Tilvistarkreppa þjóðríkisins Böðvar Jónsson og Eðvarð T. Jónsson skrifar 11. október 2019 09:45 Mesta umhverfisvá okkar tíma, fullkomið úrræðaleysi í alþjóðamálum, pólitískar kreppur og aðrar hörmungar af mannavöldum leiða hugann enn á ný að þeirri tilvistarkreppu sem steðjar að hinu frjálsa og fullvalda ríki sem skipulagsformi í samfélagi þjóðanna. Lengi hefur verið ljóst að þjóðir heims geta ekki einar og óstuddar, og jafnvel ekki fáeinar saman, tekist á við vandamál eins og umhverfisógnina sem steðjar að öllu mannkyni, mannréttindabrotin, hermdarverkin og alþjóðlegu glæpastarfsemina svo eitthvað sé nefnt. Hver eru þau öfl á alþjóðavettvangi sem geta komið því til leiðar að þjóðir heims standi við gerða samninga eða tryggi öryggi þegna sinna meðan alþjóðlegt umboð skortir til að koma lögum yfir þá sem brjóta slíka samninga eða skeyta engu um þá? Þeim pólitísku níðingsverkum virðast engin takmörk sett sem vinna má innan landamæra þjóðríkja og um allan heim með heimsbyggðina sem hjálparlausan áhorfanda. Óskorað fullveldi þjóðríkisins er hættuleg tímaskekkja. Upplausn og örvænting á alþjóðavettvangi mun aukast meðan ekki er reynt að reisa því skorður. Breski stjórnmálamaðurinn Denis Healy benti á þetta þegar hann kom hingað til lands fyrir mörgum árum en viðhorf hans var þó að þegar fram liðu stundir myndu tímar einingar, samvinnu og samruna blasa við þjóðum heims. Sagnfræðingurinn Arnold Toynbee, sem skrifaði um þessa þróun af mikilli skarpskyggni og nánast spámannlegu innsæi um miðbik síðustu aldar, gekk enn lengra og tengdi þessa þróun saman við einingarviðleitni innan trúarbragðanna. Í meginverki sínu „A Study of History“ fjallar Toynbee um ris og fall siðmenninga. Kenning Toynbees er sú að samfélög eða siðmenning sem ekki geta mætt þeim krefjandi siðferðilegu áskorunum sem að þeim steðja muni líða undir lok. Í rannsóknum sínum komst Toynbee að þeirri niðurstöðu að af þeim 26 siðmenningarheildum í öllum heimsálfum sem hann skoðaði hafi langflestar hrunið – ekki af völdum árása utan frá heldur vegna innri siðferðilegrar og andlegrar hnignunar. Að dómi Toynbees höfðu staðbundnar siðmenningar fyrirgert sögulegu hlutverki sínu nema sem grundvöllur æðri trúarbragða. Von hans var sú að trúarbrögð heims myndu sameinast og af þeim samruna rísi ný trúarbrögð mannkynsins sem leiði það til friðar og fársældar. Toynbee var þeirrar skoðunar að hugmyndir og aðferðir til að takast á við ögranir sem steðja að samfélagi eða siðmenningu komi frá skapandi minnihluta. Um þetta má segja að heimurinn hafi í dag kristaltært dæmi þar sem kornungur einstaklingur stígur fram til varnar öllu mannkyni gegn aðsteðjandi hættu og nær fordæmalausum árangri í að fylkja liði til stuðnings við mikilvægan málstað þrátt fyrir hæðnisorð úrræðalausra framámanna sem einskorða hugsun sína og athafnir við auðsöfnun og hagvöxt. Þótt heimurinn sé í raun orðinn ein samtengd heild eru þeir margir sem vilja halda í úreltar hugmyndir um óskorað fullveldi þjóðríkisins - ekki síst þeir valdamenn og leiðtogar sem þráfaldlegast vanrækja þær skyldur og misnota þau réttindi sem þeim eru fengin. Hugsandi mönnum hefur lengi verið þetta ljóst. Eftirmæli mannfjöldaráðstefnunnar í Búkarest 1974 voru þessi: „Sumar þjóðir vilja heldur tortímast sem frjáls og fullvalda ríki en fórna hinu minnsta í þágu heildarinnar." í frægri skýrslu Rómarklúbbsins segir að vandamál heimsbyggðarinnar sé aðeins hægt að leysa með samvinnu á alþjóðlegum grundvelli. Þetta felur í sér slíka breytingu á hefðbundnum viðhorfum að margir kveinka sér við tilhugsunina. Höfundar skýrslunnar, Mesarovic og Pestel, segja að leggja verði grundvöll að nýju heimsskipulagi „þar sem sérhver einstaklingur uppfyllir sitt hlutverk sem meðlimur alþjóðlegs samfélags". Þetta þýðir, að dómi þeirra félaga að mannfellir af völdum þurrka í Súdan myndi vekja sömu áhyggjur um alla heimsbyggðina og hungursneyð í Bæjaralandi myndi á okkur dögum vekja í Þýskalandi. Takist ekki að bræða saman heiminn í sameiginlegt hnattrænt hagsmunakerfi blasa við ennþá meiri átök, hatur og eyðilegging. Saman fer tvennt: hin sjálfstæða eining þjóðríkins og forræði „sterkra einstaklinga" og hagsmunahópa, sem hanga á hverfulu valdi eins og hundar á roði. Stærri ríkjasambönd krefjast meiri samvinnu og umfram allt samráðs, þar sem leiðarhósið er hagsmunir heildarinnar. Valið stendur á milli meira öngþveitis og glundroða á alþjóðavettvangi og raunverulegrar alþjóðahyggju. Með eðlisbreytingu þjóðríkisins hverfi flokka- og sérhagsmunapólitík með þeirri spillingu og skrumskælingu mannlegs samfélags sem henni fylgir. Fjöldi þjóða hefur viðurkennt þessa staðreynd, ef ekki í orði þá á borði. Hinar gömlu, stoltu og frjálshuga menningarþjóðir Evrópu hafa tekið upp samstarf sem ef að líkum lætur gæti leitt til sameinaðrar Evrópu sem lýtur yfirþjóðlegu dóms-, Iöggjafa- og framkvæmdavaldi í mikilvægum málaflokkum. Valið stendur annarsvegar á milli meiri öngþveitis og glundroða á alþjóðavettvangi og hinsvegar sameiningarviðleitni sem byggir á heilshugar viðurkenningu á sameiginlegum hagsmunum, einingu og bræðralagi allra manna. Kjarni þessa sjónarmiðs var settur fram á síðustu öld af Bahá'u'lláh, höfundi bahá'í trúarinnar, með eftirfarandi orðum: „Jörðin er eitt föðurland og íbúar þess mannkynið." Þessi orð eru ekki síst merkileg fyrir það að þau voru látin falla fyrir einni og hálfri öld, á gullöld þjóðríkisins. Bahá'u'lláh spáði á síðustu öld um sameiningu þjóða heimsins og trúarbragða þess. Það sem er merkilegast við þessa sýn er að litið er á alla mannlega viðleitni sem hluta af einu þroskaferli sem hefur aðeins eitt markmið: allsherjarbræðralag þjóða heims og einingu í fjölbreytileika hinnar mannlegu fjölskyldu. Þróunin hefur sýnt að þetta er ekki aðeins fróm óskhyggja eða draumórar. Lýðræði og þingræði hafa leyst einveldi og harðstjórn af hólmi - þjóðir heimsins byrjuðu að sameinast og renna saman í stærri einingar. Bahá'u'lláh sagði tæpri öld fyrir stofnun Sameinuðu þjóðanna, að sá tími mundi koma að þjóðir heims fórnuðu hluta af óskoruðu forræði sínu og færðu það í hendur alþjóðlegri stofnun til að tryggja sameiginlegt öryggi. Öll ríki heims ættu aðild að henni og hún færi fyrir þeirra hönd með alþjóðlegt framkvæmdavald sem m.a. fæli í sér að koma lögum yfir þá sem ógnuðu friði og öryggi alls mannkyns. Þessu ferli er hvergi nærri lokið. Lítil og ófullkomin þjóðabandalög eins og Sameinuðu þjóðirnar og Evrópusambandið gætu reynst upphafið á ferli sem leiðir til friðsamlegrar sameiningar allra þjóða heims. Spádómum Bahá'u'lláh um hnignun og fall konungsvelda, gjörbreytta stjórnarhætti, heimsstyrjaldir, mengun andrúmsloftsins, hnignun siðferðis og allsherjarumbrot sem í fyllingu tímans myndi fæða af sér nýja sameinaða veröld friðar og réttlætis hefur verið lítill gaumur gefinn til þessa. En það er full ástæða til að taka þá alvarlega því þeir eru allir að rætast fyrir augum okkar.Böðvar er lyfjafræðingur og Eðvarð fyrrverandi fréttamaður. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Böðvar Jónsson Eðvarð T. Jónsson Mest lesið Halldór 20.04.2024 Halldór Fyrirliði Íslands Helena Ólafsdóttir Skoðun Samkvæmt Umboðsmanni Alþingis eru lög um hvalveiðar úrelt Henry Alexander Henrysson Skoðun Laskað stýri, léleg vél og lekur bátur Sigurður Páll Jónsson Skoðun Fé, fæða og fjármálaáætlun Bjarkey Olsen Gunnarsdóttir Skoðun #Katrín er minn forseti Elín Hirst Skoðun Má brjóta lög? Sigríður Ólafsdóttir Skoðun Áttu efnaða foreldra eða ekki? Thelma Lind Jóhannsdóttir Skoðun Kjósum Helgu Þórisdóttur Ragnheiður Stefánsdóttir Skoðun Um sjálfstæði þjóðar Steinunn Ólína Þorsteinsdóttir Skoðun Skoðun Skoðun Fyrirliði Íslands Helena Ólafsdóttir skrifar Skoðun Samkvæmt Umboðsmanni Alþingis eru lög um hvalveiðar úrelt Henry Alexander Henrysson skrifar Skoðun Fé, fæða og fjármálaáætlun Bjarkey Olsen Gunnarsdóttir skrifar Skoðun Laskað stýri, léleg vél og lekur bátur Sigurður Páll Jónsson skrifar Skoðun #Katrín er minn forseti Elín Hirst skrifar Skoðun Svart er það og yfirgangur mikill Magnús Guðmundsson skrifar Skoðun Um sjálfstæði þjóðar Steinunn Ólína Þorsteinsdóttir skrifar Skoðun Skapandi ónákvæmni tveggja hagfræðinga Sirrý Hallgrímsdóttir skrifar Skoðun Af hverju Helgu Þórisdóttur? Haukur Arnþórsson skrifar Skoðun Kjósum Helgu Þórisdóttur Ragnheiður Stefánsdóttir skrifar Skoðun Má brjóta lög? Sigríður Ólafsdóttir skrifar Skoðun Að skilja íslenskt félagslegt viðmið Valerio Gargiulo skrifar Skoðun Traust og gagnsæi Halldór Auðar Svansson skrifar Skoðun Framtíð Dalanna heillar Garðar Freyr Vilhjálmsson skrifar Skoðun Grunnskóli á krossgötum Álfhildur Leifsdóttir,Hólmfríður Árnadóttir,Þóra Geirlaug Bjartmarsdóttir skrifar Skoðun Öryggisógnir í breyttum heimi Jóhann Friðrik Friðriksson skrifar Skoðun Höfnum óeðlilegri hagnýtingu sjálfboðaliða Ástþór Jón Ragnheiðarson skrifar Skoðun Að skilja faglega Sævar Þór Jónsson skrifar Skoðun Dánaraðstoð: Læknafélag Íslands skilar ekki auðu Steinunn Þórðardóttir,Oddur Steinarsson,Thelma Kristinsdóttir,Katrín Ragna Kemp,Magdalena Ásgeirsdóttir,Margrét Ólafía Tómasdóttir,Ragnar Freyr Ingvarsson,Teitur Ari Theodórsson,Theódór Skúli Sigurðsson skrifar Skoðun Áttu efnaða foreldra eða ekki? Thelma Lind Jóhannsdóttir skrifar Skoðun Farsæl hagræðing í kjötiðnaði innan ramma samkeppnislaga Ólafur Stephensen skrifar Skoðun Kennarar – á hraðbraut í kulnun Rakel Linda Kristjánsdóttir skrifar Skoðun Heilbrigðiskerfi Íslands – horfum til framtíðar Egill Steinar Ágústsson skrifar Skoðun Er of mikill hiti í hleðslunni hjá þér? Ágúst Mogensen skrifar Skoðun Hvað felst í frumvarpi til laga um breytingu á húsaleigulögum? Hildur Ýr Viðarsdóttir skrifar Skoðun Af hverju eru kaupin á TM ekki á dagskrá aðalfundar Landsbankans? Ásthildur Lóa Þórsdóttir skrifar Skoðun Skortur á möguleikanum á dánaraðstoð leiðir til þess að fólk tekur eigið líf Ingrid Kuhlman skrifar Skoðun Varnargarðar utan um fólkið í Grindavík Guðbrandur Einarsson skrifar Skoðun Meiri pening, takk Gunnar Úlfarsson skrifar Skoðun Gervigreind og máttur tungumálsins Þorsteinn Siglaugsson skrifar Sjá meira
Mesta umhverfisvá okkar tíma, fullkomið úrræðaleysi í alþjóðamálum, pólitískar kreppur og aðrar hörmungar af mannavöldum leiða hugann enn á ný að þeirri tilvistarkreppu sem steðjar að hinu frjálsa og fullvalda ríki sem skipulagsformi í samfélagi þjóðanna. Lengi hefur verið ljóst að þjóðir heims geta ekki einar og óstuddar, og jafnvel ekki fáeinar saman, tekist á við vandamál eins og umhverfisógnina sem steðjar að öllu mannkyni, mannréttindabrotin, hermdarverkin og alþjóðlegu glæpastarfsemina svo eitthvað sé nefnt. Hver eru þau öfl á alþjóðavettvangi sem geta komið því til leiðar að þjóðir heims standi við gerða samninga eða tryggi öryggi þegna sinna meðan alþjóðlegt umboð skortir til að koma lögum yfir þá sem brjóta slíka samninga eða skeyta engu um þá? Þeim pólitísku níðingsverkum virðast engin takmörk sett sem vinna má innan landamæra þjóðríkja og um allan heim með heimsbyggðina sem hjálparlausan áhorfanda. Óskorað fullveldi þjóðríkisins er hættuleg tímaskekkja. Upplausn og örvænting á alþjóðavettvangi mun aukast meðan ekki er reynt að reisa því skorður. Breski stjórnmálamaðurinn Denis Healy benti á þetta þegar hann kom hingað til lands fyrir mörgum árum en viðhorf hans var þó að þegar fram liðu stundir myndu tímar einingar, samvinnu og samruna blasa við þjóðum heims. Sagnfræðingurinn Arnold Toynbee, sem skrifaði um þessa þróun af mikilli skarpskyggni og nánast spámannlegu innsæi um miðbik síðustu aldar, gekk enn lengra og tengdi þessa þróun saman við einingarviðleitni innan trúarbragðanna. Í meginverki sínu „A Study of History“ fjallar Toynbee um ris og fall siðmenninga. Kenning Toynbees er sú að samfélög eða siðmenning sem ekki geta mætt þeim krefjandi siðferðilegu áskorunum sem að þeim steðja muni líða undir lok. Í rannsóknum sínum komst Toynbee að þeirri niðurstöðu að af þeim 26 siðmenningarheildum í öllum heimsálfum sem hann skoðaði hafi langflestar hrunið – ekki af völdum árása utan frá heldur vegna innri siðferðilegrar og andlegrar hnignunar. Að dómi Toynbees höfðu staðbundnar siðmenningar fyrirgert sögulegu hlutverki sínu nema sem grundvöllur æðri trúarbragða. Von hans var sú að trúarbrögð heims myndu sameinast og af þeim samruna rísi ný trúarbrögð mannkynsins sem leiði það til friðar og fársældar. Toynbee var þeirrar skoðunar að hugmyndir og aðferðir til að takast á við ögranir sem steðja að samfélagi eða siðmenningu komi frá skapandi minnihluta. Um þetta má segja að heimurinn hafi í dag kristaltært dæmi þar sem kornungur einstaklingur stígur fram til varnar öllu mannkyni gegn aðsteðjandi hættu og nær fordæmalausum árangri í að fylkja liði til stuðnings við mikilvægan málstað þrátt fyrir hæðnisorð úrræðalausra framámanna sem einskorða hugsun sína og athafnir við auðsöfnun og hagvöxt. Þótt heimurinn sé í raun orðinn ein samtengd heild eru þeir margir sem vilja halda í úreltar hugmyndir um óskorað fullveldi þjóðríkisins - ekki síst þeir valdamenn og leiðtogar sem þráfaldlegast vanrækja þær skyldur og misnota þau réttindi sem þeim eru fengin. Hugsandi mönnum hefur lengi verið þetta ljóst. Eftirmæli mannfjöldaráðstefnunnar í Búkarest 1974 voru þessi: „Sumar þjóðir vilja heldur tortímast sem frjáls og fullvalda ríki en fórna hinu minnsta í þágu heildarinnar." í frægri skýrslu Rómarklúbbsins segir að vandamál heimsbyggðarinnar sé aðeins hægt að leysa með samvinnu á alþjóðlegum grundvelli. Þetta felur í sér slíka breytingu á hefðbundnum viðhorfum að margir kveinka sér við tilhugsunina. Höfundar skýrslunnar, Mesarovic og Pestel, segja að leggja verði grundvöll að nýju heimsskipulagi „þar sem sérhver einstaklingur uppfyllir sitt hlutverk sem meðlimur alþjóðlegs samfélags". Þetta þýðir, að dómi þeirra félaga að mannfellir af völdum þurrka í Súdan myndi vekja sömu áhyggjur um alla heimsbyggðina og hungursneyð í Bæjaralandi myndi á okkur dögum vekja í Þýskalandi. Takist ekki að bræða saman heiminn í sameiginlegt hnattrænt hagsmunakerfi blasa við ennþá meiri átök, hatur og eyðilegging. Saman fer tvennt: hin sjálfstæða eining þjóðríkins og forræði „sterkra einstaklinga" og hagsmunahópa, sem hanga á hverfulu valdi eins og hundar á roði. Stærri ríkjasambönd krefjast meiri samvinnu og umfram allt samráðs, þar sem leiðarhósið er hagsmunir heildarinnar. Valið stendur á milli meira öngþveitis og glundroða á alþjóðavettvangi og raunverulegrar alþjóðahyggju. Með eðlisbreytingu þjóðríkisins hverfi flokka- og sérhagsmunapólitík með þeirri spillingu og skrumskælingu mannlegs samfélags sem henni fylgir. Fjöldi þjóða hefur viðurkennt þessa staðreynd, ef ekki í orði þá á borði. Hinar gömlu, stoltu og frjálshuga menningarþjóðir Evrópu hafa tekið upp samstarf sem ef að líkum lætur gæti leitt til sameinaðrar Evrópu sem lýtur yfirþjóðlegu dóms-, Iöggjafa- og framkvæmdavaldi í mikilvægum málaflokkum. Valið stendur annarsvegar á milli meiri öngþveitis og glundroða á alþjóðavettvangi og hinsvegar sameiningarviðleitni sem byggir á heilshugar viðurkenningu á sameiginlegum hagsmunum, einingu og bræðralagi allra manna. Kjarni þessa sjónarmiðs var settur fram á síðustu öld af Bahá'u'lláh, höfundi bahá'í trúarinnar, með eftirfarandi orðum: „Jörðin er eitt föðurland og íbúar þess mannkynið." Þessi orð eru ekki síst merkileg fyrir það að þau voru látin falla fyrir einni og hálfri öld, á gullöld þjóðríkisins. Bahá'u'lláh spáði á síðustu öld um sameiningu þjóða heimsins og trúarbragða þess. Það sem er merkilegast við þessa sýn er að litið er á alla mannlega viðleitni sem hluta af einu þroskaferli sem hefur aðeins eitt markmið: allsherjarbræðralag þjóða heims og einingu í fjölbreytileika hinnar mannlegu fjölskyldu. Þróunin hefur sýnt að þetta er ekki aðeins fróm óskhyggja eða draumórar. Lýðræði og þingræði hafa leyst einveldi og harðstjórn af hólmi - þjóðir heimsins byrjuðu að sameinast og renna saman í stærri einingar. Bahá'u'lláh sagði tæpri öld fyrir stofnun Sameinuðu þjóðanna, að sá tími mundi koma að þjóðir heims fórnuðu hluta af óskoruðu forræði sínu og færðu það í hendur alþjóðlegri stofnun til að tryggja sameiginlegt öryggi. Öll ríki heims ættu aðild að henni og hún færi fyrir þeirra hönd með alþjóðlegt framkvæmdavald sem m.a. fæli í sér að koma lögum yfir þá sem ógnuðu friði og öryggi alls mannkyns. Þessu ferli er hvergi nærri lokið. Lítil og ófullkomin þjóðabandalög eins og Sameinuðu þjóðirnar og Evrópusambandið gætu reynst upphafið á ferli sem leiðir til friðsamlegrar sameiningar allra þjóða heims. Spádómum Bahá'u'lláh um hnignun og fall konungsvelda, gjörbreytta stjórnarhætti, heimsstyrjaldir, mengun andrúmsloftsins, hnignun siðferðis og allsherjarumbrot sem í fyllingu tímans myndi fæða af sér nýja sameinaða veröld friðar og réttlætis hefur verið lítill gaumur gefinn til þessa. En það er full ástæða til að taka þá alvarlega því þeir eru allir að rætast fyrir augum okkar.Böðvar er lyfjafræðingur og Eðvarð fyrrverandi fréttamaður.
Skoðun Samkvæmt Umboðsmanni Alþingis eru lög um hvalveiðar úrelt Henry Alexander Henrysson skrifar
Skoðun Grunnskóli á krossgötum Álfhildur Leifsdóttir,Hólmfríður Árnadóttir,Þóra Geirlaug Bjartmarsdóttir skrifar
Skoðun Dánaraðstoð: Læknafélag Íslands skilar ekki auðu Steinunn Þórðardóttir,Oddur Steinarsson,Thelma Kristinsdóttir,Katrín Ragna Kemp,Magdalena Ásgeirsdóttir,Margrét Ólafía Tómasdóttir,Ragnar Freyr Ingvarsson,Teitur Ari Theodórsson,Theódór Skúli Sigurðsson skrifar
Skoðun Hvað felst í frumvarpi til laga um breytingu á húsaleigulögum? Hildur Ýr Viðarsdóttir skrifar
Skoðun Af hverju eru kaupin á TM ekki á dagskrá aðalfundar Landsbankans? Ásthildur Lóa Þórsdóttir skrifar
Skoðun Skortur á möguleikanum á dánaraðstoð leiðir til þess að fólk tekur eigið líf Ingrid Kuhlman skrifar