Verið brjáluð. Ég fer ekki neitt Ian McDonald skrifar 20. júní 2025 07:31 Hér er skemmtilegt sem ég komst að nýlega: það er til skrýtinn lítill hópur á íslenska Twitter, lengst til hægri, næstum fasískur, með alvarlegan incel-orku, og þau eru heltekin af mér. Algjörlega. Það virðist duga að vera sósíalisti og aðgerðarsinni til að gera fullt af nafnlausum aumingjum gjörsamlega vitlausa á netinu. Heiðarlega? Þetta er fyndið. Og sorglegt. Aðallega sorglegt. Þau tala um mig stanslaust. Ekki einu sinni eða tvisvar. Ég er að tala um daglega þráhyggju, án nokkurrar ástæðu. Memar, skjáskot, samsæriskenningar, undarleg dulrituð tilvísunartungumál. Þetta öskrar: „Ég hugsa um þig meira en eigin móður.“ Á einhverjum tímapunkti verður maður að spyrja: eru þessi fólk með vinnu? Fer það úti? Því magnið af efni sem þau dæla út bendir til hins gagnstæða. Ég veit ekki hvort þetta er atvinnuleysi eða einfaldlega skortur á serótóníni, en orkan minnir helst á reiðan kjallarabúa með lélega nettengingu og verri persónulegt hreinlæti. Þau eru staðalímynd í holdi. Lyklaborðsfasistar sem myndu aldrei segja orð við mig augliti til auglitis. Það er einmitt það sem pirrar mig mest. Allur þessi hávaði, en ekki einn einasti með hrygg til að mæta mér í eigin nafni, í alvöru lífinu. Þau fela sig bak við anime-avatarar, víkingatákn eða hvaða niche-fasísku fagurfræði þau telja sig verða töff fyrir. Það virkar ekki. Þið eruð ekki stríðsmenn. Þið eruð ekki verndarar íslenskrar menningar. Þið eruð hópur af aumkunarverðum skrítnum mönnum með mikilmennskubrjálæði og enga kjark. Viljið þið vita hvað kjarkur er? Kjarkur er að standa með verkafólki fyrir utan hótel í myrkri og frosti, á meðan lögreglan reynir að brjóta niður verkfallsvörsluna. Kjarkur er að bakka ekki þegar þau hóta sektum, handtökum, eða verra. Að standa samt. Með hjartað hamandi, hnefann kreistan, úlpuna upp að eyrum, ekki af því það sé gaman, heldur af því maður trúir á eitthvað stærra en sjálfan sig. Það er hugrekki. Ekki tíst. Ekki memar. Ekki nafnlaus öskur. Að mæta krefst kjarks. Og þið mætir aldrei. Það væri hugrekki að segja eitthvað af þessu við mig beint. Mæta í eigin nafni, í eigin líkama. En við vitum bæði að það mun aldrei gerast. Því hugleysingjar stíga ekki út í birtuna. Þeir hvísla úr skugganum og vona að enginn finni lykt af þeim. Og í alvöru? Ég vona að þið lesið þetta. Ég vona að þið skjáfestið það, rage-postið það í grúbbunum ykkar. Endilega. Gerið það. Dreifið þessu eins víða og þið getið. Það sannar bara mitt mál: þið getið ekki hætt að hugsa um mig. Þið hatrið það að ég sé til, að ég tali, að ég skipuleggi, að ég segi hlutina sem þið eruð of hrædd til að segja án falsks nafns og læsts prófíls. Þið eruð ekki reið af því að ég hafi rangt fyrir mér. Þið eruð reið af því að ég hef rétt fyrir mér, og af því ég bregst ekki við þegar þið geltið. En við skulum ræða eitt: hversu djúpt óhamingjusamur verður maður að vera til að byggja alla sjálfsmynd sína á því að hata þá sem eru öðruvísi? Ímyndið ykkur að vakna á hverjum degi og finnast samkynhneigðir ógn, innflytjendur ógn, konur með skoðanir ógn, aktívistar ógn. Allt ógn. Það er ekki styrkur. Það er ekki þjóðernishyggja. Það er ekki menning. Það er ótti. Og ekki einu sinni rökrænn ótti, heldur aumkunarverð hræðsla í dulargervi kaldhæðni og meme-menningar. Og hvar endar þessi ótti? Í sömu köldu, myrku hornum á Twitter og Reddit, þar sem þið safnist saman og sannfærið hvort annað um að þið séuð í einhverri siðferðilegri krossferð. Þið eruð það ekki. Þið eruð ekki uppreisnarseggir. Þið eruð ekki hetjur. Þið eruð bara hópur af sorglegum mönnum sem endurvinna fjóra Pepe-mema, snýst upp í kaldhæðni og ímynda ykkur að það geri ykkur mikilvæga. Þetta er stafræna útgáfan af því að prumpa í flösku og halda að það sé ilmvatn. Það er engin ást í hreyfingu ykkar. Engin sköpun. Engin sál. Engin gleði. Bara stöðug beiskja yfir því að aðrir virðast lifa, á meðan þið festist í endalausri hringrás reiði og gremju. Þið byggið ekkert. Þið skapið ekkert. Þið dreymið ekki einu sinni um eitthvað betra. Þið sitjið bara og sjóðið, vonið að einhver annar staðfesti hatrið ykkar nógu lengi til að gleyma því hversu tómt þetta allt saman er. Og það er það sorglegasta: ekkert von. Bara nostalgía yfir fortíð sem aldrei var til og ofsóknaræði gagnvart framtíð sem þið nennið ekki að taka þátt í að móta. Á meðan erum við hin úti í heimi,að reyna. Að byggja samfélög. Að mæta. Að skipuleggja. Að búa til list, tónlist, hreyfingar. Að lifa. Að elska. Að mistakast og reyna aftur. Að vinna verkið. Þið fáið ekkert af þessu. Því þið eruð of upptekin við að hvísla inn í tómið með öðrum draugum. Svo já. Verið brjáluð. Verið í felum. Haldið áfram að sannfæra ykkur um að það skipti máli að vera heltekin af mér eða einhverjum öðrum sem neitar að minnka sig fyrir ykkar þægindi. Memarnir ykkar hræða mig ekki. Þræðirnir ykkar snerta mig ekki. Og hreyfingin ykkar? Hún fer ekki neitt, því hún hefur enga sál. Ég verð hér. Í raunveruleikanum. Þar sem verkið er erfitt, daganir langir, en framtíðin er okkar. Höfundur er innflytjandi og iðnaðarmaður. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Samfélagsmiðlar X (Twitter) Mest lesið Ísrael á ekki heima á gleðileikum evrópskra sjónvarpsstöðva sem starfa í almannaþágu Stefán Jón Hafstein Skoðun Mótum framtíðina saman Jónína Hauksdóttir ,Magnús Þór Jónsson Skoðun 7 milljarða húsnæðisstuðningur afnuminn… en hvað kemur í staðinn? Vilhjálmur Hilmarsson Skoðun Halldór 4.10.2025 Halldór Leikskóli þarf meira en þak og veggi. Kópavogsmódelið og Akureyrarleiðin sem leið að aukinni velferð barna Anna Elísa Hreiðarsdóttir,Svava Björg Mörk Skoðun Magga Stína! Helga Völundardóttir Skoðun Transumræðan og ruglið um fjölda kynja Einar Steingrímsson Skoðun Kæra Epli, skilur þú mig? Lilja Dögg Jónsdóttir Skoðun Lyftum umræðunni á örlítið hærra plan Jóna Hlíf Halldórsdóttir Skoðun Að búa til aðalsmenn Kolbrún Baldursdóttir Skoðun Skoðun Skoðun Ísrael á ekki heima á gleðileikum evrópskra sjónvarpsstöðva sem starfa í almannaþágu Stefán Jón Hafstein skrifar Skoðun Mótum framtíðina saman Jónína Hauksdóttir ,Magnús Þór Jónsson skrifar Skoðun Leikskóli þarf meira en þak og veggi. Kópavogsmódelið og Akureyrarleiðin sem leið að aukinni velferð barna Anna Elísa Hreiðarsdóttir,Svava Björg Mörk skrifar Skoðun Jákvæð áhrif dánaraðstoðar á sorgarferli aðstandenda og umönnunaraðila í Viktoríuríki í Ástralíu Ingrid Kuhlman skrifar Skoðun Kæra Epli, skilur þú mig? Lilja Dögg Jónsdóttir skrifar Skoðun Þorgerður og erlendu dómstólarnir Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Barnafjölskyldur í Reykjavík eiga betra skilið Þorbjörg Sigríður Gunnlaugsdóttir skrifar Skoðun Lyftum umræðunni á örlítið hærra plan Jóna Hlíf Halldórsdóttir skrifar Skoðun Lykillinn að hamingju og heilbrigði Auður Kjartansdóttir skrifar Skoðun Staða bænda styrkt Hanna Katrín Friðriksson skrifar Skoðun Transumræðan og ruglið um fjölda kynja Einar Steingrímsson skrifar Skoðun Leikskólar eru ekki munaður Íris Eva Gísladóttir skrifar Skoðun Vísindarannsóknir og þróun – til umhugsunar í tiltekt Þorgerður J. Einarsdóttir skrifar Skoðun 752 dánir vegna geðheilsuvanda – enginn vegna fjölþáttaógnar Grímur Atlason skrifar Skoðun Foreldrar þurfa bara að vera duglegri Björg Magnúsdóttir skrifar Skoðun Kópavogsmódelið – sveigjanleiki á pappír, en álag á foreldrar í raun og veru Örn Arnarson skrifar Skoðun Dýrkeypt eftirlitsleysi Lilja Björk Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Uppgjöf Reykjavíkurborgar í leikskólamálum Finnbjörn A. Hermannsson,Sonja Ýr Þorbergsdóttir skrifar Skoðun Svindl eða sjálfsvernd? Sigurður Árni Reynisson skrifar Skoðun Magga Stína! Helga Völundardóttir skrifar Skoðun Mannauðurinn á vinnustaðnum þarf góða innivist til að dafna Ásta Logadóttir skrifar Skoðun Þetta er námið sem lifir áfram Bryngeir Valdimarsson skrifar Skoðun Árborg - spennandi kostur fyrir öll Guðný Björk Pálmadóttir skrifar Skoðun Tökum á glæpahópum af meiri þunga Þorbjörg Sigríður Gunnlaugsdóttir skrifar Skoðun Minntist ekkert á Evrópusambandið Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Hugsum stórt í skipulags- og samgöngumálum Hilmar Ingimundarson skrifar Skoðun Eitt eilífðar smáblóm Þorgerður Katrín Gunnarsdóttir skrifar Skoðun Betri mönnun er lykillinn Skúli Helgason,Sabine Leskopf skrifar Skoðun Borgarhönnunarstefna, sú fyrsta sinnar tegundar í Reykjavík Dóra Björt Guðjónsdóttir skrifar Skoðun Hversu oft á að fresta framtíðinni? Erna Magnúsdóttir,Stefán Þórarinn Sigurðsson skrifar Sjá meira
Hér er skemmtilegt sem ég komst að nýlega: það er til skrýtinn lítill hópur á íslenska Twitter, lengst til hægri, næstum fasískur, með alvarlegan incel-orku, og þau eru heltekin af mér. Algjörlega. Það virðist duga að vera sósíalisti og aðgerðarsinni til að gera fullt af nafnlausum aumingjum gjörsamlega vitlausa á netinu. Heiðarlega? Þetta er fyndið. Og sorglegt. Aðallega sorglegt. Þau tala um mig stanslaust. Ekki einu sinni eða tvisvar. Ég er að tala um daglega þráhyggju, án nokkurrar ástæðu. Memar, skjáskot, samsæriskenningar, undarleg dulrituð tilvísunartungumál. Þetta öskrar: „Ég hugsa um þig meira en eigin móður.“ Á einhverjum tímapunkti verður maður að spyrja: eru þessi fólk með vinnu? Fer það úti? Því magnið af efni sem þau dæla út bendir til hins gagnstæða. Ég veit ekki hvort þetta er atvinnuleysi eða einfaldlega skortur á serótóníni, en orkan minnir helst á reiðan kjallarabúa með lélega nettengingu og verri persónulegt hreinlæti. Þau eru staðalímynd í holdi. Lyklaborðsfasistar sem myndu aldrei segja orð við mig augliti til auglitis. Það er einmitt það sem pirrar mig mest. Allur þessi hávaði, en ekki einn einasti með hrygg til að mæta mér í eigin nafni, í alvöru lífinu. Þau fela sig bak við anime-avatarar, víkingatákn eða hvaða niche-fasísku fagurfræði þau telja sig verða töff fyrir. Það virkar ekki. Þið eruð ekki stríðsmenn. Þið eruð ekki verndarar íslenskrar menningar. Þið eruð hópur af aumkunarverðum skrítnum mönnum með mikilmennskubrjálæði og enga kjark. Viljið þið vita hvað kjarkur er? Kjarkur er að standa með verkafólki fyrir utan hótel í myrkri og frosti, á meðan lögreglan reynir að brjóta niður verkfallsvörsluna. Kjarkur er að bakka ekki þegar þau hóta sektum, handtökum, eða verra. Að standa samt. Með hjartað hamandi, hnefann kreistan, úlpuna upp að eyrum, ekki af því það sé gaman, heldur af því maður trúir á eitthvað stærra en sjálfan sig. Það er hugrekki. Ekki tíst. Ekki memar. Ekki nafnlaus öskur. Að mæta krefst kjarks. Og þið mætir aldrei. Það væri hugrekki að segja eitthvað af þessu við mig beint. Mæta í eigin nafni, í eigin líkama. En við vitum bæði að það mun aldrei gerast. Því hugleysingjar stíga ekki út í birtuna. Þeir hvísla úr skugganum og vona að enginn finni lykt af þeim. Og í alvöru? Ég vona að þið lesið þetta. Ég vona að þið skjáfestið það, rage-postið það í grúbbunum ykkar. Endilega. Gerið það. Dreifið þessu eins víða og þið getið. Það sannar bara mitt mál: þið getið ekki hætt að hugsa um mig. Þið hatrið það að ég sé til, að ég tali, að ég skipuleggi, að ég segi hlutina sem þið eruð of hrædd til að segja án falsks nafns og læsts prófíls. Þið eruð ekki reið af því að ég hafi rangt fyrir mér. Þið eruð reið af því að ég hef rétt fyrir mér, og af því ég bregst ekki við þegar þið geltið. En við skulum ræða eitt: hversu djúpt óhamingjusamur verður maður að vera til að byggja alla sjálfsmynd sína á því að hata þá sem eru öðruvísi? Ímyndið ykkur að vakna á hverjum degi og finnast samkynhneigðir ógn, innflytjendur ógn, konur með skoðanir ógn, aktívistar ógn. Allt ógn. Það er ekki styrkur. Það er ekki þjóðernishyggja. Það er ekki menning. Það er ótti. Og ekki einu sinni rökrænn ótti, heldur aumkunarverð hræðsla í dulargervi kaldhæðni og meme-menningar. Og hvar endar þessi ótti? Í sömu köldu, myrku hornum á Twitter og Reddit, þar sem þið safnist saman og sannfærið hvort annað um að þið séuð í einhverri siðferðilegri krossferð. Þið eruð það ekki. Þið eruð ekki uppreisnarseggir. Þið eruð ekki hetjur. Þið eruð bara hópur af sorglegum mönnum sem endurvinna fjóra Pepe-mema, snýst upp í kaldhæðni og ímynda ykkur að það geri ykkur mikilvæga. Þetta er stafræna útgáfan af því að prumpa í flösku og halda að það sé ilmvatn. Það er engin ást í hreyfingu ykkar. Engin sköpun. Engin sál. Engin gleði. Bara stöðug beiskja yfir því að aðrir virðast lifa, á meðan þið festist í endalausri hringrás reiði og gremju. Þið byggið ekkert. Þið skapið ekkert. Þið dreymið ekki einu sinni um eitthvað betra. Þið sitjið bara og sjóðið, vonið að einhver annar staðfesti hatrið ykkar nógu lengi til að gleyma því hversu tómt þetta allt saman er. Og það er það sorglegasta: ekkert von. Bara nostalgía yfir fortíð sem aldrei var til og ofsóknaræði gagnvart framtíð sem þið nennið ekki að taka þátt í að móta. Á meðan erum við hin úti í heimi,að reyna. Að byggja samfélög. Að mæta. Að skipuleggja. Að búa til list, tónlist, hreyfingar. Að lifa. Að elska. Að mistakast og reyna aftur. Að vinna verkið. Þið fáið ekkert af þessu. Því þið eruð of upptekin við að hvísla inn í tómið með öðrum draugum. Svo já. Verið brjáluð. Verið í felum. Haldið áfram að sannfæra ykkur um að það skipti máli að vera heltekin af mér eða einhverjum öðrum sem neitar að minnka sig fyrir ykkar þægindi. Memarnir ykkar hræða mig ekki. Þræðirnir ykkar snerta mig ekki. Og hreyfingin ykkar? Hún fer ekki neitt, því hún hefur enga sál. Ég verð hér. Í raunveruleikanum. Þar sem verkið er erfitt, daganir langir, en framtíðin er okkar. Höfundur er innflytjandi og iðnaðarmaður.
Ísrael á ekki heima á gleðileikum evrópskra sjónvarpsstöðva sem starfa í almannaþágu Stefán Jón Hafstein Skoðun
Leikskóli þarf meira en þak og veggi. Kópavogsmódelið og Akureyrarleiðin sem leið að aukinni velferð barna Anna Elísa Hreiðarsdóttir,Svava Björg Mörk Skoðun
Skoðun Ísrael á ekki heima á gleðileikum evrópskra sjónvarpsstöðva sem starfa í almannaþágu Stefán Jón Hafstein skrifar
Skoðun Leikskóli þarf meira en þak og veggi. Kópavogsmódelið og Akureyrarleiðin sem leið að aukinni velferð barna Anna Elísa Hreiðarsdóttir,Svava Björg Mörk skrifar
Skoðun Jákvæð áhrif dánaraðstoðar á sorgarferli aðstandenda og umönnunaraðila í Viktoríuríki í Ástralíu Ingrid Kuhlman skrifar
Skoðun Kópavogsmódelið – sveigjanleiki á pappír, en álag á foreldrar í raun og veru Örn Arnarson skrifar
Skoðun Uppgjöf Reykjavíkurborgar í leikskólamálum Finnbjörn A. Hermannsson,Sonja Ýr Þorbergsdóttir skrifar
Skoðun Borgarhönnunarstefna, sú fyrsta sinnar tegundar í Reykjavík Dóra Björt Guðjónsdóttir skrifar
Ísrael á ekki heima á gleðileikum evrópskra sjónvarpsstöðva sem starfa í almannaþágu Stefán Jón Hafstein Skoðun
Leikskóli þarf meira en þak og veggi. Kópavogsmódelið og Akureyrarleiðin sem leið að aukinni velferð barna Anna Elísa Hreiðarsdóttir,Svava Björg Mörk Skoðun