Grípur Bjarni tækifærið? Ole Anton Bieltvedt skrifar 21. október 2024 06:01 Ef menn, kjörnir fulltrúar, móðgast, mega þeir þá bara henda öllu frá sér? Baráttan fyrir hvalveiðibanni hefur verið ofarlega á stefnuskrá Vinstri grænna um langa hríð, og er það því sorgleg staðreynd, að ekki hefur verið veitt meira af stórhveli, langreyði, síðustu áratugi, en einmitt síðustu 7 árin, í stjórnar- og forsætisráðherratíð Katrínar Jakobsdóttur/Vinstri grænna. Vinstri grænir hafa nú í 3 ár haft tækifæri til að standa við þetta stefnumark sitt, sem þau voru auðvitað að hluta til kosin út á, því sjávarútvegs- og landbúnaðarráðuneytið, nú matvælaráðuneytið, jafn furðuleg og sú nafngift í raun er, hefur verið í þeirra höndum. Fyrst fór Svandís Svavardóttir fyrir þessu ráðuneyti 28.11.21 til 23.01.24, svo sjálf Katrín Jakobsdóttir 23.01.24 til 03.04.24, svo Svandís aftur 03.04.24-09.04.24 og loks tók Bjarkey Olsen við þessu mikilvæga kefli fyrir flokkinn 09.04.24 til 17.10.24. Í stað þess að standa við þá stefnu sína, að banna frekari hvalveiðar – reyndar þurfti þess ekki til, því síðasta hvalveiðileyfi Kristjáns Þórs Júlíussonar, holl- og klíkuvinar Kristjáns Loftssonar, rann út 2023 – og hefði það því dugað Vinstri grænum einfaldlega að gefa ekki út frekari leyfi. Þar vantaði þó stefnufestu og styrk, eins og reyndar hefur einkennt Vinstri græna í síðustu stjórnum, þó leiddar væri af formanni þeirra, Katrínu, og hafa ráðherrarnir slegið úr og í, án nokkurrar skýrrar línu, sem einfaldlega hefði átt að vera: „Við veitum ekkert nýtt leyfi“. Fyrir því var og er urmull góðra og gildra raka, meðal annars skýr og afdráttarlaus afstaða Fagráðs um velferð dýra um, að veiðar stórhvela samræmis ekki markiðum laga um velferð dýra, en, bein skorti í nef og skýra og afdráttarlausa afstöðu, skv. gamalli og skýrri stefnumörkun, og mátti því helzt líkja handhöfn ráðherranna á málinu við leik með heitri kartöflu. Engu að síður héngu þessir ráðherrar á málinu, settu umsókn Kristjáns Loftssonar um nýtt veiðileyfi aftarlega á merina, eins og gott var, og stóðu því vonir hvala- og dýravina, undirritaður þar meðtalinn, til þess, að málið héngi óafgreitt í biðstöðu út kjörtímabilið. Í framhaldinu stóðu vonir til þess, að ný ríkisstjórn, sem væri nokkru umhverfis-, dýra- og náttúrverndarsinnaðri, en sú, sem nú situr, tæki við og lokaði þessum umdeilda og ljóta atvinnuvegi, þar sem lífið er murkað úr háþróuðum og fágætum dýrum, sem spila mikilvægt hlutverk í líríki sjávar, lífskeðjunni þar, með 100-ára gömlum tólum og aðferðum, fyrir fullt og allt. En hvað gerðist? Svandís Svavardóttir ímyndaði sér, svona upp á sitt einsdæmi, að hún gæti stjórnað starfstíma/starfslokum þeirrar ríkisstjórnar, sem sat, fanst við hæfi, að hún sæti fram á næsta vor, sem fór fremur illa í Bjarna Ben, sem taldi sig vera aðalmanninn, engan léttadreng, heldur skipstjórnann á skútunni Henti hann sér því í stjórnarslit, án samráðs við Pétur eða Pál, Sigurð Inga eða Svandísi, en sú síðarnefnda móðgaðist svo við þessa fléttu Bjarna, að hún neitaðiu að taka þátt í þeirri starfsstjórn, sem við tók, í nokkrar vikur eða par mánuði, þar til ný ríkisstjórn hefði verið mynduð. Hafði hún þó unnið náið með og metið þetta sama samstarf mikils í 7 ár. Hér vaknar auðvitað spurningin um, hvort menn, kjörnir fulltrúar, megi bara henda öllu frá sér, ef þeir verða fyrir smá móðgum. Svari hér hver fyrir sig. Afleiðingin af þessari geðþóttaákvöðrun, fýlu, er hins vegar skýr. Bjarni Benediktsson hremmir fyrir bragðið matvælaráðuneytið og þar með valdið yfir samþykki fyrir veitingu eða höfnun nýs hvalveiðileyfis. Hvers kona manndómur og ábyrgð var þarna í gangi hjá Vinstri grænum? Voru þeim þeirra stefnu- og áherzlumál, í þeim ráðneytum, sem þau réðu fyrir, þeim ekki dýrmætari en svo, að þau mættu bara fara á silfurfati yfir til D og F, þannig, að Bjarni Ben og Sigurður Ingi gætu ráðskast með þau að eigin geðþótta og leitt þau til lykta að sinni vild!?? Annað eins bjálfaleikrit. Það er reyndar hefð fyrir því, í öllum siðmenntuðum löndum, að starfsstjórnir taki ekki af skarið í umdeildum málum, geri aðeins það brýnasta til að halda stjórnkerfinu gangandi, þar til ný og rétt og formlega kjörin stjórn tekur við. Skv. því ætti Bjarni Ben alls ekki að hrófla við stórlega umdeildu havlveiðimáli í tíma þessarar starfsstjórnar, ekki sízt, þar sem endurteknar skoðanakannanir sína, að skýr meirihluti kjósenda stendur gegn hvalveiðum. Það kemur nú í ljós, hvort Bjarni Ben og D virða viðteknar leikreglur siðmenntaðra manna, eða henda sér í enn eina vafasama og siðlausa fléttu með því heiðra samherja sinn og hollvin D, Kristján loftsson, með því að gefa út nýtt hvalveiðileyfi á tíma starfsstjórnarinnar. Enn einu sinni má nú manninn Bjarna Benediktsson, hans heiðarleika og manndóm, líka sjálfsvirðingu, reyna. Mér skilst, að fylgi Vinstri grænna liggi nú í tveimur prósentum. Þar má það liggja fyir mér, um sinn, því lítið gagnast góð og lofsverð málefni og stefnumörkun, sem svo voru 2016/2017, þegar þau hafa flest eða öll verið svikin. Svei. Höfundur er samfélagsrýnir og dýraverndarsinni. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Ole Anton Bieltvedt Ríkisstjórn Bjarna Benediktssonar Vinstri græn Hvalveiðar Ríkisstjórn Katrínar Jakobsdóttur (2017-2024) Skoðun: Alþingiskosningar 2024 Mest lesið Er kominn tími á Útlendingafrí? Marion Poilvez Skoðun Janus og jakkalakkarnir Óskar Guðmundsson Skoðun Á milli steins og sleggju Heinemann Ólafur Stephensen Skoðun 1. maí er líka fyrir fatlað fólk! Geirdís Hanna Kristjánsdóttir Skoðun Verkalýðshreyfingin á næsta leik í Evrópuumræðunni Dagbjört Hákonardóttir Skoðun Hvað ætlar þú að vera þegar þú verður stór? Ása Berglind Hjálmarsdóttir Skoðun Immigrant Women: Essential Workers, Rising Voices on Labor Day Maru Alemán Skoðun Samtalið um dauðann veldur okkur óöryggi Ingrid Kuhlman Skoðun Allir eiga rétt á virku lífi — líka fatlað fólk Anna Margrét Bjarnadóttir Skoðun Jafnréttisbaráttan er brýnni en nokkru sinni fyrr Kolbrún Halldórsdóttir,Sunna Kristín Símonardóttir Skoðun Skoðun Skoðun Hvað ert þú að gera? Eiður Welding skrifar Skoðun Rauðir sokkar á 1. maí Sveinn Ólafsson skrifar Skoðun 1. maí er líka fyrir fatlað fólk! Geirdís Hanna Kristjánsdóttir skrifar Skoðun Verkalýðshreyfingin á næsta leik í Evrópuumræðunni Dagbjört Hákonardóttir skrifar Skoðun Á milli steins og sleggju Heinemann Ólafur Stephensen skrifar Skoðun Heiðrum íslenska hestinn Berglind Margo Þorvaldsdóttir skrifar Skoðun Allir eiga rétt á virku lífi — líka fatlað fólk Anna Margrét Bjarnadóttir skrifar Skoðun Er kominn tími á Útlendingafrí? Marion Poilvez skrifar Skoðun Janus og jakkalakkarnir Óskar Guðmundsson skrifar Skoðun Jafnréttisbaráttan er brýnni en nokkru sinni fyrr Kolbrún Halldórsdóttir,Sunna Kristín Símonardóttir skrifar Skoðun Hvað ætlar þú að vera þegar þú verður stór? Ása Berglind Hjálmarsdóttir skrifar Skoðun Samtalið um dauðann veldur okkur óöryggi Ingrid Kuhlman skrifar Skoðun Sköpum störf við hæfi! Unnur Hrefna Jóhannsóttir skrifar Skoðun Immigrant Women: Essential Workers, Rising Voices on Labor Day Maru Alemán skrifar Skoðun Tikkað í skipulagsboxin Samúel Torfi Pétursson skrifar Skoðun Það sem er ósagt varðandi vinnubrögð hjá Háskólanum á Akureyri Þóra Sigurðardóttir skrifar Skoðun Sjúklingur settur í fangaklefa Arnar Þór Jónsson skrifar Skoðun Opið bréf til fjármálaráðherra, Daða Más Kristóferssonar Íris Róbertsdóttir skrifar Skoðun Ég kalla hann Isildur; mentorinn minn er gervigreind Björgmundur Guðmundsson skrifar Skoðun Hvað er „furry“ annars? Jóhanna Jódís Antonsdóttir skrifar Skoðun Jafnaðarmennskan og verkalýðsbaráttan Sigfús Ómar Höskuldsson skrifar Skoðun Hljóð og mynd íslenskra varna Arnór Sigurjónsson skrifar Skoðun Kveðjur úr Grafarvogi til þeirra sem kasta steinum úr glerhúsi Davíð Már Sigurðsson skrifar Skoðun Leiðsöguhundurinn Gaur gerir mig að betri manneskju Þorkell J. Steindal skrifar Skoðun Fimmtíu ár frá lokum Víetnamstríðsins Finnur Th. Eiríksson skrifar Skoðun Að undirbúa börnin okkar fyrir heim sem er að hverfa Halldóra Mogensen skrifar Skoðun Hollar skólamáltíðir fyrir loftslagið og líðan barna Laufey Steingrímsdóttir,Anna Sigríður Ólafsdóttir skrifar Skoðun Bókin er minn óvinur, en mig langar samt í verknám! Davíð Bergmann skrifar Skoðun Ilmurinn af jarðolíu er svo lokkandi Sævar Helgi Lárusson skrifar Skoðun Hvað er að frétta af humrinum? Jónas Páll Jónasson skrifar Sjá meira
Ef menn, kjörnir fulltrúar, móðgast, mega þeir þá bara henda öllu frá sér? Baráttan fyrir hvalveiðibanni hefur verið ofarlega á stefnuskrá Vinstri grænna um langa hríð, og er það því sorgleg staðreynd, að ekki hefur verið veitt meira af stórhveli, langreyði, síðustu áratugi, en einmitt síðustu 7 árin, í stjórnar- og forsætisráðherratíð Katrínar Jakobsdóttur/Vinstri grænna. Vinstri grænir hafa nú í 3 ár haft tækifæri til að standa við þetta stefnumark sitt, sem þau voru auðvitað að hluta til kosin út á, því sjávarútvegs- og landbúnaðarráðuneytið, nú matvælaráðuneytið, jafn furðuleg og sú nafngift í raun er, hefur verið í þeirra höndum. Fyrst fór Svandís Svavardóttir fyrir þessu ráðuneyti 28.11.21 til 23.01.24, svo sjálf Katrín Jakobsdóttir 23.01.24 til 03.04.24, svo Svandís aftur 03.04.24-09.04.24 og loks tók Bjarkey Olsen við þessu mikilvæga kefli fyrir flokkinn 09.04.24 til 17.10.24. Í stað þess að standa við þá stefnu sína, að banna frekari hvalveiðar – reyndar þurfti þess ekki til, því síðasta hvalveiðileyfi Kristjáns Þórs Júlíussonar, holl- og klíkuvinar Kristjáns Loftssonar, rann út 2023 – og hefði það því dugað Vinstri grænum einfaldlega að gefa ekki út frekari leyfi. Þar vantaði þó stefnufestu og styrk, eins og reyndar hefur einkennt Vinstri græna í síðustu stjórnum, þó leiddar væri af formanni þeirra, Katrínu, og hafa ráðherrarnir slegið úr og í, án nokkurrar skýrrar línu, sem einfaldlega hefði átt að vera: „Við veitum ekkert nýtt leyfi“. Fyrir því var og er urmull góðra og gildra raka, meðal annars skýr og afdráttarlaus afstaða Fagráðs um velferð dýra um, að veiðar stórhvela samræmis ekki markiðum laga um velferð dýra, en, bein skorti í nef og skýra og afdráttarlausa afstöðu, skv. gamalli og skýrri stefnumörkun, og mátti því helzt líkja handhöfn ráðherranna á málinu við leik með heitri kartöflu. Engu að síður héngu þessir ráðherrar á málinu, settu umsókn Kristjáns Loftssonar um nýtt veiðileyfi aftarlega á merina, eins og gott var, og stóðu því vonir hvala- og dýravina, undirritaður þar meðtalinn, til þess, að málið héngi óafgreitt í biðstöðu út kjörtímabilið. Í framhaldinu stóðu vonir til þess, að ný ríkisstjórn, sem væri nokkru umhverfis-, dýra- og náttúrverndarsinnaðri, en sú, sem nú situr, tæki við og lokaði þessum umdeilda og ljóta atvinnuvegi, þar sem lífið er murkað úr háþróuðum og fágætum dýrum, sem spila mikilvægt hlutverk í líríki sjávar, lífskeðjunni þar, með 100-ára gömlum tólum og aðferðum, fyrir fullt og allt. En hvað gerðist? Svandís Svavardóttir ímyndaði sér, svona upp á sitt einsdæmi, að hún gæti stjórnað starfstíma/starfslokum þeirrar ríkisstjórnar, sem sat, fanst við hæfi, að hún sæti fram á næsta vor, sem fór fremur illa í Bjarna Ben, sem taldi sig vera aðalmanninn, engan léttadreng, heldur skipstjórnann á skútunni Henti hann sér því í stjórnarslit, án samráðs við Pétur eða Pál, Sigurð Inga eða Svandísi, en sú síðarnefnda móðgaðist svo við þessa fléttu Bjarna, að hún neitaðiu að taka þátt í þeirri starfsstjórn, sem við tók, í nokkrar vikur eða par mánuði, þar til ný ríkisstjórn hefði verið mynduð. Hafði hún þó unnið náið með og metið þetta sama samstarf mikils í 7 ár. Hér vaknar auðvitað spurningin um, hvort menn, kjörnir fulltrúar, megi bara henda öllu frá sér, ef þeir verða fyrir smá móðgum. Svari hér hver fyrir sig. Afleiðingin af þessari geðþóttaákvöðrun, fýlu, er hins vegar skýr. Bjarni Benediktsson hremmir fyrir bragðið matvælaráðuneytið og þar með valdið yfir samþykki fyrir veitingu eða höfnun nýs hvalveiðileyfis. Hvers kona manndómur og ábyrgð var þarna í gangi hjá Vinstri grænum? Voru þeim þeirra stefnu- og áherzlumál, í þeim ráðneytum, sem þau réðu fyrir, þeim ekki dýrmætari en svo, að þau mættu bara fara á silfurfati yfir til D og F, þannig, að Bjarni Ben og Sigurður Ingi gætu ráðskast með þau að eigin geðþótta og leitt þau til lykta að sinni vild!?? Annað eins bjálfaleikrit. Það er reyndar hefð fyrir því, í öllum siðmenntuðum löndum, að starfsstjórnir taki ekki af skarið í umdeildum málum, geri aðeins það brýnasta til að halda stjórnkerfinu gangandi, þar til ný og rétt og formlega kjörin stjórn tekur við. Skv. því ætti Bjarni Ben alls ekki að hrófla við stórlega umdeildu havlveiðimáli í tíma þessarar starfsstjórnar, ekki sízt, þar sem endurteknar skoðanakannanir sína, að skýr meirihluti kjósenda stendur gegn hvalveiðum. Það kemur nú í ljós, hvort Bjarni Ben og D virða viðteknar leikreglur siðmenntaðra manna, eða henda sér í enn eina vafasama og siðlausa fléttu með því heiðra samherja sinn og hollvin D, Kristján loftsson, með því að gefa út nýtt hvalveiðileyfi á tíma starfsstjórnarinnar. Enn einu sinni má nú manninn Bjarna Benediktsson, hans heiðarleika og manndóm, líka sjálfsvirðingu, reyna. Mér skilst, að fylgi Vinstri grænna liggi nú í tveimur prósentum. Þar má það liggja fyir mér, um sinn, því lítið gagnast góð og lofsverð málefni og stefnumörkun, sem svo voru 2016/2017, þegar þau hafa flest eða öll verið svikin. Svei. Höfundur er samfélagsrýnir og dýraverndarsinni.
Jafnréttisbaráttan er brýnni en nokkru sinni fyrr Kolbrún Halldórsdóttir,Sunna Kristín Símonardóttir Skoðun
Skoðun Jafnréttisbaráttan er brýnni en nokkru sinni fyrr Kolbrún Halldórsdóttir,Sunna Kristín Símonardóttir skrifar
Skoðun Það sem er ósagt varðandi vinnubrögð hjá Háskólanum á Akureyri Þóra Sigurðardóttir skrifar
Skoðun Hollar skólamáltíðir fyrir loftslagið og líðan barna Laufey Steingrímsdóttir,Anna Sigríður Ólafsdóttir skrifar
Jafnréttisbaráttan er brýnni en nokkru sinni fyrr Kolbrún Halldórsdóttir,Sunna Kristín Símonardóttir Skoðun