Þjófaþjóðfélagið Guðjón Jensson skrifar 26. maí 2016 07:00 Einhvern tíma á síðustu öld var einn af virtustu prestum í Reykjavík að jarðsyngja þjóf. Á viðeigandi stað í útfararræðunni vék presturinn að ævistarfi þess látna á nokkurn sérstæðan hátt: „Þegar aðrir sváfu, var hinn framliðni ævinlega vinnusamur og einstaklega áhugasamur um að varðveita eigur manna og sýndi alúð við starf sitt. Hann var sístarfandi og umhirðusamur, það sem aðrir þjóðfélagsþegnar söknuðu fannst iðulega hjá honum.“ Ekki fer nánari sögum hvaða mælski prestur hafi átt þarna hlut að máli. Líkindi eru til að það hafi annaðhvort verið dómkirkjupresturinn séra Bjarni Jónsson eða séra Jakob Jónsson. Báðir þóttu þessir prestar vera miklir ræðuskörungar. Mér dettur einhvern veginn í hug þessi ummæli prestsins um þjófinn þegar fréttir berast af gríðarlegum fjárhæðum erlendis sem farið hafa um hendur nokkurra hundraða Íslendinga og hafa komið við sögu aflandsfélaga í skattaskjólum. Margt af þessu fólki komst alltaf undan með þessar gríðarlegu eignir sem það hafði af fólki sem freistaðist til að fjárfesta í hlutabréfum með sparnaði sínum. Það er með ólíkindum að nokkur maður hafi komist yfir annan eins auð með heiðarlegri launavinnu. En hvernig fóru þessir athafnamenn að? Formúlan var e.t.v. tiltölulega einföld: Stofnuð voru nokkur hlutafélög sem seldu hvert öðru eignir á uppsprengdu verði. Eitt eða tvö hlutafélög voru síðan skilin eftir munaðarlaus og allar skuldir skildar eftir þar. Þessi fyrirtæki voru því mjög skuldsett eftir að öllum eignum var komið undan til huldufélaga sem enginn mátti vita af.Átu fyrirtækin að innan Sum þessara fyrirtækja voru hlutafélög sem lífeyrissjóðir og sparifjáreigendur áttu að miklu leyti en þeim var meira og minna stjórnað af fjárglæframönnum sem fyrst og fremst stjórnuðu þeim með eigin hagsmuni í huga. Þessir aðilar bókstaflega „átu“ fyrirtækin að innan og skildu allt eftir í rjúkandi rústum. Þeir eiga sína fulltrúa í æðstu stjórn íslenska ríkisins, í ríkisstjórn og stjórnkerfinu. Með tiltölulega einföldum rökum má jafnvel benda á að núverandi forseti íslenska lýðveldisins sé „verndari“ þessarar spillingarhjarðar. Hann telur sig vera nokkurs konar „öryggisventil“ samfélagsins hvernig svo sem hann leggur sinn eigin skilning í það hugtak. En einkennilegt er að þessi sami „öryggisventill“ virðist ekki virka nema stundum. Þannig virkaði hann mjög vel í svonefndu Icesave-máli sem fyrrverandi forsætisráðherra blés upp í þjóðrembustíl. Þá var dregin athygli landsmanna frá sukkinu í rekstri Kaupþings banka. Auk þess var grafið mjög hratt undan trausti ríkisstjórnar Jóhönnu Sigurðardóttur. „Öryggisventillinn“ var hins vegar óvirkur þegar tugir þúsunda landsmanna vildu að útgerðin greiddi eðlilega fyrir afnot sín af náttúruauðlindum þjóðarinnar. Og hvað með merkasta starf í sögu þjóðarinnar, að setja landsmönnum nýja stjórnarskrá? „Öryggisventillinn“ lagðist á sveifina með auðmönnunum og gerði lítið úr. Gamla úrelta stjórnarskráin var talin af ýmsum íhaldssálum vera fullgóð! Og heldur má ekki ræða um nánari samvinnu við Evrópusambandið til að efla mannréttindi og lýðræði í okkar landi! Auðmennirnir vilja hafa tvöfaldan gjaldmiðil: Erlenda reikninga á stöðugu gengi fyrir sig en venjulegt fólk á að sætta sig við krónuna sem hægt er að gengisfella með einu pennastriki! Launakjör, lýðræði og mannréttindi eru höfð á eins lágu stigi og kemur auðmönnum Íslands að gagni. Þessu verðum við breyta! Hugum að því í næstu forsetakosningum!Þessi grein birtist fyrst í Fréttablaðinu þann 26. maí. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Birtist í Fréttablaðinu Mest lesið Halldór 01.06.2024 Halldór Svona getum komið í veg fyrir að Katrín vinni Björn B. Björnsson Skoðun Barnapíu á Bessastaði! Karl Sigurðsson Skoðun Ástþór Magnússon í spádómum? Gunnar Karl Halldórsson Skoðun Hvort vilt þú Höllu Tómasdóttur eða Katrínu? Björn Björnsson Skoðun Má Katrín Jakobsdóttir bjóða sig fram? Jón Ólafsson Skoðun Hatur og fyrirlitning Einar Scheving Skoðun Yfirtaka orðræðunnar (e. hijacking) Sóley Tómasdóttir Skoðun Halla Tómasdóttir og Sólskinsdrengurinn Margrét Dagmar Ericsdóttir Skoðun Viddi, Bósi Ljósár og Baldur Þórhalls Heimir Hannesson Skoðun Skoðun Skoðun Ég kýs Michael Jordan (Höllu Hrund Logadóttur) Óskar Arnarson skrifar Skoðun Ástæður til að kjósa Jón Gnarr Helgi Hrafn Gunnarsson skrifar Skoðun Viddi, Bósi Ljósár og Baldur Þórhalls Heimir Hannesson skrifar Skoðun Gerum það! Stefán Hilmarsson skrifar Skoðun Bónaður brjóstkassi og barnaafmæli Þorbjörg Marínósdóttir skrifar Skoðun Gleðilegan kosningadag kæru landsmenn Snorri Ásmundsson skrifar Skoðun Hæfasti einstaklingurinn Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Verðmætin og sköpunarkraftur sá sem í mannauð okkar býr Pétur Már Halldórsson skrifar Skoðun Hvort vilt þú Höllu Tómasdóttur eða Katrínu? Björn Björnsson skrifar Skoðun Svona velur þú þér forseta í dag Kolbeinn Karl Kristinsson skrifar Skoðun Takk, Katrín Guðrún Hrefna Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Hatur og fyrirlitning Einar Scheving skrifar Skoðun Samherjar Hafþór Reynisson skrifar Skoðun Að hitta hetjuna sína Gréta Kristín Ómarsdóttir skrifar Skoðun Einstakt tækifæri Þóra Valný Yngvadóttir skrifar Skoðun Um afrekskonuna Katrínu Tómas Ísleifsson skrifar Skoðun Land míns föður, land minnar móður, landið mitt Jón Gnarr skrifar Skoðun Óskað eftir forseta sem færir ungu fólki völd Valgerður Eyja Eyþórsdóttir skrifar Skoðun Með ósk um velgengni, Halla Hrund Viðar Hreinsson skrifar Skoðun Ég styð Höllu Hrund Logadóttur Þórólfur Árnason skrifar Skoðun Arnar Þór Jónsson Meyvant Þórólfsson skrifar Skoðun Að skreyta sig með stolnum fjöðrum Sema Erla Serdaroglu skrifar Skoðun Opið bréf til Jóns Ólafssonar heimspekings Tómas Ísleifsson skrifar Skoðun Persónan Katrín Jakobsdóttir Sólveig Hildur Björnsdóttir skrifar Skoðun Þjóðaröryggi Magnús Guðmundsson skrifar Skoðun Tóbak markaðssett fyrir ungt fólk Guðlaug B. Guðjónsdóttir skrifar Skoðun Forsetinn, NATÓ, ýsan og blokkin Guðfinnur Sigurvinsson skrifar Skoðun „Svona er á síld“ Stefán Hilmarsson skrifar Skoðun Aldrei hitta hetjurnar þínar Skarphéðinn Guðmundsson skrifar Skoðun Yfirtaka orðræðunnar (e. hijacking) Sóley Tómasdóttir skrifar Sjá meira
Einhvern tíma á síðustu öld var einn af virtustu prestum í Reykjavík að jarðsyngja þjóf. Á viðeigandi stað í útfararræðunni vék presturinn að ævistarfi þess látna á nokkurn sérstæðan hátt: „Þegar aðrir sváfu, var hinn framliðni ævinlega vinnusamur og einstaklega áhugasamur um að varðveita eigur manna og sýndi alúð við starf sitt. Hann var sístarfandi og umhirðusamur, það sem aðrir þjóðfélagsþegnar söknuðu fannst iðulega hjá honum.“ Ekki fer nánari sögum hvaða mælski prestur hafi átt þarna hlut að máli. Líkindi eru til að það hafi annaðhvort verið dómkirkjupresturinn séra Bjarni Jónsson eða séra Jakob Jónsson. Báðir þóttu þessir prestar vera miklir ræðuskörungar. Mér dettur einhvern veginn í hug þessi ummæli prestsins um þjófinn þegar fréttir berast af gríðarlegum fjárhæðum erlendis sem farið hafa um hendur nokkurra hundraða Íslendinga og hafa komið við sögu aflandsfélaga í skattaskjólum. Margt af þessu fólki komst alltaf undan með þessar gríðarlegu eignir sem það hafði af fólki sem freistaðist til að fjárfesta í hlutabréfum með sparnaði sínum. Það er með ólíkindum að nokkur maður hafi komist yfir annan eins auð með heiðarlegri launavinnu. En hvernig fóru þessir athafnamenn að? Formúlan var e.t.v. tiltölulega einföld: Stofnuð voru nokkur hlutafélög sem seldu hvert öðru eignir á uppsprengdu verði. Eitt eða tvö hlutafélög voru síðan skilin eftir munaðarlaus og allar skuldir skildar eftir þar. Þessi fyrirtæki voru því mjög skuldsett eftir að öllum eignum var komið undan til huldufélaga sem enginn mátti vita af.Átu fyrirtækin að innan Sum þessara fyrirtækja voru hlutafélög sem lífeyrissjóðir og sparifjáreigendur áttu að miklu leyti en þeim var meira og minna stjórnað af fjárglæframönnum sem fyrst og fremst stjórnuðu þeim með eigin hagsmuni í huga. Þessir aðilar bókstaflega „átu“ fyrirtækin að innan og skildu allt eftir í rjúkandi rústum. Þeir eiga sína fulltrúa í æðstu stjórn íslenska ríkisins, í ríkisstjórn og stjórnkerfinu. Með tiltölulega einföldum rökum má jafnvel benda á að núverandi forseti íslenska lýðveldisins sé „verndari“ þessarar spillingarhjarðar. Hann telur sig vera nokkurs konar „öryggisventil“ samfélagsins hvernig svo sem hann leggur sinn eigin skilning í það hugtak. En einkennilegt er að þessi sami „öryggisventill“ virðist ekki virka nema stundum. Þannig virkaði hann mjög vel í svonefndu Icesave-máli sem fyrrverandi forsætisráðherra blés upp í þjóðrembustíl. Þá var dregin athygli landsmanna frá sukkinu í rekstri Kaupþings banka. Auk þess var grafið mjög hratt undan trausti ríkisstjórnar Jóhönnu Sigurðardóttur. „Öryggisventillinn“ var hins vegar óvirkur þegar tugir þúsunda landsmanna vildu að útgerðin greiddi eðlilega fyrir afnot sín af náttúruauðlindum þjóðarinnar. Og hvað með merkasta starf í sögu þjóðarinnar, að setja landsmönnum nýja stjórnarskrá? „Öryggisventillinn“ lagðist á sveifina með auðmönnunum og gerði lítið úr. Gamla úrelta stjórnarskráin var talin af ýmsum íhaldssálum vera fullgóð! Og heldur má ekki ræða um nánari samvinnu við Evrópusambandið til að efla mannréttindi og lýðræði í okkar landi! Auðmennirnir vilja hafa tvöfaldan gjaldmiðil: Erlenda reikninga á stöðugu gengi fyrir sig en venjulegt fólk á að sætta sig við krónuna sem hægt er að gengisfella með einu pennastriki! Launakjör, lýðræði og mannréttindi eru höfð á eins lágu stigi og kemur auðmönnum Íslands að gagni. Þessu verðum við breyta! Hugum að því í næstu forsetakosningum!Þessi grein birtist fyrst í Fréttablaðinu þann 26. maí.