Lagði af stað í allar keppnir með bros á vör

„Við Danni lögðum upp í allar keppnir sumarsins með bros á vör en komumst við ekki langt í þeirri fyrstu og enduðum úti í kanti með brotinn afturdempara,“ segir Ásta Sigurðardóttir, akstursíþróttamaður ársins í flokki kvenna.

Hún og Daníel bróðir hennar hafa keppt mikið saman síðan árið 2006, bæði hér heima og í Bretlandi. Ásta var nýorðin 16 ára þegar hún keppti í fyrsta sinn og fagnaði þá strax sigri.

Síðasta sumar gekk brösótt framan af hjá þeim systkinum sem kepptu á Subaru Impreza, fjórhjóladrifnum með túrbínu.

Gef Ástu orðið aftur. „Í keppni númer tvö skemmtum við Danni okkur konunglega, tvíhjóluðum í öllum beygjum og byrjuðum dag tvö með ágætis forskoti en vissum ekki fyrr en eldur blossaði upp – það var kviknað í túrbínunni og við úr leik.



Í þriðju keppni flugum við út af og það drapst á bílnum. En svo kom að Reykjavíkurrallinu sem er alþjóðarall, stendur í þrjá daga og er stærsta keppni ársins.



Eftir hrakfarir sumarsins bjuggumst við aldrei við að klára svo mikið sem dag eitt, af þremur, nutum bara hvers kílómetra, hlógum og höfðum gaman.

Kláruðum fyrsta dag og byrjuðum þann næsta með sama hugarfari á leið inn í lengstu sérleið í íslensku ralli, í nágrenni Heklu, hún gekk upp og við fórum inn í dag þrjú mátulega vongóð en hljóðin í bílnum voru ekki traustvekjandi, það söng og hvein bókstaflega í öllu. Þegar við komum í mark vorum við búin að mölbrjóta gírkassann – en við sigruðum og það var ólýsanleg tilfinning.“

Stærsti sigur systkinanna á ferlinum var árið 2010 er þau hlutu meistaratitil í Bresku meistarakeppninni.

„Við lærðum mikið á að keppa í Bretlandi og brostum að sjálfsögðu út í eitt,“ segir Ásta.

En skyldi hún aldrei hafa slasast í þessu bílabrölti? „Aldrei neitt af viti,“ svarar hún hress. „Ég hef lent í tveimur veltum í rallýbíl sem ökumaður og einum ansi hörðum árekstri við leiðarskoðun á Írlandi en það var ekkert sem hálskragi og íbúfen hefur ekki verið látið leysa.“



Ásta hefur orð á sér fyrir að vera með afbrigðum glaðleg og hress en sjálf kveðst hún ansi skapstór.

„Ég hef samt lært að það þýðir ekki baun að vera brjáluð og það kom sjálfri mér á óvart í sumar hvað geðið mitt var gott í öllum skakkaföllunum.“

Ásta starfar við matseld á tveimur stöðum og hefur fullt að gera.

„Ég hafði aðallega áhuga á bakstri þegar ég var lítil, svo fór ég að vinna á matsölustað og fannst það svo gaman að ég ákvað að skella mér í nám í Menntaskólanum í Kópavogi og kláraði matsveininn þaðan núna í maí, með fullri vinnu.“

 Sorgin hefur líka bankað upp á hjá Ástu. Hún missti kærastann sinn til þriggja ára árið 2012 úr snöggum veikindum. Hann hét Baldur.

„Að missa einhvern sem maður elskar er óendanlega sárt en ég trúi því að Baldur passi mig öllum stundum og hugsa oft mikið til hans einmitt í rallýbílnum þegar ég finn að hraðamælirinn er farinn að verða óþægilega nálægt öðru hundraðinu,“ segir hún einlæg.

Kveðst hafa dottið um ástina aftur á þessu ári, eiginlega alveg óvart.

„Ég kynntist honum Kristjáni í gegnum rallið þar sem hann er viðgerðarmaður,“ segir hún. „Við vorum saman í rallýpartíi sem endaði klukkan átta um morgun uppi hjá Steini á Esjunni og höfum verið eins og klessur síðan.

Kristján er æðislegur og búinn að gera lífið mitt ótrúlega fallegt. Við kepptum saman í haustrallinu á þessu ári. Mig langaði svo ótrúlega mikið að leyfa honum að sitja undir stýri og hafa aðra í að gera við. Við hlógum allan tímann og fórum alsæl heim með bikar.“