Samhugur, samstaða og samábyrgð – eftir hamfarir í Japan Tadateru Konoé skrifar 14. apríl 2011 10:15 Þann 11. mars reið öflugur jarðskjálfti sem mældist 9 á Richter yfir norðausturströnd Japans. Í kjölfarið fylgdi flóðbylgja sem reis allt að 38 metrum og rústaði 500 km af strandlengjunni. Ég fann greinilega fyrir skjálftanum og horfði örvæntingarfullur á fyrstu sjónvarpsútsendingar frá flóðbylgjunni sem braut niður varnargarðana okkar og sópaði burt bátum, bílum og húsum eins og ekkert væri. Þegar ég komst á hamfarasvæðið í fylgd neyðarsveita Rauða krossins horfðist ég í augu við eyðileggingu sem ég hefði ekki getað ímyndað mér í mínum verstu martröðum. Á meira en 60 ára ferli mínum hjá Rauða krossinum hef ég orðið vitni að afleiðingum hræðilegra náttúruhamfara. Þessar eru einar þær verstu sem ég hef séð. Eyðileggingin var algjör. Eini samanburðurinn sem kom upp í huga mér voru myndir af Osaka, Hiroshima og Nagasaki í lok síðari heimsstyrjaldar. Japanski Rauði krossinn var með þeim fyrstu sem brást við hamförunum. Og minningin um Hiroshima árið 1945 kom sterkt upp í huga mér – þar sem sjúkrahús Rauða krossins var eina byggingin sem stóð enn uppi á sprengjusvæðinu – því Rauðakrosssjúkrahúsið í Ishinomaki borg var eini spítalinn sem enn var starfhæfur eftir flóðbylgjuna. Fyrr en varði fylltist hann af fólki sem slapp lifandi frá hörmungunum: lífshættulega særðu fólki, fólki sem gat enn staðið upprétt, börnum sem misst höfðu foreldra sína, og fólki sem misst hafði heimili sín. Þegar ég rita þetta hafa 12.000 manns fundist látnir og meira en 15.000 er enn saknað. Mörg hundruð þúsund manns hafa misst ástvini sína, heimili sín og lífsviðurværi. Allt þeirra líf hefur umhverfst á svipstundu og verður aldrei samt. En þeir lifðu af og það er enn von. Ég finn fyrir auðmýkt í garð fólks um allan heim sem hefur af miklu örlæti sýnt okkur samúð og samstöðu í verki. Japan er eitt þeirra landa sem veita hvað mestu fé til þróunarsamvinnu og neyðaraðstoðar um allan heim, og við finnum fyrir miklu þakklæti nú þegar við njótum góðs af góðmennsku og samúð. Við munum gæta fyllsta gagnsæis um hvernig fjármunum sem aflað hefur verið í okkar nafni verður varið. Nú, sextán árum eftir jarðskjálftann mikla í Kobe, munum við nota sömu aðferðir til að deila út peningum til fjölskyldna svo þær geti aftur komið undir sig fótum. Ítarleg grein verður gerð fyrir því hvernig framlögum sem safnað var fyrir Rauða krossinn verður varið. Við erum ekki einungis skuldbundin að gera þetta gagnvart þeim sem hafa gefið fjármuni heldur er þetta líka gagnvart fjölskyldum í Japan sem hafa misst allt sitt. Það er löng og ströng leið fram undan við enduruppbyggingu í Japan. Að auki stafar mikil ógn af kjarnorkuverinu í Fukushima. Hinar hrikalegu afleiðingar gætu orðið enn alvarlegri ef mengun verður vegna kjarnorkugeislunar. Ástandið minnir helst á Tsjernobyl, en 25 ár eru nú liðin frá kjarnorkuslysinu þar. Tíminn mun lækna flest sár. Eitt er þó víst: við munum ætíð finna til ábyrgðar á þeim þúsundum fjölskyldna sem flóðbylgjan hreif með sér. Við verðum að vera enn betur undirbúin fyrir hamfarir framtíðarinnar, við verðum að byggja aftur upp þrautseigju fólks, og við megum ekki gleyma þeim sem þjást annars staðar í veröldinni. Þrátt fyrir að þetta áfall hafi dunið yfir þjóð mína, finnst mér nauðsynlegt að horfa fram á veginn og líta til annarra landa sem nú takast á við hörmungar. Í Bólivíu og á Sri Lanka hafa flóð og aurskriður valdið miklum usla, flóttafjölskyldur frá Líbíu og Fílabeinsströndinni leita hælis í nágrannalöndum, þurrkar og hungursneyð ógna löndum í Sahelbeltinu í vestur- og austurhluta Afríku, og í Tsjad hefur nýlega brotist úr mislinga-, kóleru- og heilahimnubólgufaraldur. Hamfarirnar í Japan mega ekki skyggja á þessar hörmungar heldur í raun knýja á um enn frekari samstöðu, viðbrögð og þrautseigju á öllum stigum – hjá einstaklingum, samfélögum, þjóðum og á alþjóðavísu. Þetta er í fyrsta sinn sem við stöndum frammi fyrir svo margslungnu neyðarástandi, samlegðaráhrifum af jarðskjálfta, flóðbylgju og kjarnorkuvá. Þó að þetta hafi ekki gerst fyrr verður þetta líkast til ekki í eina skiptið sem við verðum að bregðast við svo flóknum hamförum. Til að vernda þjóðir heims verðum við að reyna að sjá fyrir það óhugsanlega. Við verðum að fjárfesta í viðbúnaði vegna hamfara og draga úr ógnum í umhverfinu – til að mynda hættum á kjarnorkuslysum – og styrkja samfélög svo að þau geti sjálf verndað íbúa sína. Þetta er neyðarviðbúnaður. Eina leiðin til að bregðast við svona hörmungum er með samhjálp og samhug – í mínu landi, þínu landi og í öllum löndum heims – og ákvörðun um að verja okkur betur svo við séum í stakk búin til að vernda líf þeirra sem stendur ógn af hamförum. Tadateru Konoé, formaður Rauða krossins í Japan og formaður Alþjóða Rauða krossins. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Mest lesið Við höfum ekki efni á tvískinnungi SFS Vala Árnadóttir Skoðun Börnin á Gasa Ebba Margrét Magnúsdóttir Skoðun Rússar pyntuðu og myrtu úkraínsku blaðakonuna Viktoriiu Roshchyna Erlingur Erlingsson Skoðun Opið bréf til hæstvirts innviðaráðherra, Eyjólfs Ármannssonar, um íslensku og ábyrgð Nichole Leigh Mosty Skoðun Við höfum ekki efni á norsku leiðinni Heiðrún Lind Marteinsdóttir Skoðun Er kominn tími á Útlendingafrí? Marion Poilvez Skoðun Hvað getum við lært af Víetnamstríðinu? Einar Magnússon Skoðun Ríkisstjórn sem skeytir engu Diljá Matthíasardóttir Skoðun Halldór 03.05.2025 Halldór Gigtarmaí 2025 – Stuðlum að forvörnum, fræðslu og vitundarvakningu Hrönn Stefánsdóttir Skoðun Skoðun Skoðun Við höfum ekki efni á tvískinnungi SFS Vala Árnadóttir skrifar Skoðun Hvað getum við lært af Víetnamstríðinu? Einar Magnússon skrifar Skoðun Góður rekstur Mosfellsbæjar og framtíðin björt Halla Karen Kristjánsdóttir,Anna Sigríður Guðnadóttir ,Lovísa Jónsdóttir skrifar Skoðun Fristund.is fyrir öll - líka eldra fólk Sara Björg Sigurðardóttir skrifar Skoðun Ríkisstjórn sem skeytir engu Diljá Matthíasardóttir skrifar Skoðun Áskorun til ráðherra mennta- og barnamála og ráðherra menningarmála Anna Klara Georgsdóttir skrifar Skoðun Fólkið sem gleymdist í Grindavík Bryndís Gunnlaugsdóttir skrifar Skoðun Rússar pyntuðu og myrtu úkraínsku blaðakonuna Viktoriiu Roshchyna Erlingur Erlingsson skrifar Skoðun Á að sameina ÍSÍ og UMFÍ? Ómar Stefánsson skrifar Skoðun Elsku ASÍ, bara… Nei Sunna Arnardóttir skrifar Skoðun Gigtarmaí 2025 – Stuðlum að forvörnum, fræðslu og vitundarvakningu Hrönn Stefánsdóttir skrifar Skoðun Við höfum ekki efni á norsku leiðinni Heiðrún Lind Marteinsdóttir skrifar Skoðun Sósíalistar á vaktinni í átta ár Sanna Magdalena Mörtudóttir skrifar Skoðun Styðjum þá sem bjarga okkur Jens Garðar Helgason skrifar Skoðun Hver er viðskiptalegur ávinningur af EES-samningnum? Sigurbjörn Svavarsson skrifar Skoðun Embætti þitt geta allir séð Ragnheiður Davíðsdóttir skrifar Skoðun Opið bréf til hæstvirts innviðaráðherra, Eyjólfs Ármannssonar, um íslensku og ábyrgð Nichole Leigh Mosty skrifar Skoðun Hver á dómur að vera hjá ungmenni fyrir að fremja alvarlegt afbrot, jafnvel morð? Davíð Bergmann skrifar Skoðun Sigursaga Evrópu í 21 ár Pawel Bartoszek skrifar Skoðun Verkalýðshreyfingin, Dagbjört og ESB Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Börnin á Gasa Ebba Margrét Magnúsdóttir skrifar Skoðun Myndir þú ráða fatlað fólk í vinnu? Alma Ýr Ingólfsdóttir skrifar Skoðun Hvað ert þú að gera? Eiður Welding skrifar Skoðun Rauðir sokkar á 1. maí Sveinn Ólafsson skrifar Skoðun 1. maí er líka fyrir fatlað fólk! Geirdís Hanna Kristjánsdóttir skrifar Skoðun Verkalýðshreyfingin á næsta leik í Evrópuumræðunni Dagbjört Hákonardóttir skrifar Skoðun Á milli steins og sleggju Heinemann Ólafur Stephensen skrifar Skoðun Heiðrum íslenska hestinn Berglind Margo Þorvaldsdóttir skrifar Skoðun Allir eiga rétt á virku lífi — líka fatlað fólk Anna Margrét Bjarnadóttir skrifar Skoðun Er kominn tími á Útlendingafrí? Marion Poilvez skrifar Sjá meira
Þann 11. mars reið öflugur jarðskjálfti sem mældist 9 á Richter yfir norðausturströnd Japans. Í kjölfarið fylgdi flóðbylgja sem reis allt að 38 metrum og rústaði 500 km af strandlengjunni. Ég fann greinilega fyrir skjálftanum og horfði örvæntingarfullur á fyrstu sjónvarpsútsendingar frá flóðbylgjunni sem braut niður varnargarðana okkar og sópaði burt bátum, bílum og húsum eins og ekkert væri. Þegar ég komst á hamfarasvæðið í fylgd neyðarsveita Rauða krossins horfðist ég í augu við eyðileggingu sem ég hefði ekki getað ímyndað mér í mínum verstu martröðum. Á meira en 60 ára ferli mínum hjá Rauða krossinum hef ég orðið vitni að afleiðingum hræðilegra náttúruhamfara. Þessar eru einar þær verstu sem ég hef séð. Eyðileggingin var algjör. Eini samanburðurinn sem kom upp í huga mér voru myndir af Osaka, Hiroshima og Nagasaki í lok síðari heimsstyrjaldar. Japanski Rauði krossinn var með þeim fyrstu sem brást við hamförunum. Og minningin um Hiroshima árið 1945 kom sterkt upp í huga mér – þar sem sjúkrahús Rauða krossins var eina byggingin sem stóð enn uppi á sprengjusvæðinu – því Rauðakrosssjúkrahúsið í Ishinomaki borg var eini spítalinn sem enn var starfhæfur eftir flóðbylgjuna. Fyrr en varði fylltist hann af fólki sem slapp lifandi frá hörmungunum: lífshættulega særðu fólki, fólki sem gat enn staðið upprétt, börnum sem misst höfðu foreldra sína, og fólki sem misst hafði heimili sín. Þegar ég rita þetta hafa 12.000 manns fundist látnir og meira en 15.000 er enn saknað. Mörg hundruð þúsund manns hafa misst ástvini sína, heimili sín og lífsviðurværi. Allt þeirra líf hefur umhverfst á svipstundu og verður aldrei samt. En þeir lifðu af og það er enn von. Ég finn fyrir auðmýkt í garð fólks um allan heim sem hefur af miklu örlæti sýnt okkur samúð og samstöðu í verki. Japan er eitt þeirra landa sem veita hvað mestu fé til þróunarsamvinnu og neyðaraðstoðar um allan heim, og við finnum fyrir miklu þakklæti nú þegar við njótum góðs af góðmennsku og samúð. Við munum gæta fyllsta gagnsæis um hvernig fjármunum sem aflað hefur verið í okkar nafni verður varið. Nú, sextán árum eftir jarðskjálftann mikla í Kobe, munum við nota sömu aðferðir til að deila út peningum til fjölskyldna svo þær geti aftur komið undir sig fótum. Ítarleg grein verður gerð fyrir því hvernig framlögum sem safnað var fyrir Rauða krossinn verður varið. Við erum ekki einungis skuldbundin að gera þetta gagnvart þeim sem hafa gefið fjármuni heldur er þetta líka gagnvart fjölskyldum í Japan sem hafa misst allt sitt. Það er löng og ströng leið fram undan við enduruppbyggingu í Japan. Að auki stafar mikil ógn af kjarnorkuverinu í Fukushima. Hinar hrikalegu afleiðingar gætu orðið enn alvarlegri ef mengun verður vegna kjarnorkugeislunar. Ástandið minnir helst á Tsjernobyl, en 25 ár eru nú liðin frá kjarnorkuslysinu þar. Tíminn mun lækna flest sár. Eitt er þó víst: við munum ætíð finna til ábyrgðar á þeim þúsundum fjölskyldna sem flóðbylgjan hreif með sér. Við verðum að vera enn betur undirbúin fyrir hamfarir framtíðarinnar, við verðum að byggja aftur upp þrautseigju fólks, og við megum ekki gleyma þeim sem þjást annars staðar í veröldinni. Þrátt fyrir að þetta áfall hafi dunið yfir þjóð mína, finnst mér nauðsynlegt að horfa fram á veginn og líta til annarra landa sem nú takast á við hörmungar. Í Bólivíu og á Sri Lanka hafa flóð og aurskriður valdið miklum usla, flóttafjölskyldur frá Líbíu og Fílabeinsströndinni leita hælis í nágrannalöndum, þurrkar og hungursneyð ógna löndum í Sahelbeltinu í vestur- og austurhluta Afríku, og í Tsjad hefur nýlega brotist úr mislinga-, kóleru- og heilahimnubólgufaraldur. Hamfarirnar í Japan mega ekki skyggja á þessar hörmungar heldur í raun knýja á um enn frekari samstöðu, viðbrögð og þrautseigju á öllum stigum – hjá einstaklingum, samfélögum, þjóðum og á alþjóðavísu. Þetta er í fyrsta sinn sem við stöndum frammi fyrir svo margslungnu neyðarástandi, samlegðaráhrifum af jarðskjálfta, flóðbylgju og kjarnorkuvá. Þó að þetta hafi ekki gerst fyrr verður þetta líkast til ekki í eina skiptið sem við verðum að bregðast við svo flóknum hamförum. Til að vernda þjóðir heims verðum við að reyna að sjá fyrir það óhugsanlega. Við verðum að fjárfesta í viðbúnaði vegna hamfara og draga úr ógnum í umhverfinu – til að mynda hættum á kjarnorkuslysum – og styrkja samfélög svo að þau geti sjálf verndað íbúa sína. Þetta er neyðarviðbúnaður. Eina leiðin til að bregðast við svona hörmungum er með samhjálp og samhug – í mínu landi, þínu landi og í öllum löndum heims – og ákvörðun um að verja okkur betur svo við séum í stakk búin til að vernda líf þeirra sem stendur ógn af hamförum. Tadateru Konoé, formaður Rauða krossins í Japan og formaður Alþjóða Rauða krossins.
Opið bréf til hæstvirts innviðaráðherra, Eyjólfs Ármannssonar, um íslensku og ábyrgð Nichole Leigh Mosty Skoðun
Skoðun Góður rekstur Mosfellsbæjar og framtíðin björt Halla Karen Kristjánsdóttir,Anna Sigríður Guðnadóttir ,Lovísa Jónsdóttir skrifar
Skoðun Áskorun til ráðherra mennta- og barnamála og ráðherra menningarmála Anna Klara Georgsdóttir skrifar
Skoðun Rússar pyntuðu og myrtu úkraínsku blaðakonuna Viktoriiu Roshchyna Erlingur Erlingsson skrifar
Skoðun Gigtarmaí 2025 – Stuðlum að forvörnum, fræðslu og vitundarvakningu Hrönn Stefánsdóttir skrifar
Skoðun Opið bréf til hæstvirts innviðaráðherra, Eyjólfs Ármannssonar, um íslensku og ábyrgð Nichole Leigh Mosty skrifar
Skoðun Hver á dómur að vera hjá ungmenni fyrir að fremja alvarlegt afbrot, jafnvel morð? Davíð Bergmann skrifar
Opið bréf til hæstvirts innviðaráðherra, Eyjólfs Ármannssonar, um íslensku og ábyrgð Nichole Leigh Mosty Skoðun