Skoðun

Landspítali í bráðri hættu

Læknar á Landspítala skrifar
Landspítalinn er sjúkrahús allra landsmanna og um leið mikilvægasta kennslustofnun á sviði heilbrigðismála í landinu. Það kemur ekki til af góðu að Landspítalinn hefur verið mikið til umræðu síðustu vikurnar, þar sem ófremdarástand hefur ítrekað skapast. Nú síðast á lyflækningasviði, sem er stærsta svið spítalans og það svið sem annast flesta af veikustu sjúklingunum, þar á meðal á sviði hjarta-, krabbameins-, lungna-, smitsjúkdóma-, innkirtla-, ofnæmis-, endurhæfingar-, öldrunar-, meltingar-, nýrna- og, gigtarlækninga.

Hrun á lyflæknissviði

Ljóst er að eftir langvarandi niðurskurð er lyflækningasviðið svo illa statt að það getur ekki risið undir hlutverki sínu við núverandi kringumstæður. Álag á lækna er gríðarlegt og starfsánægja í lágmarki. Þrátt fyrir að starfskannanir innan sviðsins hafi ítrekað sýnt afar slæma útkomu hvað varðar starfsánægju og aðstöðu, bæði meðal almennra lækna og sérfræðilækna, hefur ekki verið gripið til nauðsynlegra aðgerða til að snúa þróuninni við.

Atgervisflótti og skortur á nýliðun

Atgervisflótti almennra lækna og sérfræðinga í lyflækningum er staðreynd og það sama á við um sérfræðilækna á fleiri sviðum Landspítala og sér ekki fyrir endann á þeirri þróun. Skortur á nýliðun kemur líka fram í því að þeir sem hafa lokið sérmenntun erlendis sækja í mun minni mæli aftur til Íslands. Umtalsvert betri kjör og betra starfsumhverfi eru í boði í nágrannalöndum okkar. Þar taka þarlendar stofnanir fagnandi við reyndum íslenskum sérfræðilæknum sem hafa menntað sig með ærnum tilkostnaði og fyrirhöfn við bestu háskólasjúkrahús í Evrópu og N-Ameríku. Á síðustu fjórum árum hafa sífellt færri ungir læknar valið að sérhæfa sig til framhaldsnáms á lyflækningasviði spítalans og í staðinn leitað á önnur mið. Árið 2009 voru 24 almennir læknar við störf á lyflækningasviði. Nú eru þeir tíu og fer fækkandi.

Framhaldsmenntun í molum

Framhaldsnám í lyflækningum á Landspítala hefur verið eftirsótt af ungum læknum í gegnum tíðina og ekki eru mörg ár síðan velja þurfti á milli áhugasamra umsækjenda. Í dag er staðan gjörbreytt og meiri hluti af stöðum deildarlækna ósetinn. Álagið á þá deildarlækna sem eftir eru og þá sérfræðilækna sem ganga þurfa í störf ungu læknanna er því gríðarlegt. Aðeins er spurning hvenær sérfræðilæknar fá einnig nóg af álaginu og aðstöðuleysinu og segja upp störfum sínum. Það er því augljóst að staðan á lyflækningasviði er grafalvarleg og ástandið gæti haft keðjuverkandi áhrif á önnur svið sjúkrahússins sem sum eiga einnig undir högg að sækja.

Vandinn fyrirséður

Sú staða sem nú er komin upp er þó hvorki nýtilkomin né ófyrirséð. Á síðustu þremur til fjórum árum hefur jafnt og þétt sigið á ógæfuhliðina. Ekki hefur verið brugðist nægjanlega við tillögum almennra lækna um bætta starfsaðstöðu og kjör og ljóst er að upp er kominn trúnaðarbrestur milli þeirra og stjórnenda sem flækir úrlausn þessara brýnu vandamála. Ef ekki verður spornað strax við þróuninni sem lýst er hér, mun starfsemi spítalans skaðast á ófyrirsjáanlegan hátt.

Það er þó margt fleira sem hrjáir Landspítalann en atgervisflótti almennra lækna á lyflækningasviði. Fækkun lækna í einstökum sérgreinum er orðin grafalvarleg, s.s. í krabbameins-, nýrna- og hjartaskurðlækningum ásamt læknisfræðilegri myndgreiningu. Þessu fylgir aukið álag á þá lækna sem eftir eru og er hvorki til þess fallið að auka starfsánægju þeirra né bæta orðspor spítalans gagnvart ungum sérfræðingum sem búsettir eru erlendis. Verkefnum Landspítala hefur fjölgað mikið og þau eru flóknari en áður, ekki síst vegna framfara í læknavísindum, vaxandi fjölda eldra fólks og niðurskurðar í heilbrigðisþjónustu á landsbyggðinni.

Laun, tæki og húsnæði

Laun lækna hafa dregist aftur úr öðrum stéttum, húsnæði Landspítala er úr sér gengið og aðstaða starfsfólks er víða ófullnægjandi. Einnig má nefna bágan tækjakost spítalans, en endurnýjun hans hefur setið á hakanum líkt og eðlilegt viðhald húsnæðisins. Án nútíma tækjabúnaðar er læknum ekki mögulegt að bjóða upp á bestu meðferð líkt og gert er á háskólasjúkrahúsum nágrannalanda okkar. Kaup á lækninga- og rannsóknartækjum ætti að vera hluti af daglegum rekstri spítalans. Það er í hæsta máta óeðlilegt að okkar mati að svo mikilvæg grunnstoð velferðar í okkar samfélagi þurfi að reiða sig að verulegu leyti á söfnunarfé einstaklinga, fyrirtækja eða þjóðkirkjunnar til að endurnýja nauðsynlegan tækjabúnað á háskólasjúkrahúsi landsins. Peningar eru þó víða til, eins og sést best á nýhöfnum framkvæmdum við Vaðlaheiðargöng og þeirri staðreynd að fyrirtæki í sjávarútvegi skila hagnaði, sem í sumum tilvikum skagar hátt í árlegar fjárveitingar ríkissjóðs til Landspítala. Að okkar mati ætti eðlilegur rekstur Landspítala að geta náðst með skynsamlegri forgangsröðun fjármagns í þjóðfélaginu. Tíminn er naumur og úrlausnir sem augjóst er að kosta umtalsverða fjármuni þurfa að liggja fyrir innan vikna fremur en mánaða.

Grunnstoð heilbrigðisþjónustu í hættu

Okkur er til efs að umrædd þróun á Landspítala sé almenningi í landinu að skapi, enda þurfa flestar íslenskar fjölskyldur á þjónustu sjúkrahússins að halda á hverju ári. Góð heilsa og öflug heilbrigðisþjónusta er það sem skiptir fólk hvað mestu máli. Það vita þeir best sem stríða við heilsubrest. Okkar hlutverk sem störfum á sjúkrahúsi allra landsmanna er að koma þeim sem til okkar leita til betri heilsu. Það höfum við gert fram til þessa með því að leggja metnað okkar í að bjóða þjónustu sem hefur staðist samanburð við það besta sem þekkist í nágrannalöndum okkar. Að óbreyttu er ljóst að ekki verður framhald á því, þar sem ein meginstoðin í gangverki Landspítala, lyflækningasviðið, glímir nú við erfiðleika sem gætu hæglega valdið óbætanlegu tjóni ef ekki verður tafarlaust brugðist við með viðeigandi aðgerðum.

Ásgeir Haraldsson,

yfirlæknir og prófessor í barnalækningum

Björn Guðbjörnsson,

prófessor í gigtarrannsóknum



Björn Rúnar Lúðvíksson,

yfirlæknir og prófessor í ónæmisfræði



Einar Stefán Björnsson,

yfirlæknir og prófessor í meltingarlækningum



Einar Stefánsson,

yfirlæknir og prófessor í augnlækningum



Engilbert Sigurðsson,

yfirlæknir og prófessor í geðlækningum



Guðmundur Þorgeirsson,

yfirlæknir og prófessor í lyflækningum



Helgi Sigurðsson,

yfirlæknir og prófessor í krabbameinslækningum



Jóhann Heiðar Jóhannsson,

yfirlæknir og klíniskur prófessor í meinafræði



Jón Gunnlaugur Jónsson,

yfirlæknir og prófessor í meinafræði



Jón Jóhannes Jónsson,

yfirlæknir og prófessor í lífefnafræði



Karl Andersen,

prófessor í hjartalækningum



Karl G. Kristinsson,

yfirlæknir og prófessor í sýklafræði



Magnús Gottfreðsson,

yfirlæknir og prófessor í smitsjúkdómalækningum



Magnús Karl Magnússon,

prófessor í lyfjafræði og deildarforseti læknadeildar



Páll Torfi Önundarson,

yfirlæknir og prófessor í blóðmeinafræði



Rafn Benediktsson,

yfirlæknir og prófessor í lyflækningum



Ragnar Bjarnason,

yfirlæknir og prófessor í barnasjúkdómum



Sigurður Guðmundsson,

prófessor í lyflækningum



Tómas Guðbjartsson,

yfirlæknir og prófessor í skurðlækningum




Skoðun

Sjá meira


×