Greinin sem má ekki skrifa Birgir Örn Guðjónsson skrifar 27. nóvember 2014 13:29 Sú kirkja sem er í hvað hraðasta vextinum hér á landi í dag er sennilega pólitíska rétttrúnaðarkirkjan. Ég held svei mér þá að það sé jafnvel kominn tími til að tilnefna hana bara sem þjóðkirkju. Þetta er svo afspyrnu flókið samfélag eitthvað. Samfélag þar sem allir eiga rétt á að vera eins og þeir eru og hafa rétt á sínum skoðunum. Sko, svo framarlega sem þeir séu réttu aðilarnir með réttu skoðanirnar. Tökum trúarskoðanir sem dæmi. Í dag virðist allt vera leyfilegt, nema að vera kristinn. Kristnir eru víst upp til hópa þröngsýnir öfga hægri afturhaldssinnar. Ekki múslimar, ásatrúarfólk eða þeir sem trúa ekki yfir höfuð. Nei, þeir eru allir frábærir, friðelskandi og víðsýnir framfarasinnar. Og þá væntanlega vinstrimenn? Kommon, erum við ekki bara flest öll ljómandi fín? Mér finnst það. Við viljum bara svo oft finna þær ræddir sem við kjósum að hlusta á til þess að syngja í kórnum sem við viljum ekki heyra í. „Æji, mér er alveg sama hvað þessi var að segja, hann er svo næs eitthvað. Hlustum frekar á þennan hrokafulla besservisser sem er þarna. Sko, þetta eru allt asnar. Ég vissi það.“ Annað málefni sem er heitara en húddið á svörtum bíl í Svíþjóð að sumri eru málefni innflytjenda og hælisleitenda. Nei, ég er ekki að fara að tala um lekamálið. Það er gjörsamlega dauða synd að ræða um þessi mál nema á ákveðinn hátt. Innflytjendur og hælisleitendur koma úr misjafnri menningu og hafa misjafnan bakgrunn en eru auðvitað að megninu til dásamlegt fólk, alveg eins og allir aðrir. Það kemur því ekkert við þó svo að einhverjir vilji velta upp öllum hliðum þessara mála. Stundum snýst það um fordóma og það er slæmt. Það er samt alger óþarfi og ósanngjarnt að skjóta hvern þann niður sem vogar sér að velta því upp hvort vandamál geti fylgt auknum fjölda innflytjenda eða því hvort við eigum eða getum tekið við öllum hælisleitendum sem hingað koma. Ég hef heldur enga ástæðu til þess að ætla að starfsfólk útlendingastofnunar eða aðrir sem vinna við þessu mál séu eitthvað illa innrætt. Ekki frekar en hælisleitendurnir sjálfir. Í pólitísku réttrúnaðarkirkjunni er það líka litið hornauga að tala með stolti um land og þjóð. Eru menn þá gjarnan fljótt kenndir við þjóðernishyggju og fordóma. Það er oftast frekar ósanngjarnt tal og ég held að það sé bara oft notað til þess að ná sér niður á pólitískum andstæðingum. Ég held til dæmis að það hafi ekkert afbrygðilegt legið að baki því að Sigmundir Davíð hafi sett upp íslenska fánann á skrifstofunni sinni. Ef forsætisráðherrann má ekki vera stoltur af landi og þjóð þá ekki hver? Ég er stoltur af fjölskyldunni minni. Ég veit samt vel að hún er ekkert yfir aðrar fjölskyldur hafin. Við erum lítil þjóð á afskektu skeri og höfum gengið saman í gegnum marga mýrina. Ég vona svo sannarlega að við komumst í gegnum þá sem við erum að staulast yfir núna en ég held að það sé betra og í raun nauðsynlegt að við peppum hvort annað meira upp í staðinn fyrir að vera alltaf að hrinda hvort öðru í svaðið. Að lokum er hér smá saga úr vinnunni. Ég fór eitt sinn í útkall þar sem nágrannar höfðu hringt út af látum í einni blokkaríbúð. Þegar við komum á staðinn tók á móti okkur maður af erlendum uppruna. Hann var nokkuð æstur en samt mjög kurteis við okkur. Hann bauð okkur inn og við könnuðum ástandið. Inni í svefnherbergi fann ég konuna hans, sem er íslensk, sitjandi grátandi á gólfinu. Þegar ég kom inn stóð hún strax upp og sagði að það væri allt í lagi hjá þeim. Ég trúði því nú ekki alveg og ræddi lengur við hana. Í ljós kom að hún hafði ætlað út að skemmta sér en maðurinn hennar hafði ekki leyft henni það. Við ræddum svo saman í nokkra stund og það kom í ljós að þetta var ekkert nýtt. Eftir að hafa rætt við hana fór ég og ræddi við eiginmanninn. Hann sagði mér sömu sögu. Þegar ég sagði honum að hann gæti ekki haldið henni inni þá horfði hann á mig og sagði hissa, „jú auðvitað, ég er maðurinn hennar.“ Það sló mig hversu hissa hann var á því að hann mætti þetta ekki. Honum fannst þetta fullkomlega eðlilegt. Við ræddum saman í nokkra stund og ég reyndi að útskýra hvernig þetta virkaði samkvæmt íslenskum lögum í íslensku samfélagi. Hann sagðist skilja það en ég veit ekki hversu djúpt það náði. Vinkona konunnar kom svo á staðinn og eftir að við höfðum gengið úr skugga um að okkur væri óhætt að fara yfirgáfum við vettvanginn. Eftir svona mál þá er kannski ekkert óeðlilegt að maður velti því fyrir sér hvort menning þeirra sem hingað koma sé alltaf þeirra einkamál. Þetta sýnir kannski að þessi mál geta oft verið flókin og erfið en við megum ekki festa okkur á einhverjum stað þar sem ekki er leyfilegt að ræða þau frá fleiri hliðum en einni. Umfram allt verðum við að passa okkur á því að ræða við hvort annað og um hvort annað í kærleika og að virðingu. Sama hverrar þjóðar við erum, hverrar trúar við erum eða hvar við stöndum í pólitík. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Athugið. Vísir hvetur lesendur til að skiptast á skoðunum. Allar athugasemdir eru á ábyrgð þeirra er þær rita. Lesendur skulu halda sig við málefnalega og hófstillta umræðu og áskilur Vísir sér rétt til að fjarlægja ummæli og/eða umræðu sem fer út fyrir þau mörk. Vísir mun loka á aðgang þeirra sem tjá sig ekki undir eigin nafni eða gerast ítrekað brotlegir við ofangreindar umgengnisreglur. Mest lesið Jarðakaup í nýjum tilgangi Halla Hrund Logadóttir Skoðun Öll með? – 4.020 kr. hækkun fyrir skatt eftir 16 mánuði! Unnur Helga Óttarsdóttir Skoðun Samt kýs ég Katrínu Jökull Sólberg Auðunsson Skoðun Af auðvaldsmönnum og undirlægjuhætti Ester Hilmarsdóttir Skoðun Köllum það réttu nafni: Fordóma Derek Terell Allen Skoðun Örlætisgerningur Vilhjálmur H. Vilhjálmsson Skoðun Norska veiðistöðin Friðrik Erlingsson Skoðun Burt með pólitík á Bessastöðum Kristmundur Carter Skoðun Norskir herrar eða íslenskir? Þóra Bergný Guðmundsdóttir Skoðun „Almennings“ samgöngur? Bragi Gunnlaugsson Skoðun Skoðun Skoðun Baldur í þágu mannúðar og samfélags Anna María Gunnarsdóttir skrifar Skoðun Hvar er Reykjavegur? Ari Trausti Guðmundsson skrifar Skoðun Af auðvaldsmönnum og undirlægjuhætti Ester Hilmarsdóttir skrifar Skoðun Hafðu áhrif á líf barna Ída Björg Unnarsdóttir skrifar Skoðun Stórbætum samgöngur Logi Einarsson skrifar Skoðun Norska veiðistöðin Friðrik Erlingsson skrifar Skoðun Köllum það réttu nafni: Fordóma Derek Terell Allen skrifar Skoðun Ótrúverðugt plan að annars góðum markmiðum Þorbjörg Sigríður Gunnlaugsdóttir skrifar Skoðun Formleg uppgjöf Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Örlætisgerningur Vilhjálmur H. Vilhjálmsson skrifar Skoðun Fjármunum veitt þangað sem neyðin er mest Diljá Mist Einarsdóttir skrifar Skoðun Sjálfbær framtíð Vestfjarða Sigríður Ólöf Kristjánsdóttir,Aðalsteinn Óskarsson skrifar Skoðun Burt með pólitík á Bessastöðum Kristmundur Carter skrifar Skoðun Náttúran njóti vafans, ótímabundið Bjarkey Olsen Gunnarsdóttir skrifar Skoðun Íþróttir fyrir öll, jöfnum og bætum leikinn Hólmfríður Sigþórsdóttir,Anna Þorsteinsdóttir skrifar Skoðun Nýr „loftslagsvænn“ iðnaður - neikvæð áhrif á lífríki og fiskveiðar Sæunn Júlía Sigurjónsdóttir skrifar Skoðun „Almennings“ samgöngur? Bragi Gunnlaugsson skrifar Skoðun Góður forseti G. Pétur Matthíasson skrifar Skoðun Hvers vegna Halla Tómasdóttir? Guðjón Sigurðsson skrifar Skoðun Heimildin sem hvarf úr frumvarpi matvælaráðherra Vala Árnadóttir skrifar Skoðun Sníða sér stakk eftir vexti Guðni Magnús Ingvason skrifar Skoðun Norskir herrar eða íslenskir? Þóra Bergný Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Af hverju ertu að bjóða þig fram? Sigurður Ragnarsson skrifar Skoðun Við styðjum Guðmund Karl! Katrín Valdís Hjartardóttir,Andrea Bóel Bæringsdóttir,Guðbjörg Harpa Ingimundardóttir skrifar Skoðun Hagfræðin á Heimildinni Bjarnheiður Hallsdóttir skrifar Skoðun Hreinleikaþráin Bjarni Karlsson skrifar Skoðun Heimilisleysi blasir við öryrkjum Svanberg Hreinsson skrifar Skoðun Hvað getur Ísland gefið öðrum þjóðum? Gunnar Hersveinn skrifar Skoðun Veðrið, veskið og Íslendingurinn María Rut Kristinsdóttir skrifar Skoðun Að mæðra barn í hjarta sínu Hólmfríður Anna Baldursdóttir skrifar Sjá meira
Sú kirkja sem er í hvað hraðasta vextinum hér á landi í dag er sennilega pólitíska rétttrúnaðarkirkjan. Ég held svei mér þá að það sé jafnvel kominn tími til að tilnefna hana bara sem þjóðkirkju. Þetta er svo afspyrnu flókið samfélag eitthvað. Samfélag þar sem allir eiga rétt á að vera eins og þeir eru og hafa rétt á sínum skoðunum. Sko, svo framarlega sem þeir séu réttu aðilarnir með réttu skoðanirnar. Tökum trúarskoðanir sem dæmi. Í dag virðist allt vera leyfilegt, nema að vera kristinn. Kristnir eru víst upp til hópa þröngsýnir öfga hægri afturhaldssinnar. Ekki múslimar, ásatrúarfólk eða þeir sem trúa ekki yfir höfuð. Nei, þeir eru allir frábærir, friðelskandi og víðsýnir framfarasinnar. Og þá væntanlega vinstrimenn? Kommon, erum við ekki bara flest öll ljómandi fín? Mér finnst það. Við viljum bara svo oft finna þær ræddir sem við kjósum að hlusta á til þess að syngja í kórnum sem við viljum ekki heyra í. „Æji, mér er alveg sama hvað þessi var að segja, hann er svo næs eitthvað. Hlustum frekar á þennan hrokafulla besservisser sem er þarna. Sko, þetta eru allt asnar. Ég vissi það.“ Annað málefni sem er heitara en húddið á svörtum bíl í Svíþjóð að sumri eru málefni innflytjenda og hælisleitenda. Nei, ég er ekki að fara að tala um lekamálið. Það er gjörsamlega dauða synd að ræða um þessi mál nema á ákveðinn hátt. Innflytjendur og hælisleitendur koma úr misjafnri menningu og hafa misjafnan bakgrunn en eru auðvitað að megninu til dásamlegt fólk, alveg eins og allir aðrir. Það kemur því ekkert við þó svo að einhverjir vilji velta upp öllum hliðum þessara mála. Stundum snýst það um fordóma og það er slæmt. Það er samt alger óþarfi og ósanngjarnt að skjóta hvern þann niður sem vogar sér að velta því upp hvort vandamál geti fylgt auknum fjölda innflytjenda eða því hvort við eigum eða getum tekið við öllum hælisleitendum sem hingað koma. Ég hef heldur enga ástæðu til þess að ætla að starfsfólk útlendingastofnunar eða aðrir sem vinna við þessu mál séu eitthvað illa innrætt. Ekki frekar en hælisleitendurnir sjálfir. Í pólitísku réttrúnaðarkirkjunni er það líka litið hornauga að tala með stolti um land og þjóð. Eru menn þá gjarnan fljótt kenndir við þjóðernishyggju og fordóma. Það er oftast frekar ósanngjarnt tal og ég held að það sé bara oft notað til þess að ná sér niður á pólitískum andstæðingum. Ég held til dæmis að það hafi ekkert afbrygðilegt legið að baki því að Sigmundir Davíð hafi sett upp íslenska fánann á skrifstofunni sinni. Ef forsætisráðherrann má ekki vera stoltur af landi og þjóð þá ekki hver? Ég er stoltur af fjölskyldunni minni. Ég veit samt vel að hún er ekkert yfir aðrar fjölskyldur hafin. Við erum lítil þjóð á afskektu skeri og höfum gengið saman í gegnum marga mýrina. Ég vona svo sannarlega að við komumst í gegnum þá sem við erum að staulast yfir núna en ég held að það sé betra og í raun nauðsynlegt að við peppum hvort annað meira upp í staðinn fyrir að vera alltaf að hrinda hvort öðru í svaðið. Að lokum er hér smá saga úr vinnunni. Ég fór eitt sinn í útkall þar sem nágrannar höfðu hringt út af látum í einni blokkaríbúð. Þegar við komum á staðinn tók á móti okkur maður af erlendum uppruna. Hann var nokkuð æstur en samt mjög kurteis við okkur. Hann bauð okkur inn og við könnuðum ástandið. Inni í svefnherbergi fann ég konuna hans, sem er íslensk, sitjandi grátandi á gólfinu. Þegar ég kom inn stóð hún strax upp og sagði að það væri allt í lagi hjá þeim. Ég trúði því nú ekki alveg og ræddi lengur við hana. Í ljós kom að hún hafði ætlað út að skemmta sér en maðurinn hennar hafði ekki leyft henni það. Við ræddum svo saman í nokkra stund og það kom í ljós að þetta var ekkert nýtt. Eftir að hafa rætt við hana fór ég og ræddi við eiginmanninn. Hann sagði mér sömu sögu. Þegar ég sagði honum að hann gæti ekki haldið henni inni þá horfði hann á mig og sagði hissa, „jú auðvitað, ég er maðurinn hennar.“ Það sló mig hversu hissa hann var á því að hann mætti þetta ekki. Honum fannst þetta fullkomlega eðlilegt. Við ræddum saman í nokkra stund og ég reyndi að útskýra hvernig þetta virkaði samkvæmt íslenskum lögum í íslensku samfélagi. Hann sagðist skilja það en ég veit ekki hversu djúpt það náði. Vinkona konunnar kom svo á staðinn og eftir að við höfðum gengið úr skugga um að okkur væri óhætt að fara yfirgáfum við vettvanginn. Eftir svona mál þá er kannski ekkert óeðlilegt að maður velti því fyrir sér hvort menning þeirra sem hingað koma sé alltaf þeirra einkamál. Þetta sýnir kannski að þessi mál geta oft verið flókin og erfið en við megum ekki festa okkur á einhverjum stað þar sem ekki er leyfilegt að ræða þau frá fleiri hliðum en einni. Umfram allt verðum við að passa okkur á því að ræða við hvort annað og um hvort annað í kærleika og að virðingu. Sama hverrar þjóðar við erum, hverrar trúar við erum eða hvar við stöndum í pólitík.
Skoðun Íþróttir fyrir öll, jöfnum og bætum leikinn Hólmfríður Sigþórsdóttir,Anna Þorsteinsdóttir skrifar
Skoðun Nýr „loftslagsvænn“ iðnaður - neikvæð áhrif á lífríki og fiskveiðar Sæunn Júlía Sigurjónsdóttir skrifar
Skoðun Við styðjum Guðmund Karl! Katrín Valdís Hjartardóttir,Andrea Bóel Bæringsdóttir,Guðbjörg Harpa Ingimundardóttir skrifar