Enn fer mig að klæja Einar Helgason skrifar 4. janúar 2024 10:30 Af og til hefur það komið fyrir í íslensku samfélagi að upp hefur sprottið óværa sem kallaður hefur verið njálgur. Oftast hefur fyrirbæri þetta sprottið upp í skólasamfélaginu og þá aðallega hjá yngstu aldursflokkum. Fyrir þá sem ekki átta sig á hvað ég er að tala um er þarna um að ræða kvikindi sem tekur sér bólfestu á þeim stað í líkamanum þar sem aldrei skín sól og veldur óþolandi kláða. Auðvita er gripið til viðeigandi ráðstafanna til þess að stemma stigu við kvikindinu með því að einangra hópa og nota viðeigandi lyf. Jafnvel eru heilu fjölskyldurnar teknar í meðferð ef ófögnuðurinn hefur borist inn á heimilið. En það er til önnur óværa í íslensku samfélagi sem virkar ekki ósvipað og njálgur. Reyndar þykist ég vita að plága þessi kemur ekki eingöngu fram á þeim stað líkamans þar sem aldrei skín sól, þótt ég viti fullvel að einkennin brjótist líka þar fram hjá sumum. Það er líka að renna upp fyrir mér sú staðreynd að á mínum líftíma sem orðin er nokkuð langur hefur þessi ófögnuður komið nokkuð reglulega upp í okkar samfélagi. Nú síðast braust hann upp á yfirborðið þegar formaður Sjálfstæðisflokksins og núverandi ráðherra utanríkismála skipaði fólk í sendiherrastöður. Enn einu sinni birtist spillinginn í sinni tærustu mynd og það án þess að reynt væri að fela það á nokkurn hátt. Og enn einu sinni braust þessi gamalkunni hneykslunarkláði fram í samfélaginu sem maður kannast svo vel við. Sem sagt sami spillingarþefurinn og fylgt hefur aðallega tveimur stjórnmálaflokkum meira og minna síðastliðinn hundrað ár í Íslensku samfélagi. En, skyldi Bjarni hafa búist við því að upp mundi gjósa hneykslunaralda með tilheyrandi kláða úti í þjóðfélaginu? Já, ég er nokkuð viss um það, því hvað sem hægt er að segja um Bjarna þá er hann ekkert fífl. Og það sem meira er honum virðist vera nokkuð sama, eða ef við orðum þetta kurteislega á íslensku, honum er skítsama. Hann veit sem er að þetta kláðakast ríður yfir í tvo til þrjá daga eins og venjulega og síðan er hægt að fara undirbúa næsta vinargreiða eða hvaða spillingardæmi sem er. Hann veit líka að hans sauðtryggu áhangendur munu alltaf réttlæta gjörðir hans sama hversu stækur spillingarþefurinn er. Enda þurftum við ekki að bíða lengi eftir útskýringum frá varaformanni flokksins Þórdísi Kolbrúnu þegar hún sagði að Svanhildur Hólm hefði víðtæka reynslu og þetta væri alveg laukrétt ákvörðun. Ég geri ráð fyrir að hefði viðkomandi persóna unnið við að snyrta fisk á frystihúsi þá hefði það verið réttlætt með því að hún hefði víðtæka reynslu í frumatvinnuvegi þjóðarinnar og væri því alveg rétta manneskjan í starfið. Reyndar er rétt að taka það fram að persóna úr þessari starfsgreininni er frekar ólíkleg til að falla inn í klíkusamfélag Sjálfstæðisflokksins. Hvers vegna í fjandanum lætur fólk í íslensku samfélagi bjóða sér þetta aftur og aftur? Getur það verið að þessi hópur fólks sem velur að kjósa þetta yfir sig sé ónæmt fyrir þessum njálg sem ríður yfir samfélagið með reglulegu millibili. Finnst fólki það allt í lagi að fjármálaráðherra í vestrænu lýðræðisríki selji pabba sínum ríkiseignir. Ef það hefði heyrst í fréttum að eitthvert Afríkuríki hefði gert slíkt þá hefði það verið stimplað sem gjörspillt bananasamfélag. Sem vísar auðvita til þess að þarna búi eintómir apar. Getur það verið að þeir sem en fylgja þessum tveimur flokkum að málum eins og tryggir hundar sjái ekkert athugavert við íslenskt samfélag. Getur það verið að þeim finnist það í lagi að búið sé að afhenda örfáum fjölskyldum dýrmætustu auðlind þjóðarinnar til eignar. Jafnvel svo gróflega að þeir geta arfleitt afkomendur sína af sameign þjóðarinnar og það fyrir allra augum. Ef þetta er ekki þjófnaður þá veit ég ekki hvað er þjófnaður. Eftir lestur á bók Þorvaldar Logasonar „Eimreiðarelídan Spillingarsaga.“ rifjast upp fyrir manni öll þessi dæmi um spillingu sem riðið hefur yfir þetta þjóðfélag síðastliðin fjörutíu til fimmtíu ár. Með reglulegu millibili hefur þessi króníski njálgur skollið á þjóðina og staðið yfir í nokkra daga í einu. Í bókinni kemur greinlega fram hvernig Sjálfstæðisflokkur og Framsóknarflokkur skiptu með sér verðmætum í íslensku samfélagi og hikuðu ekki við að notfæra sér stöðu sína í stjórnmálum í því augnamiði. Það verður sífellt furðulegra að fólk sem er komið til vits og ára skuli en tryggja þessum flokkum atkvæði sitt. En þar til fólk áttar sig og hefur vit til að kasta þessu hagsmunabandalögum á öskuhauga sögunar verðum við hin að klóra okkur reglulega þegar njálgurinn skellur á. Höfundur er eftirlaunaþegi. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Sjálfstæðisflokkurinn Mest lesið Halldór 4.10.2025 Halldór Leikskóli þarf meira en þak og veggi. Kópavogsmódelið og Akureyrarleiðin sem leið að aukinni velferð barna Anna Elísa Hreiðarsdóttir,Svava Björg Mörk Skoðun Barnafjölskyldur í Reykjavík eiga betra skilið Þorbjörg Sigríður Gunnlaugsdóttir Skoðun Kæra Epli, skilur þú mig? Lilja Dögg Jónsdóttir Skoðun Þorgerður og erlendu dómstólarnir Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun Jákvæð áhrif dánaraðstoðar á sorgarferli aðstandenda og umönnunaraðila í Viktoríuríki í Ástralíu Ingrid Kuhlman Skoðun Lyftum umræðunni á örlítið hærra plan Jóna Hlíf Halldórsdóttir Skoðun Transumræðan og ruglið um fjölda kynja Einar Steingrímsson Skoðun 7 milljarða húsnæðisstuðningur afnuminn… en hvað kemur í staðinn? Vilhjálmur Hilmarsson Skoðun 752 dánir vegna geðheilsuvanda – enginn vegna fjölþáttaógnar Grímur Atlason Skoðun Skoðun Skoðun Leikskóli þarf meira en þak og veggi. Kópavogsmódelið og Akureyrarleiðin sem leið að aukinni velferð barna Anna Elísa Hreiðarsdóttir,Svava Björg Mörk skrifar Skoðun Jákvæð áhrif dánaraðstoðar á sorgarferli aðstandenda og umönnunaraðila í Viktoríuríki í Ástralíu Ingrid Kuhlman skrifar Skoðun Kæra Epli, skilur þú mig? Lilja Dögg Jónsdóttir skrifar Skoðun Þorgerður og erlendu dómstólarnir Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Barnafjölskyldur í Reykjavík eiga betra skilið Þorbjörg Sigríður Gunnlaugsdóttir skrifar Skoðun Lyftum umræðunni á örlítið hærra plan Jóna Hlíf Halldórsdóttir skrifar Skoðun Lykillinn að hamingju og heilbrigði Auður Kjartansdóttir skrifar Skoðun Staða bænda styrkt Hanna Katrín Friðriksson skrifar Skoðun Transumræðan og ruglið um fjölda kynja Einar Steingrímsson skrifar Skoðun Leikskólar eru ekki munaður Íris Eva Gísladóttir skrifar Skoðun Vísindarannsóknir og þróun – til umhugsunar í tiltekt Þorgerður J. Einarsdóttir skrifar Skoðun 752 dánir vegna geðheilsuvanda – enginn vegna fjölþáttaógnar Grímur Atlason skrifar Skoðun Foreldrar þurfa bara að vera duglegri Björg Magnúsdóttir skrifar Skoðun Kópavogsmódelið – sveigjanleiki á pappír, en álag á foreldrar í raun og veru Örn Arnarson skrifar Skoðun Dýrkeypt eftirlitsleysi Lilja Björk Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Uppgjöf Reykjavíkurborgar í leikskólamálum Finnbjörn A. Hermannsson,Sonja Ýr Þorbergsdóttir skrifar Skoðun Svindl eða sjálfsvernd? Sigurður Árni Reynisson skrifar Skoðun Magga Stína! Helga Völundardóttir skrifar Skoðun Mannauðurinn á vinnustaðnum þarf góða innivist til að dafna Ásta Logadóttir skrifar Skoðun Þetta er námið sem lifir áfram Bryngeir Valdimarsson skrifar Skoðun Árborg - spennandi kostur fyrir öll Guðný Björk Pálmadóttir skrifar Skoðun Tökum á glæpahópum af meiri þunga Þorbjörg Sigríður Gunnlaugsdóttir skrifar Skoðun Minntist ekkert á Evrópusambandið Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Hugsum stórt í skipulags- og samgöngumálum Hilmar Ingimundarson skrifar Skoðun Eitt eilífðar smáblóm Þorgerður Katrín Gunnarsdóttir skrifar Skoðun Betri mönnun er lykillinn Skúli Helgason,Sabine Leskopf skrifar Skoðun Borgarhönnunarstefna, sú fyrsta sinnar tegundar í Reykjavík Dóra Björt Guðjónsdóttir skrifar Skoðun Hversu oft á að fresta framtíðinni? Erna Magnúsdóttir,Stefán Þórarinn Sigurðsson skrifar Skoðun Getur Ísland staðið fremst í heilsutækni? Arna Harðardóttir skrifar Skoðun Slæm innivist skerðir afköst og hækkar kostnað Ingibjörg Magnúsdóttir skrifar Sjá meira
Af og til hefur það komið fyrir í íslensku samfélagi að upp hefur sprottið óværa sem kallaður hefur verið njálgur. Oftast hefur fyrirbæri þetta sprottið upp í skólasamfélaginu og þá aðallega hjá yngstu aldursflokkum. Fyrir þá sem ekki átta sig á hvað ég er að tala um er þarna um að ræða kvikindi sem tekur sér bólfestu á þeim stað í líkamanum þar sem aldrei skín sól og veldur óþolandi kláða. Auðvita er gripið til viðeigandi ráðstafanna til þess að stemma stigu við kvikindinu með því að einangra hópa og nota viðeigandi lyf. Jafnvel eru heilu fjölskyldurnar teknar í meðferð ef ófögnuðurinn hefur borist inn á heimilið. En það er til önnur óværa í íslensku samfélagi sem virkar ekki ósvipað og njálgur. Reyndar þykist ég vita að plága þessi kemur ekki eingöngu fram á þeim stað líkamans þar sem aldrei skín sól, þótt ég viti fullvel að einkennin brjótist líka þar fram hjá sumum. Það er líka að renna upp fyrir mér sú staðreynd að á mínum líftíma sem orðin er nokkuð langur hefur þessi ófögnuður komið nokkuð reglulega upp í okkar samfélagi. Nú síðast braust hann upp á yfirborðið þegar formaður Sjálfstæðisflokksins og núverandi ráðherra utanríkismála skipaði fólk í sendiherrastöður. Enn einu sinni birtist spillinginn í sinni tærustu mynd og það án þess að reynt væri að fela það á nokkurn hátt. Og enn einu sinni braust þessi gamalkunni hneykslunarkláði fram í samfélaginu sem maður kannast svo vel við. Sem sagt sami spillingarþefurinn og fylgt hefur aðallega tveimur stjórnmálaflokkum meira og minna síðastliðinn hundrað ár í Íslensku samfélagi. En, skyldi Bjarni hafa búist við því að upp mundi gjósa hneykslunaralda með tilheyrandi kláða úti í þjóðfélaginu? Já, ég er nokkuð viss um það, því hvað sem hægt er að segja um Bjarna þá er hann ekkert fífl. Og það sem meira er honum virðist vera nokkuð sama, eða ef við orðum þetta kurteislega á íslensku, honum er skítsama. Hann veit sem er að þetta kláðakast ríður yfir í tvo til þrjá daga eins og venjulega og síðan er hægt að fara undirbúa næsta vinargreiða eða hvaða spillingardæmi sem er. Hann veit líka að hans sauðtryggu áhangendur munu alltaf réttlæta gjörðir hans sama hversu stækur spillingarþefurinn er. Enda þurftum við ekki að bíða lengi eftir útskýringum frá varaformanni flokksins Þórdísi Kolbrúnu þegar hún sagði að Svanhildur Hólm hefði víðtæka reynslu og þetta væri alveg laukrétt ákvörðun. Ég geri ráð fyrir að hefði viðkomandi persóna unnið við að snyrta fisk á frystihúsi þá hefði það verið réttlætt með því að hún hefði víðtæka reynslu í frumatvinnuvegi þjóðarinnar og væri því alveg rétta manneskjan í starfið. Reyndar er rétt að taka það fram að persóna úr þessari starfsgreininni er frekar ólíkleg til að falla inn í klíkusamfélag Sjálfstæðisflokksins. Hvers vegna í fjandanum lætur fólk í íslensku samfélagi bjóða sér þetta aftur og aftur? Getur það verið að þessi hópur fólks sem velur að kjósa þetta yfir sig sé ónæmt fyrir þessum njálg sem ríður yfir samfélagið með reglulegu millibili. Finnst fólki það allt í lagi að fjármálaráðherra í vestrænu lýðræðisríki selji pabba sínum ríkiseignir. Ef það hefði heyrst í fréttum að eitthvert Afríkuríki hefði gert slíkt þá hefði það verið stimplað sem gjörspillt bananasamfélag. Sem vísar auðvita til þess að þarna búi eintómir apar. Getur það verið að þeir sem en fylgja þessum tveimur flokkum að málum eins og tryggir hundar sjái ekkert athugavert við íslenskt samfélag. Getur það verið að þeim finnist það í lagi að búið sé að afhenda örfáum fjölskyldum dýrmætustu auðlind þjóðarinnar til eignar. Jafnvel svo gróflega að þeir geta arfleitt afkomendur sína af sameign þjóðarinnar og það fyrir allra augum. Ef þetta er ekki þjófnaður þá veit ég ekki hvað er þjófnaður. Eftir lestur á bók Þorvaldar Logasonar „Eimreiðarelídan Spillingarsaga.“ rifjast upp fyrir manni öll þessi dæmi um spillingu sem riðið hefur yfir þetta þjóðfélag síðastliðin fjörutíu til fimmtíu ár. Með reglulegu millibili hefur þessi króníski njálgur skollið á þjóðina og staðið yfir í nokkra daga í einu. Í bókinni kemur greinlega fram hvernig Sjálfstæðisflokkur og Framsóknarflokkur skiptu með sér verðmætum í íslensku samfélagi og hikuðu ekki við að notfæra sér stöðu sína í stjórnmálum í því augnamiði. Það verður sífellt furðulegra að fólk sem er komið til vits og ára skuli en tryggja þessum flokkum atkvæði sitt. En þar til fólk áttar sig og hefur vit til að kasta þessu hagsmunabandalögum á öskuhauga sögunar verðum við hin að klóra okkur reglulega þegar njálgurinn skellur á. Höfundur er eftirlaunaþegi.
Leikskóli þarf meira en þak og veggi. Kópavogsmódelið og Akureyrarleiðin sem leið að aukinni velferð barna Anna Elísa Hreiðarsdóttir,Svava Björg Mörk Skoðun
Jákvæð áhrif dánaraðstoðar á sorgarferli aðstandenda og umönnunaraðila í Viktoríuríki í Ástralíu Ingrid Kuhlman Skoðun
Skoðun Leikskóli þarf meira en þak og veggi. Kópavogsmódelið og Akureyrarleiðin sem leið að aukinni velferð barna Anna Elísa Hreiðarsdóttir,Svava Björg Mörk skrifar
Skoðun Jákvæð áhrif dánaraðstoðar á sorgarferli aðstandenda og umönnunaraðila í Viktoríuríki í Ástralíu Ingrid Kuhlman skrifar
Skoðun Kópavogsmódelið – sveigjanleiki á pappír, en álag á foreldrar í raun og veru Örn Arnarson skrifar
Skoðun Uppgjöf Reykjavíkurborgar í leikskólamálum Finnbjörn A. Hermannsson,Sonja Ýr Þorbergsdóttir skrifar
Skoðun Borgarhönnunarstefna, sú fyrsta sinnar tegundar í Reykjavík Dóra Björt Guðjónsdóttir skrifar
Leikskóli þarf meira en þak og veggi. Kópavogsmódelið og Akureyrarleiðin sem leið að aukinni velferð barna Anna Elísa Hreiðarsdóttir,Svava Björg Mörk Skoðun
Jákvæð áhrif dánaraðstoðar á sorgarferli aðstandenda og umönnunaraðila í Viktoríuríki í Ástralíu Ingrid Kuhlman Skoðun