Ferðaþjónustuskattar: Tillaga við stef

Stefið hefur að undanförnu verið að finna þurfi fleiri aura, nú sé komið að því að skattleggja ferðaþjónustuna frekar. Við því er kannski ekkert að segja. Ef þörf er á að fá aukið fé í kassann, og fá erlenda ferðamenn til að skilja meira eftir sig, þá er aukin skattlagning á ferðaþjónustuna áreiðanlega leið að því marki. Klasse statt Masse, eins og Þjóðverjar segja.

Ég sé þó ekki betur en að skattmann sé á villigötum bæði varðandi hækkun virðisaukaskatts í gistingu og í bílaleigumálum. Þar eru nefnilega ferðamenn að greiða skatt sem nýtist einhverjum öðrum, burtséð frá því að sumir ferðamenn falla ekki undir notendur þessarar þjónustu. Hin hliðin sem rædd hefur verið er að gjald verði lagt á heimsóknir á vinsæla ferðamannastaði, sbr.: „þeir borga sem njóta“. Það er snöggtum skynsamlegra heldur en hækkun virðisaukaskatts hér og þar. En þá myndu einnig margir sleppa við að leggja sitt af mörkum, einfaldlega með því að heimsækja ekki þessa vinsælu staði og beina umferð sinni frekar um viðkvæm og óskipulögð svæði. Og ekki má gleyma öllu hringlinu í kringum gjaldheimtuna.

Allt Ísland með sínum fjölbreytileika í náttúru og sínum miklu víðáttum er í raun ígildi þjóðgarðs. Ef nauðsyn krefur er skynsamlegast að rukkað sé fyrir aðgang að þessu þjóðgarðsígildi – „þeir borga sem njóta“. Það verður eingöngu gert með komuskatti til Íslands á alla flug- og skipafarþega. Það sem með því vinnst er tiltölulega einföld og sanngjörn skattheimta, þó svo að ekki teljist allir til ferðamanna sem sækja landið heim. Slíkan skatt mætti að auki nota til að jafna árstíðasveifluna í komu ferðamanna, og hafa hann lægri að vetri en sumri. Eins hvetur þetta til lengri dvalar í landinu, þar sem upphæðin er sú sama hvort sem dvalið er lengur eða skemur.

Ég hef alla tíð verið mótfallinn aukinni skattheimtu á erlenda ferðamenn, fundist þeirra hlutdeild í greiðslu virðisaukaskatts á allar vörur vera nógur skerfur til okkar samfélags. En ef markvisst á að gera Ísland dýrara fyrir ferðamenn, þá er þetta leiðin; skatturinn sem Össur reifaði fyrst fyrir hartnær fjórum árum sem atvinnuvegaráðherra og var alfarið hafnað af ferðaþjónustunni. Svo lengi má hnoða leir að hann verði meyr.