Rangfærslur um Bandaríkjamenn

Skúli Helgason skrifar grein um nirfilshátt Bandaríkjamanna í Fréttablaðið síðastliðinn mánudag. Þar gerir hann að umtalsefni lág framlög Bandaríkjanna til þróunarhjálpar. Skúli telur Bandaríkin "skrapa botninn" þegar litið er á þróunaraðstoð þjóða í hlutfalli af landsframleiðslu. Hann segir Bandaríkin verja einungis 0,14% af landsframleiðslu í þróunarmál og að framlag þeirra til þróunarmála á íbúa sé um fjórðungur þess sem meðal Kani eyði í gosdrykki ár hvert.

Ef einungis er horft á framlög bandarísku ríkisstjórnarinnar til ríkisstjórna í þriðja heiminum er þetta rétt hjá Skúla. Vandinn er bara að þau framlög nema einungis um 2% þess sem Bandaríkjamenn verja til líknar- og góðgerðarmála. Þau 98% sem eftir standa og Skúli gleymir að nefna (Nicholas D. Kristof, pistlahöfundur hjá New York Times, gleymir því líka í grein sinni um sama málefni, 5. janúar síðastliðinn) eru bein framlög einstaklinga og fyrirtækja til líknar- og góðgerðarmála.

Talið er að allt að 60% af öllum frjálsum fjárframlögum Bandaríkjamanna til góðgerðarmála renni til kirkna og trúarhópa. Það er engin smáræðis upphæð þegar haft er í huga að Bandaríkjamenn gáfu á árinu 2004 um 240 milljarða dala eða að meðaltali um 800 dali (um 55 þúsund krónur) á mann til líknar- og góðgerðarmála. Vitað er að stór hluti þeirra fjármuna sem rennur til kirkna og trúarsamtaka fer beint í þróunaraðstoð í þriðja heiminum.

Ennfremur má nefna að talsverður hluti frjálsra fjárframlaga einstaklinga og fyrirtækja til heilbrigðis- og menntamála er eyrnamerktur aðstoð í þriðja heiminum. Jafnframt má geta þess að stór hluti þeirra 150 milljarða dala sem ríkisstofnunin "Overseas Private Investment Corporation" (OPIC) hefur fjárfest fyrir hefur farið í þróunarverkefni í þriðja heiminum. Það er ávallt í höndum Bandaríkjaforseta að skipa stjórn þeirrar stofnunar.

Í grein sem Dick Morris, fyrrum ráðgjafi Clintons Bandaríkjaforseta, skrifar í bandaríska dagblaðið New York Post þann 7. janúar síðastliðinn (þar sem hann gagnrýnir Kristof harkalega) bendir hann á að frjálsari viðskipti við þriðja heiminn séu mun vænlegri til árangurs heldur en samanlögð þróunarhjálp allra ríkisstjórna heimsins. Dæmi um það sé fríverslunarsamingur Bandaríkjanna við Mexíkó, sem er ein stærsta þriðja heims þjóðin. Þá sé um fimmtungur af 500 milljarða dala fjárlagahalla Bandaríkjanna til kominn vegna viðskipta við Kína og séu þau viðskipti Kínverjum mikil lyftistöng. Jafnframt bendir Morris á þá staðreynd, sem Skúli og Kristof gleyma, að Bandaríkin hafi haft frumkvæði að niðurfellingu hundraða milljarða dala af lánum veittum af bandarískum bönkum og af bandarísku ríkisstjórninni til landa í þriðja heiminum.

Skúli Helgason þarf að finna sér eitthvað heppilegra málefni en þetta til að gagnrýna Bandaríkjamenn því sú staðreynd er bláköld að engin þjóð gefur meira til þróunarhjálpar.