Mikið erum við heppin. Við búum í friðsælu ríki þar sem flestir hafa það ágætt. Vissulega höfum við það misgott en hér ríkir a.m.k. friður og ákveðið frelsi auk þess sem grundvallarmannréttindi eru alla jafna virt.

Að undanförnu hefur þjóðfélagsumræðan hverfst um það hvort koma Costco til landsins geri okkur gott eða illt. Mér finnst það eitt merki um það hversu ágætt við höfum það að við skulum í alvöru tala okkur hás um matvöruverslun. Þetta er jú bara búð, ekkert merkilegri eða ómerkilegri en það, en fjölmiðlar fjölluðu varla um annað dögum saman.

Annað merki um hversu gott við höfum það er að við séum endalaust að búa til boð og bönn í kringum börnin okkar. Sem dæmi um slíkt er að nú hefur hverfisíþróttafélögum verið bannað að heimsækja skólana af tillitssemi við þau börn sem ekki vilja eða geta farið í íþróttir. Ég skil ekki alveg hvert við erum komin með þessa meintu ofurtillitssemi við sálarlíf barna. Við erum farin að koma fram við blessuð börnin eins og algjörlega heilalausar skepnur sem geti orðið fyrir stórskaða við hvert fótmál. Er ég kannski svona illa áttuð þegar ég leyfi alls konar stórhættulega innrætingu og aðstæður hjá börnum mínum án þess að gera mér grein fyrir hversu miklu tjóni þau verða fyrir á hverjum degi. Þau fá hvort tveggja að stunda íþróttir og jafnvel þiggja stuttermaboli sem merktir eru svaladrykkjum eða öðrum stórhættulegum vörum og fyrirtækjum. Boð og bönn eru ágæt í sjálfu sér, en erum við ekki aðeins að ruglast hérna?