Monthús og mannvirki 5. maí 2007 06:15 Að stækka styttuna af Ingólfi Arnarsyni á Arnarhóli í Frelsisstyttustærð og hafa útsýnispall í spjótinu er einhver allra flottasta tillaga sem opinber hugmyndasamkeppni um skipulagsmál hefur getið af sér. Ef rétt er munað kom þessi hugmynd fram í samkeppni í tilefni af 200 ára afmæli Reykjavíkurborgar fyrir rúmum tuttugu árum. Því miður var hún ekki framkvæmd, en eins og gildir um margar góðar hugmyndir hefur hún staðið ágætlega af sér ágang tímans, svo enn geta stórhuga menn látið hana verða að veruleika. Á þessum tíma var þó við völd í höfuðborginni sannarlega stórhuga borgarstjóri, sem átti eftir að koma að byggingu tveggja mannvirkja sem hvort um sig lyfti ásýnd borgarinnar upp á við. Perlan og Ráðhús Reykjavíkur eru fyrst og fremst arfleifð Davíðs Oddssonar og báðar eru byggingarnar afbragðs dæmi um að menn mega - og eiga - að hugsa stórt þegar kemur að opinberum framkvæmdum. Að minnsta kosti af og til. Ráðhúsið fer einstaklega vel á Tjarnarbakkanum og það er sannarlega sómi að Perlunni þar sem hún tyllir sér stássleg efst í Öskjuhlíðinni. Að vísu er Perlan mun betri í fjarlægð en nálægð; þegar inn er komið er þetta undarlega tilgangslítið mannvirki. En það er allt annað mál. Það á þá örugglega einhver snjöll kona, nú eða snjall karl, eftir að finna byggingunni verðugra hlutverk heldur en að fóstra útsölumarkaði og dýrasýningar þegar það vantar gólfpláss undir slíka viðburði. Andstæðingar Davíðs mótmæltu ákaft byggingu húsanna beggja. Þau þóttu bruðl og óþarfa flottræfilsháttur. Sama gerðist þegar Alfreð Þorsteinsson, fyrrum stjórnarformaður Orkuveitunnar, stóð fyrir byggingu glæsilegra höfuðstöðva fyrirtæksins við Bæjarháls. Nema þá kom gráturinn úr hinni áttinni. Þetta var of flott, of dýrt, of fínt. Síðast fór Egill Helgason þáttastjórnandi með þessa þulu þegar hann kom inn í húsið til að stýra þar kosningaþætti á Stöð 2 á dögunum. Þetta er óþarfa kotbúahugsunarháttur. Það er ekkert að því að hugsa stórt og framkvæma. Hvað væri Reykjavík til dæmis án Perlunnar, eða Hallgrímskirkju svo annað umdeilt dæmi sé tekið? Í byrjun vikunnar kynnti menntamálaráðherra niðurstöður nefndar um stefnu íslenskra stjórnvalda í byggingarlist. Tillögurnar hafa fengið nafnið „Menningarstefna í mannvirkjagerð". Fangar það ágætlega þá hugsun að ekki eiga alltaf eingöngu að liggja hagræn sjónarmið að baki opinberum mannvirkjum, heldur geta þau jafnframt verið menningarauki út af fyrir sig. Auðvitað er best þegar fer saman að hægt er að nota mannvirki og horfa á þau, en það á hins vegar ekki að vera algilt viðmið. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Jón Kaldal Mest lesið Má berja blaðamenn? Sigríður Dögg Auðunsdóttir Skoðun Nýr rektor og 2025 – tímamót í háskólamálum Ástráður Eysteinsson,Magnús Karl Magnússon,Margrét Helga Ögmundsdóttir,Tinna Laufey Ásgeirsdóttir Skoðun Hagur hluthafanna alltaf og undantekningarlaust í forgangi Jón Kaldal Skoðun Að flokka hver vinnur og hver tapar Tryggvi Rúnar Brynjarsson Skoðun Orðhengilsháttur og lygar Elín Erna Steinarsdóttir Skoðun Samfélagið innan samfélagsins Sigríður Svanborgardóttir Skoðun Vonir um vopnahlé eins og hálmstrá Sveinn Rúnar Hauksson Skoðun Vonarsvæði fyrir framtíðina – ábyrgð stjórnvalda kallar á verndun Huld Hafliðadóttir,Heimir Harðarson Skoðun Hvers vegna hatar SFS smábáta? Svarið tengist veiðigjöldum Kjartan Páll Sveinsson Skoðun „Oft er flagð undir fögru skinni“ Guðmunda G. Guðmundsdóttir Skoðun
Að stækka styttuna af Ingólfi Arnarsyni á Arnarhóli í Frelsisstyttustærð og hafa útsýnispall í spjótinu er einhver allra flottasta tillaga sem opinber hugmyndasamkeppni um skipulagsmál hefur getið af sér. Ef rétt er munað kom þessi hugmynd fram í samkeppni í tilefni af 200 ára afmæli Reykjavíkurborgar fyrir rúmum tuttugu árum. Því miður var hún ekki framkvæmd, en eins og gildir um margar góðar hugmyndir hefur hún staðið ágætlega af sér ágang tímans, svo enn geta stórhuga menn látið hana verða að veruleika. Á þessum tíma var þó við völd í höfuðborginni sannarlega stórhuga borgarstjóri, sem átti eftir að koma að byggingu tveggja mannvirkja sem hvort um sig lyfti ásýnd borgarinnar upp á við. Perlan og Ráðhús Reykjavíkur eru fyrst og fremst arfleifð Davíðs Oddssonar og báðar eru byggingarnar afbragðs dæmi um að menn mega - og eiga - að hugsa stórt þegar kemur að opinberum framkvæmdum. Að minnsta kosti af og til. Ráðhúsið fer einstaklega vel á Tjarnarbakkanum og það er sannarlega sómi að Perlunni þar sem hún tyllir sér stássleg efst í Öskjuhlíðinni. Að vísu er Perlan mun betri í fjarlægð en nálægð; þegar inn er komið er þetta undarlega tilgangslítið mannvirki. En það er allt annað mál. Það á þá örugglega einhver snjöll kona, nú eða snjall karl, eftir að finna byggingunni verðugra hlutverk heldur en að fóstra útsölumarkaði og dýrasýningar þegar það vantar gólfpláss undir slíka viðburði. Andstæðingar Davíðs mótmæltu ákaft byggingu húsanna beggja. Þau þóttu bruðl og óþarfa flottræfilsháttur. Sama gerðist þegar Alfreð Þorsteinsson, fyrrum stjórnarformaður Orkuveitunnar, stóð fyrir byggingu glæsilegra höfuðstöðva fyrirtæksins við Bæjarháls. Nema þá kom gráturinn úr hinni áttinni. Þetta var of flott, of dýrt, of fínt. Síðast fór Egill Helgason þáttastjórnandi með þessa þulu þegar hann kom inn í húsið til að stýra þar kosningaþætti á Stöð 2 á dögunum. Þetta er óþarfa kotbúahugsunarháttur. Það er ekkert að því að hugsa stórt og framkvæma. Hvað væri Reykjavík til dæmis án Perlunnar, eða Hallgrímskirkju svo annað umdeilt dæmi sé tekið? Í byrjun vikunnar kynnti menntamálaráðherra niðurstöður nefndar um stefnu íslenskra stjórnvalda í byggingarlist. Tillögurnar hafa fengið nafnið „Menningarstefna í mannvirkjagerð". Fangar það ágætlega þá hugsun að ekki eiga alltaf eingöngu að liggja hagræn sjónarmið að baki opinberum mannvirkjum, heldur geta þau jafnframt verið menningarauki út af fyrir sig. Auðvitað er best þegar fer saman að hægt er að nota mannvirki og horfa á þau, en það á hins vegar ekki að vera algilt viðmið.
Nýr rektor og 2025 – tímamót í háskólamálum Ástráður Eysteinsson,Magnús Karl Magnússon,Margrét Helga Ögmundsdóttir,Tinna Laufey Ásgeirsdóttir Skoðun
Vonarsvæði fyrir framtíðina – ábyrgð stjórnvalda kallar á verndun Huld Hafliðadóttir,Heimir Harðarson Skoðun
Nýr rektor og 2025 – tímamót í háskólamálum Ástráður Eysteinsson,Magnús Karl Magnússon,Margrét Helga Ögmundsdóttir,Tinna Laufey Ásgeirsdóttir Skoðun
Vonarsvæði fyrir framtíðina – ábyrgð stjórnvalda kallar á verndun Huld Hafliðadóttir,Heimir Harðarson Skoðun