„Ég er alveg ótrúlega þakklátur. Ég er svo ánægður að vera á lífi. Tilfinningin er eins og ég hafi fæðst á ný,“ segir Sebastian Andrzej Golab sem fyrir rúmri viku var stunginn í gegnum hjartað á Hverfisgötu.



Það þykir hálfgert kraftaverk að Sebastian hafi lifað árásina af enda var hann stunginn í gegnum hjartað og hnífurinn skildi eftir sig gat í hjartanu. Sebastian var fluttur á slysadeild og líkt og Fréttablaðið sagði frá á föstudag þá stöðvaðist hjarta hans stuttu eftir komuna þangað. Læknarnir unnu ótrúlegt björgunarafrek þegar hjarta hans var hnoðað með beinu hnoði aftur í gang.



Eftir að það hafði tekist var gert við gatið á hjartanu en á meðan var læknirinn með fingur í gegnum gatið svo að ekki myndi dælast meira blóð úr því.



Blaðamaður hitti á Sebastian á Landspítalanum en hann var færður af gjörgæslu yfir á almenna deild á föstudag. Þar var Sebastian í sjúkrahússloppi með súrefniskút á hjólum á eftir sér. Hann segir sér líða vel og það er alls ekki á honum að sjá að hann hafi verið í lífshættu fyrir nokkrum dögum.



„Þetta er alveg ótrúlegt, ég er svo þakklátur fyrir að sjá hann ganga. Í gær þurfti ég að styðja við hann, þegar ég kom hingað í dag þá fann ég hann ekki því hann er farinn að fara svo hratt um,“ segir faðir hans brosandi áður en hann kveður.



„Læknarnir eru rosalega hissa á því hvað þetta gengur allt vel. Þeir hafa aldrei séð annað eins,“ segir Sebastian brosandi um leið og hann sest niður í sófa í aðstandendaherbergi á deildinni. Upp úr hálsmáli sjúkrahússloppsins sjást hefti í bringu hans þar sem hann var saumaður saman.



„Þetta eru örugglega um 50 spor,“ segir hann og sýnir saumana á bringunni og vinstra megin á brjóstkassanum. Þar rétt fyrir ofan sést gatið eftir hnífsstunguna.

Hann komst til meðvitundar á fimmtudag en fram að því hafði honum verið haldið sofandi frá því hann kom á spítalann. Hann segist lítið muna eftir árásinni sem hann segir ekki hafa verið skipulagða „Ég var bara rangur maður á röngum stað. Þeir voru að ráðast á vin minn og ég reyndi að verja hann. Þá fékk ég stungu. Í hjartað. Ég vissi ekki að þeir væru með hníf.“ Hann segist ekki þekkja árásarmennina og hafi séð þá í fyrsta skipti þetta kvöld. Hann hafi verið staddur í gleðskap ásamt þessum vini sínum sem þróaðist síðan á þennan hátt eftir að mennirnir fóru að deila sín á milli.



Næsta sem hann man var þegar hann vaknaði upp á gjörgæsludeildinni með um fimmtíu spor á bringunni. Þá var hann búinn að vera í lífshættu og búinn að undirgangast ótrúlegar björgunaraðgerðir. „Mér leið illa þegar ég vaknaði. Ég sá illa en mér fór fljótt að líða betur.“



Sebastian er mjög þakklátur starfsfólki Landspítalans fyrir björgunina. „Ég er orðlaus. Ég er bara venjulegur maður og myndi gefa þessu fólki sem bjargaði lífi mínu bæði allt sem ég á og ekki á,“ segir hann og vöknar um augun. Hann strýkur tárin burt úr augunum. „Ég er svo þakklátur, læknarnir björguðu lífi mínu.“



Hann lítur líka á björgunina sem annað tækifæri sem hann ætlar að nýta vel. „Áður en þetta gerðist notaði ég svolítið áfengi og var dálítið kærulaus. En núna veit ég hversu mikils virði lífið er og mun í framhaldinu lifa lífinu á annan hátt,“ segir hann alvarlegur.



Þrátt fyrir undraverðan bata finnur hann auðvitað enn til enda aðeins örfáir dagar síðan hann varð fyrir árásinni. „Ég svaf í fyrsta skipti heila nótt núna síðustu nótt. Ég var svo hræddur um að ef ég myndi sofna þá myndi ég ekki vakna aftur,“ segir hann.



„Ég finn til í kringum hjartað en fæ verkjalyf sem laga verkina. Þetta er allt að koma. Ef þetta gengur áfram svona vel og ef ég losna við að nota súrefni á næstu dögum þá útskrifast ég líklega af spítalanum í vikunni."