Geirfuglar Sigríðar Hagalín Þór Saari skrifar 5. júní 2024 09:01 Rökleysan og rangfærslurnar í grein Sigríðar Hagalín á Vísir.is þann 4. júní eru margar og af ýmsum toga. Fyrst má nefna að inngangurinn er útúrsnúningur og byggður á röngum upplýsingum um útrýmingu geirfuglsins, því þeir menn sem drápu síðasta geirfuglinn gerðu það að pöntun dansks kaupahéðins sem vissi að sá síðasti yrði miklu meira virði (peningalega) dauður en lifandi. SHB stillir hins vegar upp einverri fallegri vísindahugsun sem á ekki við nein rök eða staðreyndir að styðjast. Af þessari sömu ástæðu munu menn líka drepa síðasta ljónið og síðasta nashyrninginn og það er bara engin „góð meining“ á bak við svoleiðis eins og SHB heldur fram, heldur náköld græðgi í peninga og ekkert annað. Þar af leiðandi er restin af greininn hrein markleysa því hún byggir á útúrsnúningi og þeim rangindum sem fram koma í innganginum og samlíking hennar við málvernd gengur ekki upp, er út í hött eins og sagt er. Skilningur hennar á þróun tungunnar gegnum aldirnar er líka rangur því ástæðan fyrir því að við getum enn lesið og skilið forníslensku er einmitt að hún hefur EKKI breyst svo mikið og hefur ekki verið „ein ólgandi, skapandi, lífræn súpa um aldir“ eins og SHB heldur fram, heldur hefur hún varðveist merkilega vel óbreytt frá tímum Snorra Sturlusonar. Af sömu ástæðu hefðu Snorri, Hallgrímur og Jónas vel getað lesið nútíma íslensku dagsins og „uppreisn“ Laxness, sem var að mestu uppreisn af prinsipp ástæðum, snerist að mestu leiti um kommusetningu en ekki breytingar á uppbyggingu setningaskipanar og málfræði. SHB býr svo til strámann þegar hún talar um að nágrannaþjóðirnar hafi losað sig við viðtengingarháttinn og lifað það af og stillir því svo upp við hliðina á þeim ambögum þegar notað er „fólk“ og „þau“ í stað „menn“ og „þá“ eitthvað sem er bara allt annað mál. Þetta eru nefnilega ekki smekksatriði eða blæbrigði heldur breyting á innihaldi setninga sem og setningaskipan, sem gerir tungumálið hreinlega klúrt í framsetningu, enda í ósamræmi við málfræði og hefðir. Vissulega þróast tungumál, en þau gera það yfirleitt af sjálfu sér hægt og yfir langan tíma og þar skipta erlend áhrif höfuðmáli. Það er því rétt hjá henni að nefna þau atriði sem hún gerir til styrktar tungumálinu og vísar til dæmis í niðurskurð framlaga til HÍ í því sambandi, en hún „gleymir“ því að RÚV er ásamt HÍ mikilvægasta menningarstofnunin sem við eigum og á að leiða vagninn í vönduðu málfari. Það er ekki gert með því að þröngva fram með handafli breytingum á tungumálinu bara vegna þess að ákveðnir hópar telja í sjálfhverfu sinni að það sé þeim ónothæft, heldur miklu fremur að benda á að íslenskan hefur til dæmis þrjú kyn og sem slík hefur þegar pláss fyrir þá sem vilja hvorki kalla sig karl eða konu, svo eitt dæmi sé nefnt. Það sem gleymist líka svo oft í þessari umræðu er að tungumálið er miklu meira en samskiptatæki. Við hugsum nefnilega á tungumálinu sem við kunnum, og ef gengið er bratt fram í því að breyta tungumálinu með handafli og smætta það niður samkvæmt samfélagsmiðlafrösum, hættum við ekki bara að geta átt í samskiptum heldur verður hugsunin líka grautarleg, þar sem hugtök verða á floti um víðan völl og á endanum flestum ofviða. Það er svo náttúrulega þangað sem TikTok „menningin“ dregur fólk fyrir rest ef ekki er haldið vel á spöðunum. Það þýðir þó líklega lítið að andæfa þessu meinta frjálslyndi SHB og félaga, því hér er á vissan hátt um trúarbrögð að ræða sem byggja á einhvers konar pólitískri hugsun hægri manna um frelsi. „Frjálslyndið“ þar á bak við er nefnilega á flestan hátt frjálslyndi Hannesar Hólmsteins og félaga, það þykir mjög „kúl“ í samfélagi dagsins, og er einhvers konar tískuorð í samtímanum. „Frjálslyndi“ sem orð og hugtak er þess vegna í raun ómarktækt og merkingarlaust sem skilgreining, því öll teljum við okkur vera frjálslynd og „frjáls.“ Orðið sjálft er því lítið annað en ómarktækur pólitískur frasi í anda frasans „forsjárhyggja“ sem einnig er notað af sama fólki og á einnig upphaf í hugmyndafræði HHG og nýfrjálshyggjunnar. Það hefur oft verið nefnt að nýfrjálshyggjan eiri engu ef ekki er spornað við. Það á líka við um tungumálið og það er því grafalvarlegt mál að starfsfólk, bæði á RÚV, innan HÍ, sem og í öllu skólakerfinu, geri sér ekki grein fyrir því hvert stefnir. Við stöndum nefnilega frammi fyrir því að umtalsvert stór hluti þjóðarinnar kann að lesa orðin en er ekki læs á innihaldið og samhengið og þrátt fyrir sömu niðurstöður úr PISA könnunum ár eftir ár, er ekkert gert í málinu. Það er staða sem líklega var ekki stefnt að, en þetta er engu að síður niðurstaðan og þýðir hvorki meira né minna en að íslenska skólakerfið, nánast eins og það leggur sig, hefur klúðrað hlutverki sínu í því grundvallaratriði sem skiptir mestu máli í námi, sem er læsi, í fleiri áratugi. Því snýst þess íslenskuumræða á þessu plani að einhverju leiti um keisarans skeggs, en hér er hún og verður líklega áfram, drifin áfram af trúarofsa „frelsis“ sem og af samblandi þeirra þriggja mest einkennandi eðlisþátta í fari Íslendinga sem mætti kalla hin þrjú „M“, meðvirkni, minnimáttarkennd og mikilmennskubrjálæði. Höfundur er félagi í Sósíalistaflokknum. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Íslensk tunga Þór Saari Mest lesið Barnasáttmáli fyrir öll börn Guðný Björk Eydal,Paola Carenas Skoðun Tjáningarfrelsi, gagnrýni og Snorri Másson Birgir Orri Ásgrímsson Skoðun Eins skýrt og það verður Jóna Hlíf Halldórsdóttir Skoðun Ójafnvægið sem heimurinn býr við – og skellur á Bakka Erna Bjarnadóttir Skoðun Súrdeigsbrauð, ilmkjarnaolíur og Samtökin 78 Snorri Másson Skoðun Þögnin sem skapaði ótta – arfleifð Þórarins í Sameyki Sigríður Svanborgardóttir Skoðun Gríðarlegir hagsmunir í húfi Sigurður Ingi Jóhannsson Skoðun Trollveiðar og veiðiráðgjöf Magnús Jónsson Skoðun Verður það að vera Ísrael? Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun Mikill munur á aðgengi að líknarmeðferð í Evrópu Kristín Lára Ólafsdóttir Skoðun Skoðun Skoðun Er ekki tími til kominn að tengja? Kristín María Birgisdóttir skrifar Skoðun Barnasáttmáli fyrir öll börn Guðný Björk Eydal,Paola Carenas skrifar Skoðun Ójafnvægið sem heimurinn býr við – og skellur á Bakka Erna Bjarnadóttir skrifar Skoðun Bensínstöðvardíll og Birkimelur Helgi Áss Grétarsson skrifar Skoðun Trollveiðar og veiðiráðgjöf Magnús Jónsson skrifar Skoðun Gríðarlegir hagsmunir í húfi Sigurður Ingi Jóhannsson skrifar Skoðun Skynsamleg forgangsröðun fjár Ragnhildur Jónsdóttir skrifar Skoðun Eins skýrt og það verður Jóna Hlíf Halldórsdóttir skrifar Skoðun Tjáningarfrelsi, gagnrýni og Snorri Másson Birgir Orri Ásgrímsson skrifar Skoðun Að sameinast fjölskyldu sinni Guðrún Brynjólfsdóttir skrifar Skoðun Þögnin sem skapaði ótta – arfleifð Þórarins í Sameyki Sigríður Svanborgardóttir skrifar Skoðun Súrdeigsbrauð, ilmkjarnaolíur og Samtökin 78 Snorri Másson skrifar Skoðun Eru forvarnir í hættu? Dagbjört Harðardóttir skrifar Skoðun Tveir alþingismenn og Gaza Sverrir Agnarsson skrifar Skoðun Hver borgar fyrir ódýrar lóðir? Sara Björg Sigurðardóttir skrifar Skoðun Erum við að lengja dauðann en ekki lífið? Ágúst Ólafur Ágústsson skrifar Skoðun Mikill munur á aðgengi að líknarmeðferð í Evrópu Kristín Lára Ólafsdóttir skrifar Skoðun Sumarið verður nýtt vel til uppbyggingar snjóflóðavarna Jóhann Páll Jóhannsson skrifar Skoðun Verður það að vera Ísrael? Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Dýravernd - frumbyggjahættir Árni Stefán Árnason skrifar Skoðun Stórstraumsfjara mæld - HMS ráðþrota Magnús Guðmundsson skrifar Skoðun Sýnum fordómum ekki umburðarlyndi Snorri Sturluson skrifar Skoðun Landbúnaður á tímamótum – Við þurfum nýja stefnu Guðjón Sigurbjartsson skrifar Skoðun Sjómenn til hamingju! Lilja Rafney Magnúsdóttir skrifar Skoðun Leyfum mennskunni að sigra Anna Hildur Hildibrandsdóttir skrifar Skoðun Fjölskyldan fyrst Hólmfríður Jennýjar Árnadóttir skrifar Skoðun Hvað er markaðsverð á fiski? Sverrir Haraldsson skrifar Skoðun Tími til kerfisbundinna breytinga í samfélagstúlkun – ákall til stjórnvalda Anna Karen Svövudóttir skrifar Skoðun Fæðing Ísraels - Líkum misþyrmt BIrgir Dýrfjörð skrifar Skoðun Við eigum allt. Af hverju finnst okkur samt vanta eitthvað? Valentina Klaas skrifar Sjá meira
Rökleysan og rangfærslurnar í grein Sigríðar Hagalín á Vísir.is þann 4. júní eru margar og af ýmsum toga. Fyrst má nefna að inngangurinn er útúrsnúningur og byggður á röngum upplýsingum um útrýmingu geirfuglsins, því þeir menn sem drápu síðasta geirfuglinn gerðu það að pöntun dansks kaupahéðins sem vissi að sá síðasti yrði miklu meira virði (peningalega) dauður en lifandi. SHB stillir hins vegar upp einverri fallegri vísindahugsun sem á ekki við nein rök eða staðreyndir að styðjast. Af þessari sömu ástæðu munu menn líka drepa síðasta ljónið og síðasta nashyrninginn og það er bara engin „góð meining“ á bak við svoleiðis eins og SHB heldur fram, heldur náköld græðgi í peninga og ekkert annað. Þar af leiðandi er restin af greininn hrein markleysa því hún byggir á útúrsnúningi og þeim rangindum sem fram koma í innganginum og samlíking hennar við málvernd gengur ekki upp, er út í hött eins og sagt er. Skilningur hennar á þróun tungunnar gegnum aldirnar er líka rangur því ástæðan fyrir því að við getum enn lesið og skilið forníslensku er einmitt að hún hefur EKKI breyst svo mikið og hefur ekki verið „ein ólgandi, skapandi, lífræn súpa um aldir“ eins og SHB heldur fram, heldur hefur hún varðveist merkilega vel óbreytt frá tímum Snorra Sturlusonar. Af sömu ástæðu hefðu Snorri, Hallgrímur og Jónas vel getað lesið nútíma íslensku dagsins og „uppreisn“ Laxness, sem var að mestu uppreisn af prinsipp ástæðum, snerist að mestu leiti um kommusetningu en ekki breytingar á uppbyggingu setningaskipanar og málfræði. SHB býr svo til strámann þegar hún talar um að nágrannaþjóðirnar hafi losað sig við viðtengingarháttinn og lifað það af og stillir því svo upp við hliðina á þeim ambögum þegar notað er „fólk“ og „þau“ í stað „menn“ og „þá“ eitthvað sem er bara allt annað mál. Þetta eru nefnilega ekki smekksatriði eða blæbrigði heldur breyting á innihaldi setninga sem og setningaskipan, sem gerir tungumálið hreinlega klúrt í framsetningu, enda í ósamræmi við málfræði og hefðir. Vissulega þróast tungumál, en þau gera það yfirleitt af sjálfu sér hægt og yfir langan tíma og þar skipta erlend áhrif höfuðmáli. Það er því rétt hjá henni að nefna þau atriði sem hún gerir til styrktar tungumálinu og vísar til dæmis í niðurskurð framlaga til HÍ í því sambandi, en hún „gleymir“ því að RÚV er ásamt HÍ mikilvægasta menningarstofnunin sem við eigum og á að leiða vagninn í vönduðu málfari. Það er ekki gert með því að þröngva fram með handafli breytingum á tungumálinu bara vegna þess að ákveðnir hópar telja í sjálfhverfu sinni að það sé þeim ónothæft, heldur miklu fremur að benda á að íslenskan hefur til dæmis þrjú kyn og sem slík hefur þegar pláss fyrir þá sem vilja hvorki kalla sig karl eða konu, svo eitt dæmi sé nefnt. Það sem gleymist líka svo oft í þessari umræðu er að tungumálið er miklu meira en samskiptatæki. Við hugsum nefnilega á tungumálinu sem við kunnum, og ef gengið er bratt fram í því að breyta tungumálinu með handafli og smætta það niður samkvæmt samfélagsmiðlafrösum, hættum við ekki bara að geta átt í samskiptum heldur verður hugsunin líka grautarleg, þar sem hugtök verða á floti um víðan völl og á endanum flestum ofviða. Það er svo náttúrulega þangað sem TikTok „menningin“ dregur fólk fyrir rest ef ekki er haldið vel á spöðunum. Það þýðir þó líklega lítið að andæfa þessu meinta frjálslyndi SHB og félaga, því hér er á vissan hátt um trúarbrögð að ræða sem byggja á einhvers konar pólitískri hugsun hægri manna um frelsi. „Frjálslyndið“ þar á bak við er nefnilega á flestan hátt frjálslyndi Hannesar Hólmsteins og félaga, það þykir mjög „kúl“ í samfélagi dagsins, og er einhvers konar tískuorð í samtímanum. „Frjálslyndi“ sem orð og hugtak er þess vegna í raun ómarktækt og merkingarlaust sem skilgreining, því öll teljum við okkur vera frjálslynd og „frjáls.“ Orðið sjálft er því lítið annað en ómarktækur pólitískur frasi í anda frasans „forsjárhyggja“ sem einnig er notað af sama fólki og á einnig upphaf í hugmyndafræði HHG og nýfrjálshyggjunnar. Það hefur oft verið nefnt að nýfrjálshyggjan eiri engu ef ekki er spornað við. Það á líka við um tungumálið og það er því grafalvarlegt mál að starfsfólk, bæði á RÚV, innan HÍ, sem og í öllu skólakerfinu, geri sér ekki grein fyrir því hvert stefnir. Við stöndum nefnilega frammi fyrir því að umtalsvert stór hluti þjóðarinnar kann að lesa orðin en er ekki læs á innihaldið og samhengið og þrátt fyrir sömu niðurstöður úr PISA könnunum ár eftir ár, er ekkert gert í málinu. Það er staða sem líklega var ekki stefnt að, en þetta er engu að síður niðurstaðan og þýðir hvorki meira né minna en að íslenska skólakerfið, nánast eins og það leggur sig, hefur klúðrað hlutverki sínu í því grundvallaratriði sem skiptir mestu máli í námi, sem er læsi, í fleiri áratugi. Því snýst þess íslenskuumræða á þessu plani að einhverju leiti um keisarans skeggs, en hér er hún og verður líklega áfram, drifin áfram af trúarofsa „frelsis“ sem og af samblandi þeirra þriggja mest einkennandi eðlisþátta í fari Íslendinga sem mætti kalla hin þrjú „M“, meðvirkni, minnimáttarkennd og mikilmennskubrjálæði. Höfundur er félagi í Sósíalistaflokknum.
Skoðun Tími til kerfisbundinna breytinga í samfélagstúlkun – ákall til stjórnvalda Anna Karen Svövudóttir skrifar