Framtíð hugvísindanemans Díana Sjöfn Jóhannsdóttir skrifar 5. desember 2016 12:44 Ég er bókmenntafræðingur og mastersnemi í menningarfræði við Háskóla Íslands. Hvað það þýðir virðist enginn vita og ég viðurkenni að efi samfélagsins um nám mitt hefur oftar en einu sinni borað sig inn að beini hjá mér sjálfri. Ég er kannski að ýkja þegar ég segi að ég hafi nokkrum sinnum hugleitt það alvarlega að gerast rándýr fylgdarþjónusta eða reyna fyrir mér sem frægur snappari og fá greitt fyrir að deila myndum á Instagram. Sá möguleiki að finna mér eitt stykki Hugh Hefner hefur einnig hvarflað að mér. Samt kannski ekki fyrir alvöru, nema samt stundum. Aftur á móti virðist samfélagið halda að ég ætli mér að vinna á bókasafni. Já, þá spurningu þekkja nú flestir bókmenntafræðinemar vel. En ég ætla ekki að gerast svo djörf að ræna vinnunni af bókasafnsfræðingum framtíðarinnar né að gera eitthvert grín að þeirri starfsstétt. Eftir að ég valdi mastersnám mitt varð líf mitt ekkert skýrara fyrir fólki og núna virðist enginn hafa einustu hugmynd um hvað ég ætla af mér að gera, enda menningarfræði eitt torræðasta nám fyrir flest eyru. Það sem ég glími við er að ég er nemi á hugvísindasviði Háskóla Íslands. Það ætti nú ekki að vera svo slæmt í sjálfu sér, háskólanám er alltaf í hávegum haft hér á landi og þá sérstaklega eitt stykki mastersgráða til að hafa upp í höndina. Þessi efi í garð náms á hugvísindasviði er þó svo rótgróin í samfélagi okkar að ég fæ reglulega kvíðakast við að hugsa út í hvað ég ætli mér eiginlega að gera við þetta plagg í framtíðinni. Afhverju valdi ég ekki bara lögfræði eða tölvunarfræði til þess að geta örugglega verið vel stæð og þurfa ekki sífellt að hafa áhyggjur af að neyðast til að lifa í foreldrahúsum til fimmtugs. Deildir innan hugvísindasviðs hafa lagst niður vegna þess að ekki var hægt að halda þeim uppi sökum skorts á fjármagni. Það eru einfaldlega ekki nógu margir sem kjósa að læra norsku eða finnsku í háskóla hér á landi. Þessir fordómar í garð hugvísinda byrja mjög snemma enda þekkist málabraut menntaskólanna víða sem „rennibrautin“ vegna þess hversu auðveld hún á að vera. Ég veit ekki hversu oft það hefur verið reynt að troða því í hausinn á mér að ef ég er léleg í raungreinunum sé ég heimsk en ég tel að það hafi byrjað í grunnskóla. Ég ákvað hinsvegar að hlusta ekki á slíkt og er nú komin í mastersnám í Háskóla Íslands og ekki nóg með það heldur er ég að skemmta mér konunglega! Því viti menn, ef maður velur nám sem hentar manni og sem liggur á áhugasviði manns þá skapast eitthvað skemmtilegt út úr því. Nú er einmitt prófatíð og flestir háskólanemar sitja sveittir við bækurnar, að læra upp glósur eins og páfagaukar, þylja upp önnina fyrir sér heilu sólarhringana og bíða í ofvæni eftir að þeir klári sem fyrst. Ég valdi mér nám sem mér finnst mjög fræðandi og skemmtilegt og er því langt frá því að vera orðin þreytt eða leið. Nám á hugvísindasviði er vissulega krefjandi og það snertir á svo miklu meira í samfélaginu heldur en flestir gera sér grein fyrir. Viðhorfið sem við í samfélaginu höfum, þessi rótgróna íslenska þrjóska fyrir flottu starfi og peningum, er hinsvegar að gera okkur afsnúin hlutum sem bæta samfélagið. Allir vilja skara fram úr og vera besta útgáfan af sjálfum sér og ég veit um marga sem velja nám einungis út frá því hvar þeir telja að peningarnir liggi - en er þetta svo einfalt? Ég efast um að það sé einhver ein uppskrift að velgengni. Við þurfum fjölbreytni í samfélagið og hana fáum við einungis ef við erum með fólk sem hefur víðteka menntun. Allir þeir sem ég hef kynnst í gegnum nám mitt eru með mjög ólíkar skoðanir á því hvað þeir ætli síðan að gera við það í framtíðinni enda ætti námsbraut ekki að vera framleiðslutæki fyrir eina gerð af vinnumaur til að skella sem fyrst út á vinnumarkaðinn. Hver veit, kannski enda ég sem súludansmær í Slóvakía með ágætt vit á verkum Arthur Rimbaud og Chaucer sem ég get þulið upp fyrir kúnna. Það verður þó líklegast ekkert úr því þar sem ég er afleitur dansari. Eða kannski verð ég starfsmaður á bókasafni með brennandi áhuga á popp-kúltúr samfélagsins og tuttugu óbirt skúffu-verk í hrjáslagalegri íbúðarkytru. Ég er einnig ennþá mjög opin fyrir að verða fræg samfélagsmiðlastjarna. Hin ókomna tíð er opin bók. Það sem ég vil þó trúa á og vona er að skemmtilegt nám leiði að einhverju skemmtilegu í framtíðinni - og svarið við því afhverju ég valdi ekki eitthvað annað nám sem myndi bókað gefa mér öruggari atvinnumöguleika? Ég held bara að það yrði svo leiðinlegt.Þessi grein er liður í greinaskriftarátaki Hugvísindasviðs Háskóla Íslands sem er ætlað að vekja athygli á mikilvægi hugvísinda. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Mest lesið Jarðakaup í nýjum tilgangi Halla Hrund Logadóttir Skoðun Borgar þú 65 prósent skatt af þínum tekjum? Guðfinnur Sigurvinsson Skoðun Brúarsmið á Bessastaði Jóhanna Vigdís Guðmundsdóttir Skoðun Forsetaframboð í Fellini stíl Stefán Ólafsson Skoðun Nú getum við brotið blað Ragnheiður Davíðsdóttir Skoðun Af hverju bara hálft skref áfram? Gísli Rafn Ólafsson Skoðun Við þurfum loftslagsaðgerðir, ekki grænþvott Andrés Ingi Jónsson Skoðun Ég kýs… Gísli Ásgeirsson Skoðun Norska veiðistöðin Friðrik Erlingsson Skoðun Af auðvaldsmönnum og undirlægjuhætti Ester Hilmarsdóttir Skoðun Skoðun Skoðun Ég kýs… Gísli Ásgeirsson skrifar Skoðun Forsetaframboð í Fellini stíl Stefán Ólafsson skrifar Skoðun Borgar þú 65 prósent skatt af þínum tekjum? Guðfinnur Sigurvinsson skrifar Skoðun Brúarsmið á Bessastaði Jóhanna Vigdís Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Nú getum við brotið blað Ragnheiður Davíðsdóttir skrifar Skoðun Við þurfum loftslagsaðgerðir, ekki grænþvott Andrés Ingi Jónsson skrifar Skoðun Af hverju bara hálft skref áfram? Gísli Rafn Ólafsson skrifar Skoðun Baldur í þágu mannúðar og samfélags Anna María Gunnarsdóttir skrifar Skoðun Hvar er Reykjavegur? Ari Trausti Guðmundsson skrifar Skoðun Af auðvaldsmönnum og undirlægjuhætti Ester Hilmarsdóttir skrifar Skoðun Hafðu áhrif á líf barna Ída Björg Unnarsdóttir skrifar Skoðun Stórbætum samgöngur Logi Einarsson skrifar Skoðun Norska veiðistöðin Friðrik Erlingsson skrifar Skoðun Köllum það réttu nafni: Fordóma Derek Terell Allen skrifar Skoðun Ótrúverðugt plan að annars góðum markmiðum Þorbjörg Sigríður Gunnlaugsdóttir skrifar Skoðun Formleg uppgjöf Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Örlætisgerningur Vilhjálmur H. Vilhjálmsson skrifar Skoðun Fjármunum veitt þangað sem neyðin er mest Diljá Mist Einarsdóttir skrifar Skoðun Sjálfbær framtíð Vestfjarða Sigríður Ólöf Kristjánsdóttir,Aðalsteinn Óskarsson skrifar Skoðun Burt með pólitík á Bessastöðum Kristmundur Carter skrifar Skoðun Náttúran njóti vafans, ótímabundið Bjarkey Olsen Gunnarsdóttir skrifar Skoðun Íþróttir fyrir öll, jöfnum og bætum leikinn Hólmfríður Sigþórsdóttir,Anna Þorsteinsdóttir skrifar Skoðun Nýr „loftslagsvænn“ iðnaður - neikvæð áhrif á lífríki og fiskveiðar Sæunn Júlía Sigurjónsdóttir skrifar Skoðun „Almennings“ samgöngur? Bragi Gunnlaugsson skrifar Skoðun Góður forseti G. Pétur Matthíasson skrifar Skoðun Hvers vegna Halla Tómasdóttir? Guðjón Sigurðsson skrifar Skoðun Heimildin sem hvarf úr frumvarpi matvælaráðherra Vala Árnadóttir skrifar Skoðun Sníða sér stakk eftir vexti Guðni Magnús Ingvason skrifar Skoðun Norskir herrar eða íslenskir? Þóra Bergný Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Af hverju ertu að bjóða þig fram? Sigurður Ragnarsson skrifar Sjá meira
Ég er bókmenntafræðingur og mastersnemi í menningarfræði við Háskóla Íslands. Hvað það þýðir virðist enginn vita og ég viðurkenni að efi samfélagsins um nám mitt hefur oftar en einu sinni borað sig inn að beini hjá mér sjálfri. Ég er kannski að ýkja þegar ég segi að ég hafi nokkrum sinnum hugleitt það alvarlega að gerast rándýr fylgdarþjónusta eða reyna fyrir mér sem frægur snappari og fá greitt fyrir að deila myndum á Instagram. Sá möguleiki að finna mér eitt stykki Hugh Hefner hefur einnig hvarflað að mér. Samt kannski ekki fyrir alvöru, nema samt stundum. Aftur á móti virðist samfélagið halda að ég ætli mér að vinna á bókasafni. Já, þá spurningu þekkja nú flestir bókmenntafræðinemar vel. En ég ætla ekki að gerast svo djörf að ræna vinnunni af bókasafnsfræðingum framtíðarinnar né að gera eitthvert grín að þeirri starfsstétt. Eftir að ég valdi mastersnám mitt varð líf mitt ekkert skýrara fyrir fólki og núna virðist enginn hafa einustu hugmynd um hvað ég ætla af mér að gera, enda menningarfræði eitt torræðasta nám fyrir flest eyru. Það sem ég glími við er að ég er nemi á hugvísindasviði Háskóla Íslands. Það ætti nú ekki að vera svo slæmt í sjálfu sér, háskólanám er alltaf í hávegum haft hér á landi og þá sérstaklega eitt stykki mastersgráða til að hafa upp í höndina. Þessi efi í garð náms á hugvísindasviði er þó svo rótgróin í samfélagi okkar að ég fæ reglulega kvíðakast við að hugsa út í hvað ég ætli mér eiginlega að gera við þetta plagg í framtíðinni. Afhverju valdi ég ekki bara lögfræði eða tölvunarfræði til þess að geta örugglega verið vel stæð og þurfa ekki sífellt að hafa áhyggjur af að neyðast til að lifa í foreldrahúsum til fimmtugs. Deildir innan hugvísindasviðs hafa lagst niður vegna þess að ekki var hægt að halda þeim uppi sökum skorts á fjármagni. Það eru einfaldlega ekki nógu margir sem kjósa að læra norsku eða finnsku í háskóla hér á landi. Þessir fordómar í garð hugvísinda byrja mjög snemma enda þekkist málabraut menntaskólanna víða sem „rennibrautin“ vegna þess hversu auðveld hún á að vera. Ég veit ekki hversu oft það hefur verið reynt að troða því í hausinn á mér að ef ég er léleg í raungreinunum sé ég heimsk en ég tel að það hafi byrjað í grunnskóla. Ég ákvað hinsvegar að hlusta ekki á slíkt og er nú komin í mastersnám í Háskóla Íslands og ekki nóg með það heldur er ég að skemmta mér konunglega! Því viti menn, ef maður velur nám sem hentar manni og sem liggur á áhugasviði manns þá skapast eitthvað skemmtilegt út úr því. Nú er einmitt prófatíð og flestir háskólanemar sitja sveittir við bækurnar, að læra upp glósur eins og páfagaukar, þylja upp önnina fyrir sér heilu sólarhringana og bíða í ofvæni eftir að þeir klári sem fyrst. Ég valdi mér nám sem mér finnst mjög fræðandi og skemmtilegt og er því langt frá því að vera orðin þreytt eða leið. Nám á hugvísindasviði er vissulega krefjandi og það snertir á svo miklu meira í samfélaginu heldur en flestir gera sér grein fyrir. Viðhorfið sem við í samfélaginu höfum, þessi rótgróna íslenska þrjóska fyrir flottu starfi og peningum, er hinsvegar að gera okkur afsnúin hlutum sem bæta samfélagið. Allir vilja skara fram úr og vera besta útgáfan af sjálfum sér og ég veit um marga sem velja nám einungis út frá því hvar þeir telja að peningarnir liggi - en er þetta svo einfalt? Ég efast um að það sé einhver ein uppskrift að velgengni. Við þurfum fjölbreytni í samfélagið og hana fáum við einungis ef við erum með fólk sem hefur víðteka menntun. Allir þeir sem ég hef kynnst í gegnum nám mitt eru með mjög ólíkar skoðanir á því hvað þeir ætli síðan að gera við það í framtíðinni enda ætti námsbraut ekki að vera framleiðslutæki fyrir eina gerð af vinnumaur til að skella sem fyrst út á vinnumarkaðinn. Hver veit, kannski enda ég sem súludansmær í Slóvakía með ágætt vit á verkum Arthur Rimbaud og Chaucer sem ég get þulið upp fyrir kúnna. Það verður þó líklegast ekkert úr því þar sem ég er afleitur dansari. Eða kannski verð ég starfsmaður á bókasafni með brennandi áhuga á popp-kúltúr samfélagsins og tuttugu óbirt skúffu-verk í hrjáslagalegri íbúðarkytru. Ég er einnig ennþá mjög opin fyrir að verða fræg samfélagsmiðlastjarna. Hin ókomna tíð er opin bók. Það sem ég vil þó trúa á og vona er að skemmtilegt nám leiði að einhverju skemmtilegu í framtíðinni - og svarið við því afhverju ég valdi ekki eitthvað annað nám sem myndi bókað gefa mér öruggari atvinnumöguleika? Ég held bara að það yrði svo leiðinlegt.Þessi grein er liður í greinaskriftarátaki Hugvísindasviðs Háskóla Íslands sem er ætlað að vekja athygli á mikilvægi hugvísinda.
Skoðun Íþróttir fyrir öll, jöfnum og bætum leikinn Hólmfríður Sigþórsdóttir,Anna Þorsteinsdóttir skrifar
Skoðun Nýr „loftslagsvænn“ iðnaður - neikvæð áhrif á lífríki og fiskveiðar Sæunn Júlía Sigurjónsdóttir skrifar