Górillur í postulínsbúð – Nýfrjálshyggjuklíkan tekur völdin Guðröður Atli Jónsson skrifar 15. janúar 2025 16:03 Það er bæði ótrúlegt og óásættanlegt að sjá hvernig vel menntaðir einstaklingar, sem ættu að hafa skilning á grundvallaratriðum hagfræði, kjósa að fylgja stefnu sem er bæði dýr og órökrétt. Þetta er sérlega áberandi nú þegar Kristrún Frostadóttir, einn af bestu hagfræðingum þjóðarinnar á sviði makróhagfræði, gegnir hlutverki forsætisráðherra. Þrátt fyrir eigin þekkingu og reynslu hefur hún leyft Viðreisn – flokki sem hefur tekið á sig nýfrjálshyggju – að knýja fram stefnu sem beinlínis skaðar almannahag. Það er eins og Kristrún hafi opnað dyrnar fyrir vitfirrtri górillu Þorgerðar Katrínar og nýfrjálshyggjuklíku Viðreisnar inn í postulínsbúð samfélagsins. Þau hafa fengið frjálsar hendur til að brjóta, bramla og skilja eftir sig rjúkandi rústir grunnstoða samfélagsins. Þeirra „lausnir“ snúast ekki um að bæta lífsgæði almennings, heldur að tryggja auðvaldinu hagnað og vald. Fáránleiki fjármögnunar einkaaðila Við lifum í hagkerfi þar sem ríkisvaldið hefur fulla stjórn á eigin gjaldmiðli og getur fjármagnað verkefni beint með lægstu vaxtakjörum sem völ er á. Samt sem áður hefur ríkisstjórnin, undir forystu Kristrúnar Frostadóttur, samþykkt að fela stórframkvæmdir eins og Sundabraut og uppbyggingu hjúkrunarheimila í hendur einkaaðila. Þetta er gert með því að setja upp fléttur sem fela raunverulegan kostnað fyrir almenning og færa arð til auðstéttarinnar. Hvers vegna erum við að gera þessar æfingar? Ef markmiðið er að tryggja að auðstéttin hagnist, hvers vegna er þá ekki bara komið hreint fram og þeim greiddar beinar innreiðslur? Hvers vegna þarf þessi gróðafærsla að vera falin í gegnum svona fléttur með gerviþörf fyrir einkafjármögnun? Þessi „dulbúna skattheimta“ þýðir að almenningur borgar tvöfalt – fyrst í formi skatta og svo í formi veggjalda og þjónustugjalda. Þetta kerfi er aðeins til þess að skapa blekkingu um að ríkið sé að „spara“ þegar í raun er það að flytja byrðar til almennings og arð til fjárfesta. Viðreisn leiðir forheimskuna – en Kristrún leyfir það Viðreisn hefur lengi talað fyrir markaðsvæðingu og einkavæðingu grunnstoða samfélagsins. Þessi stefna byggir á gamaldags hugmyndum nýfrjálshyggju, þar sem ríkið á að vera „lítill rekstraraðili“ og láta markaðinn sjá um rest. Vandamálið er að þessi stefna hefur reynst skaðleg alls staðar þar sem hún hefur verið reynd. En hvað gerir þetta verra? Kristrún Frostadóttir, sem hefur menntun og reynslu til að vita betur, hefur ekki einungis leyft þessari stefnu að ráða för – hún hefur tekið hana upp gegn betri vitund. Þetta vekur spurningar um hvar raunveruleg ábyrgð hennar liggur: Hvað knýr hana til að samþykkja stefnu sem hún hlýtur að vita að er röng? Sigurjón digri – Við þurfum að „sjá og sigra“ Í samhengi við þessa stjórnarstefnu minnir nýfrjálshyggjuklíkan í ríkisstjórninni á Sigurjón Digra úr gamla Stuðmannalaginu. Sigurjón er tákn fyrir stórt og yfirþyrmandi kerfi sem virðist ógnvænlegt en sem við verðum að sjá og sigra. Spurningin er: Inga Sæland og Kristrún gleymt að hún er ekki í bandi með Sigurjóni, heldur á að vera í baráttu fyrir fjöldann? Var ekki meiningin að sigra Sigurjón Digra ekki að ganga í lið með honum? Hópheimskan sem blindar stjórnmálamenn Hópheimskan er skaðlegust þegar hún ræður för hjá hæfasta fólki. Hagfræðingar eins og Kristrún, sem vita hvernig peningakerfið virkar, ættu að vera fyrirmyndir í umræðu um réttláta og hagkvæma fjármögnun. En í stað þess virðist hún ganga í takt við markaðsöflin og gefa þeim frjálst spil með grunnstoðir samfélagsins. Þegar Viðreisn og Þorgerður fá að stjórna eins og górillur í postulínsbúð, verður tjónið óafturkræft. Það er ekki hægt að fela sig á bak við bókhaldsbrellur eða „stjórnmálalegt jafnvægi“ þegar stefna er tekin sem hreinlega gerir samfélagið brotakennt og skaðar almenning. Hvernig tökum við völdin til baka? Til að skilja hvernig við getum tekið völdin til baka úr höndum auðstéttarinnar og tryggt að grunnstoðir samfélagsins þjóni fjöldanum, þurfum við fyrst að átta okkur á hvernig peningar virka í raun. Þessi skilningur er lykillinn að því að sjá hvers vegna ríkisfjármál ættu ekki að vera háð einkafjármögnun og hvers vegna nýfrjálshyggjan skapar óþarfa byrðar fyrir almenning. Hvernig verða peningar til og eyðast? Í nútíma peningakerfi eru peningar ekki „prentaðir“ í hefðbundnum skilningi nema að mjög litlu leyti (seðlar og mynt). Flestir peningar verða til á tvo vegu: Peningasköpun ríkisins: Þegar ríkið borgar fyrir vörur eða þjónustu, til dæmis framkvæmdir eins og Sundabraut, eru peningar lagðir inn á reikninga viðkomandi aðila. Þessi innborgun er í raun „sköpun peninga.“ Þetta gerist í gegnum seðlabankann, sem tryggir að ríkið hafi alltaf aðgang að fjármunum til að standa undir skuldbindingum sínum. Peningasköpun einkabanka: Þegar bankar veita lán, til dæmis til að fjármagna húsnæði eða rekstur, skapa þeir nýja peninga. Þetta gerist með því að leggja upphæð lánsins inn á reikning lántakans, án þess að taka fé frá öðrum innistæðum. Þessir peningar eru í raun skapaðir rafrænt. Peningar „eyðast“ síðan þegar þeir fara aftur út úr hagkerfinu: Í gegnum skattgreiðslur: Þegar ríkið innheimtir skatta tekur það peninga úr umferð og dregur úr heildareftirspurn í hagkerfinu. Skattar eru því ekki til að „fjármagna“ ríkisútgjöld, heldur til að stjórna efnahagsstarfsemi og tryggja jafnvægi. Í gegnum afborganir lána: Þegar lán eru greidd til baka eyðast þeir peningar sem voru skapaðir við lántöku og það dregur úr peningamagni í umferð. Hvers vegna fléttur? Ef peningar eru svona einfaldlega skapaðir og eyttir, hvers vegna erum við þá með flóknar fléttur til að fjármagna verkefni? Hvers vegna treystum við á einkafjármögnun, þar sem almenningur borgar bæði kostnað og arð til fjárfesta? Ef markmiðið er að tryggja hag auðstéttarinnar, hvers vegna ekki bara að greiða þeim beint? Að fela þessar greiðslur í gegnum svokallaða „gervieinkafjármögnun“ er ekkert nema leikur til að halda almenningi í blekkingu. Þessar fléttur eru gerðar til að „skekkja ríkisbókhaldið“. Með því að færa kostnað stórframkvæmda yfir til einkaaðila birtast þær ekki sem skuldir ríkisins í opinberum skjölum. Þetta er bókhaldsbrella sem þjónar aðeins pólitískum tilgangi og þóknast markaðshyggjusömum stjórnmálamönnum. Í raun skapar þetta kerfi aðeins meiri kostnað fyrir almenning og tryggir arðsemi fyrir fjárfesta. Hvernig tökum við stjórnina aftur? Til að vinda ofan af þessu kerfi og tryggja að samfélagið byggist á réttlæti og hagkvæmni þurfum við að: 1. Fjarlægja nýfrjálshyggjuna úr ríkisfjármálum: Ríkið ætti að fjármagna stórframkvæmdir beint og hætta að „leigja“ peninga frá einkaaðilum á háum vaxtakjörum. 2. Hætta að fela raunverulegan kostnað: Við verðum að hætta að nota bókhaldsbrellur til að „sýnast“ fjárhagslega ábyrg. Opinber verkefni ættu að vera opinber í öllum skilningi, þar með talið í bókhaldinu. 3. Byggja innviði fyrir samfélagið, ekki auðstéttina: Það er engin þörf á að aka á malbiki auðvaldsins eða greiða þeim gjöld fyrir þjónustu sem við getum veitt okkur sjálf. Við eigum að leggja okkar eigið malbik og byggja innviði sem þjóna öllum, án milliliða sem krefjast arðs. Malbik fyrir fólkið, ekki auðvaldið Við þurfum ekki að sætta okkur við kerfi sem tryggir auðstéttinni hagnað á kostnað fjöldans. Ríkið hefur öll tæki til að fjármagna samfélagsverkefni beint, án óþarfa milliliða. Þetta er ekki spurning um „fjárhagslegt svigrúm“ – þetta er spurning um pólitíska forgangsröðun og siðferði. Það er tími til að endurheimta stjórnina og byggja réttlátt og sanngjarnt samfélag, þar sem innviðir eru í eigu og þjónustu fjöldans, ekki auðstéttarinnar. Hvað varð um betri vitund? Kristrún Frostadóttir er ekki aðeins vel menntuð og reyndur hagfræðingur – hún er nú forsætisráðherra. Þetta gerir stöðu hennar enn alvarlegri, því að hún hefur bæði burði og völd til að breyta stefnu sem gengur gegn almannahagsmunum. Þrátt fyrir þessa stöðu hefur hún leyft nýfrjálshyggjuklíkunni í Viðreisn að taka stjórnina og þar með sett almannahag í hendur auðvaldsins. Við þurfum ekki að aka á malbiki auðvaldsins eða greiða þeim gjöld fyrir að veita okkur aðgang að innviðum sem við sjálf fjármögnuðum í upphafi. Við getum haldið í sjálfsvirðingu og lagt okkar eigið malbik – malbik sem er fjármagnað af samfélaginu fyrir samfélagið. Það er engin ástæða til að auðræningjar geti heimtað toll af okkur fyrir að nýta grunnstoðir samfélagsins. Spurningin sem við verðum öll að spyrja okkur er: „Erum við tilbúin að aka áfram á malbiki auðvaldsins eða eigum við að berjast fyrir grunnstoðum samfélagsins?“ Svarið ætti að vera augljóst. Við verðum að velja sjálfsvirðingu, réttlæti og samfélagslega ábyrgð fram yfir gróðasókn og valdauðgi. Það er kominn tími til að segja: „Nóg er nóg.“ Við eigum að tryggja að innviðir samfélagsins – frá vegakerfi til hjúkrunarheimila – séu í eigu og stjórnun almennings, ekki fjárfesta sem krefjast arðs á okkar kostnað. Þetta snýst ekki aðeins um hagfræði – þetta snýst um sjálfsvirðingu þjóðar sem vill standa saman og byggja réttlátt samfélag. Höfundur er félagi í Sósíalistaflokki Íslands. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Mest lesið Stéttin sem Sjálfstæðisflokkurinn kaus að yfirgefa Böðvar Ingi Guðbjartsson Skoðun Viljum við það besta fyrir börnin okkar? Hilmar Þór Sigurjónsson Skoðun Kona Anna Kristjana Helgadóttir Skoðun Ósanngjörn byrði á landsbyggðarfólk Ingibjörg Ísaksen Skoðun Samræmd próf gegn stéttaskiptingu Þorlákur Axel Jónsson Skoðun Bókun 35, 38 og tækifæri fyrir ungt fólk í Brussel Gunnar H. Garðarsson Skoðun Orð skulu standa Jón Pétur Zimsen Skoðun Þegar heiftin nær tökum á hrútakofanum Heimir Már Pétursson Skoðun Dúabíllinn og kraftur sköpunar Einar Mikael Sverrisson Skoðun Vilja Bandaríkin bæta samskipti sín við Rússland og um leið styrkja stöðu sína gagnvart Kína? Hilmar Þór Hilmarsson Skoðun Skoðun Skoðun Kona Anna Kristjana Helgadóttir skrifar Skoðun Bókun 35, 38 og tækifæri fyrir ungt fólk í Brussel Gunnar H. Garðarsson skrifar Skoðun Orð skulu standa Jón Pétur Zimsen skrifar Skoðun Dúabíllinn og kraftur sköpunar Einar Mikael Sverrisson skrifar Skoðun Enginn er betri en þú – enginn er snjallari en þú Árni Sigurðsson skrifar Skoðun Viljum við það besta fyrir börnin okkar? Hilmar Þór Sigurjónsson skrifar Skoðun Stéttin sem Sjálfstæðisflokkurinn kaus að yfirgefa Böðvar Ingi Guðbjartsson skrifar Skoðun Tilfinningar í hrærigraut og engin orð til, né leyfilegt að segja það sem er... Matthildur Björnsdóttir skrifar Skoðun Samræmd próf gegn stéttaskiptingu Þorlákur Axel Jónsson skrifar Skoðun Vilja Bandaríkin bæta samskipti sín við Rússland og um leið styrkja stöðu sína gagnvart Kína? Hilmar Þór Hilmarsson skrifar Skoðun Sameinandi afl í skotgröfunum? Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Ósanngjörn byrði á landsbyggðarfólk Ingibjörg Ísaksen skrifar Skoðun VR og eldra fólk Halla Gunnarsdóttir skrifar Skoðun Betra og skilvirkara fjármálakerfi Benedikt Gíslason skrifar Skoðun Háskólinn og rektorskjörið Gyða Margrét Pétursdóttir ,Þorgerður Jennýjardóttir Einarsdóttir skrifar Skoðun Fékk hann ekki minnisblaðið? Hjörtur J Guðmundsson skrifar Skoðun Áskorun til atvinnuvegaráðherra Björn Ólafsson skrifar Skoðun Skattahækkanir, miðstýring og ESB-þráhyggja Anton Guðmundsson skrifar Skoðun Sérlög til verndar innflytjendum? Margrét Ágústa Sigurðardóttir skrifar Skoðun Höldum yngri þingmönnum aðskildum frá hinum eldri ! Júlíus Valsson skrifar Skoðun Hvammsvirkjun – frumhlaup og gullhúðun Mörður Árnason skrifar Skoðun Geðræni sjúkdómurinn sem gleymist að tala um Stefán Guðbrandsson skrifar Skoðun Aukinn veikindaréttur – aukið jafnrétti kynjanna – fyrir félagsfólk VR Þorsteinn Skúli Sveinsson skrifar Skoðun Þegar heiftin nær tökum á hrútakofanum Heimir Már Pétursson skrifar Skoðun Verður dánaraðstoð leyfð í Danmörku í náinni framtíð? Bjarni Jónsson skrifar Skoðun Flugvöllur okkar allra! Lilja Rafney Magnúsdóttir skrifar Skoðun Svar við rangfærslum Félags atvinnurekenda um tollamál Erna Bjarnadóttir skrifar Skoðun Við þurfum að ræða um Evrópusambandið Kristján Reykjalín Vigfússon skrifar Skoðun Sannleikurinn um undirbúning útlendingafrumvarpsins Guðrún Hafsteinsdóttir skrifar Skoðun Hvernig bætum við stafræna umgjörð heilbrigðiskerfisins? Arna Harðardóttir skrifar Sjá meira
Það er bæði ótrúlegt og óásættanlegt að sjá hvernig vel menntaðir einstaklingar, sem ættu að hafa skilning á grundvallaratriðum hagfræði, kjósa að fylgja stefnu sem er bæði dýr og órökrétt. Þetta er sérlega áberandi nú þegar Kristrún Frostadóttir, einn af bestu hagfræðingum þjóðarinnar á sviði makróhagfræði, gegnir hlutverki forsætisráðherra. Þrátt fyrir eigin þekkingu og reynslu hefur hún leyft Viðreisn – flokki sem hefur tekið á sig nýfrjálshyggju – að knýja fram stefnu sem beinlínis skaðar almannahag. Það er eins og Kristrún hafi opnað dyrnar fyrir vitfirrtri górillu Þorgerðar Katrínar og nýfrjálshyggjuklíku Viðreisnar inn í postulínsbúð samfélagsins. Þau hafa fengið frjálsar hendur til að brjóta, bramla og skilja eftir sig rjúkandi rústir grunnstoða samfélagsins. Þeirra „lausnir“ snúast ekki um að bæta lífsgæði almennings, heldur að tryggja auðvaldinu hagnað og vald. Fáránleiki fjármögnunar einkaaðila Við lifum í hagkerfi þar sem ríkisvaldið hefur fulla stjórn á eigin gjaldmiðli og getur fjármagnað verkefni beint með lægstu vaxtakjörum sem völ er á. Samt sem áður hefur ríkisstjórnin, undir forystu Kristrúnar Frostadóttur, samþykkt að fela stórframkvæmdir eins og Sundabraut og uppbyggingu hjúkrunarheimila í hendur einkaaðila. Þetta er gert með því að setja upp fléttur sem fela raunverulegan kostnað fyrir almenning og færa arð til auðstéttarinnar. Hvers vegna erum við að gera þessar æfingar? Ef markmiðið er að tryggja að auðstéttin hagnist, hvers vegna er þá ekki bara komið hreint fram og þeim greiddar beinar innreiðslur? Hvers vegna þarf þessi gróðafærsla að vera falin í gegnum svona fléttur með gerviþörf fyrir einkafjármögnun? Þessi „dulbúna skattheimta“ þýðir að almenningur borgar tvöfalt – fyrst í formi skatta og svo í formi veggjalda og þjónustugjalda. Þetta kerfi er aðeins til þess að skapa blekkingu um að ríkið sé að „spara“ þegar í raun er það að flytja byrðar til almennings og arð til fjárfesta. Viðreisn leiðir forheimskuna – en Kristrún leyfir það Viðreisn hefur lengi talað fyrir markaðsvæðingu og einkavæðingu grunnstoða samfélagsins. Þessi stefna byggir á gamaldags hugmyndum nýfrjálshyggju, þar sem ríkið á að vera „lítill rekstraraðili“ og láta markaðinn sjá um rest. Vandamálið er að þessi stefna hefur reynst skaðleg alls staðar þar sem hún hefur verið reynd. En hvað gerir þetta verra? Kristrún Frostadóttir, sem hefur menntun og reynslu til að vita betur, hefur ekki einungis leyft þessari stefnu að ráða för – hún hefur tekið hana upp gegn betri vitund. Þetta vekur spurningar um hvar raunveruleg ábyrgð hennar liggur: Hvað knýr hana til að samþykkja stefnu sem hún hlýtur að vita að er röng? Sigurjón digri – Við þurfum að „sjá og sigra“ Í samhengi við þessa stjórnarstefnu minnir nýfrjálshyggjuklíkan í ríkisstjórninni á Sigurjón Digra úr gamla Stuðmannalaginu. Sigurjón er tákn fyrir stórt og yfirþyrmandi kerfi sem virðist ógnvænlegt en sem við verðum að sjá og sigra. Spurningin er: Inga Sæland og Kristrún gleymt að hún er ekki í bandi með Sigurjóni, heldur á að vera í baráttu fyrir fjöldann? Var ekki meiningin að sigra Sigurjón Digra ekki að ganga í lið með honum? Hópheimskan sem blindar stjórnmálamenn Hópheimskan er skaðlegust þegar hún ræður för hjá hæfasta fólki. Hagfræðingar eins og Kristrún, sem vita hvernig peningakerfið virkar, ættu að vera fyrirmyndir í umræðu um réttláta og hagkvæma fjármögnun. En í stað þess virðist hún ganga í takt við markaðsöflin og gefa þeim frjálst spil með grunnstoðir samfélagsins. Þegar Viðreisn og Þorgerður fá að stjórna eins og górillur í postulínsbúð, verður tjónið óafturkræft. Það er ekki hægt að fela sig á bak við bókhaldsbrellur eða „stjórnmálalegt jafnvægi“ þegar stefna er tekin sem hreinlega gerir samfélagið brotakennt og skaðar almenning. Hvernig tökum við völdin til baka? Til að skilja hvernig við getum tekið völdin til baka úr höndum auðstéttarinnar og tryggt að grunnstoðir samfélagsins þjóni fjöldanum, þurfum við fyrst að átta okkur á hvernig peningar virka í raun. Þessi skilningur er lykillinn að því að sjá hvers vegna ríkisfjármál ættu ekki að vera háð einkafjármögnun og hvers vegna nýfrjálshyggjan skapar óþarfa byrðar fyrir almenning. Hvernig verða peningar til og eyðast? Í nútíma peningakerfi eru peningar ekki „prentaðir“ í hefðbundnum skilningi nema að mjög litlu leyti (seðlar og mynt). Flestir peningar verða til á tvo vegu: Peningasköpun ríkisins: Þegar ríkið borgar fyrir vörur eða þjónustu, til dæmis framkvæmdir eins og Sundabraut, eru peningar lagðir inn á reikninga viðkomandi aðila. Þessi innborgun er í raun „sköpun peninga.“ Þetta gerist í gegnum seðlabankann, sem tryggir að ríkið hafi alltaf aðgang að fjármunum til að standa undir skuldbindingum sínum. Peningasköpun einkabanka: Þegar bankar veita lán, til dæmis til að fjármagna húsnæði eða rekstur, skapa þeir nýja peninga. Þetta gerist með því að leggja upphæð lánsins inn á reikning lántakans, án þess að taka fé frá öðrum innistæðum. Þessir peningar eru í raun skapaðir rafrænt. Peningar „eyðast“ síðan þegar þeir fara aftur út úr hagkerfinu: Í gegnum skattgreiðslur: Þegar ríkið innheimtir skatta tekur það peninga úr umferð og dregur úr heildareftirspurn í hagkerfinu. Skattar eru því ekki til að „fjármagna“ ríkisútgjöld, heldur til að stjórna efnahagsstarfsemi og tryggja jafnvægi. Í gegnum afborganir lána: Þegar lán eru greidd til baka eyðast þeir peningar sem voru skapaðir við lántöku og það dregur úr peningamagni í umferð. Hvers vegna fléttur? Ef peningar eru svona einfaldlega skapaðir og eyttir, hvers vegna erum við þá með flóknar fléttur til að fjármagna verkefni? Hvers vegna treystum við á einkafjármögnun, þar sem almenningur borgar bæði kostnað og arð til fjárfesta? Ef markmiðið er að tryggja hag auðstéttarinnar, hvers vegna ekki bara að greiða þeim beint? Að fela þessar greiðslur í gegnum svokallaða „gervieinkafjármögnun“ er ekkert nema leikur til að halda almenningi í blekkingu. Þessar fléttur eru gerðar til að „skekkja ríkisbókhaldið“. Með því að færa kostnað stórframkvæmda yfir til einkaaðila birtast þær ekki sem skuldir ríkisins í opinberum skjölum. Þetta er bókhaldsbrella sem þjónar aðeins pólitískum tilgangi og þóknast markaðshyggjusömum stjórnmálamönnum. Í raun skapar þetta kerfi aðeins meiri kostnað fyrir almenning og tryggir arðsemi fyrir fjárfesta. Hvernig tökum við stjórnina aftur? Til að vinda ofan af þessu kerfi og tryggja að samfélagið byggist á réttlæti og hagkvæmni þurfum við að: 1. Fjarlægja nýfrjálshyggjuna úr ríkisfjármálum: Ríkið ætti að fjármagna stórframkvæmdir beint og hætta að „leigja“ peninga frá einkaaðilum á háum vaxtakjörum. 2. Hætta að fela raunverulegan kostnað: Við verðum að hætta að nota bókhaldsbrellur til að „sýnast“ fjárhagslega ábyrg. Opinber verkefni ættu að vera opinber í öllum skilningi, þar með talið í bókhaldinu. 3. Byggja innviði fyrir samfélagið, ekki auðstéttina: Það er engin þörf á að aka á malbiki auðvaldsins eða greiða þeim gjöld fyrir þjónustu sem við getum veitt okkur sjálf. Við eigum að leggja okkar eigið malbik og byggja innviði sem þjóna öllum, án milliliða sem krefjast arðs. Malbik fyrir fólkið, ekki auðvaldið Við þurfum ekki að sætta okkur við kerfi sem tryggir auðstéttinni hagnað á kostnað fjöldans. Ríkið hefur öll tæki til að fjármagna samfélagsverkefni beint, án óþarfa milliliða. Þetta er ekki spurning um „fjárhagslegt svigrúm“ – þetta er spurning um pólitíska forgangsröðun og siðferði. Það er tími til að endurheimta stjórnina og byggja réttlátt og sanngjarnt samfélag, þar sem innviðir eru í eigu og þjónustu fjöldans, ekki auðstéttarinnar. Hvað varð um betri vitund? Kristrún Frostadóttir er ekki aðeins vel menntuð og reyndur hagfræðingur – hún er nú forsætisráðherra. Þetta gerir stöðu hennar enn alvarlegri, því að hún hefur bæði burði og völd til að breyta stefnu sem gengur gegn almannahagsmunum. Þrátt fyrir þessa stöðu hefur hún leyft nýfrjálshyggjuklíkunni í Viðreisn að taka stjórnina og þar með sett almannahag í hendur auðvaldsins. Við þurfum ekki að aka á malbiki auðvaldsins eða greiða þeim gjöld fyrir að veita okkur aðgang að innviðum sem við sjálf fjármögnuðum í upphafi. Við getum haldið í sjálfsvirðingu og lagt okkar eigið malbik – malbik sem er fjármagnað af samfélaginu fyrir samfélagið. Það er engin ástæða til að auðræningjar geti heimtað toll af okkur fyrir að nýta grunnstoðir samfélagsins. Spurningin sem við verðum öll að spyrja okkur er: „Erum við tilbúin að aka áfram á malbiki auðvaldsins eða eigum við að berjast fyrir grunnstoðum samfélagsins?“ Svarið ætti að vera augljóst. Við verðum að velja sjálfsvirðingu, réttlæti og samfélagslega ábyrgð fram yfir gróðasókn og valdauðgi. Það er kominn tími til að segja: „Nóg er nóg.“ Við eigum að tryggja að innviðir samfélagsins – frá vegakerfi til hjúkrunarheimila – séu í eigu og stjórnun almennings, ekki fjárfesta sem krefjast arðs á okkar kostnað. Þetta snýst ekki aðeins um hagfræði – þetta snýst um sjálfsvirðingu þjóðar sem vill standa saman og byggja réttlátt samfélag. Höfundur er félagi í Sósíalistaflokki Íslands.
Vilja Bandaríkin bæta samskipti sín við Rússland og um leið styrkja stöðu sína gagnvart Kína? Hilmar Þór Hilmarsson Skoðun
Skoðun Tilfinningar í hrærigraut og engin orð til, né leyfilegt að segja það sem er... Matthildur Björnsdóttir skrifar
Skoðun Vilja Bandaríkin bæta samskipti sín við Rússland og um leið styrkja stöðu sína gagnvart Kína? Hilmar Þór Hilmarsson skrifar
Skoðun Háskólinn og rektorskjörið Gyða Margrét Pétursdóttir ,Þorgerður Jennýjardóttir Einarsdóttir skrifar
Skoðun Aukinn veikindaréttur – aukið jafnrétti kynjanna – fyrir félagsfólk VR Þorsteinn Skúli Sveinsson skrifar
Vilja Bandaríkin bæta samskipti sín við Rússland og um leið styrkja stöðu sína gagnvart Kína? Hilmar Þór Hilmarsson Skoðun