Fæddirðu eðlilega, eða þú veist náttúrulega? Íris Tanja Ívarsdóttir Flygenring skrifar 7. maí 2019 14:13 Úff þessi spurning. Eins og salt í andlegt sár. Ég á tvö börn. Bæði voru tekin með keisara. Sonur minn var tekinn með bráðakeisara eftir 37 tíma hríðar. Hann var með ennið á undan og fastur í grindinni. Ég var komin 9 daga framyfir settan dag þegar ég fór loksins af stað og hann mætti í heiminn á þeim 11. Hann var búinn að kúka í legvatnið og hjartslátturinn féll í hverri hríð. Ég var komin með rembingsþörf en bara tæpa 4 í útvíkkun. Hann var í vanlíðan og okkur sagt að hann yrði sóttur með keisara. Ég sagði strax NEI ég vildi það alls ekki ég vildi halda áfram. Ég ætlaði að fæða hann - ég ætlaði að taka á móti honum sjálf meira að segja, teygja mig fram og ná í hann í síðasta rembingnum - ég var búin að sjá þetta allt fyrir mér - ég las ekki einu sinni kaflann um keisara í bókinni! Þetta var hins vegar ekkert val - hann varð að koma og það núna - við vorum bæði örmagna. Ég hringdi í mömmu grátandi og hún sagði að það yrði allt í lagi, hún var svo sterk í símann að ég varð sterk og mér var rúllað inn á skurðstofu. Hún sagði mér svo reyndar löngu seinna að hún hefði farið að gráta um leið og símtalinu lauk, ekki því þetta væri slæmt, heldur af vanmætti og samkennd. Elsku besta mamma mín. 6 árum seinna verð ég ófrísk af dóttur okkar. Ég var strax harðákveðin í því að reyna aftur fæðingu. Vildi ALLS ekki skipulagðan keisara þrátt fyrir að það væri hægt. Nú skyldi mér takast þetta. Ég myndi standa mig betur. Myndi halda þetta út núna og ég myndi ná að fæða barn. Því í mínum huga var ég að ljúga þegar ég sagðist hafa fætt barn. Mér fannst ég hræsnari. Gölluð. Hafa mistekist. Bara ef þetta og bara ef hitt. Þegar klukkan var að verða 3 um nótt í þriðja skiptið og ljósmæður sem ég hitti þegar ég mætti tæpum 3 sólarhringum áður voru mættar aftur í vinnuna, gerðist eitthvað. Ljósmóðirin sagðist ætla að athuga með útvíkkunina en hún hafði verið í um það bil 4 sm nokkrum tímum fyrr. Þegar hún leit á mig sagði ég: Það eru bara komnir 5 er það ekki? Tæpir 5 sagði hún þá. Ég sturlaðist. Ég örmagnaðist. Ég gaaaat ekki meir. Ég öskraði einhverju frumöskri úr kjarnanum. Ekki aftur. Þetta átti ekki að fara svona aftur. Ég átti að geta þetta núna. Ég var búin að fara í pottinn og syngja með Snatam Kaur allan diskinn mörgum sinnum. Ég hafandaði og sá fyrir mér lótusblóm að opnast. Ég gerði allt rétt... en samt ekki nóg. Ég öskraði að ég vildi keisara og það núna! Maðurinn minn teygði sig þá að mér og hélt að núna væri tímapunkturinn sem ég hafði talað um sem kemur þegar konur eru að gefast upp í rembingnum en þurfa samt að halda áfram. Ég hafði beðið hann að minna mig á að ég gæti þetta, ég væri búin til til þess að geta þetta. Konur fæða börn. Og elsku besti maðurinn minn gerði bara eins og ég hafði mjög fallega skipað honum að gera. Ég reif í hann og bað hann að horfa í augun á mér og sagði: Ég er ekki að fara að fokking fæða þetta barn. Hann leit á fæðingarlækninn og sagði: Hún vill keisara. Fyrst um sinn var ég sátt, mér fannst þetta öðruvísi en síðast. Í þetta sinn var þetta á mínum forsendum. Ég bað um keisarann. Ég vissi að ég gat ekki meir. Þrír sólarhringar í hríðum og tæpir 5 sm í útvíkkun, þetta var bara of mikið. Svo hægt og rólega byrjar efinn að gera vart við sig. Ég hefði aldrei átt að fara upp úr pottinum. Ég hefði átt að halda áfram. Af hverju get ég ekki fætt börn? Hvað er að mér? Ég var ekki nógu dugleg. Ég er bara ekki með nógu háan sársaukaþröskuld. Enn þann daginn í dag þarf ég að segja mér að ég hafi fætt börnin mín í þennan heim. Ég hafi upplifað fæðingu að mestu leyti. En samt finnst mér ég ekki vera að segja alveg satt þegar ég segi fæðing - því þau komu ekki gegnum „fæðingarveginn“, leggöngin, heldur gat á maganum. Ég veit að ef ég hefði verið uppi á öðrum tíma hefðum annað hvort ég eða börnin mína ekki lifað af. Ég er þakklát fyrir að eiga heilbrigð börn. Ég er þakklát fyrir að yfir höfuð hafa orðið ófrísk. Ég er þakklát fyrir að hafa gengið með þau fulla meðgöngu. Ég gekk með þau og ég kom þeim í þennan heim. Meira að segja núna finnst mér ég ekki geta sagt/skrifað þetta - en jú andskotinn hafði það! ÉG FÆDDI ÞAU Í ÞENNAN HEIM! Ég er ekki gölluð - við erum ekki gallaðar sem höfuð endað í keisara. Og við erum ekki minni mæður fyrir vikið. Konur sem hafa valið keisara eru heldur ekki minni mæður! Þær gengu líka með og fæddu börnin sín! Og svona ömurlega orðaðar spurningar eða merkingar á tíðabikar eru vanvirðing og lítillækkandi í besta falli vanhugsað. Við erum ekki óeðlilegar eða ónáttúrulegar! Við erum konur, mæður, VALKYRJUR og við fæddum börn okkar í þennan heim! Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Mest lesið Fyrrverandi lögreglumaður heyrir enn röddina Sigurður Árni Reynisson Skoðun Stöndum saman fyrir íslenskan flugrekstur Bogi Nils Bogason Skoðun Hvernig hljómar tilboðið einn fyrir þrjá? Davíð Már Sigurðsson Skoðun Íslensk fátækt er bara kjaftæði Unnur Hrefna Jóhannsdóttir Skoðun Halldór 18.10.2025 Halldór Baldursson Halldór Fyrst heimsfaraldur, svo náttúruhamfarir, þá gjaldþrot og nú verkföll! Sigríður Margrét Oddsdóttir Skoðun Bætum lífsgæði þeirra sem lifa með krabbameini Sigríður Gunnarsdóttir Skoðun Hvers virði er líf barns? Jón Pétur Zimsen Skoðun Baráttan heldur áfram! Hjálmtýr Heiðdal Skoðun Af hverju hafa Danir það svona óþolandi gott? Björn Teitsson Skoðun Skoðun Skoðun Stöndum saman fyrir íslenskan flugrekstur Bogi Nils Bogason skrifar Skoðun ,,Gallaður" hundur - söluhluturinn hundur - um úrskurð Kærunefndar vöru- og þjónustukaupa Árni Stefán Árnason skrifar Skoðun Fyrst heimsfaraldur, svo náttúruhamfarir, þá gjaldþrot og nú verkföll! Sigríður Margrét Oddsdóttir skrifar Skoðun Baráttan heldur áfram! Hjálmtýr Heiðdal skrifar Skoðun Hvers virði er líf barns? Jón Pétur Zimsen skrifar Skoðun Hvernig hljómar tilboðið einn fyrir þrjá? Davíð Már Sigurðsson skrifar Skoðun Fyrrverandi lögreglumaður heyrir enn röddina Sigurður Árni Reynisson skrifar Skoðun Bætum lífsgæði þeirra sem lifa með krabbameini Sigríður Gunnarsdóttir skrifar Skoðun Offita á krossgötum Guðrún Þuríður Höskuldsdóttir,Tryggvi Helgason skrifar Skoðun Fórnir verið færðar fyrir okkur Björn Ólafsson skrifar Skoðun Launaþjófaður – vanmetinn glæpur á vinnumarkaði Kristjana Fenger skrifar Skoðun Áfram veginn í Reykjavík Gísli Garðarsson,Steinunn Rögnvaldsdóttir skrifar Skoðun Fjölgun kennara er allra hagur Haraldur Freyr Gíslason skrifar Skoðun Deilt og drottnað í umræðu um leikskólamál Halla Gunnarsdóttir skrifar Skoðun Af hverju hafa Danir það svona óþolandi gott? Björn Teitsson skrifar Skoðun Fjárfestum í framtíðinni Bryngeir Valdimarsson skrifar Skoðun Togstreita, sveigjanleiki og fjölskyldur Sólveig Rán Stefánsdóttir skrifar Skoðun Hvað kostar gjaldtakan? Hildur Hauksdóttir skrifar Skoðun Víðerni verndar og virkjana Björg Eva Erlendsdóttir skrifar Skoðun Blóðpeningar vestrænna yfirvalda Bergljót T. Gunnlaugsdóttir skrifar Skoðun Eigindlegar rannsóknir og umræðan um jafnrétti Stefan C. Hardonk skrifar Skoðun Þegar heilbrigðiskerfið molnar og ráðherrann horfir bara á Elín A. Eyfjörð Ármannsdóttir skrifar Skoðun Íslensk fátækt er bara kjaftæði Unnur Hrefna Jóhannsdóttir skrifar Skoðun Börn í fangelsi við landamærin Inger Erla Thomsen skrifar Skoðun Tíminn er núna, fjarheilbrigðisþjónusta sem lykill að jafnræði og sjálfbærni í heilbrigðiskerfinu Helga Dagný Sigurjónsdóttir skrifar Skoðun Breytum fánalögunum og notum fánann meira Rósa Guðbjartsdóttir skrifar Skoðun Samtal um launajafnrétti og virðismat starfa í tilefni af Kvennaári Helga Björg O. Ragnarsdóttir skrifar Skoðun Með góðri menntun eru börn líklegri til að ná árangri Sigurður Sigurjónsson skrifar Skoðun Hömpum morðingjunum sem hetjum Salvör Gullbrá Þórarinsdóttir. skrifar Skoðun Komum í veg fyrir að áföll erfist á milli kynslóða Ása Berglind Hjálmarsdóttir skrifar Sjá meira
Úff þessi spurning. Eins og salt í andlegt sár. Ég á tvö börn. Bæði voru tekin með keisara. Sonur minn var tekinn með bráðakeisara eftir 37 tíma hríðar. Hann var með ennið á undan og fastur í grindinni. Ég var komin 9 daga framyfir settan dag þegar ég fór loksins af stað og hann mætti í heiminn á þeim 11. Hann var búinn að kúka í legvatnið og hjartslátturinn féll í hverri hríð. Ég var komin með rembingsþörf en bara tæpa 4 í útvíkkun. Hann var í vanlíðan og okkur sagt að hann yrði sóttur með keisara. Ég sagði strax NEI ég vildi það alls ekki ég vildi halda áfram. Ég ætlaði að fæða hann - ég ætlaði að taka á móti honum sjálf meira að segja, teygja mig fram og ná í hann í síðasta rembingnum - ég var búin að sjá þetta allt fyrir mér - ég las ekki einu sinni kaflann um keisara í bókinni! Þetta var hins vegar ekkert val - hann varð að koma og það núna - við vorum bæði örmagna. Ég hringdi í mömmu grátandi og hún sagði að það yrði allt í lagi, hún var svo sterk í símann að ég varð sterk og mér var rúllað inn á skurðstofu. Hún sagði mér svo reyndar löngu seinna að hún hefði farið að gráta um leið og símtalinu lauk, ekki því þetta væri slæmt, heldur af vanmætti og samkennd. Elsku besta mamma mín. 6 árum seinna verð ég ófrísk af dóttur okkar. Ég var strax harðákveðin í því að reyna aftur fæðingu. Vildi ALLS ekki skipulagðan keisara þrátt fyrir að það væri hægt. Nú skyldi mér takast þetta. Ég myndi standa mig betur. Myndi halda þetta út núna og ég myndi ná að fæða barn. Því í mínum huga var ég að ljúga þegar ég sagðist hafa fætt barn. Mér fannst ég hræsnari. Gölluð. Hafa mistekist. Bara ef þetta og bara ef hitt. Þegar klukkan var að verða 3 um nótt í þriðja skiptið og ljósmæður sem ég hitti þegar ég mætti tæpum 3 sólarhringum áður voru mættar aftur í vinnuna, gerðist eitthvað. Ljósmóðirin sagðist ætla að athuga með útvíkkunina en hún hafði verið í um það bil 4 sm nokkrum tímum fyrr. Þegar hún leit á mig sagði ég: Það eru bara komnir 5 er það ekki? Tæpir 5 sagði hún þá. Ég sturlaðist. Ég örmagnaðist. Ég gaaaat ekki meir. Ég öskraði einhverju frumöskri úr kjarnanum. Ekki aftur. Þetta átti ekki að fara svona aftur. Ég átti að geta þetta núna. Ég var búin að fara í pottinn og syngja með Snatam Kaur allan diskinn mörgum sinnum. Ég hafandaði og sá fyrir mér lótusblóm að opnast. Ég gerði allt rétt... en samt ekki nóg. Ég öskraði að ég vildi keisara og það núna! Maðurinn minn teygði sig þá að mér og hélt að núna væri tímapunkturinn sem ég hafði talað um sem kemur þegar konur eru að gefast upp í rembingnum en þurfa samt að halda áfram. Ég hafði beðið hann að minna mig á að ég gæti þetta, ég væri búin til til þess að geta þetta. Konur fæða börn. Og elsku besti maðurinn minn gerði bara eins og ég hafði mjög fallega skipað honum að gera. Ég reif í hann og bað hann að horfa í augun á mér og sagði: Ég er ekki að fara að fokking fæða þetta barn. Hann leit á fæðingarlækninn og sagði: Hún vill keisara. Fyrst um sinn var ég sátt, mér fannst þetta öðruvísi en síðast. Í þetta sinn var þetta á mínum forsendum. Ég bað um keisarann. Ég vissi að ég gat ekki meir. Þrír sólarhringar í hríðum og tæpir 5 sm í útvíkkun, þetta var bara of mikið. Svo hægt og rólega byrjar efinn að gera vart við sig. Ég hefði aldrei átt að fara upp úr pottinum. Ég hefði átt að halda áfram. Af hverju get ég ekki fætt börn? Hvað er að mér? Ég var ekki nógu dugleg. Ég er bara ekki með nógu háan sársaukaþröskuld. Enn þann daginn í dag þarf ég að segja mér að ég hafi fætt börnin mín í þennan heim. Ég hafi upplifað fæðingu að mestu leyti. En samt finnst mér ég ekki vera að segja alveg satt þegar ég segi fæðing - því þau komu ekki gegnum „fæðingarveginn“, leggöngin, heldur gat á maganum. Ég veit að ef ég hefði verið uppi á öðrum tíma hefðum annað hvort ég eða börnin mína ekki lifað af. Ég er þakklát fyrir að eiga heilbrigð börn. Ég er þakklát fyrir að yfir höfuð hafa orðið ófrísk. Ég er þakklát fyrir að hafa gengið með þau fulla meðgöngu. Ég gekk með þau og ég kom þeim í þennan heim. Meira að segja núna finnst mér ég ekki geta sagt/skrifað þetta - en jú andskotinn hafði það! ÉG FÆDDI ÞAU Í ÞENNAN HEIM! Ég er ekki gölluð - við erum ekki gallaðar sem höfuð endað í keisara. Og við erum ekki minni mæður fyrir vikið. Konur sem hafa valið keisara eru heldur ekki minni mæður! Þær gengu líka með og fæddu börnin sín! Og svona ömurlega orðaðar spurningar eða merkingar á tíðabikar eru vanvirðing og lítillækkandi í besta falli vanhugsað. Við erum ekki óeðlilegar eða ónáttúrulegar! Við erum konur, mæður, VALKYRJUR og við fæddum börn okkar í þennan heim!
Fyrst heimsfaraldur, svo náttúruhamfarir, þá gjaldþrot og nú verkföll! Sigríður Margrét Oddsdóttir Skoðun
Skoðun ,,Gallaður" hundur - söluhluturinn hundur - um úrskurð Kærunefndar vöru- og þjónustukaupa Árni Stefán Árnason skrifar
Skoðun Fyrst heimsfaraldur, svo náttúruhamfarir, þá gjaldþrot og nú verkföll! Sigríður Margrét Oddsdóttir skrifar
Skoðun Þegar heilbrigðiskerfið molnar og ráðherrann horfir bara á Elín A. Eyfjörð Ármannsdóttir skrifar
Skoðun Tíminn er núna, fjarheilbrigðisþjónusta sem lykill að jafnræði og sjálfbærni í heilbrigðiskerfinu Helga Dagný Sigurjónsdóttir skrifar
Skoðun Samtal um launajafnrétti og virðismat starfa í tilefni af Kvennaári Helga Björg O. Ragnarsdóttir skrifar
Fyrst heimsfaraldur, svo náttúruhamfarir, þá gjaldþrot og nú verkföll! Sigríður Margrét Oddsdóttir Skoðun