„Ég tók fyrst eftir þessu í sumar, þegar ég var að spila en pældi svo ekkert meira í því,“ segir Ólafur William Hand, stjórnarmaður í Golfklúbbi Reykjavíkur.

Ólafur, eiginkona hans Kolbrún Anna Jónsdóttir ásamt Labradorhundinum Rökkva Þór Ólafssyni, gengu galtóman Grafarholtsvöllinn í blíðviðrinu í vikunni. „Plokktúr,“ segir Ólafur. „Tilgangurinn var að plokka helvítis nikótinpúðanna sem eru um allan völlinn. Þetta er árangurinn af einum stuttum göngutúr. Það er með ólíkindum að meðlimir GR skuli ganga svona um völlinn sinn,“ segir Ólafur en hann birti myndir af afrakstrinum á Facebook-síðu sinni og hafa þær vakið mikla og verðskuldaða athygli.

„Ég hef ekkert við það að athuga að menn brúki þetta. En ég held að það sé vert að vekja athygli á því hvernig menn ganga um völlinn sinn,“ segir Ólafur.

Vinsældir nikótínpúða hafa rokið upp að undanförnu og samkvæmt þessu eru kylfingar engir eftirbátar annarra með að troða þessu í andlitið á sér, nema síður sé.

Hugsa þetta fram yfir hádegi

Ólafur segir að „afrakstur“ þeirra hjóna sé bara það sem þau sáu þar sem þau gengu eftir göngustígum og hefðbundnum gönguleiðum vallarins. Hann telur að notaðir nikótínpúðarnir sem þar liggja eins og hráviði séu í það minnsta tíu sinnum fleiri, þau skönnuðu ekki völlinn allan. Þau fundu fjóra sígarettustubba en ómælt magn af nikótínpúðum. Svo telur Ólafur vert, fyrir þá sem ganga um völlinn og er annt um hann að laga boltaför í flötum og taka upp brotin tí. Þá bendir hann á að bananahýði brotni ekki niður hratt þó lífrænt sé. Sóðaskapur sé af því.

„Við vorum með hanska. Það er Covid í gangi,“ segir Ólafur sem telur ekki innan verksviðs starfsmanna vallarins að hirða þetta upp. Ábyrgðin hvíli alfarið á herðum þeirra sem hrækja þessu út úr sér. Og þó búið sé að taka niður allar ruslafötur á vellinum, sem er umdeilt atriði, þá er það annað mál að mati Ólafs. Menn geti hæglega verið með þar til gerðar öskjur til að setja þetta í. Það verður að hugsa fram yfir hádegi.

Ólafur segist ekki hafa fengið konu sína í golfið enn sem komið er og því hafi verið kærkomið tækifæri að ganga með henni einn hring. Þó gaman hefði verið að hafa kylfurnar með í för. En hann telur þetta góða æfingu engu að síður, taka út völlinn og huga að skipulagi. Hann komst til að mynda að því, eftir göngutúr um völlinn, að það er ekkert endilega málið að rífa upp dræverinn á öllum teigum.

Breytast í sjentilmenni á erlendum völlum

Að mati Ólafs er verulegur munur á framgöngu kylfinga á erlendum golfvöllum og svo þeim hér heima.

„Þú þyrftir ekkert að hafa áhyggjur af því ef þú værir hrækjandi út úr þér nikótínpúðum til að mynda á Pebble Beach eða st. Andrews, að þú fengir að spila þar aftur værir þú gripinn við slíkt athæfi. 

Ég hef spilað marga velli erlendis og mér finnst eins og menn beri meiri virðingu fyrir þeim en hérna heima. Af því að þú ert að spila á frægum velli breytistu umsvifalaust í mikinn séntilmann og snyrtimenni. En gleymir því hér heima og heldur að vindurinn sjái um þetta. En svo er ekki. Megum ganga betur um golfvellina okkar. Ekkert tekur því fram að spila glæsilegan og vel hirtan völl.“

Ólafur segir sorglega fáa hafa verið á ferðinni. Hin umdeilda lokun golfvalla, sem er önnur og flóknari saga, ætti að bjóða uppá tækifæri fyrir meðlimi golfklúbba að nota vellina sem útivistarsvæði og til gönguferða. Kynnast vellinum án þess að vera með kylfur.