Alls konar og lífið Kristján Friðbert Friðbertsson skrifar 29. mars 2024 17:01 Á sólríkum síðvetrardegi, sá ég alls konar og lífið. Út um gluggann, úti í garði. Hundar viðra sína mennsku húsfélaga, gangandi um með bros á vör. Svartþrestir í beðum, róta öllu sem rótað geta. Glaðværir auðnutittlingar í trjánum, hástöfum syngja sitt hamingjulag. Stöku fluga, furðu lostin, flakkar um loftið. Skilur sjálf ekki af hverju hún er á ferli. Í fjarska situr fólk á fákum og náttúrunnar nýtur. Fæstir eru fákarnir vélvæddir. Frekar knúnir áfram af knapanum sem stígur pedalana. Inn á milli birtast þó hinir einu sönnu fákar. Hjólum skipt út fyrir hófa. Knapar með reiðtygi í lófa, í stýrisstað. Heiður er himinn, líkt og lóan sem snemma er komin og nágrannakonan, nokkrum húsum innar. Hratt hún hleypur yfir túnið. Sprettæfingar, ætisleit eða eintóm gleði? Loks fer hún að leita í beði. Vængjalangi vaðfuglinn, sko ekki nágrannakonan. Lauf, greinar og leifar síðasta sumars liggja enn í beðinu. Vernda lífið sem undir býr og auðvelda lóunni fæðuleit. Litríkt er það með eindæmum, þökk sé krúttlegum krókusum. Gulir blekkja og gefa von um hlýju, hinir heiðarlegri bláleitir af kulda. Ofar rísa þó blágrænir, breiðari stilkar, bíðandi þess að blása í lúðra. Blómstrar þar síðar páskalilja. Áður óx þar runni sem ég eitt sinn unni. Hvers nafn ég þó ekki kunni, fyrr en ég heyrði það úr nærliggjandi munni. Einhvern tíman runninn hvarf, sennilega látið lífið. Skömmu síðar fór nafnið sömu leið. Yfirgefinn fótbolti í útilegu, furðu loftmikill, bíður spenntur, enda vertíðin framundan. Skítugur pallurinn glottir og fagnar friðsældinni. Félagslyndur er hann, en hvíldin er góð. Geislar sólar flakka milli greina, skína á jörð, en vanda valið. Sofandi sinan ver það sem enn í dvala dvelur. Mér verður litið að læknum, sem voru skammt undan að brynna hestum sínum hjá læknum. Skrýtið að ríða út í vinnufötunum, með hlustunarpípuna um hálsinn. Líklega brjálað að gera og naumur tími til útivistar. Ætli þeir séu dýralæknar, kannski á vakt? Augun fylgdu rennslinu, þótt rólegt væri, eftir árfarveginum niður að vatni. Þar beið óvanaleg sjón. Árabátur á vatninu. Ekki nýr. Árin sem að mér sneri hafði greinilega lifað þau mörg, árin. Báturinn bar með sér að hafa ekki verið mikið notaður undanfarið og hélt varla vatni af spenningi. Eða af ónægu viðhaldi. Í honum sat einn maður. Sá sá um að sá fræjum efasemdar í hugum áhorfenda, þökk sé lítt íþróttamannslegum vexti. Virtist þó njóta lífsins. Hávær kvenrödd rauf skyndilega þögnina, ef þögn mætti kalla og hrópaði eitthvað óskiljanlegt meðan hún óð sem óð væri að bátnum. Gæsir flögruðu og flúðu lætin. Maðurinn, eftir mikinn róður, var másandi og móður. Átti ekki von á að sjá sína eigin móður og varð því strax í kinnum rjóður. Skömmu síðar skammir í ríkulegum skömmtum fylgdu fast á hæla konuskrefi hverju. Læddist að mér sá grunur að hún væri eitthvað ósátt. Velti fyrir mér að poppa og fylgjast áfram með framvindu mála, en lét þetta duga. Lagaði mér te og leiddi hugann að öðrum málum. Fínasta forskot á sæluna, enda kuldakeimur í lofti. Frostið ekki úr jörðu farið og nóg eftir af sveiflum niðurfyrir núllið. En samt, hrotunum farið að fækka og sumt farið að rumska. Áminning um fyrstu skrefin í átt að litríkari og líflegri tíð. Ár eftir ár við hringsólum milli tíða, svo lengi sem tíminn nennir. Hvort sem bráðnar eða fennir. Alltaf gerist þó eitthvað nýtt. Alltaf gerist alls konar og lífið. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Athugið. Vísir hvetur lesendur til að skiptast á skoðunum. Allar athugasemdir eru á ábyrgð þeirra er þær rita. Lesendur skulu halda sig við málefnalega og hófstillta umræðu og áskilur Vísir sér rétt til að fjarlægja ummæli og/eða umræðu sem fer út fyrir þau mörk. Vísir mun loka á aðgang þeirra sem tjá sig ekki undir eigin nafni eða gerast ítrekað brotlegir við ofangreindar umgengnisreglur. Mest lesið Enga saltdreifara á Bessastaði takk Skírnir Garðarsson Skoðun Bakslag í streymi Silja Snædal Drífudóttir Skoðun Eins og sandur úr greip Jón Steindór Valdimarsson Skoðun Sögufölsun eytt í kyrrþey Hjörtur Hjartarson Skoðun Hvernig forseta vilt þú? Valdís Arnarsdóttir Skoðun Spurðu fólkið Halla Tómasdóttir Skoðun Óbærileg léttúð VG Jakob Frímann Magnússon Skoðun Satt og logið Bryndís Schram Skoðun Hvar er eldhúsglugginn? Elsa Ævarsdóttir Skoðun Hver er pælingin? Ásgeir Brynjar Torfason Skoðun Skoðun Skoðun Eins og sandur úr greip Jón Steindór Valdimarsson skrifar Skoðun Enga saltdreifara á Bessastaði takk Skírnir Garðarsson skrifar Skoðun Hvernig forseta vilt þú? Valdís Arnarsdóttir skrifar Skoðun Spurðu fólkið Halla Tómasdóttir skrifar Skoðun Vopn, sprengjur og annað eins Árný Björg Blandon skrifar Skoðun Hvar er eldhúsglugginn? Elsa Ævarsdóttir skrifar Skoðun Bakslag í streymi Silja Snædal Drífudóttir skrifar Skoðun Tímaskekkja á 21. öldinni Valerio Gargiulo skrifar Skoðun Hver er pælingin? Ásgeir Brynjar Torfason skrifar Skoðun Í átt að velsæld á nokkrum mínútum Olga Björt Þórðardóttir skrifar Skoðun Er fyrirmyndarríkið Ísland í ruslflokki í sorpmálum? Sigurður Páll Jónsson skrifar Skoðun Takk fyrir vettlingana! Hópur foreldra leikskólabarna í Reykjavík skrifar Skoðun Hvað varð um samveruna? Hildur Gunnarsdóttir skrifar Skoðun Listir og velferð Kristín Valsdóttir skrifar Skoðun Er forsetaframbjóðendum umhugað um dýravernd? Árni Stefán Árnason skrifar Skoðun Þegar þú vilt miklu meira bákn Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Óbærileg léttúð VG Jakob Frímann Magnússon skrifar Skoðun Að hafa áhrif á nærumhverfi sitt Guðbrandur Einarsson skrifar Skoðun Framtíð innri markaðarins Gunnar Bragi Sveinsson skrifar Skoðun Satt og logið Bryndís Schram skrifar Skoðun Alþjóðlegi leiðsöguhundadagurinn Sigþór U. Hallfreðsson skrifar Skoðun Framsókn leggst ekki í duftið Guðmundur Birkir Þorkelsson skrifar Skoðun Að dreyma um alheim góðvildar Valerio Gargiulo skrifar Skoðun Að bjarga sex lífum á mínútu í hálfa öld Birna Þórarinsdóttir skrifar Skoðun Þegar þú ert báknið Gabríel Ingimarsson skrifar Skoðun Svik við þjóðina Alfreð Sturla Böðvarsson skrifar Skoðun Innivist er mikilvægasti þátturinn við hönnun íbúða! Ásta Logadóttir skrifar Skoðun Brautryðjandinn Baldur Þóra Björk Smith skrifar Skoðun Katrín og Gunnar? Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Ótímabundin leyfi, ótímabundið náttúruníð Elvar Örn Friðriksson skrifar Sjá meira
Á sólríkum síðvetrardegi, sá ég alls konar og lífið. Út um gluggann, úti í garði. Hundar viðra sína mennsku húsfélaga, gangandi um með bros á vör. Svartþrestir í beðum, róta öllu sem rótað geta. Glaðværir auðnutittlingar í trjánum, hástöfum syngja sitt hamingjulag. Stöku fluga, furðu lostin, flakkar um loftið. Skilur sjálf ekki af hverju hún er á ferli. Í fjarska situr fólk á fákum og náttúrunnar nýtur. Fæstir eru fákarnir vélvæddir. Frekar knúnir áfram af knapanum sem stígur pedalana. Inn á milli birtast þó hinir einu sönnu fákar. Hjólum skipt út fyrir hófa. Knapar með reiðtygi í lófa, í stýrisstað. Heiður er himinn, líkt og lóan sem snemma er komin og nágrannakonan, nokkrum húsum innar. Hratt hún hleypur yfir túnið. Sprettæfingar, ætisleit eða eintóm gleði? Loks fer hún að leita í beði. Vængjalangi vaðfuglinn, sko ekki nágrannakonan. Lauf, greinar og leifar síðasta sumars liggja enn í beðinu. Vernda lífið sem undir býr og auðvelda lóunni fæðuleit. Litríkt er það með eindæmum, þökk sé krúttlegum krókusum. Gulir blekkja og gefa von um hlýju, hinir heiðarlegri bláleitir af kulda. Ofar rísa þó blágrænir, breiðari stilkar, bíðandi þess að blása í lúðra. Blómstrar þar síðar páskalilja. Áður óx þar runni sem ég eitt sinn unni. Hvers nafn ég þó ekki kunni, fyrr en ég heyrði það úr nærliggjandi munni. Einhvern tíman runninn hvarf, sennilega látið lífið. Skömmu síðar fór nafnið sömu leið. Yfirgefinn fótbolti í útilegu, furðu loftmikill, bíður spenntur, enda vertíðin framundan. Skítugur pallurinn glottir og fagnar friðsældinni. Félagslyndur er hann, en hvíldin er góð. Geislar sólar flakka milli greina, skína á jörð, en vanda valið. Sofandi sinan ver það sem enn í dvala dvelur. Mér verður litið að læknum, sem voru skammt undan að brynna hestum sínum hjá læknum. Skrýtið að ríða út í vinnufötunum, með hlustunarpípuna um hálsinn. Líklega brjálað að gera og naumur tími til útivistar. Ætli þeir séu dýralæknar, kannski á vakt? Augun fylgdu rennslinu, þótt rólegt væri, eftir árfarveginum niður að vatni. Þar beið óvanaleg sjón. Árabátur á vatninu. Ekki nýr. Árin sem að mér sneri hafði greinilega lifað þau mörg, árin. Báturinn bar með sér að hafa ekki verið mikið notaður undanfarið og hélt varla vatni af spenningi. Eða af ónægu viðhaldi. Í honum sat einn maður. Sá sá um að sá fræjum efasemdar í hugum áhorfenda, þökk sé lítt íþróttamannslegum vexti. Virtist þó njóta lífsins. Hávær kvenrödd rauf skyndilega þögnina, ef þögn mætti kalla og hrópaði eitthvað óskiljanlegt meðan hún óð sem óð væri að bátnum. Gæsir flögruðu og flúðu lætin. Maðurinn, eftir mikinn róður, var másandi og móður. Átti ekki von á að sjá sína eigin móður og varð því strax í kinnum rjóður. Skömmu síðar skammir í ríkulegum skömmtum fylgdu fast á hæla konuskrefi hverju. Læddist að mér sá grunur að hún væri eitthvað ósátt. Velti fyrir mér að poppa og fylgjast áfram með framvindu mála, en lét þetta duga. Lagaði mér te og leiddi hugann að öðrum málum. Fínasta forskot á sæluna, enda kuldakeimur í lofti. Frostið ekki úr jörðu farið og nóg eftir af sveiflum niðurfyrir núllið. En samt, hrotunum farið að fækka og sumt farið að rumska. Áminning um fyrstu skrefin í átt að litríkari og líflegri tíð. Ár eftir ár við hringsólum milli tíða, svo lengi sem tíminn nennir. Hvort sem bráðnar eða fennir. Alltaf gerist þó eitthvað nýtt. Alltaf gerist alls konar og lífið.