Skömminni skilað Anna Lára Pálsdóttir skrifar 22. nóvember 2016 10:49 Nýútskrifuð, með sjóðheitt prófskírteinið upp á vasann, réði ég mig sem kennara í þorpi úti á landi. Þar hitti ég konu sem tjáði mér, kinnroðalaust, að þeir sem leggðu fyrir sig kennslu væri fólkið sem væri ekki nógu gáfað til að læra eitthvað annað. Ég fór í bókabúðina til að kaupa mér ritföng og afgreiðslumaðurinn frussaði út úr sér „Hana, reiknaðu hvað þú átt að borga, ertu ekki kennari?“ svo hló hann stórkarlalega meðan mér svelgdist á munnvatninu, ég hef aldrei verið sleip í hugarreikningi. Þarna fór það að síast inn að ekki þykir öllum starf kennarans vera eins stórkostlegt og virðingarvert og mér. Ef ég hraðspóla í gegnum næstu tuttugu árin í starfi kennarans fæ ég óbragð í munninn. Ég sé líf mitt renna hjá á leifturhraða þar sem ég stend sveitt og frústreruð, í fjölskylduboðum, í Kaupfélaginu, heita pottinum, erfidrykkjum....já bara allstaðar þar sem skólastarf ber á góma, og reyna af veikum mætti að verja starf mitt, vinnuframlag og fagmennsku. Ég rembist eins og rjúpan við að leiðrétta allskyns fordóma og mýtur og ég sé mig kyngja niðurlægingunni sem beið mín í launaumslaginu um hver mánaðarmót. Þegar ég hugsa til baka þá er það kannski þjóðaríþrótt Íslendinga að tala niður kennara og störf þeirra. Þess vegna var mér líka svolítið brugðið þegar ég, um miðbik kennsluferilsins, fór að kenna í Danmörku. Þar var viðhorfið annað og ég fann greinilega að starfið var metið mikils í samfélaginu. Ég þurfti aldrei að taka nein samtöl í vörn en fékk þvert á móti hrós og fann fyrir virðingu. Svo ekki sé nú talað um þá umbun sem launaumslagið veitti. Ég hef mikið velt því fyrir mér hvers vegna svo er komið fyrir íslenska kennaranum, kennaranum sem áður skipaði sér í flokk með alþingismönnum m.t.t. virðingarstöðu og launa. Eiríkur Jónsson fyrrverandi formaður KÍ bendir á að þegar sveitarfélögin tóku við rekstri grunnskólanna árið 1995 var varað við því að yfirfærslunni fylgdi ekki nægilegt fé. Sá snjóbolti hefur nú rúllað í tuttugu ár með víðtækum og afar neikvæðum afleiðingum fyrir allt skólastarf. Stoðþjónusta hefur verið skorin gríðarlega niður, uppbrot eins og vettvangsferðir eru ekki í boði nema fjármagn komi úr vösum foreldra, búið er að smætta allt starf kennarans niður í tímamældar stimilklukkueiningar og skólastarfið allt er rígbundið í einhverju leiðinda excelskjali. Árið 2006 er hugtakið Skóli án aðgreiningar skrifað inn í nýja aðalnámskrá og hugmyndafræðin verður að lögum árið 2008. Afskaplega falleg sýn á skólastarf en að sama skapi erfið í útfærslu. Prófessor John MacBeath segir skýrslu sem hann skrifaði fyrir OECD árið 2012 (Future of Teaching Profession) að ef ekki fylgi nægilegt fjármagn við innleiðingu skóla án aðgreiningar sé verr af stað farið en heima setið. Það þarf ekkert að taka það fram að við innleiðingu á Íslandi fylgdi lítið fé og einhvernveginn var kennurum bara ætlað að finna út úr þessu. Þeir eru ennþá að klóra sér í hausnum. Til að gefa smá innsýn í verkefnið skal ég draga upp mynd af einum nemendahóp sem ég kenndi. Ég var með 29 nemendur í umsjón. Í hópnum voru þrír lesblindir nemendur, þrír með annað tungumál en íslensku (þar af einn alveg ómælandi á íslenska tungu), einn nemandi á einhverfurófinu, tveir við neðri mörk meðalgreindar, einn með kvíðaröskun og mikla mótþróaþrjóskuröskun, tveir greindir með ADHD og einn með afburðargreind. Fyrir utan þessa þrettán nemendur voru svo hinir sem einnig áttu skilið eftirtekt, alúð og umhyggju af hálfu kennarans. Einhverjir af þessum nemendum fóru í sérkennslu og þá eingöngu í samræmduprófsfögunum, íslensku og stærðfræði. Búið var að spara þroskaþjálfa, sérkennara og nýbúafræðslu út úr kerfinu. Grunnskólum er skylt að mennta öll börn á árangursríkan hátt og sú ábyrgð hvílir að sjálfsögðu aðallega á kennaranum enda er hann fagmaður á því sviði. Ég kenndi þessum nemendahóp átta mismunandi námsgreinar og á mína ábyrgð var að hver einasti einstaklingur þessa fjölbreytta og stóra hóps fengi nám og kennslu við sitt hæfi. Slíkt er ógjörningur. Jafnvel þótt ég hefði verið ógift, barnlaus og vinalaus og legði nótt við nýtan dag þá hefði ég aldrei getað staðið undir þeirri kröfu. Það var heldur ekkert að hjálpa hvað ég fékk voðalega nauman tíma til þess að sinna kennslunni og því sem að henni sneri. Topparnir í skólakerfinu voru nefnilega líka að klóra sér í hausnum því íslensku börnin voru ekki að koma nógu vel út í alþjóðlegum samanburðarkönnunum, læsi var á undanhaldi og allskyns merki um að ekki væri allt með felldu. Þá er brugðið á það ráð að veita kennurum meira aðhald, þetta er jú á þeirra ábyrgð. Skrifuð er ný og ákaflega metnaðarfull aðalnámsskrá sem kennurum er ætlað að innleiða. Þar fylgdi sá böggull skammrifi að námsskráin var skrifuð á útópísku. Kennarar hafa lagt á sig ómælda vinnu og fundarsetur til þess að aðlaga hana að því skólastarfi sem fer fram í raunveruleikanum á Íslandi. Þá var einnig ákveðið að innleiða nýjan námsmatskvarða, nú eru bókstafir málið. Kennarar fá að glíma við hvernig því skal komið við, með ómældum tíma í fundarsetur. Allt innan vinnuramma kennarans engu að síður og kostar sveitarfélögin ekki krónu aukalega. Einhvernveginn virðist endalaust hægt að bæta verkefnum inn í vinnurammann án þess að á móti komi meiri tími eða jafnvel yfirvinnulaun. Kennarinn hleypur bara hraðar og hugsar hraðar. Það kemur örugglega ekkert niður á kennslunni eða hefur áhrif á alþjóðlegu samanburðarkannanirnar. Menntamálaráðherra hefur líka áhyggjur af blessuðu læsinu og hrindir af stað Þjóðarsáttmála um læsi, flugeldasýningu sem að mínu mati er enn eitt dæmið um hvernig fagmennska kennara er töluð niður. Kennarar kunna alveg að setja af stað lestrarátök, þeir gera það árlega. Kennarar vita alveg hvernig á að kenna börnum að lesa og kennarar vita alveg hvaða börn ná ekki tökum á lestri. Við þurfum ekkert að finna þessi börn enda hafa þau aldrei verið týnd. Kennara skortir úrræði fyrir þau börn sem þurfa aukinn stuðning. Það gefur auga leið að einn kennari lætur ekki 29 börn lesa fyrir sig daglega. Kennara skortir tíma til að sinna kennslunni, kennarar þurfa frið fyrir gæluverkefnum menntamálaráðherra sem skella á af fullum þunga á fjögurra ára fresti. Í stað þess að demba sífellt fleiri verkefnum yfir kennara mætti beina sjónum að því hvernig styrkja mætti þá í starfi og veita fjármagni og mannauð í að standa undir því metnaðarfulla skólastarfi sem er svo fallega orðað á pappírum. Skóla- og fræðimaðurinn Andy Hargreaves skrifar um sektarkennd kennara í bók sinni Changing teachers, changing times. Rannsóknir hafa sýnt að sektarkennd er tilfinning sem kennarar glíma við daglega. Sektarkennd yfir því að geta aldrei uppfyllt almennilega þær kröfur sem gerðar eru til þeirra í starfi. Kennurum er meira að segja stundum ætlað að ganga inn á verksvið annarra sérfræðinga s.s. sálfræðinga og geðlækna. Þarna tengi ég alveg rosalega. Þegar ég hugsa til baka yfir kennsluferil minn þá hef ég einmitt verið að glíma við tilfinningar eins og sektarkennd og skömm. Ég hef allan minn kennsluferil þurft að verja fagmennsku mína og mér hefur liðið illa yfir því að geta ekki uppfyllt allar þarfir allra nemenda minna. Skólamál á Íslandi eru í algjörum ólestri og hverjir eru andlit skólanna – jú, kennararnir. Fólk talar kennara og störf þeirra niður meðan skömmin á í rauninni heima hjá rekstraraðilum skólanna. Sveitarfélögin eru vanhæf til þess að reka skóla svo sómi sé að og hafa ekki burði til þess að standa við bakið á kennurum. Kennurum er ætlað að berjast í mótsagnakenndu starfsumhverfi sem svo algjörlega óviðunandi að það jaðrar við ofbeldi. Ég las einu sinni grein í Lærerbladet þar sem fyrirsögnin var: ,, En god lærer er en ædru lærer“ og fjallaði hún um skólamál á Grænlandi. Ég held, í alvöru, að í huga þeirra sem reka íslensku skólana hljómaði fyrirsögnin eitthvað á þessa leið: ,,Góður kennari er kúgaður og bældur kennari sem efast um fagmennsku sína“. Þannig má halda launum þessarar stéttar, sem þar að auki er nánast orðin hrein kvennastétt áfram í lágmarki. Ég skila hér með skömminni, sektarkenndinni og óbragðinu til föðurhúsanna með kæru vanþakklæti fyrir lánið. Ég ákvað í haust að stytta tímann sem ég er í skóla - um svona tuttugu ár. Ég er hætt að kenna og starfa nú í ferðamannabransanum, þar er líka fullt af peningum og allskonar. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Mest lesið Kjósum Helgu Þórisdóttur Ragnheiður Stefánsdóttir Skoðun Grunnskóli á krossgötum Álfhildur Leifsdóttir,Hólmfríður Árnadóttir,Þóra Geirlaug Bjartmarsdóttir Skoðun Framtíð Dalanna heillar Garðar Freyr Vilhjálmsson Skoðun Má brjóta lög? Sigríður Ólafsdóttir Skoðun Öryggisógnir í breyttum heimi Jóhann Friðrik Friðriksson Skoðun Að skilja íslenskt félagslegt viðmið Valerio Gargiulo Skoðun Áttu efnaða foreldra eða ekki? Thelma Lind Jóhannsdóttir Skoðun Traust og gagnsæi Halldór Auðar Svansson Skoðun Dánaraðstoð: Læknafélag Íslands skilar ekki auðu Steinunn Þórðardóttir,Oddur Steinarsson,Thelma Kristinsdóttir,Katrín Ragna Kemp,Magdalena Ásgeirsdóttir,Margrét Ólafía Tómasdóttir,Ragnar Freyr Ingvarsson,Teitur Ari Theodórsson,Theódór Skúli Sigurðsson Skoðun Konur sem eiga ekki að eignast börn Diljá Mist Einarsdóttir Skoðun Skoðun Skoðun Kjósum Helgu Þórisdóttur Ragnheiður Stefánsdóttir skrifar Skoðun Má brjóta lög? Sigríður Ólafsdóttir skrifar Skoðun Að skilja íslenskt félagslegt viðmið Valerio Gargiulo skrifar Skoðun Traust og gagnsæi Halldór Auðar Svansson skrifar Skoðun Framtíð Dalanna heillar Garðar Freyr Vilhjálmsson skrifar Skoðun Grunnskóli á krossgötum Álfhildur Leifsdóttir,Hólmfríður Árnadóttir,Þóra Geirlaug Bjartmarsdóttir skrifar Skoðun Öryggisógnir í breyttum heimi Jóhann Friðrik Friðriksson skrifar Skoðun Höfnum óeðlilegri hagnýtingu sjálfboðaliða Ástþór Jón Ragnheiðarson skrifar Skoðun Að skilja faglega Sævar Þór Jónsson skrifar Skoðun Dánaraðstoð: Læknafélag Íslands skilar ekki auðu Steinunn Þórðardóttir,Oddur Steinarsson,Thelma Kristinsdóttir,Katrín Ragna Kemp,Magdalena Ásgeirsdóttir,Margrét Ólafía Tómasdóttir,Ragnar Freyr Ingvarsson,Teitur Ari Theodórsson,Theódór Skúli Sigurðsson skrifar Skoðun Áttu efnaða foreldra eða ekki? Thelma Lind Jóhannsdóttir skrifar Skoðun Farsæl hagræðing í kjötiðnaði innan ramma samkeppnislaga Ólafur Stephensen skrifar Skoðun Kennarar – á hraðbraut í kulnun Rakel Linda Kristjánsdóttir skrifar Skoðun Heilbrigðiskerfi Íslands – horfum til framtíðar Egill Steinar Ágústsson skrifar Skoðun Er of mikill hiti í hleðslunni hjá þér? Ágúst Mogensen skrifar Skoðun Hvað felst í frumvarpi til laga um breytingu á húsaleigulögum? Hildur Ýr Viðarsdóttir skrifar Skoðun Af hverju eru kaupin á TM ekki á dagskrá aðalfundar Landsbankans? Ásthildur Lóa Þórsdóttir skrifar Skoðun Skortur á möguleikanum á dánaraðstoð leiðir til þess að fólk tekur eigið líf Ingrid Kuhlman skrifar Skoðun Varnargarðar utan um fólkið í Grindavík Guðbrandur Einarsson skrifar Skoðun Meiri pening, takk Gunnar Úlfarsson skrifar Skoðun Gervigreind og máttur tungumálsins Þorsteinn Siglaugsson skrifar Skoðun Sameinum 2. og 3. deild karla í knattspyrnu Bergvin Oddsson skrifar Skoðun Skynsamlegt að selja Íslandsbanka Teitur Björn Einarsson skrifar Skoðun Gleymdu börnin Kolbrún Pálsdóttir skrifar Skoðun Vinstri gráir Yngvi Óttarsson skrifar Skoðun Bændur eru líka neytendur Eyjólfur Ingvi Bjarnason skrifar Skoðun Hlutabréfafjárfesting er langtímafjárfesting Davíð Björnsson skrifar Skoðun Stuðningur úr óvæntri átt Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Loftslagsmál eru orkumál Nótt Thorberg skrifar Skoðun Framsókn klárar verkin Halla Signý Kristjánsdóttir skrifar Sjá meira
Nýútskrifuð, með sjóðheitt prófskírteinið upp á vasann, réði ég mig sem kennara í þorpi úti á landi. Þar hitti ég konu sem tjáði mér, kinnroðalaust, að þeir sem leggðu fyrir sig kennslu væri fólkið sem væri ekki nógu gáfað til að læra eitthvað annað. Ég fór í bókabúðina til að kaupa mér ritföng og afgreiðslumaðurinn frussaði út úr sér „Hana, reiknaðu hvað þú átt að borga, ertu ekki kennari?“ svo hló hann stórkarlalega meðan mér svelgdist á munnvatninu, ég hef aldrei verið sleip í hugarreikningi. Þarna fór það að síast inn að ekki þykir öllum starf kennarans vera eins stórkostlegt og virðingarvert og mér. Ef ég hraðspóla í gegnum næstu tuttugu árin í starfi kennarans fæ ég óbragð í munninn. Ég sé líf mitt renna hjá á leifturhraða þar sem ég stend sveitt og frústreruð, í fjölskylduboðum, í Kaupfélaginu, heita pottinum, erfidrykkjum....já bara allstaðar þar sem skólastarf ber á góma, og reyna af veikum mætti að verja starf mitt, vinnuframlag og fagmennsku. Ég rembist eins og rjúpan við að leiðrétta allskyns fordóma og mýtur og ég sé mig kyngja niðurlægingunni sem beið mín í launaumslaginu um hver mánaðarmót. Þegar ég hugsa til baka þá er það kannski þjóðaríþrótt Íslendinga að tala niður kennara og störf þeirra. Þess vegna var mér líka svolítið brugðið þegar ég, um miðbik kennsluferilsins, fór að kenna í Danmörku. Þar var viðhorfið annað og ég fann greinilega að starfið var metið mikils í samfélaginu. Ég þurfti aldrei að taka nein samtöl í vörn en fékk þvert á móti hrós og fann fyrir virðingu. Svo ekki sé nú talað um þá umbun sem launaumslagið veitti. Ég hef mikið velt því fyrir mér hvers vegna svo er komið fyrir íslenska kennaranum, kennaranum sem áður skipaði sér í flokk með alþingismönnum m.t.t. virðingarstöðu og launa. Eiríkur Jónsson fyrrverandi formaður KÍ bendir á að þegar sveitarfélögin tóku við rekstri grunnskólanna árið 1995 var varað við því að yfirfærslunni fylgdi ekki nægilegt fé. Sá snjóbolti hefur nú rúllað í tuttugu ár með víðtækum og afar neikvæðum afleiðingum fyrir allt skólastarf. Stoðþjónusta hefur verið skorin gríðarlega niður, uppbrot eins og vettvangsferðir eru ekki í boði nema fjármagn komi úr vösum foreldra, búið er að smætta allt starf kennarans niður í tímamældar stimilklukkueiningar og skólastarfið allt er rígbundið í einhverju leiðinda excelskjali. Árið 2006 er hugtakið Skóli án aðgreiningar skrifað inn í nýja aðalnámskrá og hugmyndafræðin verður að lögum árið 2008. Afskaplega falleg sýn á skólastarf en að sama skapi erfið í útfærslu. Prófessor John MacBeath segir skýrslu sem hann skrifaði fyrir OECD árið 2012 (Future of Teaching Profession) að ef ekki fylgi nægilegt fjármagn við innleiðingu skóla án aðgreiningar sé verr af stað farið en heima setið. Það þarf ekkert að taka það fram að við innleiðingu á Íslandi fylgdi lítið fé og einhvernveginn var kennurum bara ætlað að finna út úr þessu. Þeir eru ennþá að klóra sér í hausnum. Til að gefa smá innsýn í verkefnið skal ég draga upp mynd af einum nemendahóp sem ég kenndi. Ég var með 29 nemendur í umsjón. Í hópnum voru þrír lesblindir nemendur, þrír með annað tungumál en íslensku (þar af einn alveg ómælandi á íslenska tungu), einn nemandi á einhverfurófinu, tveir við neðri mörk meðalgreindar, einn með kvíðaröskun og mikla mótþróaþrjóskuröskun, tveir greindir með ADHD og einn með afburðargreind. Fyrir utan þessa þrettán nemendur voru svo hinir sem einnig áttu skilið eftirtekt, alúð og umhyggju af hálfu kennarans. Einhverjir af þessum nemendum fóru í sérkennslu og þá eingöngu í samræmduprófsfögunum, íslensku og stærðfræði. Búið var að spara þroskaþjálfa, sérkennara og nýbúafræðslu út úr kerfinu. Grunnskólum er skylt að mennta öll börn á árangursríkan hátt og sú ábyrgð hvílir að sjálfsögðu aðallega á kennaranum enda er hann fagmaður á því sviði. Ég kenndi þessum nemendahóp átta mismunandi námsgreinar og á mína ábyrgð var að hver einasti einstaklingur þessa fjölbreytta og stóra hóps fengi nám og kennslu við sitt hæfi. Slíkt er ógjörningur. Jafnvel þótt ég hefði verið ógift, barnlaus og vinalaus og legði nótt við nýtan dag þá hefði ég aldrei getað staðið undir þeirri kröfu. Það var heldur ekkert að hjálpa hvað ég fékk voðalega nauman tíma til þess að sinna kennslunni og því sem að henni sneri. Topparnir í skólakerfinu voru nefnilega líka að klóra sér í hausnum því íslensku börnin voru ekki að koma nógu vel út í alþjóðlegum samanburðarkönnunum, læsi var á undanhaldi og allskyns merki um að ekki væri allt með felldu. Þá er brugðið á það ráð að veita kennurum meira aðhald, þetta er jú á þeirra ábyrgð. Skrifuð er ný og ákaflega metnaðarfull aðalnámsskrá sem kennurum er ætlað að innleiða. Þar fylgdi sá böggull skammrifi að námsskráin var skrifuð á útópísku. Kennarar hafa lagt á sig ómælda vinnu og fundarsetur til þess að aðlaga hana að því skólastarfi sem fer fram í raunveruleikanum á Íslandi. Þá var einnig ákveðið að innleiða nýjan námsmatskvarða, nú eru bókstafir málið. Kennarar fá að glíma við hvernig því skal komið við, með ómældum tíma í fundarsetur. Allt innan vinnuramma kennarans engu að síður og kostar sveitarfélögin ekki krónu aukalega. Einhvernveginn virðist endalaust hægt að bæta verkefnum inn í vinnurammann án þess að á móti komi meiri tími eða jafnvel yfirvinnulaun. Kennarinn hleypur bara hraðar og hugsar hraðar. Það kemur örugglega ekkert niður á kennslunni eða hefur áhrif á alþjóðlegu samanburðarkannanirnar. Menntamálaráðherra hefur líka áhyggjur af blessuðu læsinu og hrindir af stað Þjóðarsáttmála um læsi, flugeldasýningu sem að mínu mati er enn eitt dæmið um hvernig fagmennska kennara er töluð niður. Kennarar kunna alveg að setja af stað lestrarátök, þeir gera það árlega. Kennarar vita alveg hvernig á að kenna börnum að lesa og kennarar vita alveg hvaða börn ná ekki tökum á lestri. Við þurfum ekkert að finna þessi börn enda hafa þau aldrei verið týnd. Kennara skortir úrræði fyrir þau börn sem þurfa aukinn stuðning. Það gefur auga leið að einn kennari lætur ekki 29 börn lesa fyrir sig daglega. Kennara skortir tíma til að sinna kennslunni, kennarar þurfa frið fyrir gæluverkefnum menntamálaráðherra sem skella á af fullum þunga á fjögurra ára fresti. Í stað þess að demba sífellt fleiri verkefnum yfir kennara mætti beina sjónum að því hvernig styrkja mætti þá í starfi og veita fjármagni og mannauð í að standa undir því metnaðarfulla skólastarfi sem er svo fallega orðað á pappírum. Skóla- og fræðimaðurinn Andy Hargreaves skrifar um sektarkennd kennara í bók sinni Changing teachers, changing times. Rannsóknir hafa sýnt að sektarkennd er tilfinning sem kennarar glíma við daglega. Sektarkennd yfir því að geta aldrei uppfyllt almennilega þær kröfur sem gerðar eru til þeirra í starfi. Kennurum er meira að segja stundum ætlað að ganga inn á verksvið annarra sérfræðinga s.s. sálfræðinga og geðlækna. Þarna tengi ég alveg rosalega. Þegar ég hugsa til baka yfir kennsluferil minn þá hef ég einmitt verið að glíma við tilfinningar eins og sektarkennd og skömm. Ég hef allan minn kennsluferil þurft að verja fagmennsku mína og mér hefur liðið illa yfir því að geta ekki uppfyllt allar þarfir allra nemenda minna. Skólamál á Íslandi eru í algjörum ólestri og hverjir eru andlit skólanna – jú, kennararnir. Fólk talar kennara og störf þeirra niður meðan skömmin á í rauninni heima hjá rekstraraðilum skólanna. Sveitarfélögin eru vanhæf til þess að reka skóla svo sómi sé að og hafa ekki burði til þess að standa við bakið á kennurum. Kennurum er ætlað að berjast í mótsagnakenndu starfsumhverfi sem svo algjörlega óviðunandi að það jaðrar við ofbeldi. Ég las einu sinni grein í Lærerbladet þar sem fyrirsögnin var: ,, En god lærer er en ædru lærer“ og fjallaði hún um skólamál á Grænlandi. Ég held, í alvöru, að í huga þeirra sem reka íslensku skólana hljómaði fyrirsögnin eitthvað á þessa leið: ,,Góður kennari er kúgaður og bældur kennari sem efast um fagmennsku sína“. Þannig má halda launum þessarar stéttar, sem þar að auki er nánast orðin hrein kvennastétt áfram í lágmarki. Ég skila hér með skömminni, sektarkenndinni og óbragðinu til föðurhúsanna með kæru vanþakklæti fyrir lánið. Ég ákvað í haust að stytta tímann sem ég er í skóla - um svona tuttugu ár. Ég er hætt að kenna og starfa nú í ferðamannabransanum, þar er líka fullt af peningum og allskonar.
Grunnskóli á krossgötum Álfhildur Leifsdóttir,Hólmfríður Árnadóttir,Þóra Geirlaug Bjartmarsdóttir Skoðun
Dánaraðstoð: Læknafélag Íslands skilar ekki auðu Steinunn Þórðardóttir,Oddur Steinarsson,Thelma Kristinsdóttir,Katrín Ragna Kemp,Magdalena Ásgeirsdóttir,Margrét Ólafía Tómasdóttir,Ragnar Freyr Ingvarsson,Teitur Ari Theodórsson,Theódór Skúli Sigurðsson Skoðun
Skoðun Grunnskóli á krossgötum Álfhildur Leifsdóttir,Hólmfríður Árnadóttir,Þóra Geirlaug Bjartmarsdóttir skrifar
Skoðun Dánaraðstoð: Læknafélag Íslands skilar ekki auðu Steinunn Þórðardóttir,Oddur Steinarsson,Thelma Kristinsdóttir,Katrín Ragna Kemp,Magdalena Ásgeirsdóttir,Margrét Ólafía Tómasdóttir,Ragnar Freyr Ingvarsson,Teitur Ari Theodórsson,Theódór Skúli Sigurðsson skrifar
Skoðun Hvað felst í frumvarpi til laga um breytingu á húsaleigulögum? Hildur Ýr Viðarsdóttir skrifar
Skoðun Af hverju eru kaupin á TM ekki á dagskrá aðalfundar Landsbankans? Ásthildur Lóa Þórsdóttir skrifar
Skoðun Skortur á möguleikanum á dánaraðstoð leiðir til þess að fólk tekur eigið líf Ingrid Kuhlman skrifar
Grunnskóli á krossgötum Álfhildur Leifsdóttir,Hólmfríður Árnadóttir,Þóra Geirlaug Bjartmarsdóttir Skoðun
Dánaraðstoð: Læknafélag Íslands skilar ekki auðu Steinunn Þórðardóttir,Oddur Steinarsson,Thelma Kristinsdóttir,Katrín Ragna Kemp,Magdalena Ásgeirsdóttir,Margrét Ólafía Tómasdóttir,Ragnar Freyr Ingvarsson,Teitur Ari Theodórsson,Theódór Skúli Sigurðsson Skoðun