Takk fyrir EES Pawel Bartoszek skrifar 25. júní 2016 07:00 Davíð Oddsson tróð EES-samningnum í gegnum þingið fyrir um 23 árum. Það var vel. Samningurinn tryggði okkur aðgang að sameiginlegum vinnumarkaði Evrópu. Hann skapaði margs konar tækifæri fyrir marga, þar á meðal knattspyrnumenn. Í raun ætti að þakka Davíð fyrir góðan árangur á EM. Langsótt? Kannski, en samt ekki. Þegar Íslendingar mættu Brasilíu í fyrsta skipti í knattspyrnuleik árið 1994 voru sex atvinnumenn í íslenska byrjunarliðinu. Ári síðar bannaði Evrópudómstóllinn evrópskum knattspyrnusamböndum að setja takmarkanir á fjölda erlendra leikmanna í félagsliðum. Þetta var gert með svokölluðum Bosman-dómi. Tækifærum íslenskra leikmanna fjölgaði. Í dag eru allir 23 leikmenn íslenska EM-hópnum atvinnumenn erlendis. Þeir sem ekki komust að voru það líka. Frjáls för frá landi er hvati sem virkar. Þetta var ein stærsta ástæða þess að gömlu A-Evrópuríkin kusu sig inn í ESB með miklum mun. Það má þakka Bretum fyrir að hafa opnað frjálsa för vinnuafls frá fyrsta degi stækkunar. Það gerði margt fyrir friðsamlega sameiningu álfunnar. Leitt er að þessi ákvörðun skyldi vera ein helsta ástæða þess að breskur almenningur kaus að fara. Kannski hefði tæp „kjurr“-niðurstaða fengið ESB til að íhuga sinn gang, fengið sambandið til að rækta betur það sem það virkilega gerir vel og sleppt sumu af hinu. Nú kann það að vera fullseint og raunveruleg ástæða til að óttast að ESB liðist í sundur og sameiginlegur markaður heyri sögunni til. Það væri stórslys. En svona er þetta. Það gerist oft eftir áratugavelmegun að einhver stígur fram og lýsir því yfir að „fólk sé búið að fá nóg“.Þessi grein birtist fyrst í Fréttablaðinu. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Pawel Bartoszek Mest lesið Kveðjur úr Grafarvogi til þeirra sem kasta steinum úr glerhúsi Davíð Már Sigurðsson Skoðun Jafnaðarmennskan og verkalýðsbaráttan Sigfús Ómar Höskuldsson Skoðun Leiðsöguhundurinn Gaur gerir mig að betri manneskju Þorkell J. Steindal Skoðun Það sem er ósagt varðandi vinnubrögð hjá Háskólanum á Akureyri Þóra Sigurðardóttir Skoðun Opið bréf til fjármálaráðherra, Daða Más Kristóferssonar Íris Róbertsdóttir Skoðun Að undirbúa börnin okkar fyrir heim sem er að hverfa Halldóra Mogensen Skoðun Hvað er „furry“ annars? Jóhanna Jódís Antonsdóttir Skoðun Sjúklingur settur í fangaklefa Arnar Þór Jónsson Skoðun Ég kalla hann Isildur; mentorinn minn er gervigreind Björgmundur Guðmundsson Skoðun Fimmtíu ár frá lokum Víetnamstríðsins Finnur Th. Eiríksson Skoðun
Davíð Oddsson tróð EES-samningnum í gegnum þingið fyrir um 23 árum. Það var vel. Samningurinn tryggði okkur aðgang að sameiginlegum vinnumarkaði Evrópu. Hann skapaði margs konar tækifæri fyrir marga, þar á meðal knattspyrnumenn. Í raun ætti að þakka Davíð fyrir góðan árangur á EM. Langsótt? Kannski, en samt ekki. Þegar Íslendingar mættu Brasilíu í fyrsta skipti í knattspyrnuleik árið 1994 voru sex atvinnumenn í íslenska byrjunarliðinu. Ári síðar bannaði Evrópudómstóllinn evrópskum knattspyrnusamböndum að setja takmarkanir á fjölda erlendra leikmanna í félagsliðum. Þetta var gert með svokölluðum Bosman-dómi. Tækifærum íslenskra leikmanna fjölgaði. Í dag eru allir 23 leikmenn íslenska EM-hópnum atvinnumenn erlendis. Þeir sem ekki komust að voru það líka. Frjáls för frá landi er hvati sem virkar. Þetta var ein stærsta ástæða þess að gömlu A-Evrópuríkin kusu sig inn í ESB með miklum mun. Það má þakka Bretum fyrir að hafa opnað frjálsa för vinnuafls frá fyrsta degi stækkunar. Það gerði margt fyrir friðsamlega sameiningu álfunnar. Leitt er að þessi ákvörðun skyldi vera ein helsta ástæða þess að breskur almenningur kaus að fara. Kannski hefði tæp „kjurr“-niðurstaða fengið ESB til að íhuga sinn gang, fengið sambandið til að rækta betur það sem það virkilega gerir vel og sleppt sumu af hinu. Nú kann það að vera fullseint og raunveruleg ástæða til að óttast að ESB liðist í sundur og sameiginlegur markaður heyri sögunni til. Það væri stórslys. En svona er þetta. Það gerist oft eftir áratugavelmegun að einhver stígur fram og lýsir því yfir að „fólk sé búið að fá nóg“.Þessi grein birtist fyrst í Fréttablaðinu.