Á ég að gæta stóra bróður míns? Pawel Bartoszek skrifar 19. mars 2016 07:00 Okkur vantar ekki Mannréttindastofnun ríkisins. Öflugasta mannréttindabaráttan er barátta sem einstaklingar og félög heyja í gegnum dómskerfið með aðstoð sjálfstæðra lögmanna. Það er þannig sem fólk sækir framfærslurétt sinn. Það er þannig sem Akureyrarbær fær skammir fyrir að reka starfsmann fyrir eitthvað sem hann segir á netinu. Það er þannig sem flóttamenn komast hjá því að vera sendir úr landi. Saga mannréttindabaráttu í Bandaríkjunum er ótrúleg. Hvort sem um er að ræða mannréttindi svartra, samkynhneigðra eða fólks sem vill neyta fíkniefna, eru það alls staðar sjálfstæð félög sem leiða baráttuna. Það væri gaman að sjá meira af slíku hér. Ef ég verð rugl-ríkur dreymir mig um að koma á stofnun um borgaraleg réttindi. Hún myndi berjast fyrir rétti unglinga til að spila körfu eftir miðnætti og sækja tónleika. Foreldrum landsins til armæðu. Sumum hlutum er betur fyrir komið utan báknsins. Árlegar tölur yfir kynjahlutfall þáttastjórnenda í útvarpsþáttum geta verið forvitnilegar. En Reykjavíkurborg á ekki að telja þetta. Sumir vilja leyfa dóp. Það er mannréttindamál. En borgin þarf heldur ekki að leiða slíkan slag. Hvers kyns opinberar mannréttindastofnanir geta gert gagn í því að tryggja vinsæl og rótgróin mannréttindi. En í hinu tekst þeim oft síður til. Það var til dæmis ekki mannréttindakerfi Reykjavíkurborgar sem gætti að óvinsælu málfrelsi starfsmanna borgarinnar. Það voru kjörnir fulltrúar Hildur Sverrisdóttir og Halldór Auðar Svansson sem spurðu um málið. Borgarlögmaður svaraði og komst að því að borgin gæti ekki bannað mönnun að segja eitthvað rugl í frítíma sínum. Sem er auðvitað rétt.Greinin birtist fyrst í Fréttablaðinu 19. mars. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Birtist í Fréttablaðinu Pawel Bartoszek Mest lesið Við höfum ekki efni á norsku leiðinni Heiðrún Lind Marteinsdóttir Skoðun Fólkið sem gleymdist í Grindavík Bryndís Gunnlaugsdóttir Skoðun Hver er viðskiptalegur ávinningur af EES-samningnum? Sigurbjörn Svavarsson Skoðun Ríkisstjórn sem skeytir engu Diljá Matthíasardóttir Skoðun Styðjum þá sem bjarga okkur Jens Garðar Helgason Skoðun Elsku ASÍ, bara… Nei Sunna Arnardóttir Skoðun Rússar pyntuðu og myrtu úkraínsku blaðakonuna Viktoriiu Roshchyna Erlingur Erlingsson Skoðun Opið bréf til hæstvirts innviðaráðherra, Eyjólfs Ármannssonar, um íslensku og ábyrgð Nichole Leigh Mosty Skoðun Áskorun til ráðherra mennta- og barnamála og ráðherra menningarmála Anna Klara Georgsdóttir Skoðun Gigtarmaí 2025 – Stuðlum að forvörnum, fræðslu og vitundarvakningu Hrönn Stefánsdóttir Skoðun
Okkur vantar ekki Mannréttindastofnun ríkisins. Öflugasta mannréttindabaráttan er barátta sem einstaklingar og félög heyja í gegnum dómskerfið með aðstoð sjálfstæðra lögmanna. Það er þannig sem fólk sækir framfærslurétt sinn. Það er þannig sem Akureyrarbær fær skammir fyrir að reka starfsmann fyrir eitthvað sem hann segir á netinu. Það er þannig sem flóttamenn komast hjá því að vera sendir úr landi. Saga mannréttindabaráttu í Bandaríkjunum er ótrúleg. Hvort sem um er að ræða mannréttindi svartra, samkynhneigðra eða fólks sem vill neyta fíkniefna, eru það alls staðar sjálfstæð félög sem leiða baráttuna. Það væri gaman að sjá meira af slíku hér. Ef ég verð rugl-ríkur dreymir mig um að koma á stofnun um borgaraleg réttindi. Hún myndi berjast fyrir rétti unglinga til að spila körfu eftir miðnætti og sækja tónleika. Foreldrum landsins til armæðu. Sumum hlutum er betur fyrir komið utan báknsins. Árlegar tölur yfir kynjahlutfall þáttastjórnenda í útvarpsþáttum geta verið forvitnilegar. En Reykjavíkurborg á ekki að telja þetta. Sumir vilja leyfa dóp. Það er mannréttindamál. En borgin þarf heldur ekki að leiða slíkan slag. Hvers kyns opinberar mannréttindastofnanir geta gert gagn í því að tryggja vinsæl og rótgróin mannréttindi. En í hinu tekst þeim oft síður til. Það var til dæmis ekki mannréttindakerfi Reykjavíkurborgar sem gætti að óvinsælu málfrelsi starfsmanna borgarinnar. Það voru kjörnir fulltrúar Hildur Sverrisdóttir og Halldór Auðar Svansson sem spurðu um málið. Borgarlögmaður svaraði og komst að því að borgin gæti ekki bannað mönnun að segja eitthvað rugl í frítíma sínum. Sem er auðvitað rétt.Greinin birtist fyrst í Fréttablaðinu 19. mars.
Opið bréf til hæstvirts innviðaráðherra, Eyjólfs Ármannssonar, um íslensku og ábyrgð Nichole Leigh Mosty Skoðun
Áskorun til ráðherra mennta- og barnamála og ráðherra menningarmála Anna Klara Georgsdóttir Skoðun
Opið bréf til hæstvirts innviðaráðherra, Eyjólfs Ármannssonar, um íslensku og ábyrgð Nichole Leigh Mosty Skoðun
Áskorun til ráðherra mennta- og barnamála og ráðherra menningarmála Anna Klara Georgsdóttir Skoðun