Þú hlýtur nú að trúa á eitthvað Inga Auðbjörg K. Straumland skrifar 21. júní 2021 14:01 Stundum lendi ég í samræðum við trúað fólk um lífsskoðun mína, sem er sú að langbest sé að leita svara við lífsins spurningum í vísindum, frekar en í hindurvitnum. Mér er svo sem alls ekkert kappsmál að sannfæra þau sem trúa um að taka upp mína afstöðu, enda finnst mér mikilvægt að öllum sé frjálst að trúa því sem þeim sýnist, þó frelsi til orða og athafna í nafni trúar eða sannfæringar megi vitanlega ekki bitna á réttindum annarra. Mér er hins vegar kappsmál að samfélagið okkar sé veraldlegt og að engin ákveðin trúarbrögð njóti afgerandi forréttinda. Ég kýs að nota hugtakið trúleysi til að lýsa afstöðu minni til trúarbragða og svo orðið húmanismi til að lýsa lífsskoðun minni. Þessar samræður fela oftast í sér að viðmælandi minn hváir og spyr: „...en þú hlýtur nú að trúa á eitthvað“, sem ég svara með því að í hefðbundnum skilningi þess „að trúa á eitthvað“ þá trúi ég ekki á neitt. Ég trúi ekki á guði, æðri máttarvöld og enn síður á eilíft líf eða helvíti. Viðkomandi glottir þá og telur mig hafa málað mig út í horn og bætir við: „En trúirðu þá ekki á sjálfa þig?“ Og jú. Auðvitað trúi ég á sjálfa mig. Ég trúi á ástina, náungakærleikann og alls konar sammannleg gildi sem sum vilja eigna kristninni einni. Trúin á kaffið Ég hef verið virk í skátastarfi frá barnsaldri og fór með skátaheitið í fyrsta sinn, rjóð í kinnum, í blárri skyrtu og með klút, í Bessastaðakirkju 11 ára gömul. Þegar ég vígðist inn í skátahreyfinguna hafði ég kannski ekki aldur og þroska til að átta mig alveg á því hvað fælist í kröfu skátaheitsins um að gera það sem í mínu valdi stæði til þess að gera skyldu mína við Guð og ættjörðina - og var þar að auki vikulegur þátttakandi í kristilegu æskulýðsstarfi, svo trúarlega tengingin fór varla fyrir brjóstið á mér á þeim tímapunkti. Síðar áttaði ég mig þó á því að ég gat engan veginn staðið undir þessum kröfum og upphófst þá fimm ára barátta þar sem ég, ásamt litlum en fjölbreyttum hópi innan skátahreyfingarinnar, börðumst fyrir því að skátaheitinu yrði breytt. Krafa okkar var sú að öll sem vildu og samsömuðu sig annars veraldlegum gildagrunni skátahreyfingarinnar gætu unnið skátaheitið án þess að lofa hollustu við Guð (eða ættjörðina svo sem). Baráttan fyrir betra heiti var þörf en sársaukafull. Valdamesti maður hreyfingarinnar á þeim tíma spurði á opinberum vettvangi hvort að — fyrst leyfa ætti trúleysingjum að taka þátt í skátastarfi — það ætti ekki bara að opna hreyfinguna fyrir barnaníðingum líka. Stjórnarmaður í heimsstjórn skáta benti mér á það að trúlaus manneskja gæti aldrei náð fullum andlegum þroska og ætti því ekki heima í skátastarfi. Ekkert af þessu kom mér sérstaklega á óvart. Trúleysingjar hafa verið sakaðir um skort á siðferði áður. Það sem kom mér hins vegar á óvart var að ítrekað var mér ráðlagt að skipta bara út orðinu Guð í huganum fyrir eitthvað annað; trú á sjálfa mig, frið eða jafnvel kaffibolla. Kaffibolli, eins dýrðlegur og hann getur verið á köldum morgni, er ekki sambærilegur aðalpersónunni í trúarkerfum heimsins í mínum huga — og mér fyndist hreinlega óvirðing af minni hálfu að líkja þeim saman í hátíðlegu loforði, þó það væri bara í huganum. Í dag hefur sem betur fer mikið vatn runnið til sjávar: Skátaheitið er nú einnig til í veraldlegri útgáfu og afstaða heimssamtakanna þokast áfram líka. Í íslensku skátastarfi eru öll börn velkomin, óháð trú og uppruna, og trúarleg innræting á sér ekki lengur stað. En hvað trúir þú þá á? Eins og áður sagði nota ég hugtakið húmanismi til að lýsa lífsskoðun minni. Húmanismi er lýðræðisleg og siðræn lífsskoðun sem gefur manneskjunni rými og rétt til þess að móta líf sitt og gefa því merkingu. Húmanismi er guðlaus og hafnar yfirnáttúrulegum túlkunum á tilverunni, en hallar sér frekar að sammannlegum siðferðislegum gildum eins og samkennd, ábyrgð og víðsýni. Húmanistar gera gagnrýninni hugsun hátt undir höfði og horfa á heiminn með augum vísindanna. Húmanistar trúa því að við getum verið góð án guðs - að það þurfi ekki trúarlegar kennisetningar, hótun um helvíti og loforð um umbun í eftirlífinu til þess að fá okkur til þess að vera góð hvert við annað, haga okkur eftir siðferðislögmálum samfélagsins og breyta rétt. Húmanistar hafa svo fundið sér félagskap í lífsskoðunarfélaginu Siðmennt, sem er félag siðrænna húmanista á Íslandi, berst fyrir veraldlegu samfélagi, býður upp á veraldlegar athafnir á tímamótum og skapar vettvang fyrir húmanista til að koma saman. Þessi grein er skrifuð í tilefni af Heimsdegi húmanista, sem haldinn er 21. júní ár hvert. Höfundur er formaður Siðmenntar, félags siðrænna húmanista á Íslandi. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Trúmál Inga Auðbjörg K. Straumland Mest lesið Er kominn tími á Útlendingafrí? Marion Poilvez Skoðun 1. maí er líka fyrir fatlað fólk! Geirdís Hanna Kristjánsdóttir Skoðun Börnin á Gasa Ebba Margrét Magnúsdóttir Skoðun Janus og jakkalakkarnir Óskar Guðmundsson Skoðun Immigrant Women: Essential Workers, Rising Voices on Labor Day Maru Alemán Skoðun Verkalýðshreyfingin á næsta leik í Evrópuumræðunni Dagbjört Hákonardóttir Skoðun Hvað ert þú að gera? Eiður Welding Skoðun Samtalið um dauðann veldur okkur óöryggi Ingrid Kuhlman Skoðun Á milli steins og sleggju Heinemann Ólafur Stephensen Skoðun Allir eiga rétt á virku lífi — líka fatlað fólk Anna Margrét Bjarnadóttir Skoðun Skoðun Skoðun Opið bréf til hæstvirts innviðaráðherra, Eyjólfs Ármannssonar, um íslensku og ábyrgð Nichole Leigh Mosty skrifar Skoðun Hver á dómur að vera hjá ungmenni fyrir að fremja alvarlegt afbrot, jafnvel morð? Davíð Bergmann skrifar Skoðun Sigursaga Evrópu í 21 ár Pawel Bartoszek skrifar Skoðun Verkalýðshreyfingin, Dagbjört og ESB Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Börnin á Gasa Ebba Margrét Magnúsdóttir skrifar Skoðun Myndir þú ráða fatlað fólk í vinnu? Alma Ýr Ingólfsdóttir skrifar Skoðun Hvað ert þú að gera? Eiður Welding skrifar Skoðun Rauðir sokkar á 1. maí Sveinn Ólafsson skrifar Skoðun 1. maí er líka fyrir fatlað fólk! Geirdís Hanna Kristjánsdóttir skrifar Skoðun Verkalýðshreyfingin á næsta leik í Evrópuumræðunni Dagbjört Hákonardóttir skrifar Skoðun Á milli steins og sleggju Heinemann Ólafur Stephensen skrifar Skoðun Heiðrum íslenska hestinn Berglind Margo Þorvaldsdóttir skrifar Skoðun Allir eiga rétt á virku lífi — líka fatlað fólk Anna Margrét Bjarnadóttir skrifar Skoðun Er kominn tími á Útlendingafrí? Marion Poilvez skrifar Skoðun Janus og jakkalakkarnir Óskar Guðmundsson skrifar Skoðun Jafnréttisbaráttan er brýnni en nokkru sinni fyrr Kolbrún Halldórsdóttir,Sunna Kristín Símonardóttir skrifar Skoðun Hvað ætlar þú að vera þegar þú verður stór? Ása Berglind Hjálmarsdóttir skrifar Skoðun Samtalið um dauðann veldur okkur óöryggi Ingrid Kuhlman skrifar Skoðun Sköpum störf við hæfi! Unnur Hrefna Jóhannsóttir skrifar Skoðun Immigrant Women: Essential Workers, Rising Voices on Labor Day Maru Alemán skrifar Skoðun Tikkað í skipulagsboxin Samúel Torfi Pétursson skrifar Skoðun Það sem er ósagt varðandi vinnubrögð hjá Háskólanum á Akureyri Þóra Sigurðardóttir skrifar Skoðun Sjúklingur settur í fangaklefa Arnar Þór Jónsson skrifar Skoðun Opið bréf til fjármálaráðherra, Daða Más Kristóferssonar Íris Róbertsdóttir skrifar Skoðun Ég kalla hann Isildur; mentorinn minn er gervigreind Björgmundur Guðmundsson skrifar Skoðun Hvað er „furry“ annars? Jóhanna Jódís Antonsdóttir skrifar Skoðun Jafnaðarmennskan og verkalýðsbaráttan Sigfús Ómar Höskuldsson skrifar Skoðun Hljóð og mynd íslenskra varna Arnór Sigurjónsson skrifar Skoðun Kveðjur úr Grafarvogi til þeirra sem kasta steinum úr glerhúsi Davíð Már Sigurðsson skrifar Skoðun Leiðsöguhundurinn Gaur gerir mig að betri manneskju Þorkell J. Steindal skrifar Sjá meira
Stundum lendi ég í samræðum við trúað fólk um lífsskoðun mína, sem er sú að langbest sé að leita svara við lífsins spurningum í vísindum, frekar en í hindurvitnum. Mér er svo sem alls ekkert kappsmál að sannfæra þau sem trúa um að taka upp mína afstöðu, enda finnst mér mikilvægt að öllum sé frjálst að trúa því sem þeim sýnist, þó frelsi til orða og athafna í nafni trúar eða sannfæringar megi vitanlega ekki bitna á réttindum annarra. Mér er hins vegar kappsmál að samfélagið okkar sé veraldlegt og að engin ákveðin trúarbrögð njóti afgerandi forréttinda. Ég kýs að nota hugtakið trúleysi til að lýsa afstöðu minni til trúarbragða og svo orðið húmanismi til að lýsa lífsskoðun minni. Þessar samræður fela oftast í sér að viðmælandi minn hváir og spyr: „...en þú hlýtur nú að trúa á eitthvað“, sem ég svara með því að í hefðbundnum skilningi þess „að trúa á eitthvað“ þá trúi ég ekki á neitt. Ég trúi ekki á guði, æðri máttarvöld og enn síður á eilíft líf eða helvíti. Viðkomandi glottir þá og telur mig hafa málað mig út í horn og bætir við: „En trúirðu þá ekki á sjálfa þig?“ Og jú. Auðvitað trúi ég á sjálfa mig. Ég trúi á ástina, náungakærleikann og alls konar sammannleg gildi sem sum vilja eigna kristninni einni. Trúin á kaffið Ég hef verið virk í skátastarfi frá barnsaldri og fór með skátaheitið í fyrsta sinn, rjóð í kinnum, í blárri skyrtu og með klút, í Bessastaðakirkju 11 ára gömul. Þegar ég vígðist inn í skátahreyfinguna hafði ég kannski ekki aldur og þroska til að átta mig alveg á því hvað fælist í kröfu skátaheitsins um að gera það sem í mínu valdi stæði til þess að gera skyldu mína við Guð og ættjörðina - og var þar að auki vikulegur þátttakandi í kristilegu æskulýðsstarfi, svo trúarlega tengingin fór varla fyrir brjóstið á mér á þeim tímapunkti. Síðar áttaði ég mig þó á því að ég gat engan veginn staðið undir þessum kröfum og upphófst þá fimm ára barátta þar sem ég, ásamt litlum en fjölbreyttum hópi innan skátahreyfingarinnar, börðumst fyrir því að skátaheitinu yrði breytt. Krafa okkar var sú að öll sem vildu og samsömuðu sig annars veraldlegum gildagrunni skátahreyfingarinnar gætu unnið skátaheitið án þess að lofa hollustu við Guð (eða ættjörðina svo sem). Baráttan fyrir betra heiti var þörf en sársaukafull. Valdamesti maður hreyfingarinnar á þeim tíma spurði á opinberum vettvangi hvort að — fyrst leyfa ætti trúleysingjum að taka þátt í skátastarfi — það ætti ekki bara að opna hreyfinguna fyrir barnaníðingum líka. Stjórnarmaður í heimsstjórn skáta benti mér á það að trúlaus manneskja gæti aldrei náð fullum andlegum þroska og ætti því ekki heima í skátastarfi. Ekkert af þessu kom mér sérstaklega á óvart. Trúleysingjar hafa verið sakaðir um skort á siðferði áður. Það sem kom mér hins vegar á óvart var að ítrekað var mér ráðlagt að skipta bara út orðinu Guð í huganum fyrir eitthvað annað; trú á sjálfa mig, frið eða jafnvel kaffibolla. Kaffibolli, eins dýrðlegur og hann getur verið á köldum morgni, er ekki sambærilegur aðalpersónunni í trúarkerfum heimsins í mínum huga — og mér fyndist hreinlega óvirðing af minni hálfu að líkja þeim saman í hátíðlegu loforði, þó það væri bara í huganum. Í dag hefur sem betur fer mikið vatn runnið til sjávar: Skátaheitið er nú einnig til í veraldlegri útgáfu og afstaða heimssamtakanna þokast áfram líka. Í íslensku skátastarfi eru öll börn velkomin, óháð trú og uppruna, og trúarleg innræting á sér ekki lengur stað. En hvað trúir þú þá á? Eins og áður sagði nota ég hugtakið húmanismi til að lýsa lífsskoðun minni. Húmanismi er lýðræðisleg og siðræn lífsskoðun sem gefur manneskjunni rými og rétt til þess að móta líf sitt og gefa því merkingu. Húmanismi er guðlaus og hafnar yfirnáttúrulegum túlkunum á tilverunni, en hallar sér frekar að sammannlegum siðferðislegum gildum eins og samkennd, ábyrgð og víðsýni. Húmanistar gera gagnrýninni hugsun hátt undir höfði og horfa á heiminn með augum vísindanna. Húmanistar trúa því að við getum verið góð án guðs - að það þurfi ekki trúarlegar kennisetningar, hótun um helvíti og loforð um umbun í eftirlífinu til þess að fá okkur til þess að vera góð hvert við annað, haga okkur eftir siðferðislögmálum samfélagsins og breyta rétt. Húmanistar hafa svo fundið sér félagskap í lífsskoðunarfélaginu Siðmennt, sem er félag siðrænna húmanista á Íslandi, berst fyrir veraldlegu samfélagi, býður upp á veraldlegar athafnir á tímamótum og skapar vettvang fyrir húmanista til að koma saman. Þessi grein er skrifuð í tilefni af Heimsdegi húmanista, sem haldinn er 21. júní ár hvert. Höfundur er formaður Siðmenntar, félags siðrænna húmanista á Íslandi.
Skoðun Opið bréf til hæstvirts innviðaráðherra, Eyjólfs Ármannssonar, um íslensku og ábyrgð Nichole Leigh Mosty skrifar
Skoðun Hver á dómur að vera hjá ungmenni fyrir að fremja alvarlegt afbrot, jafnvel morð? Davíð Bergmann skrifar
Skoðun Jafnréttisbaráttan er brýnni en nokkru sinni fyrr Kolbrún Halldórsdóttir,Sunna Kristín Símonardóttir skrifar
Skoðun Það sem er ósagt varðandi vinnubrögð hjá Háskólanum á Akureyri Þóra Sigurðardóttir skrifar