litlu stúlkunnar. Forystumenn safnaðarins ákváðu að víkja frá ströngum trúarreglum og rétta fram hönd til fjölskyldna fórnarlamba Marcs Dutroux, sem allar voru kaþólskar, og bjóða þeim að taka þátt í athöfninni inni í moskunni, þar sem mæðrunum var boðið að ávarpa söfnuðinn. Ég held að þetta hafi verið í fyrsta skipti sem konur töluðu í aðalsal moskunnar. Þetta var áhrifarík stund, sem einkenndist af gagnkvæmri virðingu. Víða í garðinum mátti heyra innfædda Belga endurtaka „Allahu Akbar“ eftir Ímaminum og allir hlýddu þeim sem kunnu siðina og sneru sér í átt til Mekka þegar við átti, alveg eins og við hermum eftir þeim sem kunna kristna siði og stöndum upp í kirkjunni á réttum augnablikum. Þegar athöfninni var lokið var almenningi boðið að koma inn í moskuna. Við hjónin þáðum boðið og gengum inn í fallegan salinn, alþakinn mjúkum bænateppum. Þar var steint gler í gluggum og í útskornum hillum voru raðir af Kóraninum í fallegu gull- eða silfurslegnu bandi. Nokkrir gestir, karlar og konur, sátu á teppunum í þögn. Þarf ég að nefna að auðvitað fórum við úr skónum? Ég fer heldur ekki í kirkjur í Suður-Evrópu aðeins í bikiníbrjóstahaldara að ofan. Því er við að bæta að strax eftir athöfnina voru líkamsleifar Loubnu Benaïssa fluttar til Marokkó til greftrunar, enda var ekki múslímskur grafreitur í Brussel, þrátt fyrir margra ára viðleitni múslímskra íbúa til að fá grafreit. Það hefði verið enn þungbærara fyrir fjölskyldu hennar ef ekki hefði verið hægt að halda kveðjuathöfn um Loubnu í heimaborg hennar, Brussel, vegna þess að einhverjir hefðu verið á móti byggingu mosku þar. Þetta rifjaðist upp fyrir mér í sambandi við haturs- og öfgafulla umræðu undanfarið um væntanlega byggingu mosku í Reykjavík, umræðu sem einkennist jafnvel af svo miklu þekkingarleysi að moskan er eignuð allt öðrum söfnuði en þeim sem hefur beðið eftir lóðinni síðan fyrir aldamót. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Mest lesið Ríkissjóður snuðaður um stórar fjárhæðir Sigurjón Þórðarson Skoðun Lífsskoðunarfélagið Farsæld tekur upp slitinn þráð siðmenntunar Svanur Sigurbjörnsson Skoðun Áfengi og íþróttir eiga enga samleið – áskorun til þingfulltrúa UMFÍ Árni Guðmundsson Skoðun Fögur fyrirheit sem urðu að engu Sigurður Eyjólfur Sigurjónsson Skoðun Landbúnaðarrúnk Hlédís Sveinsdóttir Skoðun Eru Bændasamtökin á móti valdeflingu bænda? Ólafur Stephensen Skoðun Hefur þú skoðanir? Jóhannes Óli Sveinsson Skoðun Ruben Amorim og sveigjanleiki – hugleiðingar sálfræðings Andri Hrafn Sigurðsson Skoðun Reykjavíkurmódel á kvennaári Sóley Tómasdóttir Skoðun Er lægsta verðið alltaf hagstæðast? Karen Ósk Nielsen Björnsdóttir Skoðun Skoðun Skoðun Glerþakið brotið á alþjóðlega sjónverndardaginn Sigþór U. Hallfreðsson skrifar Skoðun Fögur fyrirheit sem urðu að engu Sigurður Eyjólfur Sigurjónsson skrifar Skoðun Ríkissjóður snuðaður um stórar fjárhæðir Sigurjón Þórðarson skrifar Skoðun Áfengi og íþróttir eiga enga samleið – áskorun til þingfulltrúa UMFÍ Árni Guðmundsson skrifar Skoðun Lífsskoðunarfélagið Farsæld tekur upp slitinn þráð siðmenntunar Svanur Sigurbjörnsson skrifar Skoðun Ruben Amorim og sveigjanleiki – hugleiðingar sálfræðings Andri Hrafn Sigurðsson skrifar Skoðun Framtíðarsýn í samgöngumálum er mosavaxin Sigurður Páll Jónsson skrifar Skoðun Fimmta iðnbyltingin krefst svara – strax Sigvaldi Einarsson skrifar Skoðun Hefur þú skoðanir? Jóhannes Óli Sveinsson skrifar Skoðun Er hurð bara hurð? Sölvi Breiðfjörð skrifar Skoðun Reykjavíkurmódel á kvennaári Sóley Tómasdóttir skrifar Skoðun Ekki er allt sem sýnist Valerio Gargiulo skrifar Skoðun Sýndu þér umhyggju – Komdu í skimun Ágúst Ingi Ágústsson skrifar Skoðun Eru Bændasamtökin á móti valdeflingu bænda? Ólafur Stephensen skrifar Skoðun Er lægsta verðið alltaf hagstæðast? Karen Ósk Nielsen Björnsdóttir skrifar Skoðun Landbúnaðarrúnk Hlédís Sveinsdóttir skrifar Skoðun Jesús who? Atli Þórðarson skrifar Skoðun Opið bréf til Miðflokksmanna Snorri Másson skrifar Skoðun Lesskilningur eða lesblinda??? Jóhannes Jóhannesson skrifar Skoðun Henti Íslandi undir strætisvagninn Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Forvarnateymi grunnskóla – góð hugmynd sem má ekki sofna Eydís Ásbjörnsdóttir skrifar Skoðun Opnum Tröllaskagann Helgi Jóhannsson skrifar Skoðun Ávinningur af endurhæfingu – aukum lífsgæðin Ólafur H. Jóhannsson skrifar Skoðun Hefur þú heyrt þetta áður? Stefnir Húni Kristjánsson skrifar Skoðun Hringekja verðtryggingar og hárra vaxta Benedikt Gíslason skrifar Skoðun Áfram gakk – með kerfisgalla í bakpokanum Harpa Þorsteinsdóttir skrifar Skoðun Til þeirra sem fagna Doktornum! Kristján Freyr Halldórsson skrifar Skoðun Skuldin við úthverfin Jóhanna Dýrunn Jónsdóttir skrifar Skoðun Málgögn og gervigreind Steinþór Steingrímsson,Einar Freyr Sigurðsson,Helga Hilmisdóttir skrifar Skoðun Réttlæti hins sterka. Gildra dómarans Jörgen Ingimar Hansson skrifar Sjá meira
Um nokkurra ára bil bjuggum við hjónin beint á móti stærstu moskunni í Brussel. Moskan stendur í horninu á stórum almenningsgarði, Parc Cinquantenaire. Þar var kallað til bæna á föstudögum en annars var þögn í turninum og engin truflun af nokkurri starfsemi í moskunni. Hins vegar hringdu kirkjuklukkur í hverfinu tíma og ótíma. Mér varð hugsað til moskunnar um daginn. Sumarið 1992 var 9 ára gömul belgísk stúlka af marokkönskum uppruna, Loubna Benaïssa, send út í búð að kaupa jógúrt. Hún kom aldrei heim úr þeirri ferð. Fimm árum síðar bar þrotlaus barátta Nabelu systur hennar, sem var fáeinum árum eldri, þann árangur að hvarf hennar var aftur tekið til rannsóknar og lík Loubnu litlu fannst í verkfærakistu í kjallara dæmds kynferðisbrotamanns, aðeins 200 metra frá heimili fjölskyldunnar. Í ljós kom að upphafleg rannsókn hafði verið lítil og hroðvirknisleg og hófst reyndar ekki fyrr en viku eftir hvarf Loubnu. Það hafði meira að segja farið fram húsleit heima hjá morðingja hennar. Hvarf lítillar múslímastúlku var ekki sett í forgang og vakti takmarkaða athygli fjölmiðla og var það í hróplegu misræmi við rannsókn á hvarfi annarra belgískra stúlkna á þessum árum, sem barnaníðingurinn Marc Dutroux hafði á samviskunni. Þarna hefði mátt búast við að hatur myndi blossa upp meðal múslíma í Brussel (sem eru um 300.000 eða fjórðungur borgarbúa) í kjölfarið og jafnvel að óeirðir brytust út. En svo var ekki, allir, múslímar, kaþólskir, mótmælendur og aðrir, sameinuðust í harmi og hryllingi, margir límdu mynd af Loubnu með árituninni „Gleymum aldrei Loubnu Benaïssa“ í hús- og bílglugga og dag frá degi fjölgaði hvítu blómunum fyrir utan moskuna þar til blómahrúgan náði næstum upp að handfangi aðaldyranna. Það var áhrifamikið að ganga „hvítu gönguna“ gegnum Brussel endilanga ásamt hálfri milljón borgarbúa til að minnast þessara fórnarlamba barnaníðinga, en enginn hrópaði slagorð, enginn var með mótmælaskilti. Þeim mun fleiri voru hvítklæddir og báru hvít blóm.Vikið frá ströngum trúarreglum Þegar leið að útför Loubnu litlu varð ljóst að stærsta moska borgarinnar, sem rúmar 1.000 manns, dugði ekki til. Þá var ákveðið að setja upp tvo risaskjái í garði moskunnar og sýna beint frá athöfninni. Yfir 20 þúsund borgarbúar streymdu í garðinn til að heiðra minningu litlu stúlkunnar. Forystumenn safnaðarins ákváðu að víkja frá ströngum trúarreglum og rétta fram hönd til fjölskyldna fórnarlamba Marcs Dutroux, sem allar voru kaþólskar, og bjóða þeim að taka þátt í athöfninni inni í moskunni, þar sem mæðrunum var boðið að ávarpa söfnuðinn. Ég held að þetta hafi verið í fyrsta skipti sem konur töluðu í aðalsal moskunnar. Þetta var áhrifarík stund, sem einkenndist af gagnkvæmri virðingu. Víða í garðinum mátti heyra innfædda Belga endurtaka „Allahu Akbar“ eftir Ímaminum og allir hlýddu þeim sem kunnu siðina og sneru sér í átt til Mekka þegar við átti, alveg eins og við hermum eftir þeim sem kunna kristna siði og stöndum upp í kirkjunni á réttum augnablikum. Þegar athöfninni var lokið var almenningi boðið að koma inn í moskuna. Við hjónin þáðum boðið og gengum inn í fallegan salinn, alþakinn mjúkum bænateppum. Þar var steint gler í gluggum og í útskornum hillum voru raðir af Kóraninum í fallegu gull- eða silfurslegnu bandi. Nokkrir gestir, karlar og konur, sátu á teppunum í þögn. Þarf ég að nefna að auðvitað fórum við úr skónum? Ég fer heldur ekki í kirkjur í Suður-Evrópu aðeins í bikiníbrjóstahaldara að ofan. Því er við að bæta að strax eftir athöfnina voru líkamsleifar Loubnu Benaïssa fluttar til Marokkó til greftrunar, enda var ekki múslímskur grafreitur í Brussel, þrátt fyrir margra ára viðleitni múslímskra íbúa til að fá grafreit. Það hefði verið enn þungbærara fyrir fjölskyldu hennar ef ekki hefði verið hægt að halda kveðjuathöfn um Loubnu í heimaborg hennar, Brussel, vegna þess að einhverjir hefðu verið á móti byggingu mosku þar. Þetta rifjaðist upp fyrir mér í sambandi við haturs- og öfgafulla umræðu undanfarið um væntanlega byggingu mosku í Reykjavík, umræðu sem einkennist jafnvel af svo miklu þekkingarleysi að moskan er eignuð allt öðrum söfnuði en þeim sem hefur beðið eftir lóðinni síðan fyrir aldamót.
Skoðun Áfengi og íþróttir eiga enga samleið – áskorun til þingfulltrúa UMFÍ Árni Guðmundsson skrifar
Skoðun Lífsskoðunarfélagið Farsæld tekur upp slitinn þráð siðmenntunar Svanur Sigurbjörnsson skrifar
Skoðun Málgögn og gervigreind Steinþór Steingrímsson,Einar Freyr Sigurðsson,Helga Hilmisdóttir skrifar