Strákarnir Stefán Gunnar Sigurðsson skrifar 8. október 2015 14:09 Ég var í sjöunda bekk í Melaskóla. Amma kom alltaf að sækja mig og lagði alltaf á sama stað. Hún hafði verið lögð á sama staðnum síðan hún byrjaði að sækja mig í fyrsta bekk. Ég rölti kátur og sæll eftir skóladaginn fullur tilhlökkunar að fara að stússast með ömmu. En þennan dag, man ekki nákvæma dagsetningu svosem, þá var amma ekki á sínum stað. Það var eins og eitthvað hefði smollið í hausnum á mér, eins og einhver hefði kveikt á ljósrofa í hausnum á mér. Tárin byrjuðu að streyma og mér varð samstundis óglatt og vissi ekkert hvernig ég átti að hegða mér. Ég hljóp inn. Á leiðinni sá ég fullt af krökkum og mér fannst mjög óþægilegt að þau væru að sjá mig gráta, ég man eftir því reyndar að einhver yngri strákur spurði hvort það væri ekki í lagi en ég þaut inn og það voru flestir farnir nema einn gangavörður sem ég hljóp að og sagði að amma mín væri ekki komin að sækja mig. Svo í sömu andrá kemur amma inn og segir mér að hún hefði verið hinum megin við götuna og huggar mig. Þetta var upphafið. Upphafið á mínum kvíðaferli. Dagana eftir hafði ég enga löngun til þess að leika við vini mína úti. Það var vetur og fátt skemmtilegra en að hópast saman strákarnir í hverfinu og fara í snjóstríð eða renna sér á snjóþotu. Ég vildi bara vera sem allra næst mömmu og pabba. Ég átti erfitt með að fara í skólann, fór jafnvel ekki neitt. Mamma pantaði tíma hjá geðlækni. Ég fer til hans og hann greinir mig með aðskilnaðarkvíða, ofsakvíða og félagsfælni. Hann bendir okkur á sálfræðing sem ég var hjá svo hjá næstu 7-8 árin eða svo. Í kjölfarið fer ég einnig á kvíðastillandi lyf sem ég tek enn þann dag í dag. Ég vil svosem ekkert endilega einblína neitt á mína sögu sem kvíðasjúklingur en mér líður allavega vel í dag og hitti bæði sálfræðing og geðlækni reglulega.Það sem ég hinsvegar vil tala um eru þeir veggir sem samfélagið hefur stillt upp í kringum stráka sem þjást af kvíða og þunglyndi. Ég veit að það eru líka allskyns tabú og fordómar sem snúa að stelpum en þar sem ég hef ekki reynslu af því þykir mér erfitt að tala fyrir því. Ég hef alltaf verið frekar opinn með mín mál og er ekki hræddur við það að tala um mín veikindi. En það eru það alls ekki allir. Margir strákar upplifa það að vera með kvíða eða þunglyndi sem einhverskonar aumingjaskap, þeir eru ekki nóg miklir karlar, þeir eru bara einhverjir fokking aumingjar. Hvaðan kemur þetta? Hvar á lífsleiðinni byrja drengir að fá það stillt inná sig að þeir eigi ekki að tjá tilfinningar sínar? Að þeir eigi ekki að segja hvernig þeim líði? Ég er ekkert að tala um að allir eigi bara að vera hrópa yfir alla hvernig þeim líði alltaf, en það á að vera grunngeta að geta leitað hjálpar þegar manni líður illa. Það má heldur ekki misskilja það að finna fyrir vanlíðan. Að líða illa er líka eðlileg tilfinning eins og að líða vel, við verðum að bera virðingu fyrir tilfinningum okkar. Það er ekkert í genum drengja, þó svo ég sé enginn Kári Stefánsson, sem segir að þeir séu einhverjar minni tilfinningaverur heldur en stelpur. Það er ekki aumingjaskapur að gráta, það er ekki aumingjaskapur að liða illa og það er ekki aumingjaskapur að leita sér hjálpar. Í sameiningu, með því að sýna umburðarlyndi og þolinmæði brjótum við þessa veggi sem samfélagið hefur byggt.Þessi grein er skrifuð sem hluti af greinarskriftarátaki Jafnréttisnefndar SHÍ fyrir Jafnréttisdaga 2015. Dagskrá má finna hér. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Tengdar fréttir Fordómum verður ekki útrýmt án áheyrnar Við þurfum ekki nema að líta í kringum okkur og skoða okkar eigin lifnaðarhætti til að átta okkur á því að það er stöðugt flæði sem á sér stað þvert yfir landamæri. 7. október 2015 11:49 Íslamd Ég labba inn í Bónus í lopapeysu og gúmmítúttunum. Ég mæti fyrsta athugula augnaráðinu við flatkökuhilluna. 6. október 2015 09:33 Miðbær Reykjavíkur er bara fyrir suma Þessi grein er í raun ákall. Ákall eftir réttlæti. Réttlætið snýst um að allir eigi sama rétt á að njóta skemmtanalífs. Að þeir sem það vilji, fái að upplifa djammið, djúsið og allt sem því fylgir. 5. október 2015 10:11 Óeðlileg ást? Oft heyrir maður talað um það hversu langt Ísland er komið í réttindabaráttu hinsegin fólks og að hér á landi ríki meira umburðarlyndi en í nokkru öðru ríki. 5. október 2015 13:00 Mest lesið Halldór 01.06.2024 Halldór Svona getum komið í veg fyrir að Katrín vinni Björn B. Björnsson Skoðun Má Katrín Jakobsdóttir bjóða sig fram? Jón Ólafsson Skoðun Hvort vilt þú Höllu Tómasdóttur eða Katrínu? Björn Björnsson Skoðun Ástþór Magnússon í spádómum? Gunnar Karl Halldórsson Skoðun Hatur og fyrirlitning Einar Scheving Skoðun Yfirtaka orðræðunnar (e. hijacking) Sóley Tómasdóttir Skoðun Barnapíu á Bessastaði! Karl Sigurðsson Skoðun Halla Tómasdóttir og Sólskinsdrengurinn Margrét Dagmar Ericsdóttir Skoðun Persónan Katrín Jakobsdóttir Sólveig Hildur Björnsdóttir Skoðun Skoðun Skoðun Ég kýs Michael Jordan (Höllu Hrund Logadóttur) Óskar Arnarson skrifar Skoðun Ástæður til að kjósa Jón Gnarr Helgi Hrafn Gunnarsson skrifar Skoðun Viddi, Bósi Ljósár og Baldur Þórhalls Heimir Hannesson skrifar Skoðun Gerum það! Stefán Hilmarsson skrifar Skoðun Bónaður brjóstkassi og barnaafmæli Þorbjörg Marínósdóttir skrifar Skoðun Gleðilegan kosningadag kæru landsmenn Snorri Ásmundsson skrifar Skoðun Hæfasti einstaklingurinn Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Verðmætin og sköpunarkraftur sá sem í mannauð okkar býr Pétur Már Halldórsson skrifar Skoðun Hvort vilt þú Höllu Tómasdóttur eða Katrínu? Björn Björnsson skrifar Skoðun Svona velur þú þér forseta í dag Kolbeinn Karl Kristinsson skrifar Skoðun Takk, Katrín Guðrún Hrefna Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Hatur og fyrirlitning Einar Scheving skrifar Skoðun Samherjar Hafþór Reynisson skrifar Skoðun Að hitta hetjuna sína Gréta Kristín Ómarsdóttir skrifar Skoðun Einstakt tækifæri Þóra Valný Yngvadóttir skrifar Skoðun Um afrekskonuna Katrínu Tómas Ísleifsson skrifar Skoðun Land míns föður, land minnar móður, landið mitt Jón Gnarr skrifar Skoðun Óskað eftir forseta sem færir ungu fólki völd Valgerður Eyja Eyþórsdóttir skrifar Skoðun Með ósk um velgengni, Halla Hrund Viðar Hreinsson skrifar Skoðun Ég styð Höllu Hrund Logadóttur Þórólfur Árnason skrifar Skoðun Arnar Þór Jónsson Meyvant Þórólfsson skrifar Skoðun Að skreyta sig með stolnum fjöðrum Sema Erla Serdaroglu skrifar Skoðun Opið bréf til Jóns Ólafssonar heimspekings Tómas Ísleifsson skrifar Skoðun Persónan Katrín Jakobsdóttir Sólveig Hildur Björnsdóttir skrifar Skoðun Þjóðaröryggi Magnús Guðmundsson skrifar Skoðun Tóbak markaðssett fyrir ungt fólk Guðlaug B. Guðjónsdóttir skrifar Skoðun Forsetinn, NATÓ, ýsan og blokkin Guðfinnur Sigurvinsson skrifar Skoðun „Svona er á síld“ Stefán Hilmarsson skrifar Skoðun Aldrei hitta hetjurnar þínar Skarphéðinn Guðmundsson skrifar Skoðun Yfirtaka orðræðunnar (e. hijacking) Sóley Tómasdóttir skrifar Sjá meira
Ég var í sjöunda bekk í Melaskóla. Amma kom alltaf að sækja mig og lagði alltaf á sama stað. Hún hafði verið lögð á sama staðnum síðan hún byrjaði að sækja mig í fyrsta bekk. Ég rölti kátur og sæll eftir skóladaginn fullur tilhlökkunar að fara að stússast með ömmu. En þennan dag, man ekki nákvæma dagsetningu svosem, þá var amma ekki á sínum stað. Það var eins og eitthvað hefði smollið í hausnum á mér, eins og einhver hefði kveikt á ljósrofa í hausnum á mér. Tárin byrjuðu að streyma og mér varð samstundis óglatt og vissi ekkert hvernig ég átti að hegða mér. Ég hljóp inn. Á leiðinni sá ég fullt af krökkum og mér fannst mjög óþægilegt að þau væru að sjá mig gráta, ég man eftir því reyndar að einhver yngri strákur spurði hvort það væri ekki í lagi en ég þaut inn og það voru flestir farnir nema einn gangavörður sem ég hljóp að og sagði að amma mín væri ekki komin að sækja mig. Svo í sömu andrá kemur amma inn og segir mér að hún hefði verið hinum megin við götuna og huggar mig. Þetta var upphafið. Upphafið á mínum kvíðaferli. Dagana eftir hafði ég enga löngun til þess að leika við vini mína úti. Það var vetur og fátt skemmtilegra en að hópast saman strákarnir í hverfinu og fara í snjóstríð eða renna sér á snjóþotu. Ég vildi bara vera sem allra næst mömmu og pabba. Ég átti erfitt með að fara í skólann, fór jafnvel ekki neitt. Mamma pantaði tíma hjá geðlækni. Ég fer til hans og hann greinir mig með aðskilnaðarkvíða, ofsakvíða og félagsfælni. Hann bendir okkur á sálfræðing sem ég var hjá svo hjá næstu 7-8 árin eða svo. Í kjölfarið fer ég einnig á kvíðastillandi lyf sem ég tek enn þann dag í dag. Ég vil svosem ekkert endilega einblína neitt á mína sögu sem kvíðasjúklingur en mér líður allavega vel í dag og hitti bæði sálfræðing og geðlækni reglulega.Það sem ég hinsvegar vil tala um eru þeir veggir sem samfélagið hefur stillt upp í kringum stráka sem þjást af kvíða og þunglyndi. Ég veit að það eru líka allskyns tabú og fordómar sem snúa að stelpum en þar sem ég hef ekki reynslu af því þykir mér erfitt að tala fyrir því. Ég hef alltaf verið frekar opinn með mín mál og er ekki hræddur við það að tala um mín veikindi. En það eru það alls ekki allir. Margir strákar upplifa það að vera með kvíða eða þunglyndi sem einhverskonar aumingjaskap, þeir eru ekki nóg miklir karlar, þeir eru bara einhverjir fokking aumingjar. Hvaðan kemur þetta? Hvar á lífsleiðinni byrja drengir að fá það stillt inná sig að þeir eigi ekki að tjá tilfinningar sínar? Að þeir eigi ekki að segja hvernig þeim líði? Ég er ekkert að tala um að allir eigi bara að vera hrópa yfir alla hvernig þeim líði alltaf, en það á að vera grunngeta að geta leitað hjálpar þegar manni líður illa. Það má heldur ekki misskilja það að finna fyrir vanlíðan. Að líða illa er líka eðlileg tilfinning eins og að líða vel, við verðum að bera virðingu fyrir tilfinningum okkar. Það er ekkert í genum drengja, þó svo ég sé enginn Kári Stefánsson, sem segir að þeir séu einhverjar minni tilfinningaverur heldur en stelpur. Það er ekki aumingjaskapur að gráta, það er ekki aumingjaskapur að liða illa og það er ekki aumingjaskapur að leita sér hjálpar. Í sameiningu, með því að sýna umburðarlyndi og þolinmæði brjótum við þessa veggi sem samfélagið hefur byggt.Þessi grein er skrifuð sem hluti af greinarskriftarátaki Jafnréttisnefndar SHÍ fyrir Jafnréttisdaga 2015. Dagskrá má finna hér.
Fordómum verður ekki útrýmt án áheyrnar Við þurfum ekki nema að líta í kringum okkur og skoða okkar eigin lifnaðarhætti til að átta okkur á því að það er stöðugt flæði sem á sér stað þvert yfir landamæri. 7. október 2015 11:49
Íslamd Ég labba inn í Bónus í lopapeysu og gúmmítúttunum. Ég mæti fyrsta athugula augnaráðinu við flatkökuhilluna. 6. október 2015 09:33
Miðbær Reykjavíkur er bara fyrir suma Þessi grein er í raun ákall. Ákall eftir réttlæti. Réttlætið snýst um að allir eigi sama rétt á að njóta skemmtanalífs. Að þeir sem það vilji, fái að upplifa djammið, djúsið og allt sem því fylgir. 5. október 2015 10:11
Óeðlileg ást? Oft heyrir maður talað um það hversu langt Ísland er komið í réttindabaráttu hinsegin fólks og að hér á landi ríki meira umburðarlyndi en í nokkru öðru ríki. 5. október 2015 13:00