Þess vegna vil ég hafa mosku í Reykjavík Sólveig Hulsdunk Georgsdóttir skrifar 26. júlí 2013 08:51 Um nokkurra ára bil bjuggum við hjónin beint á móti stærstu moskunni í Brussel. Moskan stendur í horninu á stórum almenningsgarði, Parc Cinquantenaire. Þar var kallað til bæna á föstudögum en annars var þögn í turninum og engin truflun af nokkurri starfsemi í moskunni. Hins vegar hringdu kirkjuklukkur í hverfinu tíma og ótíma. Mér varð hugsað til moskunnar um daginn. Sumarið 1992 var 9 ára gömul belgísk stúlka af marokkönskum uppruna, Loubna Benaïssa, send út í búð að kaupa jógúrt. Hún kom aldrei heim úr þeirri ferð. Fimm árum síðar bar þrotlaus barátta Nabelu systur hennar, sem var fáeinum árum eldri, þann árangur að hvarf hennar var aftur tekið til rannsóknar og lík Loubnu litlu fannst í verkfærakistu í kjallara dæmds kynferðisbrotamanns, aðeins 200 metra frá heimili fjölskyldunnar. Í ljós kom að upphafleg rannsókn hafði verið lítil og hroðvirknisleg og hófst reyndar ekki fyrr en viku eftir hvarf Loubnu. Það hafði meira að segja farið fram húsleit heima hjá morðingja hennar. Hvarf lítillar múslímastúlku var ekki sett í forgang og vakti takmarkaða athygli fjölmiðla og var það í hróplegu misræmi við rannsókn á hvarfi annarra belgískra stúlkna á þessum árum, sem barnaníðingurinn Marc Dutroux hafði á samviskunni. Þarna hefði mátt búast við að hatur myndi blossa upp meðal múslíma í Brussel (sem eru um 300.000 eða fjórðungur borgarbúa) í kjölfarið og jafnvel að óeirðir brytust út. En svo var ekki, allir, múslímar, kaþólskir, mótmælendur og aðrir, sameinuðust í harmi og hryllingi, margir límdu mynd af Loubnu með árituninni „Gleymum aldrei Loubnu Benaïssa“ í hús- og bílglugga og dag frá degi fjölgaði hvítu blómunum fyrir utan moskuna þar til blómahrúgan náði næstum upp að handfangi aðaldyranna. Það var áhrifamikið að ganga „hvítu gönguna“ gegnum Brussel endilanga ásamt hálfri milljón borgarbúa til að minnast þessara fórnarlamba barnaníðinga, en enginn hrópaði slagorð, enginn var með mótmælaskilti. Þeim mun fleiri voru hvítklæddir og báru hvít blóm.Vikið frá ströngum trúarreglum Þegar leið að útför Loubnu litlu varð ljóst að stærsta moska borgarinnar, sem rúmar 1.000 manns, dugði ekki til. Þá var ákveðið að setja upp tvo risaskjái í garði moskunnar og sýna beint frá athöfninni. Yfir 20 þúsund borgarbúar streymdu í garðinn til að heiðra minningu litlu stúlkunnar. Forystumenn safnaðarins ákváðu að víkja frá ströngum trúarreglum og rétta fram hönd til fjölskyldna fórnarlamba Marcs Dutroux, sem allar voru kaþólskar, og bjóða þeim að taka þátt í athöfninni inni í moskunni, þar sem mæðrunum var boðið að ávarpa söfnuðinn. Ég held að þetta hafi verið í fyrsta skipti sem konur töluðu í aðalsal moskunnar. Þetta var áhrifarík stund, sem einkenndist af gagnkvæmri virðingu. Víða í garðinum mátti heyra innfædda Belga endurtaka „Allahu Akbar“ eftir Ímaminum og allir hlýddu þeim sem kunnu siðina og sneru sér í átt til Mekka þegar við átti, alveg eins og við hermum eftir þeim sem kunna kristna siði og stöndum upp í kirkjunni á réttum augnablikum. Þegar athöfninni var lokið var almenningi boðið að koma inn í moskuna. Við hjónin þáðum boðið og gengum inn í fallegan salinn, alþakinn mjúkum bænateppum. Þar var steint gler í gluggum og í útskornum hillum voru raðir af Kóraninum í fallegu gull- eða silfurslegnu bandi. Nokkrir gestir, karlar og konur, sátu á teppunum í þögn. Þarf ég að nefna að auðvitað fórum við úr skónum? Ég fer heldur ekki í kirkjur í Suður-Evrópu aðeins í bikiníbrjóstahaldara að ofan. Því er við að bæta að strax eftir athöfnina voru líkamsleifar Loubnu Benaïssa fluttar til Marokkó til greftrunar, enda var ekki múslímskur grafreitur í Brussel, þrátt fyrir margra ára viðleitni múslímskra íbúa til að fá grafreit. Það hefði verið enn þungbærara fyrir fjölskyldu hennar ef ekki hefði verið hægt að halda kveðjuathöfn um Loubnu í heimaborg hennar, Brussel, vegna þess að einhverjir hefðu verið á móti byggingu mosku þar. Þetta rifjaðist upp fyrir mér í sambandi við haturs- og öfgafulla umræðu undanfarið um væntanlega byggingu mosku í Reykjavík, umræðu sem einkennist jafnvel af svo miklu þekkingarleysi að moskan er eignuð allt öðrum söfnuði en þeim sem hefur beðið eftir lóðinni síðan fyrir aldamót. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Mest lesið Halldór 26.05.2024 Halldór Rýnum í rót lestrarvandans. Hvað ert þú að gera til að styðja við barn í þínu nærumhverfi ? Rakel Linda Kristjánsdóttir Skoðun Þjóðarmorðið á Gasa í tölum og hlutverk Íslands Ingólfur Shahin Skoðun Afhverju viltu fá trúð á Bessastaði? Diljá Ámundadóttir Zoega Skoðun Sjókvíafúskið mikla Rán Flygenring Skoðun Það þarf þyrlupall við þjóðarsjúkrahúsið Hópur lækna á þyrlum Landhelgisgæslunnar Skoðun Halla Hrund, Halla Tómasdóttir eða Katrín Jakobsdóttir? Reynir Böðvarsson Skoðun Að vaxa inn í framtíðina Viðar Hreinsson Skoðun Til óákveðinna kjósenda Eygló Halldórsdóttir Skoðun A Letter of Encouragement for Voters of Foreign Origin. Nichole Leigh Mosty Skoðun Skoðun Skoðun Þjóðarmorðið á Gasa í tölum og hlutverk Íslands Ingólfur Shahin skrifar Skoðun Rýnum í rót lestrarvandans. Hvað ert þú að gera til að styðja við barn í þínu nærumhverfi ? Rakel Linda Kristjánsdóttir skrifar Skoðun Pólítísk aflúsun Ólafur Þór Ólafsson skrifar Skoðun Að vaxa inn í framtíðina Viðar Hreinsson skrifar Skoðun A Letter of Encouragement for Voters of Foreign Origin. Nichole Leigh Mosty skrifar Skoðun Sameiningaraflið Katrín Jakobsdóttir Kári Bjarnason skrifar Skoðun Snúningshurðin í ráðuneytinu Jón Kaldal skrifar Skoðun Til óákveðinna kjósenda Eygló Halldórsdóttir skrifar Skoðun Opið bréf til forsetaframbjóðenda Elín Erna Steinarsdóttir skrifar Skoðun Ómetanleg leiðsögn Magnús Ingi Óskarsson skrifar Skoðun Vegið að æru embættismanna Bjarkey Olsen Gunnarsdóttir skrifar Skoðun Hverjum treystum við fyrir fjöreggjunum okkar? skrifar Skoðun Stöndum í lappirnar! Vilborg Gunnarsdóttir skrifar Skoðun Gjöf sem gefur Halla Tómasdóttir skrifar Skoðun Vegna hvers kýs ég Katrínu Jón Kristjánsson skrifar Skoðun Hvar er sómakenndin? Blakleikur Ísraels og Íslands Hrönn Guðmundsdóttir,Ragnhildur Hólmgeirsdóttir skrifar Skoðun Alþingi slátrar jafnræðisreglunni Ólafur Stephensen skrifar Skoðun Málfarslöggan verk sín vann Ari Páll Kristinsson skrifar Skoðun Verðmæti Döff kjósenda Mordekaí Elí Esrason skrifar Skoðun Nýja hægrið Davíð Bergmann skrifar Skoðun Afhverju viltu fá trúð á Bessastaði? Diljá Ámundadóttir Zoega skrifar Skoðun Heldur þann besta en þann næstbesta! Vilhjálmur B. Bragason skrifar Skoðun Vel gert! Halla Signý Kristjánsdóttir skrifar Skoðun Halla Hrund; vörður auðlinda og nýsköpunar Valdimar Össurarson skrifar Skoðun Forsetabaráttan: Hin fimm fræknu og leiðtogafræðin Sigurður Ragnarsson skrifar Skoðun Sýnileiki og styrkur þjóðar Ásdís Þórhallsdóttir skrifar Skoðun Velferð fólks framar markaðsvæddri netsölu áfengis Guðmundur Ingi Guðbrandsson skrifar Skoðun Halla Hrund, Halla Tómasdóttir eða Katrín Jakobsdóttir? Reynir Böðvarsson skrifar Skoðun Það þarf þyrlupall við þjóðarsjúkrahúsið Hópur lækna á þyrlum Landhelgisgæslunnar skrifar Skoðun Vonandi endurtekur sagan sig! Ole Anton Bieltvedt skrifar Sjá meira
Um nokkurra ára bil bjuggum við hjónin beint á móti stærstu moskunni í Brussel. Moskan stendur í horninu á stórum almenningsgarði, Parc Cinquantenaire. Þar var kallað til bæna á föstudögum en annars var þögn í turninum og engin truflun af nokkurri starfsemi í moskunni. Hins vegar hringdu kirkjuklukkur í hverfinu tíma og ótíma. Mér varð hugsað til moskunnar um daginn. Sumarið 1992 var 9 ára gömul belgísk stúlka af marokkönskum uppruna, Loubna Benaïssa, send út í búð að kaupa jógúrt. Hún kom aldrei heim úr þeirri ferð. Fimm árum síðar bar þrotlaus barátta Nabelu systur hennar, sem var fáeinum árum eldri, þann árangur að hvarf hennar var aftur tekið til rannsóknar og lík Loubnu litlu fannst í verkfærakistu í kjallara dæmds kynferðisbrotamanns, aðeins 200 metra frá heimili fjölskyldunnar. Í ljós kom að upphafleg rannsókn hafði verið lítil og hroðvirknisleg og hófst reyndar ekki fyrr en viku eftir hvarf Loubnu. Það hafði meira að segja farið fram húsleit heima hjá morðingja hennar. Hvarf lítillar múslímastúlku var ekki sett í forgang og vakti takmarkaða athygli fjölmiðla og var það í hróplegu misræmi við rannsókn á hvarfi annarra belgískra stúlkna á þessum árum, sem barnaníðingurinn Marc Dutroux hafði á samviskunni. Þarna hefði mátt búast við að hatur myndi blossa upp meðal múslíma í Brussel (sem eru um 300.000 eða fjórðungur borgarbúa) í kjölfarið og jafnvel að óeirðir brytust út. En svo var ekki, allir, múslímar, kaþólskir, mótmælendur og aðrir, sameinuðust í harmi og hryllingi, margir límdu mynd af Loubnu með árituninni „Gleymum aldrei Loubnu Benaïssa“ í hús- og bílglugga og dag frá degi fjölgaði hvítu blómunum fyrir utan moskuna þar til blómahrúgan náði næstum upp að handfangi aðaldyranna. Það var áhrifamikið að ganga „hvítu gönguna“ gegnum Brussel endilanga ásamt hálfri milljón borgarbúa til að minnast þessara fórnarlamba barnaníðinga, en enginn hrópaði slagorð, enginn var með mótmælaskilti. Þeim mun fleiri voru hvítklæddir og báru hvít blóm.Vikið frá ströngum trúarreglum Þegar leið að útför Loubnu litlu varð ljóst að stærsta moska borgarinnar, sem rúmar 1.000 manns, dugði ekki til. Þá var ákveðið að setja upp tvo risaskjái í garði moskunnar og sýna beint frá athöfninni. Yfir 20 þúsund borgarbúar streymdu í garðinn til að heiðra minningu litlu stúlkunnar. Forystumenn safnaðarins ákváðu að víkja frá ströngum trúarreglum og rétta fram hönd til fjölskyldna fórnarlamba Marcs Dutroux, sem allar voru kaþólskar, og bjóða þeim að taka þátt í athöfninni inni í moskunni, þar sem mæðrunum var boðið að ávarpa söfnuðinn. Ég held að þetta hafi verið í fyrsta skipti sem konur töluðu í aðalsal moskunnar. Þetta var áhrifarík stund, sem einkenndist af gagnkvæmri virðingu. Víða í garðinum mátti heyra innfædda Belga endurtaka „Allahu Akbar“ eftir Ímaminum og allir hlýddu þeim sem kunnu siðina og sneru sér í átt til Mekka þegar við átti, alveg eins og við hermum eftir þeim sem kunna kristna siði og stöndum upp í kirkjunni á réttum augnablikum. Þegar athöfninni var lokið var almenningi boðið að koma inn í moskuna. Við hjónin þáðum boðið og gengum inn í fallegan salinn, alþakinn mjúkum bænateppum. Þar var steint gler í gluggum og í útskornum hillum voru raðir af Kóraninum í fallegu gull- eða silfurslegnu bandi. Nokkrir gestir, karlar og konur, sátu á teppunum í þögn. Þarf ég að nefna að auðvitað fórum við úr skónum? Ég fer heldur ekki í kirkjur í Suður-Evrópu aðeins í bikiníbrjóstahaldara að ofan. Því er við að bæta að strax eftir athöfnina voru líkamsleifar Loubnu Benaïssa fluttar til Marokkó til greftrunar, enda var ekki múslímskur grafreitur í Brussel, þrátt fyrir margra ára viðleitni múslímskra íbúa til að fá grafreit. Það hefði verið enn þungbærara fyrir fjölskyldu hennar ef ekki hefði verið hægt að halda kveðjuathöfn um Loubnu í heimaborg hennar, Brussel, vegna þess að einhverjir hefðu verið á móti byggingu mosku þar. Þetta rifjaðist upp fyrir mér í sambandi við haturs- og öfgafulla umræðu undanfarið um væntanlega byggingu mosku í Reykjavík, umræðu sem einkennist jafnvel af svo miklu þekkingarleysi að moskan er eignuð allt öðrum söfnuði en þeim sem hefur beðið eftir lóðinni síðan fyrir aldamót.
Rýnum í rót lestrarvandans. Hvað ert þú að gera til að styðja við barn í þínu nærumhverfi ? Rakel Linda Kristjánsdóttir Skoðun
Skoðun Rýnum í rót lestrarvandans. Hvað ert þú að gera til að styðja við barn í þínu nærumhverfi ? Rakel Linda Kristjánsdóttir skrifar
Skoðun Hvar er sómakenndin? Blakleikur Ísraels og Íslands Hrönn Guðmundsdóttir,Ragnhildur Hólmgeirsdóttir skrifar
Rýnum í rót lestrarvandans. Hvað ert þú að gera til að styðja við barn í þínu nærumhverfi ? Rakel Linda Kristjánsdóttir Skoðun