Enn fer mig að klæja Einar Helgason skrifar 4. janúar 2024 10:30 Af og til hefur það komið fyrir í íslensku samfélagi að upp hefur sprottið óværa sem kallaður hefur verið njálgur. Oftast hefur fyrirbæri þetta sprottið upp í skólasamfélaginu og þá aðallega hjá yngstu aldursflokkum. Fyrir þá sem ekki átta sig á hvað ég er að tala um er þarna um að ræða kvikindi sem tekur sér bólfestu á þeim stað í líkamanum þar sem aldrei skín sól og veldur óþolandi kláða. Auðvita er gripið til viðeigandi ráðstafanna til þess að stemma stigu við kvikindinu með því að einangra hópa og nota viðeigandi lyf. Jafnvel eru heilu fjölskyldurnar teknar í meðferð ef ófögnuðurinn hefur borist inn á heimilið. En það er til önnur óværa í íslensku samfélagi sem virkar ekki ósvipað og njálgur. Reyndar þykist ég vita að plága þessi kemur ekki eingöngu fram á þeim stað líkamans þar sem aldrei skín sól, þótt ég viti fullvel að einkennin brjótist líka þar fram hjá sumum. Það er líka að renna upp fyrir mér sú staðreynd að á mínum líftíma sem orðin er nokkuð langur hefur þessi ófögnuður komið nokkuð reglulega upp í okkar samfélagi. Nú síðast braust hann upp á yfirborðið þegar formaður Sjálfstæðisflokksins og núverandi ráðherra utanríkismála skipaði fólk í sendiherrastöður. Enn einu sinni birtist spillinginn í sinni tærustu mynd og það án þess að reynt væri að fela það á nokkurn hátt. Og enn einu sinni braust þessi gamalkunni hneykslunarkláði fram í samfélaginu sem maður kannast svo vel við. Sem sagt sami spillingarþefurinn og fylgt hefur aðallega tveimur stjórnmálaflokkum meira og minna síðastliðinn hundrað ár í Íslensku samfélagi. En, skyldi Bjarni hafa búist við því að upp mundi gjósa hneykslunaralda með tilheyrandi kláða úti í þjóðfélaginu? Já, ég er nokkuð viss um það, því hvað sem hægt er að segja um Bjarna þá er hann ekkert fífl. Og það sem meira er honum virðist vera nokkuð sama, eða ef við orðum þetta kurteislega á íslensku, honum er skítsama. Hann veit sem er að þetta kláðakast ríður yfir í tvo til þrjá daga eins og venjulega og síðan er hægt að fara undirbúa næsta vinargreiða eða hvaða spillingardæmi sem er. Hann veit líka að hans sauðtryggu áhangendur munu alltaf réttlæta gjörðir hans sama hversu stækur spillingarþefurinn er. Enda þurftum við ekki að bíða lengi eftir útskýringum frá varaformanni flokksins Þórdísi Kolbrúnu þegar hún sagði að Svanhildur Hólm hefði víðtæka reynslu og þetta væri alveg laukrétt ákvörðun. Ég geri ráð fyrir að hefði viðkomandi persóna unnið við að snyrta fisk á frystihúsi þá hefði það verið réttlætt með því að hún hefði víðtæka reynslu í frumatvinnuvegi þjóðarinnar og væri því alveg rétta manneskjan í starfið. Reyndar er rétt að taka það fram að persóna úr þessari starfsgreininni er frekar ólíkleg til að falla inn í klíkusamfélag Sjálfstæðisflokksins. Hvers vegna í fjandanum lætur fólk í íslensku samfélagi bjóða sér þetta aftur og aftur? Getur það verið að þessi hópur fólks sem velur að kjósa þetta yfir sig sé ónæmt fyrir þessum njálg sem ríður yfir samfélagið með reglulegu millibili. Finnst fólki það allt í lagi að fjármálaráðherra í vestrænu lýðræðisríki selji pabba sínum ríkiseignir. Ef það hefði heyrst í fréttum að eitthvert Afríkuríki hefði gert slíkt þá hefði það verið stimplað sem gjörspillt bananasamfélag. Sem vísar auðvita til þess að þarna búi eintómir apar. Getur það verið að þeir sem en fylgja þessum tveimur flokkum að málum eins og tryggir hundar sjái ekkert athugavert við íslenskt samfélag. Getur það verið að þeim finnist það í lagi að búið sé að afhenda örfáum fjölskyldum dýrmætustu auðlind þjóðarinnar til eignar. Jafnvel svo gróflega að þeir geta arfleitt afkomendur sína af sameign þjóðarinnar og það fyrir allra augum. Ef þetta er ekki þjófnaður þá veit ég ekki hvað er þjófnaður. Eftir lestur á bók Þorvaldar Logasonar „Eimreiðarelídan Spillingarsaga.“ rifjast upp fyrir manni öll þessi dæmi um spillingu sem riðið hefur yfir þetta þjóðfélag síðastliðin fjörutíu til fimmtíu ár. Með reglulegu millibili hefur þessi króníski njálgur skollið á þjóðina og staðið yfir í nokkra daga í einu. Í bókinni kemur greinlega fram hvernig Sjálfstæðisflokkur og Framsóknarflokkur skiptu með sér verðmætum í íslensku samfélagi og hikuðu ekki við að notfæra sér stöðu sína í stjórnmálum í því augnamiði. Það verður sífellt furðulegra að fólk sem er komið til vits og ára skuli en tryggja þessum flokkum atkvæði sitt. En þar til fólk áttar sig og hefur vit til að kasta þessu hagsmunabandalögum á öskuhauga sögunar verðum við hin að klóra okkur reglulega þegar njálgurinn skellur á. Höfundur er eftirlaunaþegi. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Sjálfstæðisflokkurinn Mest lesið Skattaferðalandið Ísland Björn Ragnarsson Skoðun Er þetta virkilega svarið frá Þjóðkirkjunni? – þegar barn þarf að flýja úr helgidóm Hilmar Kristinsson Skoðun Einkavæðing orkunnar, skattasniðganga og lífeyrissjóðir Ögmundur Jónasson Skoðun Ríkisstjórnin ræðst gegn launafólki og atvinnulausum Finnbjörn A. Hermannson Skoðun Hvernig léttum við daglega lífið þitt? Einar Geir Þorsteinsson Skoðun Stóriðjutíminn á Íslandi er að renna sitt skeið Guðmundur Franklin Jónsson Skoðun Til hamingju Víkingur Heiðar! Halla Hrund Logadóttir Skoðun Er gervigreindarprestur trúlaus eða trúaður? Björgmundur Örn Guðmundsson Skoðun Svar til stjórnunarlegs ábyrgðarmanns frá Keflavík Soffía Sigurðardóttir Skoðun Lýðræði eða hópeinelti? Margrét Pétursdóttir,Þórarinn Haraldsson,Þórdís Guðjónsdóttir,Sigurveig Benediktsdóttir Skoðun Skoðun Skoðun Skjáheimsókn getur dimmu í dagsljós breytt Auður Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Eru álverin á Íslandi útlensk? Guðríður Eldey Arnardóttir skrifar Skoðun Öryggisgæslu í Mjódd, núna, takk fyrir! Helgi Áss Grétarsson skrifar Skoðun Erum við ennþá hrædd við Davíð Oddsson? Magnús Árni Skjöld Magnússon skrifar Skoðun Saman getum við komið í veg fyrir slag Alma D. Möller skrifar Skoðun Lýðræði eða hópeinelti? Margrét Pétursdóttir,Þórarinn Haraldsson,Þórdís Guðjónsdóttir,Sigurveig Benediktsdóttir skrifar Skoðun Blóðtaka er ekki landbúnaður Guðrún Scheving Thorsteinsson,Rósa Líf Darradóttir skrifar Skoðun Svar til stjórnunarlegs ábyrgðarmanns frá Keflavík Soffía Sigurðardóttir skrifar Skoðun Ríkisstjórnin ræðst gegn launafólki og atvinnulausum Finnbjörn A. Hermannson skrifar Skoðun 764/O9A: Kannt þú að vernda barnið á netinu? Anna Bergþórsdóttir skrifar Skoðun Opinberir starfsmenn kjósa síður áminningarskyldu Ísak Einar Rúnarsson skrifar Skoðun Einkavæðing orkunnar, skattasniðganga og lífeyrissjóðir Ögmundur Jónasson skrifar Skoðun Er gervigreindarprestur trúlaus eða trúaður? Björgmundur Örn Guðmundsson skrifar Skoðun Skattaferðalandið Ísland Björn Ragnarsson skrifar Skoðun Til hamingju Víkingur Heiðar! Halla Hrund Logadóttir skrifar Skoðun Sjálfbærni með í för – Vegagerðin stígur skref í átt að loftslagsvænni framkvæmdum Hólmfríður Bjarnadóttir skrifar Skoðun Þegar krónur skipta meira máli en velferð barna: Ástæður þess að enginn bauð í skólamáltíðir í Hafnarfirði Jón Ingi Hákonarson skrifar Skoðun Líf eftir afplánun – þegar stuðningur gerir frelsið raunverulegt Steinunn Ósk Óskarsdóttir skrifar Skoðun Á hvorum endanum viljum við byrja að skera af? Davíð Már Sigurðsson skrifar Skoðun Þegar krónur skipta meira máli en velferð barna Jón Ingi Hákonarson skrifar Skoðun Bakslag í opinberri þróunarsamvinnu Gunnar Salvarsson skrifar Skoðun Fyrirmyndar forvarnarstefna í Mosfellsbæ Kjartan Helgi Ólafsson skrifar Skoðun Hvernig léttum við daglega lífið þitt? Einar Geir Þorsteinsson skrifar Skoðun Kína mun ekki bjarga Vesturlöndum að þessu sinni Sæþór Randalsson skrifar Skoðun Er þetta virkilega svarið frá Þjóðkirkjunni? – þegar barn þarf að flýja úr helgidóm Hilmar Kristinsson skrifar Skoðun Átta mýtur klesstar inn í raunveruleikann - hvað er satt og hvað er logið um gervigreindina? Sigvaldi Einarsson skrifar Skoðun Glerbrotin í ryksugupokanum Kristín Kolbrún Waage Kolbeinsdóttir skrifar Skoðun Túrverkir og hitakóf – má ræða það í vinnunni? Já endilega! Katrín Björg Ríkarðsdóttir skrifar Skoðun Draghi-skýrslan og veikleikar Íslands Pawel Bartoszek skrifar Skoðun Nokkur orð um sérlausn í flugi Birna Sigrún Hallsdóttir,Hrafnhildur Bragadóttir skrifar Sjá meira
Af og til hefur það komið fyrir í íslensku samfélagi að upp hefur sprottið óværa sem kallaður hefur verið njálgur. Oftast hefur fyrirbæri þetta sprottið upp í skólasamfélaginu og þá aðallega hjá yngstu aldursflokkum. Fyrir þá sem ekki átta sig á hvað ég er að tala um er þarna um að ræða kvikindi sem tekur sér bólfestu á þeim stað í líkamanum þar sem aldrei skín sól og veldur óþolandi kláða. Auðvita er gripið til viðeigandi ráðstafanna til þess að stemma stigu við kvikindinu með því að einangra hópa og nota viðeigandi lyf. Jafnvel eru heilu fjölskyldurnar teknar í meðferð ef ófögnuðurinn hefur borist inn á heimilið. En það er til önnur óværa í íslensku samfélagi sem virkar ekki ósvipað og njálgur. Reyndar þykist ég vita að plága þessi kemur ekki eingöngu fram á þeim stað líkamans þar sem aldrei skín sól, þótt ég viti fullvel að einkennin brjótist líka þar fram hjá sumum. Það er líka að renna upp fyrir mér sú staðreynd að á mínum líftíma sem orðin er nokkuð langur hefur þessi ófögnuður komið nokkuð reglulega upp í okkar samfélagi. Nú síðast braust hann upp á yfirborðið þegar formaður Sjálfstæðisflokksins og núverandi ráðherra utanríkismála skipaði fólk í sendiherrastöður. Enn einu sinni birtist spillinginn í sinni tærustu mynd og það án þess að reynt væri að fela það á nokkurn hátt. Og enn einu sinni braust þessi gamalkunni hneykslunarkláði fram í samfélaginu sem maður kannast svo vel við. Sem sagt sami spillingarþefurinn og fylgt hefur aðallega tveimur stjórnmálaflokkum meira og minna síðastliðinn hundrað ár í Íslensku samfélagi. En, skyldi Bjarni hafa búist við því að upp mundi gjósa hneykslunaralda með tilheyrandi kláða úti í þjóðfélaginu? Já, ég er nokkuð viss um það, því hvað sem hægt er að segja um Bjarna þá er hann ekkert fífl. Og það sem meira er honum virðist vera nokkuð sama, eða ef við orðum þetta kurteislega á íslensku, honum er skítsama. Hann veit sem er að þetta kláðakast ríður yfir í tvo til þrjá daga eins og venjulega og síðan er hægt að fara undirbúa næsta vinargreiða eða hvaða spillingardæmi sem er. Hann veit líka að hans sauðtryggu áhangendur munu alltaf réttlæta gjörðir hans sama hversu stækur spillingarþefurinn er. Enda þurftum við ekki að bíða lengi eftir útskýringum frá varaformanni flokksins Þórdísi Kolbrúnu þegar hún sagði að Svanhildur Hólm hefði víðtæka reynslu og þetta væri alveg laukrétt ákvörðun. Ég geri ráð fyrir að hefði viðkomandi persóna unnið við að snyrta fisk á frystihúsi þá hefði það verið réttlætt með því að hún hefði víðtæka reynslu í frumatvinnuvegi þjóðarinnar og væri því alveg rétta manneskjan í starfið. Reyndar er rétt að taka það fram að persóna úr þessari starfsgreininni er frekar ólíkleg til að falla inn í klíkusamfélag Sjálfstæðisflokksins. Hvers vegna í fjandanum lætur fólk í íslensku samfélagi bjóða sér þetta aftur og aftur? Getur það verið að þessi hópur fólks sem velur að kjósa þetta yfir sig sé ónæmt fyrir þessum njálg sem ríður yfir samfélagið með reglulegu millibili. Finnst fólki það allt í lagi að fjármálaráðherra í vestrænu lýðræðisríki selji pabba sínum ríkiseignir. Ef það hefði heyrst í fréttum að eitthvert Afríkuríki hefði gert slíkt þá hefði það verið stimplað sem gjörspillt bananasamfélag. Sem vísar auðvita til þess að þarna búi eintómir apar. Getur það verið að þeir sem en fylgja þessum tveimur flokkum að málum eins og tryggir hundar sjái ekkert athugavert við íslenskt samfélag. Getur það verið að þeim finnist það í lagi að búið sé að afhenda örfáum fjölskyldum dýrmætustu auðlind þjóðarinnar til eignar. Jafnvel svo gróflega að þeir geta arfleitt afkomendur sína af sameign þjóðarinnar og það fyrir allra augum. Ef þetta er ekki þjófnaður þá veit ég ekki hvað er þjófnaður. Eftir lestur á bók Þorvaldar Logasonar „Eimreiðarelídan Spillingarsaga.“ rifjast upp fyrir manni öll þessi dæmi um spillingu sem riðið hefur yfir þetta þjóðfélag síðastliðin fjörutíu til fimmtíu ár. Með reglulegu millibili hefur þessi króníski njálgur skollið á þjóðina og staðið yfir í nokkra daga í einu. Í bókinni kemur greinlega fram hvernig Sjálfstæðisflokkur og Framsóknarflokkur skiptu með sér verðmætum í íslensku samfélagi og hikuðu ekki við að notfæra sér stöðu sína í stjórnmálum í því augnamiði. Það verður sífellt furðulegra að fólk sem er komið til vits og ára skuli en tryggja þessum flokkum atkvæði sitt. En þar til fólk áttar sig og hefur vit til að kasta þessu hagsmunabandalögum á öskuhauga sögunar verðum við hin að klóra okkur reglulega þegar njálgurinn skellur á. Höfundur er eftirlaunaþegi.
Er þetta virkilega svarið frá Þjóðkirkjunni? – þegar barn þarf að flýja úr helgidóm Hilmar Kristinsson Skoðun
Lýðræði eða hópeinelti? Margrét Pétursdóttir,Þórarinn Haraldsson,Þórdís Guðjónsdóttir,Sigurveig Benediktsdóttir Skoðun
Skoðun Lýðræði eða hópeinelti? Margrét Pétursdóttir,Þórarinn Haraldsson,Þórdís Guðjónsdóttir,Sigurveig Benediktsdóttir skrifar
Skoðun Sjálfbærni með í för – Vegagerðin stígur skref í átt að loftslagsvænni framkvæmdum Hólmfríður Bjarnadóttir skrifar
Skoðun Þegar krónur skipta meira máli en velferð barna: Ástæður þess að enginn bauð í skólamáltíðir í Hafnarfirði Jón Ingi Hákonarson skrifar
Skoðun Líf eftir afplánun – þegar stuðningur gerir frelsið raunverulegt Steinunn Ósk Óskarsdóttir skrifar
Skoðun Er þetta virkilega svarið frá Þjóðkirkjunni? – þegar barn þarf að flýja úr helgidóm Hilmar Kristinsson skrifar
Skoðun Átta mýtur klesstar inn í raunveruleikann - hvað er satt og hvað er logið um gervigreindina? Sigvaldi Einarsson skrifar
Skoðun Túrverkir og hitakóf – má ræða það í vinnunni? Já endilega! Katrín Björg Ríkarðsdóttir skrifar
Er þetta virkilega svarið frá Þjóðkirkjunni? – þegar barn þarf að flýja úr helgidóm Hilmar Kristinsson Skoðun
Lýðræði eða hópeinelti? Margrét Pétursdóttir,Þórarinn Haraldsson,Þórdís Guðjónsdóttir,Sigurveig Benediktsdóttir Skoðun