Tölur um samkynhneigð - Jón Valur Jensson, guðfræðingur. Í viðtali í Fréttablaðinu 7. þessa mánaðar fullyrðir Sverrir Páll Erlendsson kennari að 5-10% manna laðist að eigin kyni, sem jafngildi 800 til 1600 Akureyringum og 9 til 18 þúsund íbúum höfuðborgarsvæðisins. Þetta eru ótrúlegar tölur. Allnokkuð er um að samkynhneigðir geri mikið úr fjölda sínum, enda gefur það kröfum þeirra um síaukin réttindi byr undir báða vængi. Í viðtali við Kolbrúnu Bergþórsdóttur á Útvarpi Sögu í marz gekk Þorvaldur Kristinsson, form. Samtakanna 78, svo langt að staðhæfa: "Við verðum að gera okkur grein fyrir því, að varfærnustu tíðnitölur heimsins segja okkur, að hér hljóti að vera um 15-20.000 samkynhneigðir fullorðnir einstaklingar.". Takið eftir, að hann talaði um "varfærnustu" tölur. Sá reyndi maður ætti að vita betur, því að þetta er víðs fjarri sannleikanum. Samkvæmt tölum Hagstofunnar í árslok 2001 jafngilda 15.000 manns um 6,9% fullorðinna Íslendinga, en 20.000 manns um 9,2%. Algengt mat á hlutfalli virkra samkynhneigðra í vestrænum þjóðfélögum er um 1-3%. Enn lægra er hlutfall samkynhneigðra meðal þeirra sem eru í föstu sambandi, t.d. um 0,5% af öllum samböndum í Kanada. Hér á landi nær fjöldi samkynhneigðra í staðfestri samvist aðeins um 0,2% af tölu giftra gagnkynhneigðra. Þetta kann að koma lesendum á óvart, miðað við hve mikið virðist bera á samkynhneigðum nú á dögum. En eitt sem gerir þennan hóp meira áberandi en ella er sú staðreynd, að þetta fólk er yfirleitt betur stætt en almennt gerist; samkynhneigðir í Bandaríkjunum voru með 58% hærri tekjur en almennt meðaltal 1990 og sem einstaklingar með þrefaldar meðaltekjur einstaklinga, auk þess að hafa 3 árum lengri menntun að baki. Margir þeirra eru hæfileikamenn í ýmsum stéttum, m.a. í hópi leikara, listamanna, rithöfunda og fjölmiðlamanna, ekki sízt í stórborgum á austur- og vesturströnd Bandaríkjanna. Lífsstíll þeirra hefur því fengið verulega jákvæða kynningu í kvikmyndum og fjölmiðlaefni sem þaðan berst. Skv. manntali 2001 telja 1,3% kanadískra karlmanna og 0,7% kvenna sig vera samkynhneigð. Nýlegar rannsóknir frá ýmsum löndum sýna einnig að tíðni samkynhneigðar sé undir 3%, t.a.m. í einni frá Bandaríkjunum, þar sem 2,1% karlmanna og 1,5% kvenna voru talin með þessa kynhneigð (Gilman, SE, Am. J. of Public Health 91, 2001). Í nýlegri brezkri rannsókn teljast 2,8% karlmanna hommar (Mercer, CH, o.fl., AIDS 18, 2004). Í hollenzkri könnun kom í ljós, að 2,8% karlmanna og 1,4% kvenna höfðu átt í sambandi við manneskju af sama kyni (Sandfort, TG, o.fl., Arch. Gen. Psychiatry 58, 2001). Ýmsir eru vísir með að draga þessar rannsóknir í efa og vitna til umtalaðra kynlífsrannsókna dýrafræðiprófessorsins Kinseys (sem sjálfur var hommi) um miðja síðustu öld. En sú rannsókn byggðist á sjálfboðaliðum og ódæmigerðum þjóðfélagshópum, m.a. miklum fjölda refsifanga, og var á ýmsa vegu framkvæmd á ómarktækan hátt. Með hliðsjón af því og seinni tíma rannsóknum er ekki lengur hægt að meðtaka ýmsar meginniðurstöður Kinseys. Jafnvel sú algenga fullyrðing, að hann hafi sannað, að 10% karlmanna séu hommar, er ekki niðurstaða sem liggur fyrir sem slík í skýrslu hans. Þegar Þorvaldur Kristinsson heldur því fram, að "varfærnustu tíðnitölur heimsins" upplýsi okkur um, að 15-20.000 fullorðnir Íslendingar -- eða 6,9 til 9,2% -- séu samkynhneigðir, þá er það hrein og klár villa, því að vitanlega verða tíðnitölur upp á 0,7 til 3,3% að teljast ólíkt varfærnari. Þegar Sverrir Páll gefur sér, að 5-10% Íslendinga séu samkynhneigðir, þá er það sömuleiðis fjarri öllum líkum, miðað við traustar, erlendar rannsóknir. Engin ástæða er til að ætla, að hlutfall samkynhneigðra sé hærra á Íslandi en erlendis. Út frá ofangreindum rannsóknum er líklegt, að fjöldi fullorðinna homma á landinu öllu sé í mesta lagi um 3.000, en lesbíur um eða undir 1800.