Er einhver skortur á bjánum hjá ríkissaksóknara? Eva Hauksdóttir skrifar 22. júlí 2022 13:26 Héraðsdómur kemst að þeirri niðurstöðu að hælisleitandi hafi sagt satt. Viðbrögð vararíkissaksóknara eru þau að birta opinberlega yfirlýsinguum að hælisleitendur ljúgi. Að auki spyr hann hvort sé einhver skortur á hommum á Íslandi, rétt eins og það væri grundvöllur alþjóðlegrar verndar. Ég segi það enn og aftur - þú skáldar ekki þennan skít. Aðsent Hér er annaðhvort um að ræða skammarlegt þekkingarleysi eða einbeittan vilja embættismanns til að afvegaleiða almenning. Hvort heldur er réttara þá er færslan til þess fallin að valda misskilningi og kynda undir fordómum. Það er því rétt að benda á mikilvægan mun á tveimur af mörgum forsendum þess að veita útlendingum dvalarleyfi. Einnig er vert að skoða ummæli vararíkissaksóknara í ljósi þeirra mannréttinda að fá að lifa með reisn. Grundvöllur dvalarleyfis Skortur á starfsfólki getur verið grundvöllur dvalarleyfis. Þá er hugmyndin sú að það sé eftirsóknarvert, fyrir einstaka atvinnugreinar, hagkerfið og oft menninguna, að fá útlendinga til hjálpar. Því eigi að greiða fyrir því að útlendingar geti búið og unnið á Íslandi um lengri eða skemmri tíma. Þegar fólki er veitt alþjóðleg vernd (hæli, eins og það er kallað í daglegu tali) er markmiðið ekki það að dvalarleyfi útlendings eigi sérstaklega að gagnast ríkinu. Vitaskuld á að stefna að því að flóttafólk fái vinnu og leggi sitt af mörkum til samfélagsins. En forsendan fyrir dvöl þess er sú að það eigi ekki raunhæfan kost á að njóta mannréttinda í heimalandi sínu og þessvegna hafi alþjóðasamfélagið sérstakar skyldur gagnvart því. Mannréttindavernd sem grundvöllur dvalarleyfis Mannréttindi eru víðtæk en í megindráttum fela þau í sér fjórþættan rétt; þ.e. rétt til lífs, frelsis, öryggis og mannhelgi. Öll mannréttindaákvæði þjóna þessum meginreglum. Öllum ríkjum ber skylda til að setja lög um það hvernig þessum réttindum skuli háttað, hvernig megi takmarka þau og hvaða afleiðingar það eigi að hafa ef brotið er gegn þeim. Ríkjunum ber einnig skylda til þess að framfylgja lögum sem sett eru mannréttindum til verndar. Samkvæmt alþjóðlegum mannréttindasáttmálum eru ríkin skuldbundin til að vernda ríkisfangslausa, og ríkisborgara annarra landa, þegar þeirra eigin ríki bregðast skyldu sinni til að tryggja mannréttindi og framfylgja þeim. Einn þáttur í því að framfylgja þeirri kvöð gagnvart hælisleitendum er skylda stjórnvalda til að rannsaka mál þeirra til hlítar áður en tekin er íþyngjandi ákvörðun sem getur stefnt mannréttindum þeirra í voða. Hér á landi eru það Útlendingastofnun og kærunefnd útlendingamála sem fara með þá rannsóknarskyldu. Mannhelgi og rétturinn til að lifa með reisn Mannhelgi felur í sér rétt til sæmdar. Ekki aðeins vernd gegn ómannúðlegri meðferð, heldur rétt til að njóta jafnréttis, virðingar, einkalífs, æruverndar og samviskufrelsis. Menn eiga rétt á því að lifa með reisn, sem þýðir m.a. að þeir eiga ekki að þurfa að sitja undir niðurlægingum vegna þess hverjir þeir eru og hvernig þeir lifa sínu einkalífi. Allra síst af hálfu stjórnvalda og embættismanna. Í sumum ríkjum býr hinsegin fólk við svo slaka mannréttindavernd að það getur beinlínis kostað það lífið ef kynhneigð þess er sýnileg. Í fleiri ríkjum ógnar það frelsi þess ef upp kemst. Ennþá fleiri ríki vanrækja það að tryggja öryggi hinsegin fólks þar sem lögum er ekki framfylgt og glæpir gegn hinsegin fólki hafa því engar afleiðingar. Rétti hinsegin fólks til að lifa með reisn er svo illa framfylgt að fáum dettur einu sinni í hug að sækja um alþjóðlega vernd á þeirri forsendu einni að stjórnvöld í heimaríkjum þess hafi vanrækt að sporna gegn því að kynhegðun þess sé notuð sem réttlæting fyrir mismunun og niðurlægingu. Í sumum ríkjum hefur það engar afleiðingar að synja hinsegin fólki um vinnu, húsnæði, menntun, heilsugæslu og aðra þjónustu. Gegn réttinum til sæmdar Ég held að vararíkissaksóknari, Helgi Magnús Gunnarsson, viti þetta allt. Engu að síður leyfir hann sér að tala af virðingarleysi um fólk sem í örvæntingu flýr samfélög sín og allt sem það þekkir í von um tækifæri til að lifa við öryggi og frelsi. Hann ræðst gegn rétti manna til sæmdar og það á bæði við um einstaklinga og hópa. Hann hagar orðum sínum þannig að ætla mætti að maðurinn sem um er fjallað í fréttinni sem hann deilir hafi vísvitandi gefið rangar upplýsingar og það þótt dómstóll hafi komist að annarri niðurstöðu. Þannig ræðst embættismaðurinn gegn mannorði einstaklings. Hann fullyrðir að auðvitað ljúgi "þeir" og gefur þannig sterklega í skyn að almennt megi ætla að flóttafólk ljúgi til um aðstæður sínar. Þetta tiltæki vararíkissaksóknara er ærumeiðandi í garð þessa manns sem neyddist til að leita til dómstóla þar sem stjórnsýslan brást því hlutverki að vernda mannréttindi hans. Og það er ekki langt seilst að kalla ummælin rógburð gegn minnihlutahópi. Þau eru reyndar mun skæðari en sumt af því fordómarausi áhrifalausra borgara sem dómstólar hafa flokkað sem hatursorðræðu. Færsla vararíkissaksóknara vekur áleitnar spurningar um það hvort maðurinn skilji stöðu sína nógu vel. Og þetta er reyndar ekkert í fyrsta eða annað sinn sem framganga hans, hvort heldur er á vinnustað eða á opinberum vettvangi vekur almenning til umhugsunar um það hversvegna í ósköpunum hann hafi valist í áhrifa- og valdastöður. Spurningin um það hvort skortur sé á hommum á Íslandi er jafn hálfvitaleg og spurningin um það hvort nokkur skortur sé á bjánum hjá embætti ríkissaksóknara. Tilgangurinn með því að veita hinsegin fólki alþjóðlega vernd er ekki sá að bæta úr hommaskorti á íslenskri grund. Ekki frekar en tilgangurinn með því að hafa Helga Magnús Gunnarsson á launum hjá ríkinu sé sá að bæta úr skorti á bjánakeppum í áhrifa- og valdastöðum. Höfundur er lögmaður. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Innflytjendamál Hælisleitendur Eva Hauksdóttir Mál Helga Magnúsar Gunnarssonar Mest lesið Samtökin 78 verðlauna sögufölsun Böðvar Björnsson Skoðun Varað við embætti sérstaks saksóknara Gestur Jónsson Skoðun Út af sporinu en ekki týnd að eilífu María Helena Mazul Skoðun Ætlar Ísland að fara sömu leið og Evrópa í útlendingamálum? Kári Allansson Skoðun Hættuleg ofnotkun svefnlyfja á Íslandi Drífa Sigfúsdóttir Skoðun Menntun sem mannréttindi – ekki forréttindi París Anna Bergmann,Sigurður Kári Harðarson Skoðun Meira að segja formaður Viðreisnar Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun Afstaða – á vaktinni í 20 ár Arndís Vilhjálmsdóttir,Guðbjörg Sveinsdóttir Skoðun Hvað er lýðskóli eiginlega? Margrét Gauja Magnúsdóttir Skoðun Hroki og hleypidómar - syngur Jónas Sen? Bjarnheiður Hallsdóttir Skoðun Skoðun Skoðun Börnin sem deyja á Gaza Elín Pjetursdóttir skrifar Skoðun Brýr, sýkingar og börn Jón Pétur Zimsen skrifar Skoðun Konum í afplánun fjölgar: Með flókin áföll á bakinu Tinna Eyberg Örlygsdóttir,Sigríður Ella Jónsdóttir skrifar Skoðun Hvað er lýðskóli eiginlega? Margrét Gauja Magnúsdóttir skrifar Skoðun Búum til pláss fyrir framtíðina Birna Þórarinsdóttir skrifar Skoðun Hættuleg ofnotkun svefnlyfja á Íslandi Drífa Sigfúsdóttir skrifar Skoðun Kveikjum neistann um allt land Kolbrún Áslaugar Baldursdóttir skrifar Skoðun Ætlar Ísland að fara sömu leið og Evrópa í útlendingamálum? Kári Allansson skrifar Skoðun Samtökin 78 verðlauna sögufölsun Böðvar Björnsson skrifar Skoðun Afstaða – á vaktinni í 20 ár Arndís Vilhjálmsdóttir,Guðbjörg Sveinsdóttir skrifar Skoðun Menntun sem mannréttindi – ekki forréttindi París Anna Bergmann,Sigurður Kári Harðarson skrifar Skoðun Varað við embætti sérstaks saksóknara Gestur Jónsson skrifar Skoðun Út af sporinu en ekki týnd að eilífu María Helena Mazul skrifar Skoðun Meira að segja formaður Viðreisnar Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Gaza sveltur til dauða - Tími bréfaskrifta er löngu liðinn Magnús Magnússon,Hjálmtýr Heiðdal skrifar Skoðun Steypuklumpablætið í borginni Ragnhildur Alda María Vilhjálmsdóttir skrifar Skoðun Kærum og beitum Ísrael viðskiptabanni! Pétur Heimisson skrifar Skoðun Blæðandi vegir Sigþór Sigurðsson skrifar Skoðun Fái einstaklingar sem eru hættulegir sjálfum sér ekki viðeigandi búsetuúrræði blasir við mikill harmleikur Elínborg Björnsdóttir skrifar Skoðun Hroki og hleypidómar - syngur Jónas Sen? Bjarnheiður Hallsdóttir skrifar Skoðun Sveitarfélög gegna lykilhlutverki í vistvænni mannvirkjagerð Guðrún Lilja Kristinsdóttir,Bergþóra Góa Kvaran skrifar Skoðun „Nýtt veiðigjald: sátt byggð á hagkvæmni“ Svanur Guðmundsson skrifar Skoðun Opinber áskorun til prófessorsins Brynjar Karl Sigurðsson skrifar Skoðun Nærvera Héðinn Unnsteinsson skrifar Skoðun Þegar Dagur lét mig hrasa á gangstéttarhellu Björn Teitsson skrifar Skoðun Þessi jafnlaunavottun... Sunna Arnardottir skrifar Skoðun Heilsuspillandi minnisleysi í boði Sjálfstæðisflokksins Sigríður Svanborgardóttir skrifar Skoðun #BLESSMETA – fyrsta grein Guðrún Hrefna Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Dáleiðsla er ímyndun ein Hrefna Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Þing í þágu kvenna Diljá Mist Einarsdóttir skrifar Sjá meira
Héraðsdómur kemst að þeirri niðurstöðu að hælisleitandi hafi sagt satt. Viðbrögð vararíkissaksóknara eru þau að birta opinberlega yfirlýsinguum að hælisleitendur ljúgi. Að auki spyr hann hvort sé einhver skortur á hommum á Íslandi, rétt eins og það væri grundvöllur alþjóðlegrar verndar. Ég segi það enn og aftur - þú skáldar ekki þennan skít. Aðsent Hér er annaðhvort um að ræða skammarlegt þekkingarleysi eða einbeittan vilja embættismanns til að afvegaleiða almenning. Hvort heldur er réttara þá er færslan til þess fallin að valda misskilningi og kynda undir fordómum. Það er því rétt að benda á mikilvægan mun á tveimur af mörgum forsendum þess að veita útlendingum dvalarleyfi. Einnig er vert að skoða ummæli vararíkissaksóknara í ljósi þeirra mannréttinda að fá að lifa með reisn. Grundvöllur dvalarleyfis Skortur á starfsfólki getur verið grundvöllur dvalarleyfis. Þá er hugmyndin sú að það sé eftirsóknarvert, fyrir einstaka atvinnugreinar, hagkerfið og oft menninguna, að fá útlendinga til hjálpar. Því eigi að greiða fyrir því að útlendingar geti búið og unnið á Íslandi um lengri eða skemmri tíma. Þegar fólki er veitt alþjóðleg vernd (hæli, eins og það er kallað í daglegu tali) er markmiðið ekki það að dvalarleyfi útlendings eigi sérstaklega að gagnast ríkinu. Vitaskuld á að stefna að því að flóttafólk fái vinnu og leggi sitt af mörkum til samfélagsins. En forsendan fyrir dvöl þess er sú að það eigi ekki raunhæfan kost á að njóta mannréttinda í heimalandi sínu og þessvegna hafi alþjóðasamfélagið sérstakar skyldur gagnvart því. Mannréttindavernd sem grundvöllur dvalarleyfis Mannréttindi eru víðtæk en í megindráttum fela þau í sér fjórþættan rétt; þ.e. rétt til lífs, frelsis, öryggis og mannhelgi. Öll mannréttindaákvæði þjóna þessum meginreglum. Öllum ríkjum ber skylda til að setja lög um það hvernig þessum réttindum skuli háttað, hvernig megi takmarka þau og hvaða afleiðingar það eigi að hafa ef brotið er gegn þeim. Ríkjunum ber einnig skylda til þess að framfylgja lögum sem sett eru mannréttindum til verndar. Samkvæmt alþjóðlegum mannréttindasáttmálum eru ríkin skuldbundin til að vernda ríkisfangslausa, og ríkisborgara annarra landa, þegar þeirra eigin ríki bregðast skyldu sinni til að tryggja mannréttindi og framfylgja þeim. Einn þáttur í því að framfylgja þeirri kvöð gagnvart hælisleitendum er skylda stjórnvalda til að rannsaka mál þeirra til hlítar áður en tekin er íþyngjandi ákvörðun sem getur stefnt mannréttindum þeirra í voða. Hér á landi eru það Útlendingastofnun og kærunefnd útlendingamála sem fara með þá rannsóknarskyldu. Mannhelgi og rétturinn til að lifa með reisn Mannhelgi felur í sér rétt til sæmdar. Ekki aðeins vernd gegn ómannúðlegri meðferð, heldur rétt til að njóta jafnréttis, virðingar, einkalífs, æruverndar og samviskufrelsis. Menn eiga rétt á því að lifa með reisn, sem þýðir m.a. að þeir eiga ekki að þurfa að sitja undir niðurlægingum vegna þess hverjir þeir eru og hvernig þeir lifa sínu einkalífi. Allra síst af hálfu stjórnvalda og embættismanna. Í sumum ríkjum býr hinsegin fólk við svo slaka mannréttindavernd að það getur beinlínis kostað það lífið ef kynhneigð þess er sýnileg. Í fleiri ríkjum ógnar það frelsi þess ef upp kemst. Ennþá fleiri ríki vanrækja það að tryggja öryggi hinsegin fólks þar sem lögum er ekki framfylgt og glæpir gegn hinsegin fólki hafa því engar afleiðingar. Rétti hinsegin fólks til að lifa með reisn er svo illa framfylgt að fáum dettur einu sinni í hug að sækja um alþjóðlega vernd á þeirri forsendu einni að stjórnvöld í heimaríkjum þess hafi vanrækt að sporna gegn því að kynhegðun þess sé notuð sem réttlæting fyrir mismunun og niðurlægingu. Í sumum ríkjum hefur það engar afleiðingar að synja hinsegin fólki um vinnu, húsnæði, menntun, heilsugæslu og aðra þjónustu. Gegn réttinum til sæmdar Ég held að vararíkissaksóknari, Helgi Magnús Gunnarsson, viti þetta allt. Engu að síður leyfir hann sér að tala af virðingarleysi um fólk sem í örvæntingu flýr samfélög sín og allt sem það þekkir í von um tækifæri til að lifa við öryggi og frelsi. Hann ræðst gegn rétti manna til sæmdar og það á bæði við um einstaklinga og hópa. Hann hagar orðum sínum þannig að ætla mætti að maðurinn sem um er fjallað í fréttinni sem hann deilir hafi vísvitandi gefið rangar upplýsingar og það þótt dómstóll hafi komist að annarri niðurstöðu. Þannig ræðst embættismaðurinn gegn mannorði einstaklings. Hann fullyrðir að auðvitað ljúgi "þeir" og gefur þannig sterklega í skyn að almennt megi ætla að flóttafólk ljúgi til um aðstæður sínar. Þetta tiltæki vararíkissaksóknara er ærumeiðandi í garð þessa manns sem neyddist til að leita til dómstóla þar sem stjórnsýslan brást því hlutverki að vernda mannréttindi hans. Og það er ekki langt seilst að kalla ummælin rógburð gegn minnihlutahópi. Þau eru reyndar mun skæðari en sumt af því fordómarausi áhrifalausra borgara sem dómstólar hafa flokkað sem hatursorðræðu. Færsla vararíkissaksóknara vekur áleitnar spurningar um það hvort maðurinn skilji stöðu sína nógu vel. Og þetta er reyndar ekkert í fyrsta eða annað sinn sem framganga hans, hvort heldur er á vinnustað eða á opinberum vettvangi vekur almenning til umhugsunar um það hversvegna í ósköpunum hann hafi valist í áhrifa- og valdastöður. Spurningin um það hvort skortur sé á hommum á Íslandi er jafn hálfvitaleg og spurningin um það hvort nokkur skortur sé á bjánum hjá embætti ríkissaksóknara. Tilgangurinn með því að veita hinsegin fólki alþjóðlega vernd er ekki sá að bæta úr hommaskorti á íslenskri grund. Ekki frekar en tilgangurinn með því að hafa Helga Magnús Gunnarsson á launum hjá ríkinu sé sá að bæta úr skorti á bjánakeppum í áhrifa- og valdastöðum. Höfundur er lögmaður.
Skoðun Konum í afplánun fjölgar: Með flókin áföll á bakinu Tinna Eyberg Örlygsdóttir,Sigríður Ella Jónsdóttir skrifar
Skoðun Menntun sem mannréttindi – ekki forréttindi París Anna Bergmann,Sigurður Kári Harðarson skrifar
Skoðun Gaza sveltur til dauða - Tími bréfaskrifta er löngu liðinn Magnús Magnússon,Hjálmtýr Heiðdal skrifar
Skoðun Fái einstaklingar sem eru hættulegir sjálfum sér ekki viðeigandi búsetuúrræði blasir við mikill harmleikur Elínborg Björnsdóttir skrifar
Skoðun Sveitarfélög gegna lykilhlutverki í vistvænni mannvirkjagerð Guðrún Lilja Kristinsdóttir,Bergþóra Góa Kvaran skrifar